Alþýðublaðið - 22.07.1948, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Fimmtudagur 22. júlí 1948.
LA PALOMA
Skáldsaga eftir Toru Feuk
MIKILSVERT MÁL RÆTT
FRÁ ÝMSUM HLIÐUM.
Þessa dagana ræða blöðin
mjög viðhorf okkar til erlendra
gesta. Má heita, að ekki komi
svo út tölublað neins dagblaðs-
ins hér, eð ekki sé rnál þetta
tekið að einhverju leyti til með
ferðar, enda þótt eitt dagblaðið
marki sér þrengra svið og ræði
einkum viðhorf vort íil einnar
þjóðar, þá virðist manni niður
staðan helzt vera hin sama hjá
þeim öllum, sem sé, að mikið
skorti á, að við sýnum þessum
gestum næga kurteisi og blíðu.
í tilefni þess hefur ritstjóri
dálksins snúið sér til ýmissá
málsmetandi manna og leitað
álits þeirra. Fara svör þeirra
hér á eftir.
Filipus Bessason:
Maður verður að fara vel með
kýr sínar; gefa þeim aðeins val
ið fóður, láta vel að þeim, jafn
vel strúka þeim, klóra og kjassa,
ella veita þær ekki endurgjald
fóðurs og umönnunar í jafn
ríkum mæli og vér óskum, og á
maður þar auðvitað við mjólk-
ina. Annað mál er svo, að beita
verður þær*nokkrum aga, á-
kveðnum en ekki háværum, að
þær þekki takmörk þess báss,
sem þeim er ætlaður, virði bæði
fjósamann og mjaltakonur og
séu ekki með neinar saurhala-
slettur á bak þeim.
Fæ ég ekki betur sé, en að
sama viðhorf gildi til erlendinga
þeirra, er við erum að leitast
við að hafa í þjóðarfjósi voru
um lengri eða skemmri tíma og
mjólka til gjaldeyris. Bæti við,
að það er og marg reynt að
þeim mjaltakonum selja kýrnar
bezt, sem hafa þéttingsfast. en
þó mjúkt mjaltalag, og mætti
það gjarna vera nokkur bend-
ing til forráðamanna þessara
mála.
Virðingarfyllst.
Filiijus Bessason.
hreppstjóri.
Frú Dáríður Dulheims:
Ég bar spurningu yðar, herra
ristjóri, upp fyrir Ólafi Pá, þar
eð mér þótti hún of viðurhluta-
mikil, til þess að ég treystist
til að svara henni af eigin ramm
leik. Ólafur svaraði með vísu
þessari:
Þá væri ég ófæddur enn
og minni Mýramannaætt,
hefði faðir minn sæll ekki
ekki komið svo fram
við tigin, erlendan gest
eins og gesti þeim leizt bezt.
Svo býð ég öllum afkomend-
um.
gleðilega rest.
Ekki sagði hann fleira að
sinni um þetta mál, en tók síðan
að ræða hina nýju Laxdælu,
sem ég er að rita eftir fyrirsögn
hans og Guðrúnar tengdadóttur
hans, en sú bók, er nú nefnist
því nafni, er agalega brengluð.
í andlegum friði.
Dáríður Dulheims.
Leifur Leirs:
Til þess að svara þessari
spurningu, þyrfti maður helzt
að þegja, þar eð hún er bæði
hlutlæg og andlæg í senn, en
þessháttar spurningum verður
svarað af öðrum en þeim, sem
annaðhvort eru róttækir bylt-
ingasinnar og þekkja Verandið,
eða umkomulitlum sívilþjófum,
sem eiga sinn milljónung og eru
almáttugir og segja að Verand-
ið sé í gölmum heygarðsrústum
austan heiðar eða lokað inni á
kamri vestur á Snæfellsnesi og
eigi eftir að hneppauppumsig.
Öllum hinum er svarið augljóst
í óvitrænum hillingum kynbund
innar hliðsjár, þar sem nóttin
og fjarvíddin striplast á skítug-
um nærfötum og bændurnir fá
styrk á hverja rollu, sem geng
ur upp . . .
Leifur Leirs.
Laugu landkynning:
Allt mitt líf, síðan ég kom til
vits og ára ,hefur verið svar við
þessari spurningu.
„Kiss me, and you will kiss
me again“.
Bless you.
Lauga.
Mirmiíigarspjðld
Jón Baldvinssonar for-
seta fást á eftirtöldum stöð
um: Skrifstofu Alþýðu-
flokksins. Skriftstofu Sjó-
knannaféllags Reykjavíkur.
S'krifstofu V.K.F. Fram-
sókn, Alþýðubrauðgerð-
Laugav. 61, í Verzlun Valdi
mars Long, Hafnarf. og lijá
Sveinbimi Oddssyni, Akra
nesi.
Hann talaði ekki mikið um
viðkvæmt mál. Bara kinkaði
kolli svo var það búið.
Þegar móðir hennar var
sofnuð losaði Geirþrúður
hendi sína úr hendi hennar
og fór niður tid föður síns.
Hann kom hart á móti henni
og faðmaði hana að sér.
f Geirþrúður er það rétt, það
sem Hrólfur sagði?“ spurði
hann.
,,Jú pabbi“. sagði hún
hrygg og leit á hann.
■ „Hvar er Curt, hann skal
fá að sjá um’þetta —“
„Hann, er víst kominn til
Ameríku og kemur aldrei
framar. Það gæti ég heldur
ekki þolað —“
„Elsku barnið mitt. hvern-
ig eigum við að fara að því
að segja móður þinni frá
þessu. Hvað eigum við að
taka til bragðs. —“ Vernheim
fór að ganga fram og aftur.
Alveg eins og þegar einn af
stóru víxlunum hvíldu á hon
um. Og eins og þá svarið
Geirþrúður:
„Vertu bara rólegur pabbi,
við höfum einhver ráð —“
En rödd hennar var ekki
lengur eins örugg, og hugur
hennar starfaði ekki eins
hratt. En faðir hennar heyrði
ekki kvíðann í rödd hennar,
hann sagði aðeins og það var
kominn vonarglampi í aug-
un á honum.
„Já. já barn við höfum það.
— Síðan varp hann öndinni
ánægður strauk yfir hárið á
henni og treysti því, að hún
gæti komið öllu í lag afitur.
Svo fór hann upp til að Iesa
blöðin fyrir konu sína. Og
istuttu seinna var hann búir.n
að gleyma öldu óþægilegu. En
Geirþrúður stóð kyrr eftir að
hann var farinn. Handleggir
hennar héngu máttlausir nið
ur og húm vissi alds ekki.
hvernig þetta ætti að komast
í lag. Hana langaði svo að fara
niður eftir til að sjá Jón. Al-
veg eins og þegar hún var
krakki og hafði fengið ávítur
af móður sinni. Þá hafði Jón
seitt hana á borðið fyrir fram
an sig og ógnað henni með
vísifingrinum og sagt, að
hann gæti séð á henni, að
hún hefði verið óþæg og verð
iskuldaði refsingu. En um leið
hafði hann þurkað framan úr
henni með vasaklútnum sín-
um og farið fram til að sækja
brjóstsykur handa henni. Þá
hafði hún brosað til hans og
hallað undir fatt, og hann
hafði sagt, að þeitta gerði
ekkert til, ef hún bara yrði
þæg það. sem eftir væri.
En mest óttaðist liún Mínu.
Það var ekki svo auðvelt að
sdá ryki í augun á Mínu. Hún
andvarpaði þunglega. Aldt í
einu fann hún, að hún varð að
fara burt um stund frá augna
ráði allra, isem húni óttaðist
nú svo. Hún gat ekki þolað að
svara fleiri spurningum. Hún
fleygði sjali móður sinnar yf
ir herðarnar og gekk niður í
gegnum garðinn og inn í skóg
inn Án þess að hugsa um það
fór hún sömu leiðina sem hún
hafði farið með Þórgný
Minthe. Hún hafði ekki kom-
ið í skóginn síðan þá. Hún
kom brátf. að steinveggnum
og klifraði upp á hann. Hún
stóð þar uþpi kyrr og Iokaði
augunum. í isama mund kom
Jón Ergson gangandi gegn--
um iskóginn, mosinn gleypti
fóta tak hans. Hann hafði séð
Geirþrúði ganga inn í skóg-
inn og farið á eftir henni. Geir
þrúður var svo 'niðursokkinn
í sjálfa sig, að hún sá ekkert
eða heyrði í kringum. sig.
Jóm Ergson hafði líka séð
Hrólf fara með lestinni. Hann
hafði séð andtt hans og á-
hyggjufullan svip Vernheims
kapteins, og hann grunaði, að
það væri ekki allt með felldu
midli Geirþrúðar og unr.ust-
ans. Það greip hann ótti, þeg-
ar ha,nn sá hana ganga inn í
skóginn. því að andlit henn-
ar var mjög fölt og hann sá,
að hún var orðin mjög horuð
og torkennileg.
Undrandi gekk hann að
siteirígarðinum, og þegar Geir
þrúður hoppaði niður, hljóp
hún beint í fangið á honum.
Hún lokaði augunum og hann
heyrði hana hvísla: ,,Jón —
ó, Jón —”.
Hann hólt varlega utan ’um
hana, svo að hún dytti ekki,
en ýmislegt flaug um huga
hanis. Geirþrúður leit upp og
andvarpaði og lagði höfuðið
á öxl Jóns. Síðan isnéri hún
óeðlilega fölu andliti sínu
að honum. til þess að hann
kyssti hana.
En Jón beit fast í vörina
og losaði handleggi hennar,
sem voru um hálsinn á hon-
um og augu hans urðu hvöss.
, Hvað er þetta Geirþrúður
— ertu isofandi?“ isagði har.n
hranalega og hristi hana til.
Hann var óttasleginn, isvo að
hann tók harkalega á henni
og sjalið hennar datt niður í
mosann. Hún leit upp adveg
rugluð og horfði á hann.
,-Ó, Jón,“ sagði hún titrandi
og fór að gráta. Hún grét
lengi við öxl hans og Jón
hafði séð, að hringurinn var
horfinn af hendi hennar og
skildi hvað fyrir hafði kom-
ið. Hún hætiti að gráta og Jón
tók stóra v&saklútinn sinn og
þurkaði henni um augun al-
veg eins og þegar hún var
barn.
„Svona. svona -—“ sagði
hann róandi eins og harm
væri að tala við hest.
Það kom allt í einu fát
á Geirþrúði hún mundi eftir
vökuaraumum sínum'. Svo fór
hún af stað. Jón fór á eftir
henni. Honum var ekki alveg
Ijóst hvað var að hen ni. Hún
var svo undarleg og hann sá,
að hún var hrygg. En það var
eilthvað ókunnugt við hana,
sem hann gat ekki skilið.
Hann: sá, að hún var orðin
föl og horuð og líktist sjálfri
sés. Hún var eins og iskuggi
vil hliðtna á honum eins og
gengi í svefni.
Allt í einu Ieit hún upp,
nam staðar og blóðroðnaði,
augu hernar ljómuðu og það
hafði annarleg áhrif á hann.
Hann dró andann þunglega.
Þetta var svo óvænt, það voru
skínandi glampar í augunum
á henni og hún gekk til hans
og tók blíðlega í andlegginn
á honum.
„Jón — Sérðu, hvar við er
um —sagði hún. Hann, leit
undrandi í kringum sig- en
gat ekki séð neitt sérstakt.
Það var kannske svolítið
fallegra þarna en annarsstað
ar, en hann mundi ekki eftir
því að hafa komið þangað fyrr
með Geirþrúði. Hún hallaði
sér að honum, og aftraði hön
um að haldá áfram. Hún var
aftur búin að loka augunum
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSINSt
ÖRN ELDING
við höfum umboð fyrir allar
helztu veðhlaupabrautir heims-
ins, og birtum úrslitin svo að
segja jafnóðum.
ÖRN: Og hvernig getið þið íryggt,
að það séu rétt úrslit?
ÖRN: Er þetta veðmálaskrifstofa?
AFGREIÐSLUMAÐURINN: Já,