Alþýðublaðið - 25.11.1948, Page 10

\
10
ALÞÝBUBLAÖIÐ
Fimmíudagur 25. nóv. 1948.
Á andíegum veítvangi.
í DAG tölum við ekki um
bókakaup fyrir jólin, — það
gerði ég hér fyrir skömmu, og
hafa margir þakkað mér fyrir
það.....Ég sá í blöðunum, að
Mjólkursamsalan og mig minn-
ir Hafnarfj arðarbær, ætluðu að
Ijúka við Krýsuvíkurveginn i
sameiningu. Ég verð að segja,
að mér finnst þétta taktleysi
við þau yfirvöld, sem ekki vilja
neinn Krýsuvíkurveg; — en við
hverju er öðru að búást af fólki
nú á dögum........Mikið aga-
lega var það rétt og tímabært,
sem einn fulltrúi okkar, kven-
þjöðarinnar, sagði á bæjar-
stjórnarfundi, — þetta með for-
eldra, börn og herbergjafjölda
frá uppeldislegu sjónarmiði.
Það var líka eins .og það er
vant, karlmennirnir voru ekki
lengi að hreyfa mótmælum.
Þeir láta, sem þeir viti ekki af
því, þeir góðu herrar, að bók-
staflega allt siðleysi og þess
háttar í fjölskyldunni er bók-
staflega þeim einum að kenna,
og að bókstaflega aldrei eru í-
búðirnar nógu stórar og her-
bergjamargar,, til þess að ein-
angra hátterni þeirra frá foless-
uðum börnunum. í raun og
veru væri réttast, að sett væru
á stofn félagsheimili fyrir karl-
inenn einhvers staðar í úthvei’f
um borga og bæja, og þeir síðan
Iátnir flytja þangað til ævar-
andi dvalar, þegar þeir hafa át't
2—3 börn með konum sínum.
Dvalarheimili þessi ættu að
vera rekin með almannafé, og
konur^að stjórna þeim, en
vinnulaun karlmannanna að
greiðast konum þeirra, að
engu öðru frádregnu en fata-
kostnaði karlmannanna; kon-
urnar réðu síðan sjálfar, hvað
þær létu .þeim í té sem vasa-
peninga, er færi eftir samkomu
lagi. Ég er viss um, að þetta
Eyrirkomulag mundi reynast
þjóðfélaginu stórkostlegur
sparnaður, að ég nú ekki tali
um, hvað það mundi stórlétta á
konum og auka siðferðilegt ör-
yggi hvað snertir uppeldi barn-
anna. Piparsveinarnir eru satt
að segja eina problemið, sem
ég sé í þessu sambandi; stór-
vafasamt hvort þeir , mættu
ganga lausir, þar eð þeim væri
svo sem rétt trúandi til að
reyna að smeygja sér inn á
heimilin, þegar eiginmennirnir
væru á brott, ,í því skyni að
fleka konurnar til við sig, og,
hvar væri þá siðferðisöryggið?
.... Piparsveinar eru hættu-
legasta og um leið siðlausasta
sort karlmanna.......En þang-
að til þetta kemst í framkvæmd
er það réttlætiskrafa okkar
kvenna, að herbergi sona okkar
og dætra séu ekki sama megin
við ganginn og hjónaherbergið.
í andlegum friði.
Dáríður Dulheims.
AÐSENT BRÉF:
Herra ri'tstjóri!
Þökk fyrir tiilögur yðar um
bókarheitin — „skinnurnar“.
Við sjáum ekki betur, en að
þarna sé komið ágætt, forn-
norrænt orð yfir orðið ,,bók“,
sem vera mun nokkurra alda
gömul afbökun eða sletta úr
einhverju erlendu máli. — Orð-
ið „skinna“ er hins vegar sann-
þjóðlegt, fer vel í munni og
tekur auk þess þeim beyging-
um, að ekki ætti að vera þar
nein hætta á þágufallssýkingu.
í stað bóksalaheitisins kæmi
,,skinnusali“ og svo framvegis.
Auðvitað þykir mér dálítið
kjánalegt að tala um „skinnu í
skinnbandi", en það er líka eini
ókosturinn, sem ég sé við þetta
forna nýyrði.
En svo datt mér eitt í hug:
— ,,skæklaskinna“ eða „skækil
skinna“ — héraðalýsingar og
átthagafræði.
Virðingarfyllst.
Skinnugrúskari.
Jón Baldvinssonar for-
seta fást á eftirtölduim stöð
urn: Skrifstofu Alþýðu-
flokksins. Skrifstofu Sjó-
mannafélags Reykjavíkur.
Skrifstofu V.K.F. Fram-
sókn, Alþýðubrauðgerð-
Laugav. 61, í Verzlun Valdi
mars Long, Hafnarf. og bjá
Sveinbimi Oddssyni, Akra
nesi.
Hún fór viku seinna af fæð
ingardeildinni en, konan, sem
hafði verið í næsta herbergi.
Dagirin eftir sat hún í baðm
ullarkjólnum sínum, sem
hún átti síðan hún var
telpa — hann fór henni allt-
af jafnvel — fyrir meðan
heslihnotulréð, á það voru
komnar grænir sprotar. Og
við fætur hennar lá barn
hennar á samanbrotinni ullar
ábreiðu.
Þegar Weston, sem sat við
skrifborðið á vinnustofu
sinni, var litið hugsandi út
um gluggann, og sá allt í einu
þessa sjón þá var honum líkt
farið og manni, sem vaknar
af draumi og sér fyrir sér
ljós lifandi það, sem hann
hafði verið að dreyma um-
Hann minntist ótta síns, að
Matthildur myndi deyja af
barnsburðinum- Hin fsiðsæla
mynd, sem hann hafði séð fyr
ir hugskotssjónum sínum áð
ur en hún átti barnið var
sönn núna og hvarf ekki
sjónum. Hann fór út til henn
ar. Matthildur ýtti barna-
vagninum að blómstrandi
liljurunnunum, sem höfðu
veriði alveg blaðlausir um það
bil, sem Barbara fæddiist, í
apríl. Hún hugsaði:
,,Ma.nni finnst tíminn ekki
líða fljótt, þegar maður athug
ar garðinn á hverjum degi og
sér hve hægt hann verður al
blómgaður“.
Weston lcom út og gekk á
móti Matthildi, augu hans
hvíildu stöðugt á henni þar til
hver dráttur í andliti hennar
varð greinilegur. Hún, leit aft
ur út eins og hún hafði verið
á brúðkaupsferð þeirr.a í skóg
inn, fyrir ári síðan.
Síðan hún kom frá spítalan
um hafði hún haldið Weston
í örlítilli fjarlægð frá sér.
Hann gat ekki fundið neitt
tilefni til þess né neinn til-
gang á bak við það- Hin
breytta framkoma hennar var
fullkomlega eðlileg.
Matthildur kom fram við
mann sinn eins og reyndan vin,
sem hægt er að vera við alveg
eins og manni er eiginlegt. Hún
var glöð við hina óvæntu komu
hans og skildi foarnið eftir í
skugganum af liljurunnunum,
og tók hann undir arminn.
Hann gat ekki kvartað — hann
átti óskiptan áhuga hennar.
Síðan talaði hún líka af miklum
áhuga um starf hans. Hann
hafði ekkert út á það að setja
heldur. Samt hafði hann ekki
komið út til hennar- til að ræða
við hana um sögu Englands.
Hann langaði eins og fyrrum að
vera samvistum við kopu sína.
En hann fann fjarlægðina, sem
hún hélt honum í, eins eðlilega
og- hún dró andann, og að lok-
um spurði hann sjálfan sig,
hvo.rt hún elskaði sig ekki
lengur.
’ J’egar barnið varð órólegt,
ságði hún: „Dóttir þín er
svöng“, og sýndi greinilega, að
henni þótti leitt að yfirgefa
hann.
Hann horfði á eftir hinni
fögru ráðgátu og settist niður
við skrifborð sitt engu nær.
Matthildur bar barnið inn í
svefnherbergi sitt, sem var
beint á móti bókaherbergi
Westons, og rétti því mjólkur-
þrungið brjóstið, sem það tók
við með áfergju. Meðán hún
var þannig önnum kafin, var
henni innan brjósts eins og
konu., sem hefur farið í ferð og
kemur ekki aftur til elskhuga
síns, þrátt fyrir löngun sína,
heldur hættir á að bíða og sjá,
hvort hann muni koma á eftir
hehni Hún talaði af dýpstu
sannfæringu eins og hún væri
að verja sjálfa sig: „Kona, sem
hefur alið barn, er í raun og
veru alls ekki söm og áður.“
Hún setti barnið í vögguna.
Gagnstætt óskum Westons þá
annaðist hún barnið sjálf. Síðan
setti hún vatn í baðkerið. Hún
hugsaði ekkert út í það, hvers
vegna hana langaði til að fá sér
annað bað þennan morgun.
Þegar hún lá í baðkarinu, at-
hugaði liún brjóst sín ánægju-
lega; þau urðu ailtaf stærri rétt
áður en hún lagði barnið á
brjóst, en á milli vor þau jafn
ungmeyjarleg og þau höfðu
verið áður en hún varð ófrísk.
„Nei, þú mátt ekki koma inn
núna.“
Weston fór. Hann hafði lang-
að til að segja henni, að þýzk'i
sagnfræðingurinn kæmi að
drekka te hjá þeim þá um dag-
inn.
í svefnherberginu lét hún
handklæðið síga og tók af sér
skóna. Hún tók ofan hettuna
líka. Hún var allsnakin núna
og stóð fyrir framan stóra
spegilinn.
Þá vissi hún, að eina ástæð-
an fyrir því, að hana langaði að
fá sér bað aftur, var sú, að hún
vildi ekki hafa farið úr fötun-
um bara til þess að gera þá
rannsókn, sem hún hafði nú í
hyggju.
Síðan hún fór frá fæðingaf-
deildinni, hafði ekki einu sinni
læknirinn séð líkama hennar.
Hún byrjaði þessa rannsókn
eins vandlega og hrossasali,
sem vill ekki svíkja góðan við-
skiptavin, og athugaði vöxt
sinn með mestu gagnrýni.
Hún sá grannan, telpulegan
líkama, með breiðar fínlegar
herðar, og allar boglínur voru
eins og þær áttu aö vera. En
heildarsvipurinn gat verið
blekkjandi. Hana langaði til að
vita nákvæmlega, hvernig ihún
leit út nú, þegar hún hafði átt
barn. Hún þurfti ekki að hafa
áhyggjur út af brjóstunum
framar, né heldur fótleggjun-
um. Auðvitað gat hún ekki ann-
að en álitið sig mjög heppna,
að brjóst hennar skyldu ekkert
aflagast. Auðvitað voru vört-
urnar dekkri. En þegar húð
hennar var svona snjóhvít, þá
var það eiginlega fegurðarauki.
Aðalatriðið var maginn og
línurnar frá mittinu. Það er bar
sem það venjulega byrjar. And-
lit hennar varð háalvarlegt,
meðan hún horfði með mestu
athygli á, þegar hún dró inn
magann nokkrum sinnum. —
Hann var eins sléttur og hör-
unösmjúkur og áður. Hjúkrun-
arkonan á spítalanum hafði
verið starfi sínu vaxin. Mitti
henriar var enn eins mjótt og
sveigjanlegt, sem er einkenni
æskunnar, og áður. Þetta var
allt ágætt. Svo kom hún hliðar-
vængjum spegilsins svo fyrir,
að hún sá sig alla að aftan.
Strax og hún leit hið snjó-
hvíta bak sit't, sá hún, að ekki
vottaði • þar fyrir nokkurri
hrukku, og var ánægð.
„Rosie hefur spékoppa í
kinnunum; þínir éru aftar,“
hafði móðir hennar sagt við
hana einu sinni brosandi og
bent á spékoppana.
Hún hugsaði: En það rétt að
eins vottar fyrir þeim. Annars
sjást rifin dálítið á bakinu.
H'ún gekk fáein skref. Allt í
einu varð hún gripin miklum
fögnuði yfir líkamá sínúm og
teygði upp báða handleggina
og stóð þannig á tánum eins og
dansmær. í þessari stillingu
sýndist hún ákaflega grönn.
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS:
ÖRN ELÐSNG
HERMAÐUR: Þetta eru flækingarn- Saba! ' lendingar, Frakkar, ítalir?
ir tveir, yðar hágöfgi, Hansan Ben SOLDÁNINN: Hvað eru þeir, Eng- ÖRN: Ameríkumenn,
. ' : i
SOLDÁNINN: Nú, skemmtiferða-
menn, eða hvað? .,