Alþýðublaðið - 23.08.1949, Blaðsíða 6

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Þrið'judagur 23. ágúst 1949
GAMLAR SYNDIR
BÁLÍTIL FERÐASAGA.
Þegar Ártúnsbrekkunni
sleppti vil ég ekki segja hvaða
leið við fórum til þess að lenda unni.
ekki í máli og rekistefnu út af
því, sem ég segi seinna, en við
ókum áfram lengi og ókum
sums staðar hart, en stoppuðum
sums staðar. Gajarnir höfðu
nefnilega með sér riffla til þess
að skjóta á hættumerkin, en
þau voru bara svo fá, sem við
sáum uppistandandi, en þó skut
um við, það er að ssgja gajarn-
ir, á þau merkisræskni, sem við
sáum, og' við veðjuðum hver á a
okkar gaja um leið og hann
skaut. Það var alveg agalega
spennandi. Ég ætla að biðja þig
að skila okkar allrabezta þakk-
læti til þeirra, sem hafa verið
svo smart að setja þessi góðu
skotmörk upp við veginn, en
segið þeim það um leið, að það
þurfi voðavíða að endurnýja
þau, en ef til vill fæst ekki
gjaldeyrir í svoleiðis.
háttaðir, því að það háttaði allt
af um miðjan dag í sveitinni,
svo að við ókum upp að girðing-
giftust væri ennþá bjargföst
En svo þegar. við föruni að sannfæring hans. En hann
kasta græjunum yfir girðing- hafði hiustað, dapur, sár og
una, fóru hundaskrattar að efablandinn.
hann hafði sagt áður en þau hann hefði farið til lögfræð-
ihgs „og fengið ráð hjá hon-
gelta heima á bænum, en gaj-
arnir sögðu að sveitahundarnir
geltu alltaf klukkan tólf grín-
vits meintæm . og þess vegna
væri ekkert að marlta þetta. .En
þar skjátlaðist bara gajunum,
því að nú komu hundarnir og
eftir þéim kom sveitakarl,
agalega durgslegur, og svo fóru
gajarnir að skamma hundana
og spyrja þá h.vort þeir hefðu
étið folald, og þá sagði karlinn
þeim að þegja, alltso hundun-
um, og svo bauð hann okkur
gott kvöld og svo —---------já,
vitið þið bara hvað, svo bara
spurði hann hvort við ættum
þetta dót, sem við vorum að
(kasta yfir girðinguna! Svei mér
um til þess að haga mér eftir
í viðskiptum við þessa fjand-
ans lafði Cardingly“. Flann
Minn gaji keyrði mest af leið-
inni og var svo agalega svell-
kaldur, að við stelpurnar vein-
uðum hvað eftir annað. í hvert
skipti sem við mættum bíl,
beygði hann eins.og skot inn á
veginn og lét sem hann ætlaði
að keyra á hann og beygði svo
út á kantinn aftur og stundum
urðu hinir bílstjórarnir svo
nervösir, að þeir snarbremsuðu
eða voru rétt að segja farnir út
af og þá hlógum við svo aga-
lega mikið, að við ætluðum öll
að verða kolbrjáluð. Guð hvað
það var spennandi! Gajarnir
sögðu að það ætti að taka rétt-
indin af þessum skörfum, sem
voru svona ókláirr.
Svo gerðum við ýmislegt
fleira voðavillt okkur til
skemmtunar af því að við mátt-
um ekki syngja. Við æptum á
hvern mann, sem við mættum
gangandi eða ríðandi og spurð-
um hvort þeir hefðu mæðuveiki
og ef við mættum hundi kölluð-
um við í hann og spurðum
hvort hann hefði étið folald og
svo hlógum við okkur útúr
máttlaus þegar þeir störðu á
okkur eins og þeir hefðu aldrei
séð sívíliseraðar manneskjur
bíl.
Svo Ieið nú á kvöldið og við
fórum að hugsa okkur fyrir
náttstað eða einhverjum falleg-
um blett til að tjalda á, og svo
sáum við fallegan túnblett fyr
ir ofan veginn og strákarnir
sögðu að það væri allt ókey, því
að það sæist ekki heiman að frá
bænum og auk þess væru allir
þá, við bara donuðum! Það var
eins og karlskíáttinn Iiéldi að
við værum með annarra manna
græjur, enda . för nú líka að
síga í minn gaja, .og hann spurði
á móti, hvort hann héldi að við
hefðum stolið þessu. Og þá
kvaðst karldóninn ekki hafa
sagt það, en sagðist samt mundu
trúa því, ef sér væri sagt það,
og ef við ættuiftsdótið, skyldum
við kippa því út fyrir girðing-
una aftur. Við vorum svoleiðis
orðlaus af böjyaðri frekjunni,
að við gátufn bara ekkert sagt,
en svo sá nú karldóninn eftir
þessu og' kvað okkur velkomið
að tjalda á ílöfjnni fyrir utan
girðinguna, errj'minn gaji var þá
stór upp á sig og.sagði karlinum
að hann mætti giga allar flatir
í friði og svo sagði hann okkur
að koma græjúhum aftur út í
bílinn, og svo sggði hann karl-
inum nokkur vel valin orð í
fullri meiningu . um mannasið-
ina og gestrisnina í þessum
sveitakurfum, sem við héldum
líftórunni í með því að kaupa
af þeim ketið og mjólkina á
uppsprengdu okurverði, sem
við skyllum bara sjálf fara til
og ódýrara niðúrsoðið frá Am-
eríku. Og þá sa’gði karlinn að
við skyldum Mra sjálf fara itl
Ameríku og éta það þar og hon-
um væri engiií' þökk á að við
værum að vinna fyrir sér og að
við ættum víst fullerfitt með
að vinna fyrir okkur sjálfum og
svo sagði .hann fleira agalega ó-
forskammað og dónalegt, og
þegar við vorum komin af stað
og minn gaji kallaði til hans og
Hún fann einnig til einkenni-
Iegs ótta, eins og hún væri að
ferðast inn í ókunnugt land.
Þau höfðu aldrei rifizt, aldrei
efazt um orð hvort annars, en
nú var þetta breytt. Það var
eitthvað, sem hafði brostið, og
þó að reynt væri að bera í þann
brest, þannig að hann sæist
ekki, þá var hann þó til og þau
vissu það bæði. Hugsanlegt var
að öldur efasemdanna gætn
sorfið upp meinið, s^o að það
gini við þeim á ný.
Martha tók móti henni og
athugaði hana gaumgæfilega.
„Það borgar sig ekki að þenja
sig svona fram og aftur urh
landið í þessum kulda. Þéf
virðist vera alveg uppgefnar;
írú mín góð. Nú skuluð þét
íara í heitt bað og hátta svo
Matseljan færir yður eitthvað
gott á bakka“.
Kitty svaraði og var jafnyeí
undrandi sjálf: „Veiztu það.
Martha, að ég held ég gerjj
það. Ég er þreytt“.
Oliver skrifaði henrii
hans voru, eins og þau'höfðuS
alltaf verið, blíðleg og ástuð-
leg. Aðeins hið sífellt endur-
tekna: ,.Segðu að þú hafir fyr-fc
irgefið mér“, olli hénni á-
hyggjum., Hvers vegna þurfti
hann að vera að minna á þessa
skelfingu? Hvers vegna ekkí
að leyfa því að deyja og grafa
það í eitt skipti fyrir öll? Hann
hélt í því lífinu! í hvert skipti,
sem hún las bréf hans og í
hvert skipti sem hann full-
vissaði hana um ást sína eða
bað um afsökun á nýjan leik,
hugsað hún: „Hann hefur ekki
gleymt því enn þá. Hann hugs-
ar enn um þennan hræðilega
morgun. Bara, að hann minn-
ist aldrei á þetta oftar“.
Svo korri bréf frá honum,
þar sem hann sagði henni, að
ætiaði að skrifa henni undir
eins. Aftur fékk hún bréf frá
honum, sem innihélt afrit af
bréfi hans til lafði Cardingly
ásamt skýringum með þvi.
Hann ráðlagði Kitty að banna
lafði Cardingly inngöngu í
húsið.
' Síðan kom stutt kuldalegt
bréf frá lafði Cardingly, sejn
Oliver sagði að væri „óljóst og
ófullnægjandi“.
Þegar Kitty las öll bessi bréf,
fannst henni, að þetta væri að
að vaxa þeim báðum svo í aug-
um_ að þeim myndi aldrei
gíeymast þetta víxlspor, sem
nuh'hafði stigið á unglingsúr-
um sínum. ,,Þetta er alltaí að
fparast nær og nær“, hugsaði
liún. „Þetn fyllir alltaf huga
bkkar Olivers meir og meir.
Þetta er að verða að ferlegu
skrýmsli. Ég er hrædd við
það“.
sagðist hann láta aðra um það
leggja sig hjá þeirri þýzku,
sagðst hann láta aðra um það;
að halda við aðrar þjóðir! Ættli
karlskrattinn hafi verið að
drótta því að ókkur, að við
hefðum verið í ástandinu, eri
Sonja var það og Elly raunar
líka, enda urðu þær báðar íjúk-
andi reiðar út í kárlinn. ,— —-
(Frariih.)
Hún sá ekki lafði Carding-
ly. Með þegjandi samkomulagi
forðuðust bær hvor aðra.
Michael kom að heimsækja
hana og spurði hana, hvort
hún héldi, að Barbara hefði
skipt um skoðun.
'’",jflaldið þér, að nokkur von
sé fyrir mig, frú Hallam?“
spurði hann. „Ég elska Bar-
böru. Ég skal gera allt, sem
ég get til þess að gera hana
hamingjusama. Segið mér. í
guðanna bænum, hvort þér
haldið að hún vilii giftast
mér“.
Kitty horfði í viðkunnan-
legt, alvarlegt andlit hans,
tók eftir einbeittum augum
hans og einlægum svip hans.
,,Michael“, sagði hún. „Ég
veit ekki. Geturðu ekki beðið
þarigað til hún kemur næst
heim í orlof? Hún kemur bráð-
lega heim. Ég get ómögulega
sagt þér, hvort þú hefur
nokkra von“.
Hann stundi. „Nei, ég býst
ekki við því. Mig langar svo
mikið til þess að hún kynnist
móður minni. Hún er dásamleg
kona, og ég er viss um, að þeg-
ar Baibara kynntist henni
myndi ' þeim ko*ma ágætlega
saman. Ég vildi óska, að þér
kynntust móður minni betur,
yður mundi þykja vænt um
hana og henni um yður“.
Kitty hrökk við, eins og
hann hefði snert opið sár. Hún
hugsaði, að nú væri „þetta“ að
nálgast aftur. Henni fannst
þessi gamla saga fylla herberg-
ið og menga andrúmsloftið.
Hana svimaði og umhugsun-
arlaust spurði hún: „Hvar er
ifaðir þinn núna?“ og þegar
hún hafði sagt þetta furðaði
hana á því, að hún skyldi segja
þetta. Henni var alveg sama
um, hvar Johnnie var niður
kominn. Hún myndi ekki
þekkja hann, þótt hún sæi
hann, en hugsunin um það, að
hann kynni að birtast einn
góðan veðurdag þarna í þorp-
inu virtist skelfa hana.
Michael svaraði: „Hann er i
London sem stendur. Ég býst
við að mikilvæg störf bíði
hans. Hann hefur íbúð í borg-
inni. Það getur verið, að hann
skreppi hingað í nokkra daga,
þegar móðir mín hefur komið
húsinu í lag“. Hann hló. „Ég
er hræddur um að faðir mimi
dálítill sællífisseggur —•
se
hann vill láta sér líða vel. Þess
vegna hefur hann ekki komið
hingað enn þá. Hann hryllir
við tilhugsuninni um málara
cg srniði í húsinu“.
„Jæja, er það svo“. sagði
Kitty, ósjálfrátt.
II.
Oliver var væntanlegur
heim. Hann skrifaði, að sér
hefði tekizt að ná í „svolítið
orlof“ og nú skyldi hann
„ganga milli bols og höfuðs á
kerlingarfjandanum í eitt
skipti fyrir öíl“. Hann sagði, að
Kitty skyldi ekki óttast neitt,
því að hann skyldi fara í öllu
gætilega. Hann hafði fengið
góð ráð og allt myndi lagast
Bréf hans var ástúðlegt og
hann hefði.varla getað skrifað
elskulegar, en Kitty fannst
sem óveður væri í aðsigi.
Hann - var kominn heim og
þegar Kitty sá hann, fann hún,
að hjarta hennar barðist af
sömu gleði og áður, þegar hún
var samvistum við hann. Hann
hélt í hönd henni, hrósaði
henni fyrir, hve töfrandi hún
væri, en kvartaði yfir því, að
hún hefði lagt af. Hann horfði
í kririgum sig í vistlegu stof-
i.nni. stundi ánægjulega og
sagði henni, að sér þætti vænt
frú Hallam. Ég er viss um, aðum að vera kominn aftur heim.
MYNDASAGA ALÞYDUBLAÐSINS:
ÖRN ELDING
OG nú hefst tvísýn orusta. Árásarmaðurinn.kemur Erni í fyrstu á kné, en mcð því að beita sínum ítrustu kröftum, tekst honum að rísa á fætur, og þá
verða skjót umskipti.