Alþýðublaðið - 07.05.1950, Side 6

8
ALÞÝÐUBLAÐÍÐ
Sunnutlagur 7. maí 1950.
Vöðvan
Ó. Sigurs:
UM VERÐLAUNAPENINGA
Hsilir íslendingar!
Vér lifum til verðlauna. Það
er lögmál lífsins og stigatafla
hvað sem hver segir, bravó,
bravó, bravó!
Við keppum allir og öll eftir
verðlaunum í einhverri mynd,
og ef það væri ekki, þá væri
maður heldur ekkert að lifa.
Lífið er allt ýmjst samsett eða
ósamsett keppni til meta og
verðlauna. Og hvers vegna setti
maður þá að vera að ljúga öðru
að sjálfum sér, — ja, nema um
einhverja lygakeppni væri að
ræða, uppá verðlaun auðvitað!
Þess vegna ber að efla verð-
launakeppni og verðlaunaveit-
ingar á öllum sviðum til þess að
efla lífið og menninguna og inn-
lendan iðnað á öllum sviðum og
allt þess háttar. Og þeir, sem
vakið hafa máls á þessu á opin-
berum vettvöngum, eiga skilið
fyrir það verðlaunaskjöld eða
belti eða bikar til fullrar eig'n-
ar og mefltaratitilinn meö, —
en hinir, sem eru að derra sig á
móti svona skynsemi, þá á bara
að dæma atvinnumenn.
Hver mundi til dæmis iegg'ja
á sig að læra eitthvað, ef hann
feng'i ekki prófeinkunnir og at-
vinnuréttindi og allt það)? Eng-
inn, og það eru verðlaun, sko!
Og hýjsr mundi leggja á sig að
verzla, ef hann ætti ekki von á
því að þurfa ekki að telja allan
gróðann fram til skatts? Og
hver mundi nenna að bjóða sig
fram, ef hann ætti ekki von á
bitlingum, þegar hánn kæmist á
þing? Og hver rrtundi nenna að
eltast við stelpur, sf hann ætti
ekki von á því að það hlaup
endaði með sigri, enda þótt allt-
af megi búast við hinu, —
hjónabandinu, sko? Þetta eru
allt að minnsta kosti vonir um
verðlaun.
Og svo er það sjálft aðal-
markmið lífsins, — íþrótta-
keppnirnar og peningarnir a
brjóstið! Þar hefur sjájfur lífs-
andinn, kapþnis- og verðlauna-
andinn, náð sinni fegurstu full-
komnun, bravó, þrávó! Tak-
markið: met! Lausnarorð afrek-
anna á öllum sviðum ef rétt
væri á haldið! Hver myndi
nenna að þjálfa sig til keppni í
langstökki og hástökki, nema
einhver stæði hjá með málband,
eða hiaupa sig hálfdauðan éf
enginn væri þar með klukku?
Nei, — afrek, verðlaun, met!
Lögmál lífsíns!
Þess vegna, — verðlaun á öll-
um sviðum. Ef meðlimir eggja-
sölusamlagsins vissu að þéir
ættu að fá verðlaunapeninga á
brjóstið, .myndu þeir kreista úr
pútunum þrjú—fjögur egg á
dag og margfalla þannig fram-
leiðsluna fyrir óbreyttan kostn-
að! Og refaeigendurnir mundu í
þrígang eða fjórgang flá sama
skinnið af sömu tófunni, ef þeir
ættu í vonum heiðursbikar frá
SÍK — (Sambandi íslenzkra
keipakvenna) —! Og sjómenn-
inrir myndu sópa þorskinum
flökuðum og frystum í fagur-
litum umbúðum upp úr sjónum,
ef þsir ættu von á svolitlu
gylltu dinglumdangli og ræou
frá Bennó, þegar þeir legðu að
bólverkinu. (í raun og veru er
þetta ekkert meira afrek heldur
en að fiska saltfisk!)
Og svona yrði þetta á öllum
sviðum. í hverju héraði yrði að
stofna verðlaunanefnd með full
trúum allra stétta, sem verð-
launuðu allar stéttir fyrir afrek
á öllum sviðum. ■— Verðlauna-
pening fyrir stærstu kartöfluna,
— já, en á hvern ætti bara að
hengja hann? Þá, sem setti nið-
ur kartöfluna, eða þá, ssm tók
hana upp, ■— þetta verður
spurning, en að svo stöddu, þarf
ekki að svara henni. Verðlauna-
pening fyrir stærstu kálfana, —
en þá vaknar bara sama spurn-
ingin, á hvern ætti að heng'ja
hann, án þess nokkur móðgað-
íst? Jæja, við látum neíndivnar
um það allt saman.
Og nú, þegar krónan er að
verða verðlaus, er þetta í raun
og veru eina ráðið til koma
henni í verð, alltsvo túköilun-
um og krónköllunum. Bora gat
á þá og hengja þá a barminn.
Og þá verða peningarnir loks
líka stórkostlegt menningarat-
riði.
Msð íþróttakveðjum.
Vöðvan Ó. Sigurfs.
Barnaspítalasjóðs
Hringsins
eru afgreidd 1
Verzlun
Augustu Svendsen,
Bókabúð Austurbæjar.
Aðalstræti 12, og i
á
Baídursgöfu 30.
Leslð Alþýðublaðið
G ina Kaus
inu“. Svo kom hljómlistarher-
tergi, bókaherbergi og dyngja
frúarinnar. Auk þess voru svo
hin önnur venjulegu herbergi.
,,Dásamlegt“, hrópaði Irene,
þó að í raun og veru væri ekki
annað að sjá en nokkur blý-
antsstrik.
Alexander breiddi úr ann-
arri örk og teiknaði aðra hæð-
ina. „Hérna er svefnherbergi
þitt, og hérna er mitt, það eiga
að vera rennihurðir á milli.
Svo kemur baðherbergið og
leikfimiherbergið. Já, mig
iangar til að hafa gott leik-
íimiherbergi m eð alls konar
íþróttatækjum“.
„Já, fyrir svona húsameist-
ara eins og þig hlýtur þetta.
að vera eins og æfintýri“, sagði
Lisbeth. ,,Þú teiknar óskir þín-
ar beinustu leið inn í raun-
veruleikann. En hvar á barna-
herbergið að vera?“
„Hérna, við hliðina á leik-
fimiherberginu“, sagði Alex-
ander, „ætla ég að hafa inni-
lokaðar svalir. Ég held að það
sé ekki viturlegt að fara a£
eignast börn fyrr en að stríð-
mu loknu. Þó að ég sé sem
stendur úr hei'þjónusto þá get
pg a-ldrei vitað, hvoyt r'g ve.rð
aftur kallaður. Og auk þess
veit maður ekki hvernig það
muni ganga að hafa nóg af lífs-
nauðsynjum í styrjaldarlokin.
Ef við eigum að eignast börn,
þá vil ég að . minnsta kosti
vita, hvernig mér muni ganga
að útvega allt það, sem þau
þurfa með. Ef okkur lar.gar til
að eiga börn, þegar stríðið er
búið, þá ætla ég að búa til
barnaherbergi úr svölununi..
Og um leið tók hann þriðju
pappírsörkina. „Og hérna. á
þriðju hæð, á vinnu- og teíkrii-
stofan að vera“. Hann teiknaði
hratt stóra vinnustofu með
miklum gluggum og myndar-
legu útskoti og þar setti hann
fallega og þægilega stóla. „Qg
hérna er gestaherbergið“ bætti
hann við og strikaði fyrir
framan báðar hliðar vinnu-
stofunnar. „Annað handa Lis-
beth og hitt handa ungfrú'
Eula“.
,,En Lotta?“ spurði Irene.
„Hvar á Lotta að vera?“
„Við verðum ekki allar í
heimsókn í einu“, sagði ég.
„Það hlýtur að vera nóg að
hafa tvö gestaherbergi“.
„En ég vil hafa Lottu í
heimsókn“. sagði Irene. „Ég.
verð að fá leyfi til að hafa
hana hjá mér að minnsta kosti
í nokkrar vikur árlega. Þá get-
um við rabbað saman á kvöld-
in alveg eins og við höfum
gert alltaf hérna heima“.
Líkast til var ég eina mann-
eskjan, sem skildi hana til
fulls.- Mér skildist, að þetta
væri í fyrsta skipti, sem hún
gerði sér það ljóst, að hjóna-
bandið mundi skilja hana frá
systur sinni, sem henni þótti
svo vænt um.
„Það er ekki hægt“, sagði
Alexander. ,,Ég get ekki kom-
ið neinu gestaherbergi fyrir á
annarri hæð“. Hann lagði frá
sér blýantinn og horfði á-
hyggjufullur á l’rene. „Ég hef
í tíu ár samfleytt hugsað um
þetta hús. Þetta átti að verða
fyrirmyndarhús. Þegar systir
þín kemur í heimsókn, þá get
ég látið henni eftir herbergið
mitt, en sjálfur get ég sofið í
vinnustofunni“.
„Já, það væri fallega gert af
þér“, svaraði Irene.
Alexander tók nú eina örk-
iiía enn og fór að teikna innri
gerð vinnustofunnar. „Það er
þá bezt að ég búi það þannig
út, að hægt sé að sofa í því“,
tagði hann. „Þetta er ák.aflega
einfalt. Hérna, þa:? sem hæg-
indastólarnir áttu að veta,
teikna ég dáhtið rúm, sem get-
ur litið út eins og legub-T'.íxur
á áaginn og hérna við hliðina
á því teikna ég dálítinn skáp“.
Hann teiknaði hratt og var
með allan hugann við verkið.
„í raun og veru get ég ekki
hugsað mér neitt þægilegra en
að sofa í vinnustofunni sinni.
Þá er hugurinn bundinn við
starfið um leið og maður festir
blundinn og eins þegar maður
vaknar á nýjum morgríi. Hér
langar mig. til að hafa tjald
úr þungu silkiefni, svo að hægt
sé að taka til í vinnustofunni
meðan ég sef“. Hann teiknaði
dálítið borð við hliðina á rúm-
inu sínu og dálitla bókahillu
fyrir þær fáu bækur, sem
hann þurfti alltaf að hafa við
hendina. „Ég held næstum því,
að ég geri þetta að blívanleg-
uni samastað fyrir mig í fram-
tíðinni“, sagði hann að lokum.
Irene var orðin náföl. „Blív-
anlegum samastað?“ spurði
» hún. Röddin titraði.
En Alexander virtist ekki
t.aka eftir því. „Já, hvers vegna
ekki? Þetta verður dásamlegt
•herbergi. Ég er alveg viss um
að þið verðið allar sólgnar i
það, að ég bjóði ykkur upp á
te hérna upþi“.
„Þú mátt ekki vera reiður
við mig“, stamaði Irene, — „af
því að ég . . . 'Lotta er eina
systirin, sem ég á. Ég ætlaði
mér ekki' að móðga þig“.
Lisbeth tók undir handlegg
mér og við gengum út úr her
berginu. „Þao er bezt að þau
tali saman í ró og ilseði“, sagði
hún. Við' fórum inn í eitt fjar-
lægasta hcrbergið. Ég hafði
þungar áhyggjur og það var
geigur í mér. Gagnvavt Lis-
oeth gat ég ekki dulið bessar
tilfinningar. ■
,,Ég skil þetta heldur ekki
almennilega sjálfsagSi Lis-
beth. „Alexander er ákaflega
tilLnninganæmur og. þáð get-
ur vel verio að það hafi sært
hann að Irene skyldi heidur
vilja hafa systur sína hjá sér
iiokkrar vikur árlega en ha.nn.
En það getur líka vel ver.ið,
að hann vilji heldur halda sig
í vinnustofunní en í herberg-
inu við hliðina á hennar her-
bergi“.
Ég hef líkast til verið úymd-
arleg á svipinn, því ao hún
þrýsti hönd mína alúðlega.
„Það þarf alls ekki að merkja
það, að honum þyki ekki vænt
um hana. Það kemur oft fyrir
að beztu karlmenn eru hrædd-
ir við stöðugt samlíf með könu
sinni“.
Ég stamaði eitthvað hjálp-
arvana, en Lisbeth skildi strax
hvað ég meinti.
„Ég hef sjálf hugsað um
það“, sagði hún, „hvort bróð-
ir minn elskar Irene, eða hvort
hann telur það skyldu sína að
kvænast henni. Hann er- éin-
rænn og einþykkur, þegar því
er að skipta, já, ei-nnig gagn-
vart mér. Og ef til vill Veit
hann það ekki sjálfur með
fullri vissu. Hann sagði aðeins
við mig: „Ég ætla að fara að
gifta mig“. Um unnustu sína
sagði hann lítið annað en þaí),
að hún væri mjög mvndarleg
og væri ág'ætis stúlka. Ég geí:
vel ímyndað mér, að hann
mundi ekki hafa talað öðruvísi
þó að hjarta hans vær'. íleyti-
fullt af ást. En það getur líka
vel verið, að hann, án þess að
hika, taki aíleiðingunum af —
af fljótfærni sinni“.
Ég fékk verk fyrir hjartað.
Ég vildi óska, að herra Kleh
væri. kominn heim, hugsaði ég.
„Að- líkindum liggur sann-
leikurinn þarna mitt á milli“,
sagði Lisbeth. „Alexander er
áreiðanlega hrifinn af þessari
fallegu stúlku. Það eru ekki
allir, sem búa. yfir þeirri guðs
gjöf, eða eigum við heldur að
segja, yfir þeirri taölvun, að
elska af „öllu hjarta sínu og
allri sálu sinni. Ég veit ekki
til þess að hann hafi nokkru
sinni lent í alvarlegu ástar-
.ævintýri, Og að líkindum á
það heldur ekki fyrir honum
að liggja að lenda í neinu
siíku. Hann er ekki þannig
gerður“.
Einn daginn kom bréf . í'rá
herra Kleh. Ksnn ha.fði ekki
heyrt annað en allt það bezta
urn Alexander í Mönchen.
Efenn hafði talað við kennara
hans, hinn fræga byggir.ga-
.meistara Rott, og hafði séð
teikningar að nýja sjúkrahús-
iru, sem byggt hafði yerið rétt
fyrir stríðið eftir sjálfstæðum
teikningum Alexanders. „Það
mun koma að því að Hahn