Alþýðublaðið - 18.07.1950, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐÍÐ
Þriðjudagur 18. júií 1950
Sigurður Þingeyingur vann mesta
-----------;------------ .
SÍÐAST LIÐINN LAUGARDAG fór fram í fyrsta skipti
ólympíusun4#agur. Var þá sundkeppni í Nauthólsvíkinni hér
í Reykjavík, og víðar um land mun hafa farið fram keppni í
sundi. Það er íþróttasamband íslands, sem hefur beitt sér fyrir
því, að ár hvert fari fram um allt land íþróttamót í sundi og
fjölíþróttum, sem sérstaklega séu helguð ólympíuhugsjóninni.
Hafa verið gefnir tveir veg-
legir farandbikarar til þess að
keppa um þennan dag. Hlýtur
sá sundmanna, sem flest stig
fær fyrir afrek í einhverri
grein, eftir sænskri sundstiga-
tö|lu, en sá fjölíþróttamann-
anna, sem fær flest stig sam-
kvæmd finnsku stigatöflunni
hlýtur hinn. Gefendur þessara
gripa eru heildverzlun Harald
ar Árnasonar og Páll B. Mel-
sted stórkaupmaður. Sigurður
Jónsson fékk flest stig reyk-
vískra sundmanna fyrir 100
m. bringusund, 901,2 stig.
Ólympíusundmótið var sett
kl. 4,30 af forseta ÍSÍ, Bene-
dikt G. Waage. Rakti hann í
stuttu máli sögu ólympíuleik-
anna og aðdraganda þeirra, og
sérstaklega þátttöku íslands í
þeim, árin 1908, 1912, 1936 og
árið 1948. Hvatti hann íþrótta-
menn og áhugamenn um íþrótt
ir að strengja þess heit, að
gera sitt til þess að vinna að
því, að héðan verði framvegis
ávallt fulltrúar íslenzkrar í-
þróttamenningar á ólympíu-
leikunum. Benti ræðumaður á
hið stórkostlega landkynning-
argildi slíkrar þátttöku, ef
þróun á sviði íþróttanna verð-
ur sú, sem nú horfir, ’þar eð
íslendingar eiga nú orðið all-
marga úrvalsíþróttamenn, sem
eru fyllilega hlutgengir til
keppni hvar sem er í heimin-
um. Hér ylti að sjálfsögðu
mest á því, að takast mætti að
gera íþróttirnar enn frekar að
almenningseign en orðið er, og
um leið á því, að íþróttamenn
irnir sýndu einlægan vilja til
þess að þroska með sér hina
beztu líkamlegu og andlegu
eiginleika, og hefðu viljaþrek
til þess að forðast þær freist-
ingar, sem ótvírætt hamla
gegn áhrifum slíkar viðleitni.
Enginn kynni tveimur herrurn
að þjóna, Bakkus sjálfur' t. d.
væri engin undantekning frá
þeirri reglu. Að lokinni ræðu
Ben G. Waage var ólympíu-
fáninn dreginn að hún, í fyrsta
sinn hér á landi og því næst
hófst sundkeppnin.
Helztu úrslit urðu sem hér
segir::
100 m. baksund vann Rún-
ar Hjartarson Ármanni á 1:25,0
mín.
100 m. bringusund karla: 1.
Sigurður Jónsson Þingeyingur
á 1:19,0 mín. 2. Sigurður Jóns-
son KR á 1:20,6 mín.
50 m. sund drengja, frjáls
aðferð, vann Leon Karlsson
Ármanni á 36 sek.
100 m. bringusund kvenna
vann Þórdís Árrvadóttir Ár-
manni á 1:34,3 mín.
50 m. stakkasund vann
Magnús Thorvaldsen á 1:14,4
mín.
100 m. sund karla, frjáls að-
ferð, vann Pétur Kristjánsson
Ármanni á 1:9,2 mín.
500 m. frjáls aðferð vann
Ólafur Diðriksson Ármanni á
7:39,0 mín, sem er mjög góð-
ur tími, aðeins 6 sek. lakari
en met Jónasar Halldórssonar
á þessari vegalengd fyrir all-
mörgum árum.
Yfirleitt bera afrekin greini
leg merki þess, að hægt er að
ná góðum árangri á sundi í
sjó. Ætti þetta að verða hvatn
ing sundmönnum og öðrum,
sem leita sér hressingar og úti
vistar að nota sjóinn a. m. k.
yfir sumarmánuðina, þegar
heilnæmra geisla sólarinnar
nýtur.
Fyrðyleg saga,
sero gerðist
í FininlanclÉ
SÁ ÓHUGNANLEGI VII)-
BURÐUR gerðist nýlega í
Jjveeskylá á Finnlandi, að
húsráðandinn, sjötíu ára
gamall maður, sem drukkið
hafði helzt til fast, var graf
inn lifandi af veizlugestum. Á
síðustu stundu var iífi hans þó
bjargað'.
Þetta vildi þannig til, að hús-
’ráðandinn sofnaði á gólfinu af
áhrifum áfengisins, og veizlu-
gestirnir sem einnig voru sterk
lega drukknir, héldu að hann
væri dáinn, ákváðu þeir þá,
að þeir skyldu grafa hann strax.
Þetta gerðu þeir og lögðu
manninn í kistu og jörðuðu úti
í skógi.
Því næst fóru þeir að segja
frá tíðindunum í umhverfingu;
en voru þánnig á sig' komnir,
að bóndi nokkrum þótti viss-
ara, -að grafa manninn upp og
ganga úr skugga um það, hvort
hann væri raunverulega dauð-
ur. Þetta gerði hann og leið eft
ir það ekki á löngu þar til hinn
krafni lifnaði við.
verið um það gefið, ekld frek-
ar en mér leizt á ýmislegt það,
sem Lotta tók upp á næstu
mánuðina.
Eftir að við vorum búnar
að borða hringdi síminn. Lotta
iagði nei til að byrja með. En
það var hringt hvað eftir ann-
að og að lokum sagði hún við
mig, að hún ætlaði út um
kvöldið, hún ætlaoi á knæpu,
þar sem væri dansað.
,,En þú getur þó ekki farið
alein á knæpu. Eða er mein-
ingin sú að ég eigi að fara
með þér? Ung stúlka getur alls
ekki farig alein á knæpu . . .“
,,Það eru ekki neinar ung-
ar stúlkur til framar“, svaraði
Lotta . . . „Veiztu það ekki,
Eula“.
„Nei, það vissi ég ekki. Og
ég trúi því heldur ekki. Það
væri að minnsta kosti mjög
slæmt“.
„Það er ekki slæmt fyrir
mig, eða ekki finnst mér það“,
svaraði Lotta, „nú, og auk þess
get ég tekið Harry með mér,
ef ég vil“, bætti hún við.
Harry heimsótti okkur um
kvöldið. Hann vildi gjarnan
fara með Lottu. Hann langaði
aðeins að fá að vita hverjir
kæmu aðrir.
Hún nefndi nokkur nöfn og
bar á meðal Timmerman-
bræðurna.
„Já, þeir“, sagði Harry og
það var einhver undirtónn í
röddinni.
„Þekkirðu þá? Veistu nokk-
uð nánar um þá?“ spurði
Lotta.
„Ég veit ekkert um þá, sem
ekki allir aðrir vita“, svaraði
hann. „Á síðustu tveimur ár
um hafa þeir orðið geysilega
ríkir'1.
„Er kannske einhver skömm
að því?“
„Nei, en það sýnir bara og
sannar, að þeir hafa alveg sér-
staka skapgerð og sérstæða
hæfileika nú á þessum tím-
um“.
„Hvernig þá?“
„Annar bræðranna tók þátt
í stríðinu í þrjú ár og lærði
bá að ganga yfir lík. — Hinn
hafði ábyrgðarstöðu í stríðs-
ráðuneytinu og gat bá gert
ýmsum þýðingarmiklum
mönnum dýrmæta greiða —.
og hann hefur minnzt á það
núna eftir stríðslokin.“
„Er þetta alit og sumt.“
„Auk þess kunna þeir að bera
kápuna á báðum öxlum. Þeir
græða daglega á því að
gjaldeyrir okkar fellur.“
Þetta var í fyrsta sinn, sem
égvheyrði það, að hægt væri
að græða á gengisfallinu, sem
eyðilagði verzlunar- og at-
vinnulífið og gerði það að
verkum, að peningarnir, sem
ég átti að hafa til heimilis-
þarfa, urðu næstum því að
cngu í lófa mínum.“
„Er einhver skömm að þvT
að bera kápuna á báðum öxl-
u.num?“ spurði Lotta.
„Nei, en það er sérkenni
sumra manna.“
„Og bér er ekki um það
gefið?“
Harry hikaði. „Ef ég neit-
aði því, þá segði ég ekki satt,
og' ef ég svaraði játandi, þá
myndi það ergja þig, þess
vegna vil ég heldur ljúga. —
Timmermannbræðurnir eru
börn síns tíma. Það er allt og
sumt.“
1 Eldri Timmermansbróðirinn
kom til að sækja Lottu um
kvöldið klukkan tæplega tíu.
Hann þeytti bílhornið þrisvar
sinnum undir gluggunum okk-
ar. Eg leit út urn gluggann
um leið og Lotta gekk út á-
samt Harry. Bifreiðin var
stór, ný og falleg, en það var
ekki einkabifreiðarstjóri með
hana. Sá, sem sat við stýrið
steig út og kyssti á hönd
Lottu, svo hélt hann hurðinni
opinni meðan hún steig inn.
Þetta var Alfred Timmerman.
Það var Ijós inni í bifreiðinni
og því sá ég að stúlka sat
fram *. Næsta dag sagði Lotta
mér, að það hefði verið Franzi
Braun, einkaritari Timmer-
mans. „Hún er fjári myndar-
leg“, sagði Lotta. „Hún er
'eggjalöng og gengur með
drengjakoll, hún er Ijós-
hærð. Hún er alveg eins og
þessar nýtízku stúlkur eru.“
„Hvenær byrjuðu menn á
því að taka skrifstofustúlkur
með sér á knæpur?" spurði ég.
„O, hún er í þingum við þá“,
Gagði Lotta eins og ekkert
væri.
„Við þá báða?“ spurði ég
steinhissa.
„Já, eftir því sem ég bezt
veit. En það veldur engu ó-
samkomulagi milli þeirra eftir
því sem sagt er. Nú á dögum
líta menn það ekki svo alvar-
legum augum. Auk þess er
Franzi trúlofuð“.
„Þetta er það versta sem ég
hef heyrt,“ stundi ég og sett-
ist.
„Já, hún er trúlofuð ungum
greifa, Khuenberg heitir hann,
en _Aiann er fátækur að ég
held og á ekki von í miklum
arfi. Hann er einhvers ltonar
peningamiðlari hjá Timnier-
man.“
Eg vissi ekkert hvað pen-
ingamiðlari var, en ég fékk að
vita, að það væri maður, sem
fengi kunningja sína til þess
að skipta eingöngu við ákveð-
inn banka og fengi prósentur
fyr'ir það.
„Khuenberg litli þekkir
sand af aðalsmönnum og þeir
hafa ekki hugmynd um hvað
þeir eiga að gera við peninga
sína. Hann ráðleggur þeim þvx
að skipta við banka Timmer-
mans. Skilurðu?“
„Og hann lifir á því?“
„Já,“ svaraði Lotta. „Hann
á meira að segja einkabifi’eið.“
Það út af fyrir sig, að eiga
einkabifreið, þýddi ekki sér-
iega mikið fyrir í þá daga.
Elestir hinna nýju kunningja
Lottu áttu sína eigin bifreið,
jafnvel þó að margir þeirra
^yggju í lélegu herbergi við
iéleg húsgögn. Ef þeir komust
yfir peninga allt í einu, þá var
það fyrsta verk þeirra, að
kaupg bifreið. Það var ekki
vottur um örugga afkomu,
heldur var það fyrsta munað-
arkrafa þeirra og hana varð að
tippfylla.
„Þú verður að kaupa þér bif
reið,“ sagði Lotta við Harry
dag nokkurn. „Maður, sem
ekki á bifreið, er alveg ómögu-
!egur.“
Harry sagði eitthvað á þá
leið, að hann hefði hugsað sér
að kaupa bifreið, þegar færi að
vora og hægt væri að aka út
um landið. Hann tók pappírs-
blað og reiknaði og sýndi
Lottu, að það væri ódýrara
að aka í leigubifreið innan
borgarinnar, heldur en að
eiga einkabifreið jafnvel þó að
mikið væri ekið.
„Þetta er rétt hjá þér“, sagði
Lotta en henni gramdist. Hún
fór mjög óvarlega með peninga
eftir að hún komst inn í þenn-
an nýja félagsskap. Næstum
því á hverjum degi keypti hún
nýja kjóla og nýja hatta. Ég
varð bókstaflega skelkuð út af
þessum nýju útgjöldum og oft
á dag var barið að dyrum hjá
okkur með reikninga fyrir slíku.
„Harry“, sagði ég einu sinni,
þegar Lotta var uppi í her-
'ierginu sínu að pkipta um kjól
"yrir kvöldið. „Hvers vegna
getið þér ekki komið vitinu fyr
ir Lottu? Hvers vegna látið þér
nlltaf undan henni hvað dutl-
nngum sem hún tekur upp á?
Hún er bókstaflega orðin sjúk
nf skemmtanafíkn.“
„Finnst yðui’ að ég sé fær um
nð tala af skynsemi við aðra?“
sagði hann.
„Þér ætlið þó ekki að fara
að segja mér, að þér hafið
rkemmtun af því að flækjast
rvona um knæpurnar nótt eftir
nótt, að drekka og koma illa
upplagður í skrifstofuna á
. morgnana?“
I Harry varð feimnislegur
! hann setti upp tregðusvip. „Ég