Alþýðublaðið - 03.01.1951, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Miðvikudagur 3. janúar 1951.
Frank Yerby
HEITAR
Lei£«r
Leirs:
TIM ÁRAMÓT

Á vorri jörðu hring
snýst allt í hring,
sem hjól í rokki, af
dularfæti knúiS;
og því er lif vort
eilíf umbreyting
á eixdurteknu spani
rúnt um kring,
þars annað hefst
þótt hitt sé varla búið.
Og hlaupastelpan
hamst öld og dag,
og hjólið snýst, — en
dísir forlög spinna.
Að spinna og tvinna,
það er þeirra fag,
og þeirra spuni svo-
nefnd fagmannsvinna.
Og sumir hljóta
úr þeli æviþráð,
■en þakka hinir fyrir
loðband mega.
Slíkt fer sem annað
eftir líku og náð,
og aðstöðu við
nefndarmenn og ráð —
■eii hnökra og hláþráð
hirða þeir, sem eiga.
Og pílárarnir seða
í feigðarfl'eng
að falli sínu og
risi, nótt og daga;
og fyrr en varir fyllt
er sænlda að keng,
sá farsi slútt, er
nefnist lífs vors saga.
Um áramót er hreyfður
hnokki í tré
í hvers manns ævi, —
klukkan tóif að nóttu.
þá gerir dís á
starfi stundarhié,
og strýkur sárum fingrum
lær og kné,
og lætur dofann líða .■
úr mjaðmarþjóttu.
Þá opnast lífsins
undraþjóðleikhús,
og álfaskarina kann.
sér hvyergi læti.
Þá drekka menn við
máttarvöldin dús
á Miklubraut-vors
lands og Hafnarstræti.
Og gamla árið
gengur fram ó svið,
með glotti kveður
áhorfendaskar a,
og reruiir augum upp
og út 4 hlið,
rétt eins og sá, er
kfimur snöggvast við,
án erindís og aðeins
tiLað fara.
Þá stöðvar lífið allt
sinn andadrátt.
Og allar klukkur lands
vors hætta að tifa,
unz gamla árið hvíslar
hljótt og lágt:
Sjá, — hér er ég
og neita þvi að lifa.
Leifur Leirs.
(Poet con festum.)
GENGIÐ UNDIR LKKA.
Uiulanfarirt jól voru þau ró-
legustu, sem yngri menn muna
í Reykjavík, gamla árið þó enn
rólegra. Telur lögreglustjóri öl-
æði hafa verið með langminnsta
móti og um heillavænlega hug-
arfarsbreytingu muni vera að
ræða með Reykvíkingum.
Ef áfengisvarnanefnd kynni
að vera í vandræðum með að
þakka þetta einhverju eða ein-
hverjum, viljum vér skjóta því
að henni, að beinast virðist
liggja við að þakka það drykkju
mönnum.
Krýningarsteinninn svonefndi
er enn ófundinn. Slæddu leyni
lögreglumenn og kafarar Serp-
entinetjömina í Hyde Park, en
fundu þar ekkert annað en gaml
an myllustein, sem einhvert
brezkt góðskáld hafði snarað af
hálsi sér í tjörnina, er það las
kvæði Snæbjarnar um þetta
fagra stöðuvatn hérna um árið,
— og svo tóman peningaskáp. . .
Væri ekki reynandi fyrir þá á
Raufarhöfn að slæða eftir ein-
hverju grjóti á nálægum mið-
um, svona pro forma? Spurning
er lika- hvort ekki væri athug-
andi fyrir leynilöggurnar á báð
um stöðum, hvort nokkrir mann
flutningar gætu hafa átt sér
stað milli Raufarhafnar og
Westminster Abbey, síðastliðna
mánuði.
Annars erum við enn þeirrar
skoðunar, að Raufariiefningar
eigi enn þá sitt met, mlðað við
fóiksfjölda ,að minnsta kosti
jafnvel þótt þessi 400 ensku
pund, sem snillingamir höfðu á
brott með sér frá snillingunum
í klaustrinu væru umreiknuð á
svartamarkaðsverði í íslenzka
valútu.
Hamiknafíteiks-
fneisfaramóf íslands 1951
innanhúss fyrir meistara-
flokk karla hefst í Reykja-
vík 15. jan. n.k. Tilkynning-
ar um þátttöku ásamt 25,00
króna þátttökugjaldi sendist
til Þórðar Þorkelssonar c/o
Gámmíbarðinn, Skúlagötu, i
síðasta lagi fyrir miðviku-
, dagskvöId lO. þ. m. Tilkynn-
ingar, sem berast eftir þann
tíma, verða ekki teknar til
greina. Mótanefndin.
Denísa bar bikarinn að vör-
um sér. Geislar sólarinnar blik
uðu í víninu og ilmur þess
fyllti vit hennar. Þegar hún
lét bikarinn aftur á borðið,
varð hún þess vör, að Hugh
starði á bana, ekki á andlit
hennar, heldur líkamann. Og
um Ieið og hún leit glóðina í
augum hans, varð henni það
skyndilega ljóst, að hún átti
enn yfir vopni að ráða, þar sem
líkami hennar var. Hættulegu
vopni, sem hún mátti auðveld-
lega beita til sigurs.
Og hún leit á Hugh Duncan
og brosti.
TUTTUGASTI OG FJÓRÐI
KAFLI.
Þann 10. apríl 1873, þrem
dögum fyrir páska, var skól,-
anum í Lincoln lokað. Það
þýddi hvort eð var ekkert að
vera að myndast við að kenna;
nemendurnir voru annars hug
ar og eirðarlausir sökum ótt-
ans og kvíðans, er hvíldi eins
og mara á öllum þorpsbúum.
Forráðamenn skólans, þeir ís-
ak og Inchcliíf/voru og önn-
um kafnir við fundarhöld og
ráðstefnur, og Nimrod var stöð
ugt látxnn halda vörð.
Það var síðla þennan dag, að
Laird Fournois reið inn í þorp-
ið. Hann var í æstu skapi, al-
varlegur á svipinn og þung-
brýnn, og það var af honum
brennivínsþefur. Um leið og
bann stöðvaði hest sinn, mælti
hann við Incheliff, án þess að
gefa sér tíma til að kasta á
hann kveðju:
„Þið vitið hvað er að gerast?
Ég vona, að þið séuð við öllu
búnir?“
„Já“ svaraði hinn grann-
vaxni, aldurhnigni svertingi.
„Við erum við öllu búnir, enda
þótt við böfum enn aðeins óljós
ar fregnix af því, sem er að
gerast Hvað er það eiginlega,
sem þeir hafa á prjónunum,
þarna í Colfax, ,Laird?“,
Laird leit á bann, svipur
hans varð enn alvarlegri, og
svo þimgbrýnn var hann, að
vart sá í grá augu hans.
„Það veit vlst enginn nema
guð einn og þessir svörtu stríðs
menn, og þeir stríðsmenn
munu aldrei haía frá sigrum
að segja, — eða neínu öðru“,
maehti hann lágt.
„Hvað veldur því, Laird?“
spurði Inchcliff.
„Það eitt, að enginn þeirra
verður eftír á lífi til frásagnar,
þegar átökunum lýkur. Verði
nokkur svertingi eftir tórandi
í Colfax »ð viku liðinni, þá er
hann annað hvort sá heppnasti
maður, sem enn hefur faeðzt í
þennan heim, eða sá fótfráasti
.... sennilega hvort tvegg}a.“
„Hamingjan góða!“ hvíslaði
Inchdiff.
„Hvar er ísak?“ spurði La-
ird. ,,Ég verða að hafa tal af
honum. Verð að tala svo um
fvrir honum, að.hann kalli alla
sína áhangendur á brott úr
borginni og fái þeim annan
dvalarstað um mánaðarskeið
eða jafnvel mun lengur.*'
„Hvers vegna, Laii-d ....
Hvers vegna?“
„Þeir leggja á svikráðin, þeir
Etienne Fox og bölvaður litli
refurinn hann Victor Lascals.
Þegar þær vábeiður sjást ein-
hvérs staðar saman á ferli, er
ævinlega hins vesta von.“
„Etienne og Lascals", hvísl-
aði Inchcliff. „Og það boðar
„Höndin hefur þegar ritað
boðslcap tortímingarinnar á
Vegginn, Inchcliff. Og höndin
er Hugh Duncans, þess göfuga
manns. Hinar ótrúlegustu sög-
ur eru komnar á kreik meðal
borgarbúa. Lygar og þvætting-
ur frá rótum, en hverju breytir
það, þegar þær ganga samt sem
áður mann frá manni og allir
leggja trúnað á þær. Það er
sagt, að negrarnir í borginni
hafi myrt hvíta menn. Hversu
marga, veit enginn með vissu,
en tala þeirra fer að mestu
leyti eftir ímyndunarafli þess,
sem söguna segir í það og það
skiptið. Og að sjálfsögðu eiga
negrarnir einnig að hafa nauðg-
að hvítri stúlku. Þó það nú
væri. .... Þegar ég geiði til-
raun til að rannsaka málið,
freistaði að afsanna allan
þvættinginn, ef það mætti
verða til þess. að eyða ófriðar-
blikunni, þá hafði enginn, sem
ég átti tal. við, minstu hug-
mynd um það, hvað stúlka
þessi hefði heitið, ekkj heldur
hvers kona eða dóttir hún
vaeri eða. hvar hún ætti heima.
jHins vegar fullyrtu allir, að
Jxagan væri sönn: það gat ekki
j hjá því farið; þeir höfðu hana
eftir trúverðugustu mönnum.
Þú veizt bvaða brögðum þessir
nóungar beita, InchcHff. Og
enn ganga sögur meðal borgar-
búa, sera eru svo ljótar og sóða
legar, að ég- gei ekki haft þær
eftir. Hið eina, sem ég yeit
með vissu, er það, að þessif
svertingjaheimskingj ar í borg-
inni hvggiast láta hart mæta
hörðu; er til átaka dregur. Þeir
hafa myndað með sér vopnaða
hersveit í því skyni, en vopnin,
sem þeir hafa yfir að ráða, eru
vitanlega verri en engin. Byss-
ur svo kolryðgaðar, að skot
kæmist díki fram hjá þeim;
fallbyssuómynd. gorð úr járn-
röri, sem springur framan i þá
og stórslasar eða drepur. ef.þeir
gera ályöru úr því að hleypa af
henni skoti. Og fullir eru þeir,
daginn út og inn, háværir og
láta mikið. Þetta er allt það,
sem ég veit. Hvar í fjandanum
getur hann ísak verið? Ég
verð að hitta hann að máli.“ -
„Hann er inni við. Við höf-
um setið á ráðstefnu í allan
dag,“ svaraði Inchcliff. „Við
skulum ganga inn til hans.“
„Einmitt það, já,“ urraði í
Laird. „Þið hafi5 setið .á ráð-
stefnu og eytt tímanum í mas
og ræðuhöld. En nú er ekki
heintugur tími til þess að tala
og halda ræður á ráðstefnum.
Nú eru athafnir meira aðkall-
andi en umræðurnar og alít
það.“ Hann steig af baki ög
gekk ásamt Inchcliff að húsinu,
þar sem ísak bjó. Laird æddi
inn, án þess að gefa sér tíma til
að berja að dyrum.
„Laird!“ hrópaði ísak. „Góð-
um guði sé lof fyrir, að þú ert
heill á húfi og öruggur um líf
þitt.“
„öruggur!“ tuldraði Laird.
„Þú heldur það. Ég get sagt
þér, að ekki einn einasti negri
og ekki heldur einn einasti re-
públíkani — er öruggur um líf
sitt í Grantfylki þessa dagana.
Þeir hinar hyggjast sýna Kel-
logg fylkisstjóra í tvo- heimana.
— Hvaða varúðarráðstafanir
hafið þið gert? Hafið þið skip-
að menn til að halda vörð?
ekki varð ég var við neinn, þeg
ar ég kom.“
ísak brosti við.
„Já,“ svaraði hann. „Ég hef
skipað varðmenn, en okkur
þykir hyggilegra að láta ékki
mikið á þeim bera. Við ætlum
að gera allt til -þess, að fjand-
meim okkar megi sjá, að hér
býr aðeins friðsamt fólk, sem
er önnum kafið við vinnu sína
og gefur fáu öðru gaum. Samt
sem áður hef ég vopnað hvern
einasta mann, að Nimrod und-
anskildum. Qg ég hef skipað
menn til þas að hafa gát á hon-
um.“
„Hamingjan hjálpi okkur,“
varð Laird að orði. „Hann
gæti komið ybkur í óviðráðan-
leg vandræði, ef hann gengi
laus. Veit hann hvað er á
seiði?“
„Svona undan og ofan a£,“
svaraði Inchcliff. „Hann veit
að minnsta kosti nóg til þess,
að•það' gæti gert hann brjálað-
an. Við hofum boðið öllum
unglingum að halda sig í
húsum, inni, Við höfúm eng-
ar áhyggjur vegna ö.ldunganna.
Þeir eru hræddari en svo, að
þeir fari að abbast upp á þá
hvítu að fyrra bragði.“
„Gott/‘ svaraði Laird. ,,Ég
hefði átt að geta sagt mér það
s.iálfur,“ oð óþarfi yæri að ótt-
ast það, að þið sæuð ykkur ekki