Tíminn - 14.03.1964, Blaðsíða 14

Tíminn - 14.03.1964, Blaðsíða 14
| a^aran, umkringda hermönnum | sfiram meS brugðna byssustingi og með svipu stjórnarstefnu sinn- í ar á lofti . . . á meðan leyndur j ótti felst í hjörtum þeirra. Ef ör- I lítlll snefill af hugsun læðist inn í urnhverfi þeirra, verða hinir i voldugustu stjórnarherrar slegnir í ótta . . . “ Þegar haft er í huga, hve yfir- i lýstar skoðanir hans voru hvassar og hiklausar, þá er skiljanlegri sú gleði og ánægja, sem það veitti Clémentine, er hún fékk í hend ! ur auglýsingabók um ávaxtatré, sem garðyrkjumaður í Hampshire sendi henni: Þar var m.a. boðið upp á eftirfarandi: „Ábætir Winstons (marz—maí):! „Þessi nýjung var upphaflega | kölluð Vetrarkóngurinn, en þá ! kom í ljós, að nafn þetta var þeg- ar á öðru fyrirbrigði, svo að þess vegna var það kallað hinu vel við- eigandi nafni Winston, vegna þess ■ að það stendur af sér alla storma. Það er á því þykkt hýði. Ávöxt- urinn meyrnar ekki fyrr en í lok árstíðar. Dálítið beizkur á bragð- ið. Safamikill. Ávöxturinn hangir ! á trénu, eftir að laufið hefur fall- ið af. Það blómgast seint og er gott til ræktunar.“ Bernard Baruch, vinur Chur- chillhjónanna hafði þetta að segja um kvöldverðarboð á heimili þeirra: „Allur heimurinn ætti að vera gestur við borð þitt og heyra þig tala með vínfiösku stöðugt innan seilingar. Tala um herstjórnarlist í amerísku borgarastyrjöldinni, um ævintýrin, sem þú rataðir í forðum í Suður-Afríku, um Gib- bon og Maculay og þá riddara og fábjána, sem þú hefur fyrirhitt á lífsleiðinni. Slíkur lífsandi, sem þú gætir blásið í áheyrendurna!" Heimurinn ætti líka að fá að vita um rólegri hliðar lífs þíns, sem ef til vill koma bezt fram hjá fallegri og tignarlegri eigin- konu þinni. Aðeins þú veizt, hve gífurleg áhrif Clemmie hefur haft á þinn eigin starfsferil. Ég hef tekið eftir hve mikla virðingu og trúnað þú berð til hennar. Ég hef séð að þú tekur strax tillit til hóflegrar áminningar hennar: „Winston, þetta mundi ég ekki segja!“ 9. KAFLI EIN — SAMAN Upp á við og niður á við — hún varð ætíð samferða honum, þrátt fyrir allt hið óvænta sem gerðist, og var jafnvel einsdæmi í stjórnmálalífi Bretlands. Á meðan hann var í sinni póli- tísku „lægð“ tíu árin eftir lok fyrri heimsstyrjaldar, barðist hún stöðugt við að milda hinn sára brodd af því að vera í pólitískri útlegð. í frumskógi stjórnmál- anna, ganga andstæðingarnir tíð- ast á lagið, og ráðast af grimmd gegn stjórnmálamanni — og konu hans — sem misst hafa fótfestu. Winston tók fjandskap, áreitni og illkvittni, sem hefði nægt til að leggja líf venjulegs manns í rúst, með karlmennsku og þrautseigju, enda studdur fölskvalausri trú konu sinnar á mikla framtíð hans. Clementine var fullkunnugt um, að Winston beið aðeins þess dags, er hann enn á ný hlyti sömu völd og mannaforráð. Honum var bölv- anlega við að vera settur hjá við stjórnarstörfin. Þetta var í rauninni óvenjuleg, en um leið góð samvinna, sem þau áttu. Winston var leikarinn, og gervi hans vindillinn og pípuhatt- arnir fjölmörgu. Hann lék fyrir áhorfendur af mikilli innlifun, — baðaði sig í ljóma aðdáunarinnar, sem streymdi til hans frá mann- mergðinni, sem hyllti hann, Hann naut þess að kanna heiðursvarða- röðina, naut þess að sitja í efstu tröppum mannfélagsstigans. Og um leið og Winston bætti í myndina út á við glaðlegum, frjálslyndum blæ, gaf Clementine henni meiri fyllingu með töfrandi framkomu samfara ströngum virðu leik, eins og til að minna okkur á, að leikarinn við hlið hennar væri einnig mjög mikilhæf per- sóna. A miðjum þriðja tugi aldarinn- ar var ekki annað sýnna en hann hefði „misst af strætisvagninum“. Hann var einmana úlfur, meistari, sem glatað hafði fylgi og hollustu. Ekkert var fjær spámönnum stjórnmálanna á þeim árum, en að halda að hann mundi nokkurn tíma setjast í stól forsæt.isráð- i herra. Hann hafði eignazt of marga fjandmenn. Og fleiri bætt- ust stöðugt í þann hóp. Stöðug varnaðarorð hans um hættuna af Hitlersismanum lét allur fjöldinn eins og vind um eyrun þjóta og vildi heldur hlýða á orð, sem létu mjúklegar í eyrum „Látið hann skrifa söguna“, var sagt. „Það er of hættulegt að láta hann eiga þátt í framvindu hennar.“ Enn einu sinni heyrði Clemen- tine hann kallaðan „hermangara" af fólki, sem ekki hafði minnstu hugmynd um þá harma, sem biðu þess. Og það var á þeim árum, sem hann var einn fárra manna, sem sá og skildi, hvað var að ger- ast. Rödd hans vav hrnnnn''anq i | eyðimörkinni Hún var meö hd : hann fór til Central Ha j ham í Lundúnum áriu *Ú31. ! Framíköllin við ræðu hans urðu ! að uppþoti í salnum. Hvarvetna í í salnum var slegizt með hnúum i og hnefum, um leið og ýmsir á- heyrendur í salnum reyndu að brjóta sér leið að ræðupúltinu, á meðan hann talaði. í áheyrenda- stúkunum áttu sér stað blóðug slagsmál. Menn, sem slegnir voru í rot, voru bornir út úr húsinu til þess að þeir fengju jafnað sig. j Þegar þjóðsöngurinn var sung- jinn, neituðu margir að taka ofan ; höfuðfötin, svo að aðrir tóku þá itil við að ná þeim af þeim með j valdi. Á meðan á öllum hamagang- inum stóð, hlustaði Clementine á Winston og athygli hennar beind- ist óskert að honum, um leið og hann sagði: „Ég minnist hinna stórkostlegu veldisdaga Viktoríu drottningar, er ég var ungur mað- 35 ur að árum. Ég var alinn upp á veldistíma hennar og var viðstadd- ur Demantshátíð hennar. Sem ungur maður leiddi ég augum vagn hennar umkringdan fjölda konunga og þrinsa. Þá vor- um við mikil þjóð og vorum í far- arbroddi allra annarra þjóða heims .. Við vorum voldugastir á sviði iárnvinnslu, ullariðnaðar, flutninga og verzlunar. Við höfð- um öll yfirráð bæði á sjó og landi. Við vorum öfundaðir og virtir af öilum. Við vorum auðugir og fi’ið- samir og vorum sjálfum okkur nógir. Ég mundi vilja sjá ættjörð okkar skipa þann sess, sem henni ber. með réttu á meðal annarra þjóða heimsins. í dag er Trafalgar-dagurinn. Ég vil minna ykkur á það, sem Pitt sagði: England hefur bjargað sér með áreynslu og erfiði og það nun bjarga heiminum með því fordæmi, sem það hefur gefið!“ Um árabil bitnaði á Clementine og Winston reiði manna, sem tölu hann aðeins stefna að því, ,.að upphefja sjálfan sig og krækja í nógu há metorð“, og einnig þeirra, sem sökuðu hann um, ,,að tala af fagurgala og mýkt, til þess að ná sér í ráðherrastól með þögn inni“, þegar „hann linnti eitthyað gagnrýninni og árásunum.“ Vinur hennar, Margot Asquith, greifynja af Oxford og Asquith — sem hafði lengi verið aðdáandi Winstons — sagðist halda ráðleg- ast fyrir Winston að hætta stjórn- málavafstrinu. „Hann er mesti stjórnmálasagn- fræðingur, sem við höfum átt síð- an Maculay leið, og það er sorg- legt til þess að hugsa, að hann skuli eyða tíma sínum í stjórn- mál, þar sem stífni hans mun ætíð koma í veg fyrir að hann geti orð- ið góður leiðtogi ellegar aiður 40 leit við henni. -— En úr því að þú ert hingað komin, þá væri ekki úr vegi að spyrja þig eins. Þú getur ósköp hæglega sagt mér að skipta mér af því sem mér kemur ekkert við. . . Hann brosti ertandi. — Ég er viss um að þú vilt ekki svara. — Spurðu bara, samt sem áður Nú, hvað er það? — Hvað stóð í erfðaskrá Clives. . . . . viðvíkjandi verksmiðjunni, á ég við. — Eg get svarað því. Ef Clive dæi á undan mér og við ættum ekkert barn, átti hans hlutur í Berengerfyrirtækinu að renna aft- ur til Simonar eftir dauða minn. — Aha! sagði hann seinlega. ! Svo kinkaði hann kolli, eins og: hann hefði búizt við einmitt þess- ; um orðum. — Og þar af leiðandi, j ef þú hefðir verið ákærð fyrir i morðið á Clive, hefði lögfræðing- j ur Simonar búið svo um hnútana, i að hann fengi öll yfirráð yfir j verksmiðjunni. — Með . . öðrum orðum . . . morðingi . . . getur ekki . . . erft... — Einmitt. Mér þykir leitt að þurfa að tala um þetta Livvy, en ég hef á tilfinningunni, að lögreglan trúi þér . . . og þú sért öruggari núna. Lögreglan fylgist vel með því, sem gerist. Og þar eð þeir eru farnir að trúa , þér, þýðir það, að nú er það einhver annar sem þeir gruna. .— Ó, hvar endar þetta! hrópaði hún mjóróma. — Vertu kjörkuð stúlka, Livvy. Lögreglan veitir þér einhverja vernd, en þú verður að gæta þess að vera ekki á ferli eftir að dimma tekur. — Hafðu engar áhyggjur. Eg i ætla ekki að tefla í neina tvísýnu. — Góð stúlka! Hann virtist ut- "an við sig. — Farðu til Adrienne og!Keith. Ég ætla að skola af höndunum á mér, svo kem ég líka. Adrienne sat á litlum skemli við hjólastól Keiths. — Halló, þið þarna, hrópaði Livvy. Adrienne stökk á fætur. — Ef þú ætlar að finna Maggie, þá er hún ekki heima. — Ég veit það. Ég var að tala við Rorke. Hvernig líður Keith? — Honum líður alveg ljómandi. Hún stóð á milli Livvyar og hjóla- stólsins eins og til að vernda Keith. — Eg sá ykkur úr glugganum mínum og hélt kannski að eitt- hvað væri að .... — Eitthvað að? Hún endurtók orðin,eins og hún skildi þau ekki. — í hreinskilni sagt, Livvy, livað áttu við? Ég hef verið að reyna að hjálpa Keith að hreyfa fingurna. Ég held að ef við hjálpumst öll að . . Hún leit af Livvy. — Hér kemur Rorke. Þú getur tekið við núna, hrópaði hún til hans. — Ég verð að fara. Hún snerist á hæli og gekk óvenjulega hratt yfir grasflötina. Livvy sneri sér að Keith. Hún brosti til hans . . . .en brosið dó á vörum hennar, og hún hrópaði skelfingu lostinn: — Rorke! Fljótur! Sérðu augun í Keith! Ungi pilturinn starði galopnum augum, og í þeim var svo ofsa- leg hræðsla að Livvy hrökk við. — Ilann hlýtur að vera veikur — Hæ, gamli vinur, hvað er að: Hofðu ekki svona á okkur, þú ert hjá vinum þínum og nú fer þér að batna. Þú þarft ekki að óttast neitt, sagði Rorke sef- andi og beygði sig yfir hann. — Það hefur einhver hrætt hann, sagði Livvy. — Adrienne hefur sjálfsagt verið að reyna að f SKUGGA ÓTTANS KATHRINE TROY róa hann, þegar ég sá þau út um gluggann. En hvað . . Og svo ! þagnaði hún snögglega, því að | sá hún Maggie koma fyrir blett- ■ inn til þeirra. Jafnvel úr nokkuri fjarlægð j : fann Livvy reiði Maggiear í sinn ! garð að sjá hana hjá Keith. Hún í leit rannsakandi á þau og það var i engu líkara en hún skynjaði að ! eitthvað væri að. i — Hvað er það? Spurði hún i stuttlega. — Ekkert. Við vorum bara að ! tala við Keith, sagði Rorke rólega. ' En Maggie lét ekki leika á sig. Hún beygði sig að Keith til aðj tala við hann og sá þá augun í piltinum. — Guð minn góður, hvað hefur komið fyrir hann? Hún sneri sér eldsnöggt að þeim. — í guðs al- máttugs bænum, hvað hafið þið gert honum? Hann er viti sínu fjær af hræðslu. Ef það ert þú sem hefur gert það, Livvy . . . Eg varaði þig við... ég bannað'i þér að koma nálægt honum. — Andártak. Rorke lagði hönd- ina á öxl Maggie. — Livvy hefur ekki hrætt Keith. En þú hefur rétt fyrir þér, eitthvað eða ein- hver hefur gert það. Hann var alveg eðlilegur, þegar ég var hér og það eru aðeins örfáar mínútur síðan Livvy kom................... — Það er nógu langur tími . . til að gera hann svona. — Hverjir fleiri hafa komið hér? — Mér sýndist ég sjá Martin lögregluforingja í grenndinni, sagði Rorke hugsi. — Hvað var hann að vilja? spurði Maggie hvasst. — Hvemig ætti ég að vita það? — Keith veit ekki, hver Martin er, né hvers vegna hann kemur hingað, sagði Maggie einbeitt. — Það er bezt að þú hættir að telja þér trú um, að hann lifi í rósrauðum draumi, sagði Rorke kuldalega. — Ég er viss um að hann veit allt sem gerist og er jafnskýr í hugsun og við hin, hann getur bara ekki sagt okkur hvað hann veit. — En hvað getum við gert fyr- ir Keith? sagði Maggie örvænt- ingarfull. — Þetta tefur batann. . það sögðu læknarnir . . .Hún sneri sér cskureið að Livvy. — hvers yegna þurftir þú endilega að koma hingað ....? — Ég hélt. . . En Maggie vildi ekki hlusta á hana. — Viltu hypja þig strax — já, á stundinni, hvæsti hún. — Nei, sagði Rorke — það vill hún ekki. Og hann greip þétt um hönd Livvyar. — Þér skjátlast, Maggie. Livvy hefur ekki hrætt Keith. Einhver annar hlýtur að hafa gert það. Ifann hugsaði sig um. — Simon var hérna líka, sagði hann loks. — Keith hefur aldrei óttazt hann. — Það er ég ekki svo viss um. Rorke horfði fast á Maggie. — Kannski er hann ekki hrædd ur við hann, en ég hef tekið eftir því, að Simon er aldrei sér- lega vingjarnlegur við hann. Jæja, við skulum sjá. Svo kom Adrienne. — Þau hafa alltaf verið góðir vinir . . . — Og svo voru ekki fleiri, sem komu, sagði Rorke og sneri sér að Liwy. — Komdu nú, láttu Maggie hugsa um Keith . . . Hann sleppti ekki hönd Livvyar fyrr en þau komu inn í stofuna. Svo sagði hann strangur á svip: — Bíddu hér. — Það er tilgangslaust, Rorke. Maggie þolir mig ekki! Hann ýtti henni niður í stól. — Vertu kyrr hér, sagði ég, og reyndu ekki að andmæla.' Hann gekk út aftur og af ein- skærri forvitni sat Liwy kyrr. Mínútu síðar kom hann aftur inn og nú ásamt Maggie. — Hér getum við talað saman, án þess að Keith heyri til og nú er bezt að fá einhvern botn í þetta, Maggie. Hvers vegna er þér í nöp við Livvy? — Mér er ekki í nöp við hana. Maggie leit þrjózkulega niður fyr- ir sig. — Ó, jú, og ég skal segja þér hvers vegna. Þú hefur ekki fyrir- gefið henni, það sem kom fyrir Keith, er það ekki rétt til getið? — Það er langt síðan .... — Ekki í þínum augum,. . . . þú kvelur þig sí og æ með því að hugsa um það, það eitrar líf þitt . . . — Ég vil ekki tala um það . . — Þú skalt nú samt gera það, TÍMINN, laugardaginn 14. marz 1964 —

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.