Tíminn - 06.06.1964, Blaðsíða 9

ST
MEÐÁN
KÓL
THA
— Þessi borg hefur allt til að
bera, það bezta og það verstar
hugsazt getur, var sagt í
hópi fréttamanna, sem Loftleið
ir buðu til New York á dög-
unum.
Þetta var ályktað í bíl á leið
inni af Kennedyflugvelli til
Manhattan. Þeir sem ekki
höfðu verið í New York, störðu
á umferðina og skýjakljúfana
í fjarska og kinkuðu kolli til
samþybkis, að þeim fyndist það
líklegt.
— Og hvergi í heiminum
vildi ég síður vera án þess að
þekkja fólk og eiga það að,
sagði Erling Aspelund, stöðvar
stjóri Loftleiða í NY, sem tók
á móti ökkur og fylgdi okkur
til Henry Hudson Hotel.
— Hér verður hver að sjá
um sig, bætti hann við. Ókunn
ugir gera það ekki. Það er ótrú
legt en satt, að fólk hefur ver-
ið myrt hér á götu að fjölda
manns ásjáandi án þess að
nokkur hreyfði hönd eða fót
til bjargar þótt morðinginn
væri lengi að murka lífið úr
fómarlambinu. Þetta gerðist
nýlega: Kona var myrt á götu
að 38 manns ásjáandi. Morð-
inginn réðist á hana hvað eft-
ir annað, og það tók hann hálfa
klukkustimd að sálga konunni.
Þá loks drattaðist einhver í sím
ann. Lögreglan kom eftir tvær
mínútur.
New York-búar eru með af-
brigðum tregir til að blanda sér
í slík mál og tregir til vitn-
isburðar. Það kemur til af því,
að lögreglan hér hefur þann
ávana að skýra frá nöfnum
sjónarvotta til birtingar. Ótt-
inn við Mafiuna og Cosa nostra
svífur yfir New York. Til hvers
drepur maður mann? Það er
vandséð. Almenningur vill
☆
HÉR
OG
ÞAR
i
N. Y.

hvergi nærri koma þar sem
afbrot eru framin. Ef þú vilt
rétta hlut þinn, en hefur eng-
in vitni, þá „forget it.“
Við ókum fram hjá kirkju-
garði þar sem legsteinar stóðu
þétt, eins og kolskógur að sjá.
— Við sögðum einu sinni, að
hér væru menn jarðaðir upp á
endann, sagði Erling, og mér
þykir verst, að það var tekið
alvarlega. Að minnsta kosti
barst þetta til íslands. Þið
vilduð kannski leiðrétta þann
misskilning, að menn séu jarð
aðir standandi í New York.
Erling benti okkur á skýja-
kljúf og sagði, að Frank Sin-
atra byggi þar hæst uppi. Hann
sagði bílstjóranum að aka til
Henry Hudson, þar sem okkur
var búin gisting, og við fórum
um götur eins og hrikaleg
gljúfur, þar sem umferðin gus
aðist fram á botninum, á svörtu
malbikinu, linu undir sól á há-
degi.
Á Hudson Hotel biðp ókkar
steypiböð og svöl rúm, þar sem
við teygðum úr okkur, unz Loft
leiðamenn komu að sækja okk
ur og fylgdu okkur til aðal-
stöðva félagsins í Rockefeller
Center, ákjósanlegasta og dýr-
asta stað í milljónaborginni.
Sigurður Helgason, forstjóri
Loftleiða í NY, sýndi obkur
bækistöðyamar, þar sem félag-
ið hefur komið sér prýðilega
fyrir með tilliti til hörðustu
samkeppni. Þar myndast nær
helmingurinn af tekjum félags-
ins, og þar starfa um 100
manns á vegum þess, allt starfs
lið í NY meðtalið. Söluskrif-
stofa Loftleiða er á götuhæð
skammt frá aðalskrifstofunum,
og þangað fórum við með Sig-
urði Helgasyni, Aspelund og
Riehard Richardsyni, gjaldkera
að loknum hádegisverði í Top
of The Sixes, veitingahúsi á
efstu hæð í skýjakljúfi, sem
ber götunúmerið 666. Þeir
sögðu, að maður ætti ekki að
vera að tönnlast á sex-sex-sex
á íslenzku, þá héldu innbyggjar
að maður væri að tala um
feimnismál, og þess vegna
nefndum við staðinn sex-sex-
sex, þegar færi gafst í mann-
þrönginni.
Á söluskrifstofunni voru
bandarískar stúlkur við af-
greiðslu, en mikill hluti starfs
liðs félagsins í NY er banda-
rískt fólk. Stúlkurnar voru önn
um kafnar að ræða við vænt-
anlega farþega og svara í síma,
en við gengum út til að sóla
okkur á meðan við biðum eftir
leiðsögumanni, sem ætlaði að
fylgja okkur til New York
Times. Sá leiðangur tók nálega
tvær \klukkustundir unz leið-
sögumaður okkar og ágætur
fulltrúi stórblaðsins höfðu leitt
okkur í sannleika um þessa
risavöxnu stofnun. Hjá New
York Times eru nálega 100
setjaravélar og 19 sjálfvirkar
að auki. Fulltrúinn sagði, að
sjálfvirku vélarnar hefðu gef-
izt mjög vel og yrði þeitn fjölg
að til muna í náinni framtíð.
Hann sagði okkur líka, að hjá
New York Times væru margir
blaðamenn um hverja síðu og
hefðu nægan tíma til að greiða
sér og skafa neglurnar. Var
honum sagt, að íslenzkir blaða
menn þyrftu stundum að sjá
um heila síðu hver og einn, en
fulltrúinn svaraði á þá leið, að
það væri eitthvað vit í slíku.
Þó var ekki annað að sjá en
flestir væru önnum kafnir
þarna hjá stórblaðinu.
Loftleiðir buðu okkur í leik
hús þetta kvöld að sjá amer-
ískan söngleik, sem heitir How
to succeed in business without
really trying. Þessi leikur hef-
ur gengið við mikla aðsókn í
tvö ár, og vel til fundið að
sýna okkur hann, þar sem létt-
ir söngleikir mega kallast sér-
grein Bandaríkjamanna í leilc-
húsmálum. Og þama sáum við
gamla góða Rudy Vallee, sem
hefur snúið sér að leiksviðinu
eins og fleiri aldraðar kvik-
myndastjömur. Eins og vænta
mátti bar þessi sýning vott um
þá danslist, sem er undirstaða
slíkra leikja. í hléinu gall við
rödd í hátalara og gaf til kynna
að í húsinu væri stranglega
bannað að reykja, alls staðar
nema í forsalnum á neðstu hæð
Brot gegn þessu varða allt að
>10 þúsund dollara sektum; við
■ B
væntum þess, að enginn virði
þetta bann að vettugi, sagði
röddin og dró seiminn lítið
eitt.
Það var mikil þröng á gang-
stéttunum, þegar við komum
úr leikhúsinu. Lögreglan hafði
rutt akbrautina, og þar var
Richard Burton að stíga inn í
bíl, en hann var að leika Ham-
let þarna hinum megin við göt
una. Liz hafði komið að sækja
hann og mannfjöldinn horfði
á þau yfirgefa leikhúsið í bíln-
um.
Við gengum niður á Times
Square, þar sem stóra reykspú
andi Camelauglýsingin .er, og
horfðum á mannhafið, bílana
og ljósaauglýsingarnar um
stund. Síðan var ekið í leigu-
bílum að Hotel Plaza að snæða
þar náttverð á fyrirmannlegum
veitinga- og skemmtistað, sem
heitir The Persian Room, og
hlusta á Earthu Kitt. Steikin
var komin á borðið, þegar
Eartha kom fram til að syngja,
og hún söng í heila klukku-
stund. Á meðgn lá steikin ó-
snert, og þegar Eartha söng
EARTHA KITT
C’est si bon, var feitin storkn-
uð og steikin köld á diskunum.
Þá söng Eartha um litla blökku
stúlku, sem gekk til kirkju og
sá þar fjölda mynda af engla-
börnum, en þau voru öll hvít á
litinn. Þá beindi litla stúlkan
orðum sínum til kirkjumálar-
ans og spurði, hvers vegna
hann hefði gleymt að mála
svartan engil? — Hvers vegna
gleymið þið alltaf að mála
svarta engilinn?
Þessi söngur gleymist ekki.
— BÓ
T f M I N N, lauoardaglnn 6. |únl 1964 —