Alþýðublaðið - 29.03.1952, Qupperneq 6

‘Framhaídssagan 58-~—-Agatha Christie:
Morðgátan á Höfða
Fiíipus
Bessason
íireppstjóri:
AÐSENT BRÉF:
Ritstjóri sæll!
Hérna í gamla claga þótti
þjófnaður, jafnvel þótt litlu
væri stolið, ekki neinn smáveg
is glæpur, og aldrei var sá, er
undir þann grun var seldur, tal
inn maður með flekklausu
mannorði. Nú er alrnenningsá-
litið gerbreytt; nú er þjófnaði
skjpt í flokka og þjófum í deild-
ir samkvæmt því; er þjófnaður
í sumum þessum flokkum íalin
dugnaður og útsjónarsemi og
engum vansi, stappar jafnvel
íieiðri; í öðrum meinlaus verkn
aður og ekki álitshnekkir; í enn
öðrum að vísu refsivirt athæfi,
og svo frv.
Þá var það líka, að engínn bar
annan þjófnaðarsök, án þess
hann hefði eitthvað fyrir. Hvíldi
á honum sönnunarskylda, en
bess utan mátti hann búasc við
kjaftshöggi, eða jafnvel fleng-
ingu væri ákæra hans órök-
studd og einhvern veigur í þeim,
sem hann bar slíkum óhróðri.
Nú háfur þetta að sjálfsögðu
einnig tekið breytingu samhliða
breyttu mati á verknaðir.um;
veður það ekki meiri athygli nú
þólt rnaður sé þjófkenndur,
heldur en að maður segi sísvona.
að einhver sé rangeygður eða
nefljótur. Svona er allt breytr
ingum undirorpið.
Að undanförnu hefur einn
af þekktustu rithöfundum þjóð
að hann hyggist sverta ritstjór-
dagblaðs landsins þjófnaðarsök.
Sennilega hefur rithöfundur sá
enn ekki áttað sig á þeirri um-
breytingu, sem orðin er á af-
stöðu almennings til þjófnaðar
og þjófa, því að allt bendir til
að hann byggist sverta ritstjór-
ann svo um muni í augum al-
þjóðar með áburði þessum. Ekki
virðist hann þó sjálfum sér öld
ungis samkvæmur í þessari
iyrnsku sinni, þar er hann sýn-
ist ekki gera sér ljósa sönnun-
arskyldu sína, né. heldur við
hverju hann megi búast af hálfu
sakborningsins, samkvæmt
iornu mati, reynist áburður
hans. rógur einn. Er þetta víst
það, sem kallað er að standa á
öðrum fæti í fortíð en hinum í
samtíð sinni.
Ekki er afstaða ritstjórans síð
ur blendin. Hann þrætir að vísu
fyrir allt og telur sig fróman
mann, en ekki hefur heyrst, að
hann hafi veitt skáldinu neina
eftirminnilega ráðingu, eða sýnt
nokkurn viðbúnað til þess. Væri
nokkurt mannsbrágð að honum,
myndi hann fyrir löngu hafa ek-
ið upp að Gljúfrasteini með
nokkru föruneyti, béðið Kiljan
bónda út að ganga, iátið her.dur
skipta, — og að minnsta kosti
gert heiðarleg'a tilraun til að
rassskella rithöfuadinn msð
blautum sjóvettlingi . . ,
En sem sagt, — siðmenningin
hefur náð tökum á okkur, rass-
skellir þekkjast ekki lenguv, og
.bjófnaðir . . .
Virðingarfyllst.
___ Filipus Bessason.
hreppstjóri.
„Ákaflega klunnalega að því
farið. Molinn hafði verið skor-i
inn í sundux í tvo hluta og co-
caininu blandað í kvoðuna,
sem innan í honum var, en
hlutarriir síðan felldir saman
aftur og samskeytin brædd.
Það er víst óhætt að fullyrða,
í að þar sé um heimilisiðnað að
, ræða.“
' Það u.rraði í gamla mannin-
um.
„Ef ég vissi; — ef ég hefði
bara minnstu hugmynd um. . .
Er ungfrúin orðin svo hress,
að ég megi hafa tal af henni?“
„Komið aftur að svo sem
klukkustund liðinni, og þá
verður hún áreiðanlega orðin ■ unarheimilisins. Eftir að við
svo hress, að slíkt sé óhaett," höfðum beðið skamma hríð
mælti læknirinn. „Svona; takið , niðri, var okkur vísað upp og
Lagði ég ekki blátt bann við
því, að hún .... sagði ég ekki
skýrum orðum, að hún mætti
ekki fyrir nokkum mun bragða
á neinu því matarkyns sem
henni kynni að verða sent? Og
samt óhlýðnast hún mér? Leyf-
ir sér að brjóta þær reglur,
sem ég, Hercule Poirot, set
hemii. Er henni ekki nóg að
hafa fjórum sinnum sloppið úr
bráðri lífshættu með fárra daga
millibili? Verður hún enn einu,
sinni að freista hamingju sinn-
ar? Ó, þetta er svo heimsku-
legt ... .“
Að síðustu leið klukkustund-
in og við snerum við til hjúkr-
þessu rólega, maður.
úr allri hættu.‘
Hún er ,inn í herbergi ungfrúarinnar.
Við eyddum næstum klukku,-
stund í það að reika fram og
aftur um götur borgarinnar.
Eg gerði allt sem mér var unnt
til að dreifa hugsunum Poirots
frá þessum leiða atburði og
hughreysta hann með því, að
þegar allt kæmi til alls, þá
væri sá atburður'í raun réttri
úr sögunni.
En hann gerði ekki annað
en að hrista höfuðið og tau.ta í
sífellu: „Þetta veldur mér svo
þungum kvíða, Hastings, —
þetta veldur mér svo þungum
kvíða
Og það var eitthvað í rödd
hans, sem varð til þess, að
þu.pgur kvíði gagntók mig
einnig. Skyndilega greip hann
fast um arm mér.
! „Hlustaðu nú á mig, vinur
kær. Ég hef farið villur vegar.
Hvað þetta mál snertir, hef ég
verið á villigötum frá uphafi.“
,,Þú átt við, að það sé ekki
arfurinn?"
„Nei, nei, — ég hef á réttui
að standa, hvað það snertir.
Já, já. En þetta • ■ • ■ það er of
auðvelt, of einfalt. Það er ein-
mitt það sem gerir. Og svo eru
tvö önnur atriði, sem mæla í
móti. Já; það er eitthvað, eitt-
hvað, sem . .. . ‘‘
Og allt í einu náði gremjan
tökum á honum.
„Hvað þýðir að tala skynsam-
lega við þessa stelpukrakka?
Nick sat uppi í rekkju sinni.
Sjáöldur augna hennar voru ó-
eðlilega stór. Hún bar þess öll
einkennf, að hún hefði sótthita
og neri saman höndunum í sí-
fellu.
i „Enn einu sinni .... ‘ tuldr-
aði hún.
Poirot rann öll reiði, þegar
hann sá hve illa hún var á sig
j komin. Hann greip um
henni og ræskti sig, eins og
hann kenndi klökkva.
„Ungfrú góð . ...“
„Mér hefði staðrð öldungis á
sama um, þótt þeim hefði
heppnazt tilraunin í þetta
skiptið,“ mælti hún annarleg-
um rómi. „Ég er orðin leið og
þreytt á öllu, mér stendur á
sama um allt .... “
„Vesalings barnið.“
„Og samt er eins og ég vilji
ekki gera þeim það til geðs . .“
„Þarna kemur það. Þarna
kemur það, ungfrú. Við meg-
um ekki gefast upp, ekki unna
þeim sigurs. Einmitt þetta
verðið þér að hafa hugfast,
ungfrú."
„Þetta hjúkrunarheimili ykk-
ar hefur ekki reynzt öruggur
staður, þrátt fyrir allt,“ mælti
u.ngfrú Nick enn.
„Ef þér hefðuð aðeins virt
bann mitt og hlýtt skipunum
mínum skilyrðislaust.“
Hún starði á hann, eins og
hún vissi ekki sitt rjúkandi ráð.
„En ég hef hlýtt skipunum
yðar,‘‘ mælti hún.
„Fyrirbauð ég yður ekki
stranglega að faragða á nokkru
því matarkyns, sem yður kynni
að berast frá einhverjum utan
hjúkrunarheimilisins?“ spurði
Poirot. -
„En, — það hef ég heldur
ekki ger.t.“
„Hvað skal þá segja varðandi
þessa súkku,laðimola?“
„Það hlaut að vera allt í lagi
með súkkulaðið, sem þér sjálf-
ur senduð mér.“
„Hvað segið þér, ungfrú;
sendi ég yður hvað?“
„Súkkulaðið var frá yður;“
„Mér? Mér hefu.r ekki einu
sinni komið til hugar að senda
yður súkkulaði.11
„En það var samt frá yður.
Það lá spjald í öskjunum, sem
þér hafið ritað á með eigín
hendi.“
..Hvað segið þér?‘‘
Nick benti á borðið, sem stóð
hjá rekkju hennar. Hjúkrunar-
konan kom nasr,
„Voruð þér að spyrja um
nafnspjaldið, sem var í súkku-
laðiöskj unum ? ‘'
„Já, hjúkrunarkona; þakka
hönd I yður fyrir.“
Nokkra stund ríkti þögn í
herberginu. Hjúkrunarkonan
gekk út og kom að vörmu sporí
aftur inn með nafnspjald í
hendinni.
„Gerið svo vel,“ sagði hún
og rétti okkur nafnspjaldið.
Ég rak upp stór augu. Og
ekki varð undrun Poirots
minni; því að á nafnspjaldi
þessu gat að líta sömu orðin,
sem Poirot hafði skrifað.á nafn-
spjaidið, er hann lét fylgja
blómu.num 1 körfunni.
„Með beztu kveðjum frá
Hercule Poirot.“
..Fari það norður og niður!“
hrópaði Poirot.
. „Þarna sjáíð þér,“ mælti
Nick, og var ekki laust við að
bæði sigurhróss og ásökunar
gætti í rödd hennar.
..Þetta hef ég ekki skrifað!“
hrópaði Poirot.
. ..Hvað segið þér?“
,,0g samt,‘‘ mælti hann
jlægra, „er þetta mín rithönd.'1
j ,,Ég þekkti rithönd yðar. Hun
] var öldungis eins á þessu nafn-
GÁMÁN OG
ÁLVÁRA
Yildi fá lánaðar buxur
Bílstjórinn hrinadi dyrbjöll-
unni á afskekktum-Iæknisbústað
út í svsit, og lagleg ung kona
kom til dyra. „Ég varð fyrir ó-
happi“ sagði bílstjórinn“, bílinn
Tninn bilaðrhéma skammt frá ög
ég vsrð að gera við-riann þarsem
hann er staddur ef ég á að kom-
ast lengra í kvöld. Ég var svo ó
heppinn' að gleyma samfestingn
um mínum heima, þér getið
víst’ekki lánað mér eða selt mér
gamlar buxur af lækninum til
að vera í meðan ég geri við bíl
inn?“ *
„Nei, því miður“, sagði kon-
an. ,,en þér megið nú samt ekki
halda að ég sé s\#.na óliðleg', en
því er þannig farið að ég er
Iæknirinn11,
Baðherbergisbaryton.
í borginni Geelong í Ástralíu
fsr fram þessa dagana sam-
keppni um það, hver sé bezti
baðherbergis barytón þar í land
Búizt er við því, aö allir karl-
menn þar í álfu taki þátt í keppn
inni, þar sem þeim finnst öllum
að þeir hafi hljómmikla og fágra
rödd þegar þeir syngja í baðher
berginu, sem með slnrii venju-
legu hljómun.gerir þá raddsterk
ari í þeirr.a eigin eyrum.
Myndasciga barnanna:
Bangsi og álfabjallmi.
„Það er bezt, að ég fari fyrst,
af því að ég er með bjölluna,‘‘
sagði Bangsi. Hann settist í
stólinn og samstundis hvarf
hann Gutta upp í þokuna, og
Gutti varð nú hálfhræddur.
Bangsi náði varla andanum,
svo hratt fór stóllinn. En eftir
nokkra stund stöðvaðist stóll-
ínn við lítinn pall hátt uppi í
berginu. Þar stóð lítill álfur og
starði á Bangsa eins og nau.t á
nývirki.
Álfurinn hjálpaði Bangsa
upp úr stólnum og ýtti honum
inn á pallinn, sem lá út úr
hellismunna. Hann horfði
reiðilega á Bangsa og sagði svo:
„Hvernig dirfist þú að koma til
kastala okkar? Hver ert þú?
Hver hringdi bjöllunni? Hvér
. .. . ?‘‘ ..Ó, vertu ekki vondur,“
greip Bangsi fram í. „Ég- hef
áríðandi erindum að gegna. og
Gutti, vinur minn, bíður niðri.“
,,Ann.ar!“ gall í álfinum.
Álfurinn rak nú Bangsa á
undan sér eftir dimmum gangi
ínn í fcjartan sal með alls kon-
ar vírum og verkfæru.m hingað
og þangað um veggina. Við
skrifbdrð innst í salnum sat
stærsti álfur, sem Bangsi hafði
séð. „Þfitta er höfðingi okkar,“
s.agði: álfurinn, „og hann ræð-
u.r, hvað gert er við þá, sem
finna leiðina til kastalans og
læðast hingað í leyfisleysi.“
Hann hafði hátt og var reiður.
Ekki eitt orff.
Foreldrar Maríu litlu áttu von
á svartskeggjuðum manni í
heimsokn, og höfðu tekið Maríu
vara fyrir því, að korna með at-
húgasemdir um skeggið meðan
gesturinn Væri viðstaddur. María
mundi hvað foreldrar hennar
höfðu brýrit fvrir henni og sagði
ekki eitt einasta orð, en sat
beint á móti honum og starði á
hann af hrifningu. Móðir henn
ar var orðin hrædd og sagði við
hana:
„Mundu nú eftir því, sem. við
vorum búin að segja þér“.
,.É.g man það mamma og ég
hefi heldur ekki sagt eitt áuka-
tekið orð“, ságði María litla“,
en mig langar bara að vita hvort
ég megi fara upp á loft og
sækja grímuna míná með skegg
ínu.
Eyffslusemi.
Ungur Skoti kom heim með
fyrstu vikulaunin sín. 300 krón
ur og afhenti föður sínum þau.
Eftir útborgun æst.u viku af-
þenti hann föður sínum ekki
rieriia kr. 29ð,50. í lok þriðju
viku afhenti hann föður slrium
ekki nerná 299.00 krónur. Faðir
hsns torást réiður við þessari
eyðslusemi sonar síns' og sagði:
„Það ,er bezt fyrir þeig dreng-
ur. minn að. segja mér hver
stúlkan er“.
ÐESINFECTOR
er vellyktandi sótthreins S
andi vökvi, nauðsynleg- $
ur á hverju heimili tiO
sótthreinsunar á mun- •
um, rúmfötum, húsgögn •
um, símaáhöldum, and- ^
rúmslofti o. fl. Hefur ^
unnið sér miklar vin-^
sældir hjá öllum, sem ^
hafa notað hann. ^
S
AB 6
jil l