Alþýðublaðið - 29.04.1952, Qupperneq 6

‘Framhaldssagan Agatha Christíe:
Morðgátan á Höfða

Fitipvig
Bessasoa
hreppstjóri:
ABSENT BRÉF.
Ritstjóri sæll.
Nú þykir mér vandast okkar
hagur, sveitamannanna. Er ekki
2ióg, fremur en fyrri daginn, hve
érfitt náttúran og höfuðskepn-
nrnar gera okkur fyrir, heldur
halda stjórnarvc-ldin uppteknum
hætti, og nægir þeim nú ekki
3engur að refsa okkur með bú-
fjárssjúkdómum, sköttum og
oðru slíku, heldur iiafa þau nú
tekið tizkuna í sínar hendur,
okkur til óþurftar. Hugði ég þó
nóg.aðgert á því sviði af almenn
dngs háífu, þessi tízkuvandræði,
sem éngin ræður við, en það virð
Sst ekki hafa verið.
Sem sé; — fyrir íramtak og
aibeina æðstu stjórnarvalda
Sandsins, viroist ekkert sýnna,
en að framvegis fáist enginn,
sem sveitavinnu stundar, til
iþess að snerta á skóflu, svo
iremi, sem skóflublaðið er ekki
ár skíru silfri, eða jafnvel eín-
hverjum enn dýrmætari málmi.
Hiefur Hermann minn ráðherra
Jónasson þar, illu heilli, gefið
íordæmið, er hann gat ekki lát
ið sér nægja venjulega alþýðu-
manna skóflu við jarðabæturnar,
•— eða öllu heidur jarðraskið, —
í Gufursesi, heldur stakk þar
æinni forsilfraðri reku í grasrót
ina með viðeigandi fordild og
formfesíu.
Nú, — þetta var ráðherrann,
munu menn segja, og meina
.það, Si varla sé að því finnandi,
bótt hann beiti heldur göfugri
skóflutegund en almúgamaður.
Það er nú svo, — en því miður
efum víð gæddir svo sterkri eft
iröpunarkennd, þegar höfðingj
arnir eiga í hlut, að vissulega
grípur þessi silfurskóflutízka
un sig eins og pestín. Fyrst taka
allir sýslumenn og bæjarfógetar
sér silfurskóflu í hönd, þá skrif
stofustjórar, skrifstofumenn, bú
fræðíngar, betri bæ?idur — og
að síðustu snertir enginn á flór
mokstri nema hann hafi silfur-
skólfu í nlykjuna, helzt rósum
grafna og víravirkjaða upp á
^kaft, því að aldrei betur sá
foítur, sem eftir hermir. Og dýrt
verður þá mörgum bónanum
prjálið þvi að allur lendír
skólfukostnaðurinn á honum,
foeinlínis eoa ófoeinlínis!
í>axna géta stjórnarvold vor
séð, að betra er þeim að stilla
háttum sínum í hóf, því að enn
Siafa þeir éhrif, að minnsta kosti
foegar um bannsetta ckki sen for
diidina og hégómann er að
ræð a.
Virðingarfyllst.
Filipus Bessason.
i Smðum
ii
| dömukjoia
»
;; Stuttjakica og frakka.
Saumastofan Uppsölum
Sími 2744.
varðandi Elínu?“ kreip ég
fram í. „Vissi hún eitthvað eða
var það áðeins grunur henn-
_ _U
ar .
,,Nei. Ég komst að raun um
það, þegar ég spurði hana und-
ir fjögur augu. Hún kvaðst
hafa afráðið að halda kyrru
fyrir inni í húsinu, á meðan á
flugeldasýningunni stóð, fyrir
þá sök eína, að hún héfði haft
hugboð um, að eitthvað voveif-
Iegt væri í aðsigi. Ekki er held-
ur ólíklegt, að ungfrú Nick
hafi lagt heldur fast að henni
er hún bað hana að koma út.
Og Elín hafði veitt því athygli,
að ungfrúin bar miður hlýjan
hug til vðar, frú. Hún kveðst
hafa fundið það á sér, að eitt-
hvað illt myndi ske. Hún
þekkti skapferli Nick, sagði
hún. Kvað hana allíaf hafa.
verið einkennilega, og elcki til
að reiða sig á:
,.Já!“ endurtók Frederica
Rice. ,,Já, við skulum minnast
hennar þanníg. Stúlku, sem
var einkennilega skapi farin.
Stúlku, sem var ráðvillt og
hjálparvana. Þannig mun ég að
minnsta kosti muna hana.
Þrátt fyrir allt ...“
Poirot þrýsti hönd hennar
og snart hana vörum sánum.
Karli Vysi virtist líða mjög
illa.
„Þetta verður óskemmtilegt
\úð að fást!“ mælti hann lágt
og róiega. „Ég býst við, að ég
veroi að reyná að finna upp á
einhverju henni til varnar . ..“
„Ætli það komi til þess,“
svaraði Poírot hlýlega. ..Ekki
geri ég ráð fvrir því. Þá fer
öðruvísi en ég hef gert ráð fyr-
ir!“
Hann sneri sér skyndilega að
Challenger.
„Þér komuð þessu dufti fyr-
ir í armbandsúi'um, var ekki
svo?“
„Ég ...“ stamaði sjóliðsfor-
inginn og vissi auðsjáanlega á
sig sökina.
„Þér skuluð ekki freista að
blekkja mig! Þér eruð allt of
einlægur í leik yðar til þess, að
ég hafi ekki fyrir löngu séð að
þar er aðeins um leik að ræða.
En þér leikið vel, því ber ekki
að neita. Yður tókst að blekkja
Harry gersamlega, — en ekki
mig! Qg þér græðið sæmilega á
þessu, er ekki svo? Þér, og
hann frændi yðar, — læknir-
inn í Harley Street?"
„Herra Poirot!“
Challenger sjóliðsforingi
spratt á fætur.
Litli, hnubbaralegi öldung-
urinn virti hann fyrir sér, og
svipur hans lýsti talcmarkaðri
virðingu.
„Þér eruð þokkalegur kunn-
ingi ungra stúlkna!“ mælti
hann. „Reynið að neíta því, ef
þér þorið! En ég myndi hins
vegar eindregið ráoleggja yður
að gera það ek-ki. Hypjið yður
á brott þegar í stað, svo fram-
arlega sem þér kjósið ekki að
komast í kast við lögregluna!“
Mér til mikillar undrunar
hélt Challenger sjóliðsforingi á
brott. Gekk út úr stofunni
hröðum skrefum. Ég starði á
eftir honum, steinhissa.
Poirot var bersýnilega
skemmt.
„Hvað sagði ég þér ekki, vin
ur kær! Hugboð þín reynast
alltaf röng. Það má kalla það
algilda reglu!“
„Var cocainduftinu þá kom-
ið fyrir í arbbandsúrinu ...?“
spurði ég.
„ Já, já! Það var einmitt slíkt
úr, sem ungfrúin bar, þegar
hún fór til vistar í hvíldarheim
ilinu. En þar eð hún eyddi því
cocaindufti í súkkulaðimolana,
var hún þrotin að birgðum.
Þess vegna bað hún frú Rice að
lána sér úrið, sem var fullt!“
„Þú átt sem sagt við, að hún
geti ekki án þessa eiturlyfs
verið?“
..Nei, nei; hún er ekki for-
fallin. Hún hefur stundum
iieytt þess, svona rétt fyrir for-
vitnis sakir: það er allt og
sumt! En nú í k\'öld nevtir hún
þess ekki fyrir forvitnis sakir.
Hún tekur áreiðanlega fullan
skammt í þetta skiptið!“
Þú átt við . ..“
,,Ó-já. Ætli það fari ekkí líka
bezt á því, úr því sem komið er.
Það er að minnsta kosti í alla
staði skárx-a heldur en gálginn.
En ... þetta má maður vitan-1
lega ekki láta sér um munn1
fara í áheyrn Karls Vyse, sem
skoðar alla hluti frá sjónarmiði
laga og réttar! Þegar allt kém-
ur til alls veit ég sjálfur heldur
ekki neitt með vissu. Þetta, að
cocainduftinu hafi verið komið
fyrir í arbandsúrinu, er aðeins
ágizkun mín!“
„En ágízaknir yðar reynast
alltaf réttar, herra Poirot!“'
várð Fredericu Rice að orði.
„Nú verð ég að fara!“ mælti
Karl Vyse og reis á fætur.
Rödd hans var kuldaleg og
svipur hans. lýsti innilegri van
þóknun, þegar hann gekk út.
Poirot leit á þau, Fredericu
og Lazarus.
„Og nú gangið þið vitanlega
í hjónaband?“ spurði hann.
„Eins fljótt og okkur er
unnt.“
„Og það get ég sagt vður,
herra Poirot,“ mælti frúín, „að
ég er ekki eins háð eiturnautn
inni og þér kunnið að halda.
Mér hefur tekizt að takmarka
neyzluna verulega, og ég hygg
að nú, þegar ég á hamingju-
daga í vændum, hljóti mér að
auðnast að hætta við cocainið
að fullu. Að ég þurfi ekki fram
ar á armbandsúrínu að halda!“
„Það vona ég líka, frú,“
mælti Poirot hlýlega, „og ég
óska yður allrar hamingju. Þér
hafið þjáðst mikið, en samt hef
ur vður tekizt að varðveita
skilning og miskunnsemi hjart
ans ...“
„Ég skal gæta hermar,“ sagði
Lazarus. ..Verzlunin gengur að
vísu bölvanlega, en ég geri
mér vonir um að mér takist að
koma öllu aftur á réítan kjöl.
Nú, — og ef mér tekst það
ekki, þá hefur Frederica ekk-
ert við það að athuga, þótt hún
hafi ekki allt af öliu, — fyrst
hún hefur mig ...“
Hún Idnkaði kollí og brosti.
„Það er orðið áliðið!“ mælti
Poirót og leit á úriö sitt.
Við risum úr sætum okkar.
„Við höfum átt furðulega
nótt, hérna í þe-ssu eínkenni-
lega húsi!“ mæltí Poirot enn.
„Ég held að Elín segi það satt,
að það búi yfir illum áhrifa-
mætti ...“
Honum varð litið á mjmdma
af Nicholas gamla.
Og allt í einu vék hann sé:
að Lazarus.
„Ég bið yður afsökunar,“
mælti hann, ,,en það er enn ein
spurning, sem mér hefur ekki
tekizt að s\'ara, varðandi þetta
mál. 'Segið méf nú eitt, —
hvers vegna buðuð þér fimm-
tíu sterlingspund fyrir þessa
mynd? Það hefði ég gaman af
að vita, þ\*í að mér þykir leitt,
eins og þér vitið, ef ég get ekld
levst gátuna tii Mítar.“
Lazarus hoffði á hann eitt
andartak. Svo brosti hann.
„Eins og þér vitið, herra Poi-
röt, verzla ég með listaverk!“
svaraði hann.
..Já, og einmitt þess vegna
„Þessi 'mynd er ekki meira
en tuttugu punda virði. Ég
þóttist vita að ef ég byði fittim
tíu pund, myndi Níck láta sér-
fróðan mann virða hana, og
þarmig komast að raun um, að
ég væri að féfletta sjálfan mig.
Næst, þegar ég geröi henni til-
boð varðandi listaverk, myndi
hún því ekki hirða úm að snúa
sér til sérfræðings, fcvað yerð-
tiíboð mitt snerti .. ;
„Og hvað svó?“
„Jú, málverkið, sem hangir
þarna á liinum. veggnum, er að
minnsta kosti fÖtlm þúsund
punda virði!“ mælti Lazarus
þurrlega.
„Einmitt það!“ Og Poirot
létti sýnilega.
„Nú veit ég allt, sem mig
langar til að vita, varðandi
þetta mál!“ mælti hann glað-
lega.
SÖGULOK.
Bó
er eitt nauðsyn-
legasrta heimilis-
tækið.
Kostar kr. 1274.
S
S
V
s
s
s
s
.s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
^ Véla. og raftækjaverzlunin ^
S Bankastræti 10. Sími 2852. S
Með tilvísun í 8. gr. laga um íiðnfræðslu, er þvi hér
með beint til félagssamtaka sveina og meistara í iðnaoi,
að þau láti Iðnfræðsluráði í té álit 'SÍtt. lím afkomu- og at-
vinnuhorfur hvert í sinni iðngre|n á þessu árí.
Æskilegt er, að svör félagannayberist sem fyrst.
Reykjaví||,/8. apríl 1952.
Iðnfi'æðsluráð.
C,
AB
inn 1 hvert hús!
Húsmæður:
Þegar þér kaupið lyftiduft
frá oss, þá eruð þér ekki
einungis að efla íslenzkan
iðnað, heldur einnig að
tryggja yður öruggan ár-
angur af fyrirhöfn yðar
Notið því ávallt „Chemiu
Iyftiduft“, það ódýrasta o:g
bezta. Fæst í hverri búð.
Chemia h f.
50.000 blómkálsplöntur.
Margt furðulegt geris.t í sam-
bandi Við ólympíuleikina, sem
haldnir verða í Finnlandi í sum
ar. í>að reynir á skipulags hæfni
forráðamanna til þess að sjá
um að ekkert skorti til þess að
erlendir gestir njóti dvalarinn-
ar í Finnlandi.. Meðal annars
hafa verið pantaðar 50.000 blóm
kálsplöntur í Danmörku. Verða
þær gróðursettar í Fi.mlandi, þar
sem þær verða orðnar nogu
proskaða’r um það lej ti sem olym
píuleikirriir verða haldnir. Það
má því búást við því að ein-
hverntíma fái olyiripíugestirnir
þlómkálssúpu. ■
Versálahöliiu aff fúna suntlur.
. Hin fræga versalahöíl er að
fúna sundur. Þakið lekur og
loftin í sölunum hanga niður,
yeggirnir eru sprungnir og gólf
in eru að gefa sig. Til þess að
þessi sögufrægi staður verði
ekki fúanum að bráð, hafa
Frakkar safnað sem svarar 200
milljónum íslenzkra króna til
þess að láta fara frám viðgerð á
höllinni. Sérvizku I.úðviks kon
ungs 13. er kennt um að höllin
endist svona illa. Staðurinn sem
hann valdi fyrir hina glæsilegu
byggingu var á mýrlendi utan
við París, en mýrlendi þetta var
uppáhalds veiðisfaður konungs-
ins.
AB6