Alþýðublaðið - 19.06.1952, Blaðsíða 4

AB-Aíþýðubíaðið
Skotin yfir
19. júní 1952
ystrasalti
SKOTIN YFIR EYSTRA-
SALTI á mánudagsnóttina,
sem grönduðu óvopnaðri
■björgunar- eða leitarflugvél
Svía og nærri lá, að kostuðu
alla áhöfn hennar lífið, er
ágætt dæmi þeirrar sambúðar,
sem þjóðum Vestur- og Norður
Evrópu er boðin, við Sovét-
ríkin og leppríki þeirra. En
að vísu þurfti ckki þetta
dæmi til: Árásin á hina óvopn-
uðu, frönsku farþegaflugvél á
leið til Vestur-Berlínar fjrrir
aðeins örfáum vikum er öll
um enn í fersku minni; og
fáir mánuðir líða svo að
friðsöm fiskiskip Dana og
Svk séu ekki elt uppi langt
útr á Eystrasalti, farið með
þau til rússneskrar hafnar og
þau höfð í haldi þar vikum
saman. Um Vestur-Berlín og
Vín þarf ekki að tala, þar sem
mannrán og hverskonar of-
beldi af hálfu Rússa og komm
únistískra handlangara þeirra
er svo að segja vikulegur við
burður, — svo að ekki sé
minnzt á það, sem meira er:
Samgöngubannið fræga við
Vestur-Berlín og annað þess
háttar.
Allt á þetta að heita friður;
og fáir dagar líða svo að ekki
sé svarið og sárt við lagt i
blöðum valdhafanna austur í
Kreml og vikapilta þeirra úti
um heim, að kommúnisminn
sé vörður friðarins í heimin-
um.Og auðvitað er þvi þá ekki
gleymt, að svívirða um ieið
Atlantshafsríkin, sem bundizt
hafa varnarbandalagi gegn of-
beldinu, og saka þau um
stríðsundirbúning og árásar-
fyrirætlanir.
Það vill nú svo til, að Sví-
þjóð er ekki í tölu Aílantshafs
ríkjanna. Hún valdi þann kost,
sem kommúnistar voru á sín
um tíma að gylla fyrir okkur,
er Atlantshafsbandalagið var
stofnað, — að vera hlutlaus;
en það átti samkvæmt kenn
ingum kommúnista hvarvetna
í Vestur- og Norður-Evrópu
að vera hið eina, vissa öryggi.
Ekki verður því vöntuninni á
hlutleysi milli austu.rs og
vesturs, né neinni aðild að
„árásarbandalagi" um kennt,
að Svíþjóð verður nú að þola
stigamennsku eins og þá, að
óvopnuð leitarflugvél hennar
- hennar sé skotin niður yfir
Eystrasalti. En það er sú
rússneska og kommúnistíska
viðurkenning, sem hún fær
nú fyrir hlutleysi sitt.
Auðvitað vantar valdhaf-
ana austur í Kreml aldrei
afsakanir, er slík ofbeldis-
verk hafa verið unnin. Hin
óvopnaða flugvél, sem skotin
var niður langt úti yfir
Eystrasalti, á að hafa verið
inni yfir rússnesku landi og
byrjað að skjóta!! Og með
skírskotun til svo augljósrar
lygi er hinn rússneski sendi
herra í Stokkhólmi svo lát-
inn mótmæla því, sem gerzt
hefur, rétt eins og það séu
Svíar, sem ofbeldisverkið
hafi framið!
En Rússar láta ekki við bað
sitja að skjóta niður óvopnað-
ar flugvélar hins hlutlausa
lands úti yfir Eystrasalti.
Vestur í Svíþjóð hafa þeir,
eins og dæmin sanna, heilan
her kommúnistískra njósnara,
sem ekkert tækifæri láta ónot
að til þess að komast yfir
hervarnaleyndarmá! lands
síns og svíkja þau í hendur
hinum rússnesku yfirboðurum
sínum. í annað sinn á minna
en einu ári eru slíkir njósnar
ar Rússa nú fyrir rétti í Stokk-
hólmi, sannir að sök um land
ráð og föðurlandssvik í þjón-
ustu hins austræna herveldis
og árásan>kis.
Þannig er hinn rússneski
friðarhugur, sem að Svíþjóð
snýr. Og svo er skorað á menn
um allan heim, í Svíþjóð sem
annarsstaðar, að styðja Sovét-
ríkin í „baráttunni fyrir fnð
inum“! Þau vilji aðeins frið
og ekkert sé auðveldara en
að komast af við þau og valda-
menn þeirra! En auðvitað til
heyrir það „friðinum‘, að
friðsamar og óvopnaðar flug-
vélar Vestur- og Norður-Ev
rópu séu skotnar niður, hve-
nær sem rússneskar herflug
vélar komast í skotfæri víð
þær, og fiskiskip að veiðum
séu, elt úti í rúmsjó og höfð
vikum saman í haldi í rúss-
neskum höfnum, þar sem far
ið er með áhafnir þeírra eins
og njósnara eða glæpamenn.
Allt er þetta, og margt
svipað, einkenni þess rúss-
neska „friðar“, sem hinum
siðmenntuðu þjóðum er nú
boðið upp á. Og auðvitað eru
þær seinþreyttar til vand-
ræða. En einhvem tíma
mun að því reka, að þeim
verði nóg boðið af ofbeldi og
yfirgangi hinna rússnesku
valdhafa. Enda hefur slík
stigamennska í sambúð þjóð
anna, og hér er um að ræða,
aldrei endað með öðru en
stríði.
Síldarstúlkur
Nokkrar duglegar, vanar síldarstúlkur
geta fengið atvinnu á Raufarhöfn í
sumar.
Upplýsingar gefur
Ósfear Halldórsson.
Mynd úr lokaþætti óperettunnar „Leðurblakan“ eftir Johann Strauss. Fremst á myndinni
getur að líta aðalleikendur, en á bak við stendur kórinn í hvirfingu. Má af myndinni nokkuð
marka glæsilej kann á sviðinu.
Óperettusýning í Þjóðleikhúsinu:
leðurblakan' effir
AB — AlþýBublaCJB. Útgefandi: AlþýBuflokkurinn. Ritstjórl: Stefán PJetursson.
Auglýsingastjári: Emma Möller. — Ritstjómarsímar: 4901 og 4902. — Auglýstoga-
«imi: 4904. — Afgreilsiusími: 4900. — AlþýBuprentsmiðjan, HverHsgðtu 8—10.
ÓPERETTAN Leðurblakan,
eftir Johann Strauss, yngra, var
frumsýnd í þjóðleikhúsinu í
fyrradag, við mikla hrifnmgu
leikhússgesta. Má segja, að á-
nægja manna hafi verið óbland-
in allt frá því, er hinir diliundi
tónar fbrleiksins hófust, þar til
hinir voldugu hljómar lokakórs
ins dóu út. Einsör.gvarar, kór
og leikarar voru kallaðir fram
hvað eftir annað, að ögleymdum
Ieikstjóra og tónlistarstjóra og
barst hinum síðastnefndu ásamt
einsöngvurum fjöldi blóma að
leiklokum.
Jóhann Strauss, vngri, skrif
aði þessa óperettu 1874 og var
hún frumsýnd í Vínarborg það
ár, en átti ekki miklum vinsæld
um að fagna þá. Það var ekki
fyrr en hún hafði „slegið í
gegn“ í Berlín nokkru seinna,
að sigurför hennar hófst, en sú
sigurför hefur staðið óslitiö síð
an. Er hún ein af sárafáum ó-
perettum, sem sýndar eru á ó-
peruihúsuin. Hún er sýnd að stað
aldri í Vínaróperunni, Covent
Garden, Berlínaróperunni og
víðar og nú síðast á Metropoii-
tan, í New York, í ivrra.
Óperettan er býggð á leikriti
eftir frönsku rithöfundana
Heilhac og Halévy, os blandast
því í henni afar skemmtilega
frönsk kímni og Vínar-fjör, Hún
er sneisafull af völsum, polkum.
drykkjuvísum og 'ezardas, sem
allt blandast á yndisiegan hátt.
Líf og fjör virðist vera dagskip
un á sviðinu og er skam.mt
skemmtilegra laga á milli, enda
hefur höfundurinn samtölin eins
stutt og hægt er.
í sýningu óperettunnar í fyrrá
dag komu fram eingöngu íslénzk
ir söngvarar og leikarar, 05, var
því tvöföld náægja að þessari
sýningu. Er þá fyrstan að telja
hinn vinsæla óperusöngvara,
Einar Kristjánsson, cr leikur
Eisenstein. Er þar skemmst frá
að segja, að allir vissu að rödd
in var prýðileg’, en svo bætist
það við nú ,að hann er prýðilega
heima á sviðinu og leikur af
hjartans list. Skilur maður nú
enn betur vinsældir hans er-
lendis, er hann hefur sýnt leik
hæfileika sína hér á sviði auk
sönghæfileikanna, sem við höf
run áður kynnzt.
Guðrún Á. Sj'monar fer
með hlutverk konu hans, Rósa-
lindu. Er þetta í fyrsta skipti,
sem hún sét hér á leiksviði.
Rödd hennar þekkja menn frá
hljómleikum, er hún hefur hald
Dansparið Marianne Fröijdh og
Holger Reenberg, er dansa í 2.
og 3. þætti „Leðurblökunnar'.
ið hér áður. Er hún nú kemur
fram á leiksviði tekur maður
fvrst eftir því að röddin er mjög
vel skóluð, en fremuiývcik, kem
ur það helzt fram í dúettum og
öðrum samsöng. Um leik ung
frúarinnar er það að segja. að
hún er ekki senu-vön, en skilar
hlutverkinu þó vel. .
Hlutverk hins sísyngjandi
tenórs, Alfreds, syngur Ketill
Jensson. Kom hann skemmtiiega
á óvart með frjálsmannlsgum
leik, en hann mun ekki hafa
komið á svið fyrr. Söngur hans
var prýðilegur, og má hann telj
ast fara vel af stað á sviðinu.
Helzt þyrfti að koma því þannig
fyrir, að hann heyri betur 3
hljómsveitinni, er hann syngur
til Rósalindu að tjaldabaki.
Sigrún Magnúsdóttir fér með
hlutverk Adéle, herbcrgisstúlku
Rósalindu. Er hún mjög létt og
leikandi á sviðinu, en óneit.an-
lega mætti röddin vera þægi-
legri. Saknar maður flúrsöngs
ins og einkum er hún er að tiæð
ast að Eisenslein í öðrum þætti
Dr. FaLke, Leðurblökuna, sem
er að hefna grikks á Eisenstein,
syngur Guðmundur Jónsson,
Hann er spilandi fjörugur og
röddin í bezta lagi. Munu þeir.
er minnast hins dramatiska
söngs hans í Rigoletto, hafa gam
an af þessum nýja Guðmundi,
sem hoppar eins og unglamb um
sviðið, þrátt fyrir stærð sína og
þyngd.
■""fC
Róbert Arnfinnsson hefur
þarna hlutverk Bli.nd, málflutn
ingsmamis. Það er lítið hlutverk
en Róbert fer vel með það. Er þó
ieikurinn betri en söngurinn.
Hlutverk fangelsisstjórans,
Frank, er í höndum Sigurðar
Ólafssonar. Er hann full stirður
á sviðinu og röddin ekki nægi-
lega góð til að gera hlutverkin’i
skil.
Þá er komið að Elsu Sigfúss,
sem lék hlutverk Orlofsky prins,
Virtist hún kunna sig vel á
sviðinu. Því miður er ekki hægt
að segja um rödd hennar, að
hún sé nögu kröftug til þess að í
henni heyrist vel um allt húsið.
Frosch íangavörð, sífuílan og
skemmtilegan, leikur Lárus Ing
Framhald á 7. síðu.
Hinn óforbetranlegi kvennamaður von Eisenstein (Einar Kristj-
ánsson) og dr. Falke (Guðmundur Jónsson), „Leðurblakan“,
sem á honum grátt að gjalda.
AB 4