Alþýðublaðið - 17.01.1953, Síða 6

Á ANDLEGUM VETTVANGI.
Nú er Jón minn aldeilis bú-
Snn að fá flugu í kóilinn. Sjálf-
fooðailiði, segir hann, reigir sig
allan og. fettir fyrir framan
speglinn á tojiettinu: standið
rétt! hrópar hann, og bætir síð
an við, að }>etta verði nú eitt-
hvað annað en. uppskipunarpúl
ið. U.m leið og þeir stofna her-
inn, býð ég mig fram sem sjólf
boðaliða, segir hann, og þú
skalt bara sjá, hvort ég ber
einkennisbúninginn ver en aðr
ír! Berjast, sisgir hann, hver er
að tala um að berjast; herinn
verður einmitt stofnaður til
Iþess að við þurfunvekki að berj
asf, ég á þess von, að ekiki ger-
ist margir til þes.s að leita á
okkur á effir. Svo axlar. hann
gólfkústinn, einn —- tveir —
einn — tveir, snar.stanzar fyrir
framan eldavélina og lýsir allt
eldhúsið í hernaðarástandi í
nafni Hermanns o.g Bjarna Ben.
Og ef ég minnist eiíthvað á það,
að hann sé orðinn helzt til gaan
all til að vera með svoddan
fíflalæti, sexfugur karlinn og
'vel það, og engum geti komið
til hugar að ta:k ahann í her,
þá segir hann bara, að þeir
karlanir stofni heima.varnarlið;
það sé alls staðar gert í hern-
aðarilöndum; nú, og ef herinn
Sjálfur fari eitthvað að ybba
síg', þá eigi hann heimavarnar-
liðinu að raæta! Og ég er göm
•ur tófuskytta að norðan, segir
hann; við skyldum sjá, hvort
beir kynnu betur á vopnin en
ég, þessar ungu slánar, sém vit
anlega gera. ekkert annað en
flækjast á kvennafari, þegar
þeir eru komnir í búningana.
Nei, það verður beimavarnarlið
ið, við gömln mennirnir, sem
allt vel'tur á þegar til kemur
og í harðbakkann slær, það
skaltu sjá og sanna, kerli mín.
Æ, aldr.eí hefur hann verið
sérlega sáilrænn, hrfin Jón
•minn, — en sízt fer hann bajn-
. andi----- —
í andlegum friði.
Dáriður Ðulheims.
6 — AI]>ýtJubIaðið
FRANK YERBY
Milljónahölliri
Smurt brauð.
Snittur.
Til í búðlnni allan daginn.
Komið og veljið eða símið,
Síld & Fiskur*
'írrrrrrr/:
s ! ?
segja, að Stillworth sé ekki
sem verstur“.
„Það kann satt vera. En þú
hefur heldur ekki neina hug
mynd um það, stúlka mín,
hversu vondir þeir verstu eru“.
„En holdurðu ekki að hann
myndi geta útvegað Tim og
Pride einhverja atvinnu, ef þú
bæðir hann um það?“
Stanton 0‘Neil ‘klóraði sér
bak við eyrað og horfði rann
sakandi augnaráði á þá félag
ana.
„Það veit ég ekki. Það get
ur annars vel verið, ef ég bið
hann um það“.
„Ætlarðu að gera það,
pabbi?“
Hann hugsaði sig vel um.
Svo hrissti hanrí höfuðið dap-
urlega.
| „Nei, barnið mitt. Það setla
' ég ekki að gera. Ég hef unnið
! fyrir þann mann -árum saman.
Ég hirti um garðana-hans. Það
var hreinleg og góð vihna. Ég
I var allan daginn úti við. Gróðr
: arilmurinn angaði fyrir vitum
1 mínum. Grasið og blómin
j greru allt í kringum mig og
mér leið í alla staði ákjósan-
lega. Dag nokkurn varð einn af
starfsmönnum 'hans veikur. Sá
hafði það starf með höndum að
innheimta húsaleiguna ívrir
hann. Hann átti stórar húseign
ir um alla borgina. Stiilworth
leitaði í huganum að manni,
sem hann gæti treyst til þessa
verks. Hann var tortrygginn og
kom ekki auga á neinn nógu
trúverðugan. Um tíma leit
helzt út fyrir, að hann mætti
gera svo vel að innheimta sína
skítugu peninga sjálfur. En til
allrar óhamingju kom hann
auga á mig.
„Stan“, sagði hann. „Mér
líkar vel við þig. Hann Ter-
ence ekur þér um borgina og
sýnir þér húsin mín. Þú átt að
innheimta húsaleiguna fyrir
mig.“
„En ég á engin almennileg
föt fyrir þess háttar vinnu",
sagði ég. „Ekki get ég látið sjá
mig í þessum lörfum út um
alla borg“.
:„Haf(ðu engaj' áhyggjur af
því“, sagði hann. „Ég skal sjá
þér fyrir góðum fötum“.
„Og gerði hann það“? spurði
Pride ákafur.
„Já, víst gerði hann það,
Pride. Lét mig hafa prýðileg
föt. Ég fór með Terence. Það
var einkaökumaðurinn hans.
Áður en klukkutími var lið-
inn, óskaði ég |þess heitt og
innilega, að ég hefði aldxei tek
ið að mér þetta verk. Aldrei
hafa augu mín litið slíka eymd,
og hef ég þó víða farið um dag
ana. Konur og börn hljóðuðu
og grétu í hvert sinn, þegar
þau sáu vagninn-nálgast. Karl
mennirnir báru sig betur, bitu
á jaxlinn og gnístu tönnum. Og
Terence. 'Sá hafði nú taugar. —■
Ef leigan ekki var greidd upp
í topp, sagði hann að ég skyldi
reka vesalingana miskunnar-
laust út á götuna. Og sem ég er
lifandi, þá hefði gatan svo sem
ekki verið verra en skítug, rök
og köld grenin, sem kölluð
voru ,hús.“ Hann sneri sér að
j. Pride.
„Það getur verið að þú hugs
10. DAGUR.
ir, ungi maður/ að mér farist
ekki að tala um greni í eigu
annarra, sem sjálfur bý í ves-
ölu húsnæði, sem varla getur
mannabústaður kallazt. En ég
segi þér satt, þar er þó mikill
munur á. Ég nota mér ekki
neyð annarra. Ég bý þar sjálf
ur. Og húsið mitt er hreint,
hvað sem útlitinu líður. Ég
sneri aftur til svarta Tom, án
þess að innheimta eitt einasta
cent fyrir hann, oð flýtti mér
að verða fyrri til en hann að
taka til máls og hagði honum,
að ég gæti ekki verið degin
um lengur í þjónustu hans eða j
hans líka.“
„Reiddist hann ekki?“ spurði.
Pride.
„Nei. Hann bað mig að at
huga vel minn gang, áðtir en
|ég sagði upp vistimyi. Hann
sagði að ég~væri sá bezti garð
.yrkjumaður ,sem hann hefði
nokkurn tíma haft, og að hann
vildi ógjarnan missa mig. En
ég sagði honum, að nú, þeg
ar ég vissi, livaðan peningarn
ir kæmu, sem hann greiddi laun
in mín með, þá gæt ég ekki
tekið við tþeim lengur. Og svo
fór ég án þess að hafa fleiri
orð þar um.“
„Það er þá ekki líklegt, að
þú værir vel til þess fallinn
að tala máli okkar Tim við
þennan mann, úr því kunnings
skapur ykkar endaði á þennan
hátt“, sagði Pride.
„Nei. Það segir þú satt. Ég.
býst heldur ekki við því“.
Það voru sár vonbrigði í
augum Sharon.
„Mér þykir leitt“, sagði hún
við Pride. „Þessi hugmynd mín
var þá einskisvirði, þegar til
kom.“ Hún sneri sér að föður
sínum. „En pabbi. Hvers
vegna kallar þú hann „svarta
Tom“?
Stanton O'Neil kveikti sér í
stuttri krítarpípu. „Hann er
ekkert svartur, — að sjá. Það
er sálin, sem er svöft. Þess
vegna kalla ég hann „svarta
Tom“.
„Heyrðu, Pride. Ég kom ann
ars með fötin þín“.
j „Þakfka þér kærlega, fyr-ir.
Eigum við ekki annars að
ganga dálítinn spol í góða
veðrinuþ“
Hann sá hana bíta saman
vörunum. Óttaglampa brá fyr
ir sem allra snöggvast í augum
hennar. Hann beygði sig nið
ur að henni og hvíslaði svo
lágt að hún ein heyrði.
„Ég skal vera þægur. Ég.
lofa því“.
(„Jfeeja . . byrjaði hún,
horfandi framan í hann hvim
andi, spyrjandi augnaráði, eins
og í leit að einhverju í svip
hans, sem hún endilega vildi
koma auga á og sem hún von
aði að þar væri að finna Að
lokum hélt hún áfram: „Altt í
lagi, Pride. Ég skal koma með
þér ut að ganga, dálítinn spöl.“
„Gott. Þú bíður hér meðan
ég skipti um föt“.
,,Þú þarft ekkert að skipta
um föt“, sagði hún brosandi.
„Mér er alveg sama, þótt þú
sért í þessum fötum.“
„En mér er ekki sarna“
sagði hann hastur, næstum bit
urlega, sneri sér við og gekk
heim til litla hússins.
„Sharon, litla stú’lkan mín“
naæjti Stantan 0‘Nejil sein-
mæltur. „Varaðu þig á þess-
um unga manni.“
„Ég er orðin nógu stóx til
þess að gæta mín sjálf“.
Sá gamli hrissti höfuðið.
Honum varð litið á Tim og sá
sér til mikillar undrunar, að
einnig hann hrissti höfuðið
með sams konar efasemdir í
svipnum.
„Þig skiljið hann ekki, Hvor
ugur ykkar“, sagði unga stúlk-
an reiðilega. „Hann hefur
srnáske sína galla, en hver er
gallalaus. Það er eitthvað mik
ið í honum, pabbi minn“.
„Mikið illt“ andvarpaði
Stanton 0‘Neil.
j „Ó. — Og þú líka“. Sharon
tók á sprett niður brekkuna og
heim til hússins. Hún nam
skyndilega staðar, því þarna
stóð Pride við tunnu undir þak
rennunni og var að þvo sér.
Hann sneri baki að henni. Hann
var ber niður að mitti. Vöðv
árniir ’á sterkl,egum líkaman-
um hnykkluðust undir eír-
rauðri húðinni, sem í daufu
skyni útiljóssins virtist með
gullnum lit. Silfurtærir vatns
taumar sitruðu niður breitt bak
ið. Það fór titringum um stúlk
una eins og á hana hefði verið
skvett ísköldu vatni. Hún vissi
sér ekki ætlað að vérða vottur
hér að, en naut þess eigi að
síður. Þetta var eitthvað frum
stætt og þó fagurt og stóríeug
legt, eitthvað, sem minnti á
þjóðsagnir um kentára gamalia
gaðsagna: menn |að hálfu og
hesta að hálfu, stórt, sterklegt
og guðdómlegt í senn.
Hún ætlaði að snúa frá.
Vangasvip hans brá fyrir og
hún gat ekki slitið sig burtu.
Veðurbitið andlit, drættirnir
reglulegir eins og. grísk goð-
mynd frá liðnum tímum höggv
in í stein, gæti þó hafa orðið
til á öllum öldum, ívið bogið
nef yfir dökku yfirvaraskeggi,
Iðnó
Iðnó
Ora-viðgerðír.
Fljót og góð afgreiðsla.
GUÐL. GÍSLASON,
Laugavegi 63,
ffiími 81218.
Smurt brauð
oá soittur.
• Nestispakkar.
Ódýrast og bezt. Vin-
samlegast pantið meS
fyrirvara.
MATBARINN
Lækjargöíu 8=
Sími 80340.
KöSd borð
heitur veizlu»
matur.
Síld & FSskor.
Slysavarnafélags fslands
kaupa flestir. Fást hjá
slysavarnadeildum nm
land allt. 1 Rvík í hann-
yrðaverzluninni, Banka-
stræti 6, Verzl. Gunnþór-
unnar Halldórsd. og skrif-
stofu félagsins, Grófin 1.
Afgreidd í síma 4897. —
Heitið á slvsavarnafélagið.
Það bregst ekki.
Nýja seodf-
hífastöðin h.f.
hefur afgreiðslu í Bæjar-
bílastöðinni- í Aðalstræti
16. — Sími 1395.
MinoIíitíarsDÍöId
Barnaspítalasjóðs Hringsina
eru afgreidd í Hannyrða-
yerzl. Refill, Aðalstræti 12
(áður verzl. Aug. Svend-
sen), í Verzluninni Victor,
Laugavegi 33, Holts-Apó-
tcki, Langholtsvegi 84
Verzl. Álfabrekku við Suð-
urlandsbraut, og Þorst.eim-
búð, Snorrabraut 61.
Hús og íbúðir
af ýmsum stæröum )
bænum, útverfum bæþ
arins og fyrir utan bæ-
inn til sölu. —■ Höfum
einnig til sölu jarðir
vélbáta, bifreiðir 0|
verðbréf.
Nýja fasteignasalan.
Bankastræti 7.
Sími 1518 og kl. 7,30—
8,30 e. h. 81546.
Aiþýðublððinu