Tíminn - 19.09.1964, Blaðsíða 14

EFTIR ELYESA BAZNA
— Já. Moyzisch sagði, að hún
sæti og gréti yfir þeim. Hún fékk
stundum óstjórnleg grátköst við
borðið sitt.
— Ég gerið ráð fyrir, að jafn-
vel svikarar fái sínar efasemdar-
stundir.
— Hvað vitum við, hvað fram
fer í huga_ mannanna á tímum sem
þessum? Ég dæmi hana ekki.
— En hún var aðeins að leika
til þess að sýna, hve sérstaklega
góður Þjóðverji hún var, hún sem
kom frá fjölskyldu sérstaklega
góðra Þjóðverja.
— Það er greinilega engin önn
ur skýring tíl á þessu. Hún vildi
villa um fyrir okku*. En hvað,
sem öðru líður, þá var- hún svo
taugaveikluð, að Moyzisch vildi
losna við hana, því hann var
búinn að fá nóg af henni.
— Svo að það var ekki hún,
sem vildi fara, heidur hann, sem
vildí losna við hana?
— Þetta tvennt getur vel hafa
farið saman. Við vissum auðvitað
ekki, að hún var næstum búin að
komast að því, sem hún þurfti á
að halda, og taldi sig vera í hættu.
Ef til vill hélt hún, að Moyzisch
hefði hana uiidir smásjá. Hafði
hún haldið það, þá var það algjör
misskilningur. Hann var aðeins
búinn að fá nóg af henni. Hann
fór til Papen ...
— Hvers vegna?
— Þeir vildu losna við hana á
virðulegan hátt. Þar að auki var
faðír hennar nú diplomati. Hug-
myndin var sú, að láta hann
segja, að hann vildi fá dóttur
sína til sín aftur. Afsökunin var
sú, að vegna heilsufars hennar
væri hún ekki fær um að gegna
störfum sínum.
— Svo bréf var þá sent til Herr
Kapp í Sofiu . . .
— Nei, á meðan þessu fór fram,
hafði hann verið sendur til Buda
pest. Við skrífuðum honum þang
að, án þess að Cornelia vissi nokk
uð um það.
— Svo hugmyndin var, að láta
líta svo út, sem faðir hennar
vildi fá hana afuur?
— Já. Við vildum ekki sgpra til
finningar gamla mannsins. Hún
var ekki eftirtektarsöm, hún
gerði of margar skyssur í vinn-
unni, og þegar henni var bent á
þær, fékk hún kast. Hún var þraut
leiðinleg.
— Hún hefur greinilega ekki
lagt sig nóg fram við störfin fyrir
Moyzisch, vegna þess að hún hugs
aðí of mikið um að vinna fyrir
hinn aðilann.
Ég'hlustaði á bandið, og reyndi
að ímynda mér, hvernig hugar-.
ástand Corneliu Kapp hlýtur að
hafa verið. Hún hafði næstum því
náð markinu, hana grunaði, hver
Cicero var, og á sama tíma var
hún nær dauða en lífi úr hræðslu
við, að Þjóðverjarnir kæmu upp
um hana og hengdu hana.
Segulbandsupptakan hélt áfram.
Rödd Seilers sagði: — Við
vorum undrandi og ánægðir, þeg
ar hún kom dag einn, og bað sjálf
um frí. Hún sagðist vilja vera hjá
föður sínum í Budapest um pásk-
ana. Moyzisch kom strax til mín,
og sagði mér frá þessu og neri
saman höndum af ánægju. Hann
sagði, að þetta ætlaði að verða
auðveldara, en hann hafði búizt
við. Cornelia væri að fara í frí,
og hann skyldi sjá svo um, að
hún kæmi ekki til baka.
Svo hann hélt, að hann
væri aðeins og losna við tauga-
veiklaðan ritara á þægilegan og
aðuveldan hátt?
— Já, og eftir þetta var hann
hreint og beint vingjarnlegur við
hana. Ég man, að hann fór einu
sinni með henni í búðir. Hún vildi
kaupa dálítið af páskagjöfum
handa foreldrum sínum, og sömu-
leiðis ýmislegt smávegis handa
sjálfri sér.
— Fór hún ef til vill með
Moyzisch til A.B.C.?
— Já, vegna þess að það var
bezta búðin.
Ég slökkti á segulbandinu. Svo
það hafði verið Cornelia, sem ég
hitti þennan dag í A.B.C.
Mig langaði til að koma Esru
þægilega á óvart. Við höfðum far-
ið í verzlanir þá um daginn og
skoðað í gluggana hjá, A.B.C.
— Oh, en dásamiegt! hafði hún
hrópað upp yfir sig, og starað
dáleidd1 á fallegan kjól, sem
gæti hiklaust gert hana að hefðar-
konu.
Um kvöldið sat ég í herberginu
mínu og hugsaði um Esru. Ég
mundi eftir kjólnum, og sá fyrír
mér, hve glöð hún yrði, ef ég
kæmi með einn af þessum flötu
pappakössum frá A.B.C. og hún
opnaði hann og sæi kjólinn niður
í honum.
A. B. C er.einhver fínasta verzl
unin við Atatiirk Boulevard-föt
handa fína fólkinu. Hefði einhver
starfsmaður brezka sendíráðsins
séð mig þar inni, hefði leiknum
verið lokið. Hvernig gat ég haft
ráð á að verzla í jafn dýrrí verzl
un? Þeir höfðu lengi vitað, að
svikari var á meðal þeirra, en þeir
vissu ekki, að svikarinn var ég.
Töfrarnir af hættunni héldu mér
föstum.
Allt, sem ég þurfti að geua, var
að stinga hendinni undir gólftepp
ið, þar sem seðlarnir lágu.
Eg fylltjst stolti yfir að geta upp
fyllt óskir hennar hvenær, Sem var
sama, hvað það kostaði. Ég hafði
náð tindinum, enda þótt ég vissi
það ekki. Ég óttaðist ekki á þess-
ari stundu hálar hlíðarnar hínum
megin. Ég hélt að þetta myndi
halda svona áfram um alla eilífð.
Ég velti þessu ekki lengur fyrir
mér, og rak allar efasemdir á
braut. Hvenær, sem ég fór að ef-
ast, lagði ég höndina ofan á pen
ingana, og fékk aftur sjálfstraust
ið. Ég var óseðjandi. Myndi þessu
nokkurna tíma Ijúka, ég hélt ekki.
Eínn góðan veðurdag myndi Cic-
ero, njósnarinn og Elyese, kavass
inn, hætta að vera til, en það
þýddi aðeins upphaf lífs Bazna,
hefðavmannsins. Ég var vellauðug
ur maður.
Ég var óskaplega auðugur, sama
40
í hvaða gjaldmiðli, ég reiknaði
dæmið. Þennan kalda, bjarta vor
dgg átti ég heilan fjársjóð. Ég
átti 2.300.00 tyrknesk pund eða
300.000 ensk pund. Mig svimaði
við tilhugsunina.
Þegar ég gekk inn í A. B. C.
sá ég Moyzisch. Hann leit á mig,
og'lét sem hann þekkti mig ekki,
andlit hans var svipbrigðalaust, en
ég gat séð í augum hans, að hann
bölvaði kæruleysí mínu og óskaði
mér af hjarta til helvítis. Eg hafði
engan áhuga á honum, heldur
hinni aðlaðandi stúlku, sem hann
fylgdi. Ég tók eftir ljósu hári
hennar, löngum fótleggjunum,
augunum — eirðarlausum augum
konu, sem þyrstir í lífið.
Þeim gekk erfiðlega að gera
síg skiljanleg.
— Má ég hafa þá ánægju að
vera túlkur yðar? sagði ég.
Ég spurði að þessu brosandi, án
þess að gruna, að það var óvinur
minn, sem ég var að bjóða að-
stoð. Ég talaði við hana á frönsku
og útskýrði síðan fyrir afgreiðslu-
stúlkunni, hvers konar undirföt
hún vildi. Moyzisch stóð fýlulegur
við aðra hlið Corneliu og ég spjall
aði glaðlega við þau.
— Mér skilst, þér óskið að
kaupa undirföt, madam. Vilduð
þér gera svo vel að.segja mér,
hvaða stærð þér notið?
Okkur fannst þetta báðum
skemmtilegt. Vikum saman höfð-
um við verið dauðlegir óvinir, og
nú, án þess að gruna hvort anfíað
töluðum við glaðlega saman.
— Eruð þér þýzkar?
— Já.
— Ég vona að yður líði vel hér
í Ankara.
— Já mér líkar mjög vel að
vera hér.
Hverníg átti ég að geta vitað,
að Cornelia hafði í langan tíma
vitað fyrir víst, hvar njósnarann
Cicero var að finna? Hún hafði
næstum því náð takmarki sínu.
39
Eftir nokkra stund — sem Rak-
el þótti að vísu vera eilífðartími
— komu þau að litlum bóndabæ.
Davíð hafði lært hrafl í kóreönsku
og tókst að gera manninum skilj-
anlegt, hvað fyrir hefði komíð. En
maðurinn yppti öxlum og sagðist
ekki eiga neina hesta eða uxa.
Hann ræktaði aðeins hrísgrjón og
korn. En þeim væri velkomið að
vera þama um nóttina.
í eldhúsinu var eldur og setu-
stofan var hítuð að neðan. Eigin-
kona bóndans lánaði Rakel snjáð-
an kinamo og hvatti hana til að
fara úr blautu fötunum, svo að
hún gæti hengt þau til þerris.
Allt fór samtalið fram með bend-
ingum og pati. Föt hennar og Dav
íðs vora hengd upp við eldinn
til þerris. Tvær þykkar mottur
voru breiddar á gólfið handa
þeim til að sofa á.
Það var mjög einkennílegt að
sofa í þessu herbergi með Davíð
— eða réttara sagt reyna að sofa.
Þau létu ljósið lifa eins lengi og
unnt var, en það dó að lokum út.
— Ertu vakandi, hvíslaði Davíð.
— Já, ég er vakandi.
— Líður þér vel, elskan mín.
— Ég er dálítið utan við mig,
en að öðra leyti líður mér bæri-
lega.
— Má ég koma og vera hjá þér,
elskan, sagði hann hásum rómí.
— Mér virðist þetta tækifæri sem
af himnum sent til okkar.
— Nei, Davíð. Nei. Rödd henn-
ar var lág og áköf. — Nei, Davíð,
reyndu að skilja mig. Það voru tár
í augum hennar.
— Allt í lagi, elskan mín, en
þú veizt ekki, hversu mjög ég þrál
þig, hversu mjög ég hef alltaf
þráð þig.
— Gerðu það fyrir mig að fara
að sofa, sagði hún biðjandi. — Ég
er enn bundin John. Ég get ekki

ÖRLÖG I AUSTURLÖNDUM
EFTIR MAYSIE GREIG
brugðizt honum.
— Ég virði að vísu óskir þínar,
en ég skil ekki að þú sért bund-
in John Kim. Ég er sannfærður
um að giftingin hefur ekki verið
lögleg.
— En mér finnst ég bundin
honum, sagði hún. — Gerðu það
fyrir mig að reyna að skilja hvern
ig mér er innanbrjósts.
— En þú elskar míg, sagði
hann hljóðlega.
Hún svaraði ekki. Hún velti sér
yfir á hina hliðina og reyndi að
sofna. En návist hans tók á taug-
ar hennar. En loks heyrði hún á
reglubundnum andardrætti hans
að hann var sofnaður. Hún varp
önd-inni léttar, hagræddi sér á
mottunni og reyndi á ný að sofna.
20. KAFLI
Morgunverður bóndans næsta
morgun var vel þeginn, þótt ekki
væri annað á boðstólnum en te
og hrísgrjónakökur. Bóndinn
vann fyrir annan stærri bónda í
grenndinni og sá átti jeppa. Og
með aðstoð bifvélavirkja frá
næsta þorpi tókst þeim loks að
ná bílnum upp. Davíð reyndi að
borga bóndanum fyrir greiðann,
en þeir neituðu virðulega að taka
við eyri. Þetta hafði aðeins verið
ánægja fyrir þá, sögðu þeir, að
hafa þau í sínu húsí.
Rakel var enn óstyrk og eftir
sig. En bíllinn virtist ekki mikið
skemmdur. Storminn hafði lægt,
sólin skein í heiði og þurrkaði
fljótlega mestu bleytumar á veg
unum.
Ökuferðín til sjúkrahússins virt
ist endalaus. Rakel þráði að kom-
ast í heitt bað og hafa fataskipti.
Davíð og hún virtust eiga fátt van
talað. Allt sem þau hefðu getað
sagt hafði verið sagt um nöttina.
Hann vissi núna, að hún ætlaði
ekki að bregðast John Kim, jafn-
vel þótt hún elskaðí hann Davíð
Burney. Þó að hann virti hana,
var hann jafnframt beizkur og
vonsvikinn. Og þess vegna gekk
þeim erfiðiega að tala saman. Þau
vora bæði fegin þegar þau komu
að trúboðssjúkrahúsinu.
Davíð reyndi að brosa þegar
hann sagði:
— Jæja, það var gaman að
kynnast þér, Rakel. Eg býst við
að nú sé þessu lokið?
Hún kinkaði kolli og sagði.
— Já. Þessu verður að ijúka.
Við höfum ekki góð áhrif hvort
á annað.
— Þú hefur góð áhrif á mig,
sagði hann. — Viltu alltaf muna
það.
— Þú hefur verið mjög góður
við mig, Davíð, sagði hún. — Ég
skal aldrei gleyma því.
Hann sagði hörkulega. — Held-
urðu að ég kæri mig um þakklæti
þitt?
— Ef til vill ekki. En þú verð-
ur samt að trúa því, að ég er
þér þakklát fyrir allt.
Hún rétti fram hönd sína og
hann þrýsti hana fast.
Lífið á spítalanum gekk sinn
vanagang. Hún starfaði í skurð-
stofunni, aðstoðaði ýmist Davíð
eða dr. Sturgeon. Hann var við-
felldinn, lágvaxinn maður á miðj-
um aldri, og ágætur skurðlæknir.
Stundum vann hún á slysavarð-
stofunni eða á barnadeildunum.
Hún spjallaði við Davis matrónu
á matmálstímum. Hún reyndi að
vera vingjarnleg við systur Mary
Henry, en það var erfitt, hún var
óskaplega afbrýðissöm út í hana,
vegna þess að hún vissi, að Davíð
var aftur farinn að bjóða henni út.
Nokkrum vikum síðar fékk hún
boð um að hringja í ákveðið síma-
númer. Þegar hún hringdi var
svarað á kóreönsku og þegar hún
sagði til sín sagði röddin: „Bíðið
augnablik", og fáeinum augnablik
um síðar kom madame Chong í
símann.
— Gerið svo vel og koma tii
mín, sagði madame Chong. — Ég
hef fréltir að færa yður.
— Ég er laus klukkan tvö eft-
ir hádegi, sagði Rakel. — Ég kem
þá.
Hún tók leigubifreið til heimil-
is madame Chong. Kóreanska
þjónustustúlkan hleypti henni
ínn og leiddi hana inn í íburðar-
mikla setustofu madame Chong.
Fáeinum mínútum síðar birtist
madame Chong í glæsilegum
þjóðbúningi sínum. Konurnar
hneigðu sig virðulega hvor fyrir
annarri. En síðan gekk madame
Chong til hennar og faðmaði hana
að sér.
' — Barnið mitt, sagði hún.
— Ég hef engar góðar fréttir að
færa yður. John —
— Hvað hefur komið fyrir
hann?
— Setjist niður, væna mín. Ég
hef því miður ekki góðar fréttir
af honum, sagði madame Chong
dapurlega. — Hann er alvarlega
veikur og hefur spurt mikið eftir
yður. En ég taldi ekkí öruggt að
þér legðuð í ferðina. Ég óttast að
yður yrði veitt eftirför. En nú
skilst mér að hánn sé í mikilli
hættu staddur og þarfnist yðar
sárlega. Hann er í felum í grennd
við Pusan. Ef hann nær sér aftur,
og guð gefi að svo verði, þá verð
ur honum engin skotaskuld úr því
að komast til Japans í fiskibát.
En ég held að ef yður er það
fært þá ættuð þér að fara til hans,
barnið mitt.
Rakel var orðin náföl.
— En hvernig get ég komizt til
hans? spurði hún. .
— Eg get léð yður traustan
leiðsögumann. Þetta er á strönd
Suður-Kóreu. Þér getið farið þang
að flugleiðis á nokkrum klukku-
stundum. Gætuð þér fengið leyfi
á spítalanum.
— Eg ætla að spyrja matrón-
una, sagði Rakel skjálfrödduð.
Við erum mjög fáliðuð á sjúkra-
húsirvU, en ég hugsa að hún leyfi
mér að fara. Þér segið að hann
sé alvarlega veikur?
TÍMINN, laugardaginn 19. september 1964
14