Tíminn - 10.11.1964, Side 11

/
ÞRIÐTUDAGUR 10. nóvember 1964
TÍMINN
UPPREISNIN
IÁ BOUNTY
Charles Nordhoff og James N. Hall
beðið Bligh að lofa mér að verða eftir, til þess að ljúka starfi
mínu.
Christian var ekki, fremur en ég, hrifinn af þvi, að þurfa
að fara. Hann elskaði Maimiti, og ég vissi, að honum féll afar
þungt að þurfa að skiljast við hana. Stewart elskaði líka sína
kærustu af heilum huga. Young átti vinkonu, sem hét Taura.
sem er nafn Tahitibúa á kvöldstjörnunni. Stewart nefndi
unnustu sína Peggy. Hún var dóttir höfðingja eins á Norður-
eynni og elskaði Stewart heitt.
Einum eða tveimur dögum, áður en Bounty lagði af stað,
komu Christian, Young og Stewart, til þess að heilsa mér.
Alexander Smith var með þeim. Hann hafði eignazt kærustu,
sem var af óæðri stéttinni. Það var lítil, dökkhærð fjörleg
stúlka.
Skipsfélagar mínir höfðu nú dvalizt svo lengi á Tahiti og
■ haft svo mikið saman við hina innfæddu að sælda, að margir
þeirra gátu gert sig skiljanlega á máli hinna innfæddu. —
Stewart talaði málið furðanlega vel. Young var of framtaks-
laus og Smith alltof hreinræktaður Breti til þess að geta
lært framandi tungu. Smith áleit, eins og margir sjómenn,
að ef enska væri töluð nógu hægt og skýrt, hlytu allir að
skilja hana.
Þegar gestir mínir frá Bounty nálguðust húsið, vissi ég
strax, að Christian hafði fregnir að færa mér. Samt sem áður
hafði hann kynnzt Tahitibúum nóg til þess, að hann hafði
lært sumar kurteisisvenjur þeirra, þar á meðal þá, að láta
góða stund líða, áður en erindi er borið upp.
Maimiti heilsaði elskhuga sínum innilega, og Hitihiti
breiddi út teppi handa okkur í skugganum. Hann gaf strax
skipun um, að sækja kókoshnetur, svo að við gætum fengið
eitthvað að drekka. Gestgjafi minn hafi beðið mig um, að
láta smíða líkan af stóra skipsbátnum okkar, sem hann var
mjög hrifinn af. Hann áleit, að ef hann hefði slíkt líkan, þá
gæti hann íátið smíða sér bát, sem væri eins. Ég hafði sagt
honum, hvernig ætti að beygja borðin. Ég hafði fengið Smith
til þess að smíða líkanið, og hann hafði lokið því á tæpri viku.
Hann gekk á eftir hinum í fylgd með Balhadi, sem bar líkan-
ið á öxlinni. Hitihiti ljómaði í framan, þegar hann sá líkanið.
— Nú get ég látið smíða mér skip, sagði hann við mig á
máli Tahitibúa. — Þú hefur staðið við orð þín, og ég er mjög
glaður.
Smith fpkk Hitihiti líkanið, en gestgjafi minn gaf óðar skip
un um, að sækja tvo feita grísi.
— Þér eigið áð fá þá, Smith, sagði ég, en félagi minn
hristi höfuðið.
— Það er tilgangslaust, sagði hann. — Bligh skipstjóri lof
ar mér ekki að halda grísunum. En ef gamli höfðinginn vill
22
gefa mér grís, þá getum við, ég og unnustan, steikt hann og
borðað strax.
Hitihiti brosti og sagði, að Smith mætti fara með þjónum
sínum og velja feitasta grísinn, sem hann fyndi. Nokkrum
mínútum seinna gekk hann fram hjá okkur við hlið unnustu
sinnar, með rýtandi grís undir handleggnum. Svo hurfu þau
í skógarkjarrið rétt hjá ströndinni. Svo sáum við reykjar-
strók stíga yfir trjátoppana. Ég hygg, að lagaákvæðið, sem
bannar konum að snæða með karlmönnum á Tahiti, hafi ver
ið brotið þetta kvöld.
Við lágum í skugganum og drukkum hina gómsætu kókos-
mjólk. Við þvöðruðum við stúlkurnar, og nú leit Christian á
mig:
— Ég hef frétjir að færa yður, Byam, sagði hann. — Við
vindum upp segl næstkomandi laugardag. Bligh skipstjóri
hefur gefið skipun um, að þér komið um borð á föstudags-
kvöld.
Maimiti leit hrygg á mig, eins og hún skildi hvert orð, greip
því næst um hönd elskhuga síns og þrýsti hana fast. Það er
ömurlegt fyrir mig að minnsta kosti, sagði Christian. — Mér
hefur liðið vel hér.
— Mér líka, bætti Stewart við og leit á Peggy.
Young geispaði. — Ég er ekki viðkvæmur, sagði hann.
— Taurorua litla fær sér fljótt annan mann, sér til dægra-
styttingar. Hin brúneygða, fjörlega stúlka, sem sat við hlið
hans, skildi hvert orð. Hún hristi höfuðið og sló hann til mála
mynda á kinnina. Christian brosti.
— Young hefur á réttu að standa, sagði hann. — Þegar
venjulegur sjómaður kveður eina kærustuna, hlakkar hann
um leið til þess, að kynnast þeirri næstu. En mér finnst bara
svo erfitt að lifa samkvæmt þeim kenningum, sem ég pré-
dika fyrir öðrum.
Undir kvöldið fóru gestirnir aftur um borð í skipið. Daginn
eftir varð ég líka að stíga á skipsfjöl. Hryggur í huga kvaddi
ég Hitihiti og fjölskyldu hans, og ég var þess fullviss, að ég
myndi ekki sjá það fólk aftur.
Þegar ég steig á skipsfjöl, var fjöldi Tahitibúa um borð,
og skútan var drekkhlaðin kókoshnetum, grísum og geitum.
Höfðinginn Teina og kona hans voru gestir skipstjórans og
höfðu sofið um borð um nóttina. Um sólaruppkomu sigldum
við út um hið þrönga Toaroasund og skásigldum þar fram og
aftur allan daginn, meðan Bligh var að kveðja Teina og færa
honum kveðjugjafirnar. Rétt fyrir sólsetur var stóri skipsbát-
urinn sendur í land með Teina og Ika. Klukkutíma seinna
voru öll segl þanin og Bouhty sigldi hraðbyri heimleiðis.
VIII.
Heimleiðis.
Þegar við vorum lagðir af stað heimleiðis, gafst mér tími
til þess að athuga breytingu þá, sem orðið hafði á Öllum, með
an við dvöldum á Tahiti. Við vorum orðnir nærri því jafn-
brúnir og hinir innfæddu, og margir okkar höfðu látið tatto-
vera sig. Tahitibúar eru hreinustu snillingar í því að tatto-
vera, og enda þótt það sé mjög sárt að láta skreyta hörund
sitt á þennan hátt, voru flestir fúsir á að ganga gegnum þann
hreinsunareld til þess að geta sýnt, þegar heim kæmi, að þeir
hefðu komið á þessa ævintýraeyju. Edward Young hafði látið
skreyta sig mest okkar liðsforingjaefnanna. Á báðum fótum
hafði hann mynd af kókospálma. Á lærunum hafði hann
breiðar rákir, og á bakinu mynd af brauðávaxtatré, sem var
NYR HIMINN - NY JÖRÐ

EFTIR ARTHÉMISE GOERTZ
; 33
— Hvað kemur allt þetta ungu
stúlkunni við?
— Spyr þú frú Vigée! Hún
heyrði það hjá . Aftur þetta
andstyggilega slúður! — Telpan
brábað Palmýru að þiggja boðíð
Op hún var svona óskammfeilin
að seeia móður sinni, að han;>
laneaði til að fara vegna þess, að
hún byggist við að þú yrðir þar'
— Og erindi mitt til borgar
inna: að finna Alcide mynd’
’ hindra mig í að fara þangað. ef
Palmyru skyldi snúast hugur.
— Það mun einnig hindra þig
; Erá »ð vera hér og eyða tíma þín
un Oaspards fólkið og geðveikl
-'iána. sem flækjast um með
(Juielda í höndum eins og það
væru blómavendir. En — sem sagt
— ég ætla að skrifa honum, að
hann megi búast við þér til við
ræðna. Þú verður að vera tilbú-
inn að hefja samstarf með honum
fyrir næstu mánaðamót.
— Þú vildír þá kannski geta
þess við hann, að það sé ekki fyr
ir þær sakir, að ég kunni ekki að
skrifa, sem frænka mín finnur sig
knúða ti) að annast bréfaskrift-
ir mínar.
— Ég segi honum, að þú sért
allt of önnum kafinn við að dansa
til þess. að þú megir vera að
skrífa.
Hann fokreiddist. Aldrei hafði
honum tekist að hafa í fullu tré
við hnífilyrði hennar. Tilgangs-
laust að reyna það.
— Ég átti ekki annríkt við dans
inn, sagði hann reiðilega. — Og
ekki við ungu stúlkuna heldur.
Ég hafðí nóg að gera við að
ójarga öðru fólki úr óþægilegri
aðstöðu.
— Já, þér tókst líka heldur en
ekki vel að bjarga Leon úr óþægi
legri aðstöðu Heldurðu kannski
að Olympe verði þér þakklát fyrir
það. hvernig þessi fíni vinur þinn
frá Norðurríkjunum auðmýkti
hann í allra augsýn niðri við
ströndina?
Hún átti við rimmu, sem orðið
hafði milli þeirra Harry og Leons
að dansinum loknum. Leon hafði
kvartað yfir því hástöfum, við
hvern sem nennti að hlusta á
hann. að grikkur hans skyldi mis
heppnast. Þetta heyrði Harry,
hafði þrifið til hans og nær því
hrist úr honum líftóruna, öllum
viðstöddum til mikíllar skemmt-
unar. Hefði þetta orðið alvarleg-
ur slagur, ef Leon hefði getað stað
ið á fótunum.
— Þessi Kana-ruddi! mælti
Nanaine. — Jæja, það stendur á
sama, hvað þú hafðir fyrir stafni.
Afleiðingin verður sú sama. Og
þú getur sparað úrskýringarnar
við Kólettu frænku þína! Hún dró
upp flauelshylki, sem hún hafði á
brjóstinu undii morgunkjól sín-
um. —r Þú getur vel þurft á þessu
að halda. Gefðu henni það.
Hún opnaði hylkið og sýndi hon
um tvo eyrnalokka ásamt sam-
stæðu nisti og hálsfesti úr rauða-
gulli, settu kóralrósum og gim-
steinum. — Þessu bjargaði Súl-
íma með því að fela það í undir-
sænginni sinni, þegar vimr þín-
ir — hér glotti hún háðslega
— Kanarnir komu. Spanskur ætt
11
ingi þinn og frænku þinnar hefur
átt það. Það er sanngjarnt að
hún eignist það.
— Ég þakka! Honum rann reið
in er honum varð hugsað til þess,
hvílíka ánægju það myndi veita
honum, að gefa Kólettu þessa dýr
mætu skartgripi.
—Nú máttu fara, sagðí Nana-
ine, eins og þégar barni er vísað
brott. — Nei, bíddu snöggvast.
Hún laut yfir blað, sem lá á borð
inu.
— Júlíen Roussel. Ulysse du-
Rocher. Fauvette d'Eaubonne, las
hún upphótt af blaðinu. — Þrenn
ar undirskriftir. Þrír fábjánar.
Veistu hvað þetta er?
— Það er ón efa umsóknin um
að fá uppfyllinguna lengda út fyr
ir nesið, svaraði Viktor.
— Jó, og mér þætti vænt um
ef þú víldi færa Júlíen þetta fífla
lega plagg og fræða hann á því,
að þarna séu allar þær ur.dirskrift
ir, sem hann yfirleitt muni fá.
Því hef ég séð fyrir. Hún leit á
bunka af bréfum, með rithönd
hennar á hverju umslagi. — Ég
hef verið að skrifa kunningjum
mínum. Og að því er kaupmenn
áhrærir, þá hef ég látið á mér
skilja, að ég hætti að verzla við
þá, sem vogí sér að skrifa undir.
— Já, en þessi uppfylling er
nauðsynleg. Fagranes er að steyp
ast út í vatnið. Því er beinlínis
að skola burtu!
Bros hennar var ískalt.
— Það er að heyra ,að þú sért
velkunnugur. En nú ætla ég að
biðja þig að senda Sep til mín.
Ég þarf að biðja hann að fara með
nokkur áríðandi bréf fyrir mig.
Hún tók bréfin saman og lagði
þau í körfu. Hún hlaut að hafa
skrifað síðan á dagmálum.
Líðan Súlímu fór síversnandí.
Læknirinn hafði búizt við slíkri
breytingu á útliti hennar. Þegar
hann leit til hennar á laugardag-
inn, var hún orðin gul á hörund,
eins og samanskroppin sítróna.
Nú í morgun var hún grá i and-
liti. Hún hafði tekíð af sér nátt-
húfuna, og honum blöskraði að
sjá hvernig hárið hafði losnað af
henni í flygsum og eftir sátu ber-
ir blettir á hvirfli og við gagn-
augu. Augnalok hennar voru þrút
in og grá hár dottin af. Kinnbein-
in stóðu fram og gáfu henni merki
lega mongólskan svip.
— Súsú . . . Hann kraup á kné
við rúmstokkinn án þess að hirða
hót um þótt rautt múrsteinryk
kæmi á hvítar buxur hans. Hann
tók um hendur hennar, sem vart
voru þyngrí en þurr lauf-
blöð. — Súsú . . .
Hún opnaði augun.
— Vik . Fingur hennar luk
ust um hans, héldu í þá dauða-
haldi af öllu því afli sem eftir var
í henni. — Þú ekki fara burtu
aftur? Litli drengurinn mínn,
hann vera kyrr hjá Súsú? Þú heyra
að ég tala ensku við þig? Það
þykja þér vænt um, er ekki svo?
Þegar Súsú er dáin, allir tala
ensku ...
Hún reis upp til hólfs og studd-
ist við arm hans. Svo hneig hún
magnþrota niður á koddann.
— Mamma Súsú, þú mátt ekki
tala, sagði Gladys. — Hún fékk
einn af verndargripum sínum
núna í morgun. Ég var nærrí dauð
af hræðslu.
—- Cumba, komdu hingað, sagði
læknirinn. — Taktu þetta drasl
af hálsinum á henni. Það var áls-
roð, og bundnir á níu hnútar.
Cumba kjökraði. — Ég get ekki,
ég get ekki, ég get það ekki . . .
— Ma Cumba, það varst þú sem
lézt það á hana, sagði Gladys
ákveðin. — En þú skalt ekki dirf
ast að steikja bjöllur eða ána-
maðka handa Súsú í mínum ofni,
heyrirðu það!
— Cumba! Læknirinn benti á
hálsbandið góða, og Cumba leysti
það með skjálfandi fingrum.
Hann fékk hana til að fleygja
því frá sér -- hafði þó óljósan grun