Tíminn - 20.11.1964, Blaðsíða 11

FÖSTUDAGUR 20. nóvember 1964
Charies Nordhoff og Jamcs N. Hati
skipsbátsins og hélt í fangalínuna. Bligh stóð á þóftu aftar-
lega í bátnum. Sumir stóðu, aðrir sátu. Þaö var mikið um
hróp og köll, og Bligh tók drjúgan þátt í þeim hávaða, þegar
hann hrópaði skipunarorð til bátverja sinna, og blótsyrði og
formælingar til Christians og manna hans.
Sumir uppreisnarmanna voru þögulir og horfðu hugsandi
niður í bátinn, en aðrir gerðu gys að Bligh, og ég heyrði einn
þeirra hrópa:
— Vittu, hvort þú getur iifað á hálfu pundi af yamrótum
á dag, gamli þrjóturinn þinn! Fryer hrópaði: — í hamingju
bænum, Christian, fáið okkur vopn og skotfæri! Hugsið yður,
hvar við lendum! Gefið okkur færi á að bjarga iífinu.
— Þið fáið engin vopn! var hrópað af þiljunum.
— Þið þarfnizt ekki vopna!
— Notið spanskreyrinn á þá, bátsmaður!
Við Morrison fórum að leita að Christian og fundum hann
við dyrnar á einni káetunni, þar sem hann gat ekki sést frá
bátnum. Við báðum hann að fá Bligh vopn og skotfæri.
— Nei, svaraði hann — þeir fá ekki nein skotvopn.
— Látið þá minnsta kosti fá kylfur, herra Christian, sagði
Morrison — ef þér viljið ekki, að þeir verði drepnir um leið
og þeir stíga fæti á land. Minnist þess, hvernig fór fyrir okk-
ur á Namuka.
Christian samþykkti þetta þegar í stað. Hann skipaði Churc-
hill að sækja kylfur og sverð í vopnakistuna, og stuttu seinna
kom hann aftur með fjögur sverð, sem látin voru ofan í bát-
inn. Morrison hafði notað tímann á meðan og farið undir þilj
ur og sótt meira af matvælum. Hann og John Millward komu
upp með töluvert af söltuðu svínakjöti, nokkrar vatnsflösk-
ur og vín, og var öllu þessu komið ofan í bátipn.
— Bölvaðir heiglarnir, hrópaði Purchell, þegar sverðin
voru rétt ofan í bátinn. — Ætlið þið ekki að láta okkur hafa
annað en þetta.
— Ættum við að láta vopnakistuna síga niður í bátinn til
þín, timburmeistari, sagði Willam Brown háðslega. McCoy
ógnaði timburmeistaranum með byssunni — og sagði:
gættu að þér, annars fylli ég magann á þér af blýi.
— Við skulum láta rigna yfir þá nokkrum skotum.
Burkitt lyfti byssunni og miðaði á Bligh. Alexander Smith
stóð við hlið hans, greip um hlaup byssunnar og sveigði
hana upp í loftið. Ég er sannfærður um, að Burkitt ætlaði að
skjóta Bligh. Þegar Christian komst að þessu, skipaði hann
svo fyrir, að Burkitt væri tekinn höndum. Byssan var tekin
af honum. Hann sýndi mikinn mótþróa, og fjórir menn urðu
að afvopna hann.
Meðan á þessu stóð, rak Fryer eftir Bligh að komast burtu
áður en öllum yrði slátrað. Bligh gaf nú skipun um, að leysa
frá. Árar voru lagðar út en báturinn var svo hlaðinn, að hann
TÍMINN

,
virtjst þá og þegav niundi sökkva. Steint var i attina tii
Tofoa, sem var í þrjátíu mílufjórðunga fjarlægð. Hæfilegt
hefði verið að tólf menn væru í bátnum, en þeir voru nítján.
auk matarins, vatnsins og útbúnaðarins.
— Hamingjunni sé lof fyrir það, að við komum of seint.
Byam!
Morrison stóð við hlið mér.
— Er yður alvara? spurði ég.
Hann stóð þögull antíartak, eins og hann væri að hugsa
sig um.. Svo sagð.i hann: — Nei, ég held að ég hefði viljað
freista gæfunnar. En ég á samt ekki von á því, að þeir kont
ist nokkurn tíma heim til Englands.
Tinkler sat á þóftu. Nelson og Peckover, skyttan, og Eip
hinstone og allir hinir voru í meir en þrjú þúsund mílufjórð
unga fjarlægð frá þeim stað, sem næst var hjálpar að vænta
Umhverfis þá voru eyjar, byggðar hinum grimmustu villi-
mönnum. sem aðeins var hægt að halda í skefjum með skot-
vopnum. Það virtist nær því óhugsandi, að nokkur þeirra
kæmist lífs af.
x
Fletcher Christian.
Skipverjar á Bounty skiptust ný í tvo hópa. Og enda þótt
hin sameiginlegu örlög tengdu okkur saman, þá átti þó ýmis
legt fyrir okkur að liggja. Ég efast um, að nokkru sinni, fyrr
eða seinna, hafi skip lagt úr enskri höfn, þannig að skipshöfn
in hafi dreifzt út um oll lönd heimsins á líkan hátt og skips
höfnin á Bounty.
Þeir, sem fylgdu Bligh i stóra skipsbátnum voru: Jphn
Fryer, stýrimaður. Thomas Ledward, aðstoðarlæknir^. David
Nelson, grasafræðingur. Willam Peckover, skytta. William
Elphinstone, aðstoðarliðþjálfi. William Purchell, timburmeist
ari. Thomas Hayward, John Hallet, Tobert Tinkler liðsfor-
ingjaefni. John Norton og Peter Lenkletter varabátsstjórar.
George Simpson, aðstoðarvarabátsstjóri. Lawrence Lebgue,
seglgerðarmaður. Mr. Samúel, ritari skipstjóra. Robert Lamb.
slátrari. John Smith og Thomas Hall matsveinar.
Meðal þeirra, sem urðu eftir um borð í Bounty, höfðu eft
irfarandi menn tekið þátt í uppreisninni: Fletcher Christian,
settur liðsforingi. John Mills, aðstoðarskytta. Charles Churc-
hill, liðþjálfi. William Brown, garðvrkjumaður. Thomas
Burkitt, M. Quintal, John Millward, William McCoy, Henry
Hillbrandt, Alexander Smith,, John Wjlliams, Tj'þomasElljp.on.
Isaac Martin, Richard Skinner og- Matthew Thompson háset-
ar. .Q&m ’tOrl tsiJJóiöisI BÍIivinoi'l > i
Þeir, sem eftir urðu á Bounty, en tóku ekki þátt í upp-
reisninni, voru: Edward Young og George Stewart liðsfor-
ingjaefni. James Morrison, aðstoðarbátsstjóri. Joseph Cole-
man, timbursveinn. Thomas Mclntosh, timbursveinn. Willi-
am Musprott, háseti.
Enn fremur Michael Byren ,hálfblindi sjómaðurinn, og ég. g
William Muspratt hafði um stund látið svo, sem hann vær:
einn af uppreisnarmönnunum, og hafði tekið við byssu af
Churchill. Hann hafði heyrt Fryer segja, að hann vonaðút
eftir því að geta safnað um sig mönnum og náð skipinu aftur
á sitt vald, og ég er sannfærður um það, að hann tók við
byssunni einungis i því skyni að hjálpa Fryer. Þegar hann
komst að raun um, að það var vonlaust, lét hann vopnið af
hendi þegar í stað. Coleman, Norman og Mclntosh höfðu
ekki fengið að fara í skipsbátinn vegna þess, að uppreisnar- i
42
ætlað sér að gera Leon neitt illt.
Allra sízt nú, þegar hann hafði
meitt sig. Hvað gengur eiginlega
að mér? Hvers vegna get ég ekki
látið mér semja við meðbræður
mína og systur?
Nanaine stóð við garðshliðið og
beið hans. — Olympe hefur fengið
eitt kastið, sagði hún. — Júlíen
bað þig að líta yfir til sín, undir
eins og þú kæmir heim. Augu
hennar töluðu köldum, þöglum
orðum. — Hvar hefur þú verið?
Hvað hefur þú verið að gera í
allan dag? Hann hafði sleppt mið-
degisverðinum og aðeins komið
heim stundarkorn, en Bazile fært
honum mntarbita upp í herbergi
hans. meðan hann skipti um föt.
Olympe hafði fengið sefasýkis-
flog. Hún æddi um gólfið í svefn-
herberginu og neri hringskreyttar
hendur sínar. Öðru hvoru strauk
hún knipplingaklút sínum um aug
un til að þerra tárin, eða bar
hann að munni sér til að kæfa
andvörpin. Hárið var í ömurleg-
ustu óreiðu.
Dúdús tifaði á eftir henni með
ilmsaltsfiöskuna. Leon sat í hæg-
indastól með vindii í munni og
reyndi að telja hana á að vera
rólega. -— Góða, bezta mamma —
hættu þessu nú! Þú eyðileggur
sjálfa þig alveg á þessu. Og hvað
á þá að verða um mig?
— Sonur minn . . . Olympe
lagði augun aftur og þrýsti lóf-
unum að enni sér. — Og að hugsa
sér, að þetta gerðist. meðan hann
var að tína ‘•illiblóm handa mér.
að þessi hund-djöfu!) ruddist
fram úr skóginum . . .
Sjáðu hérna, frænka, greip—
Viktor stuttlega fram í fyrir
henni, — þú skalt taka þetta ínn!
Hann rétti henni fulla skeið af
valeríana. sem hann hafði bland-
að.
Hún virti hann fyir ser, undr-
andi og næstum fjandsamlega.
Hún hafði aldrei getað skýrt fyrir
sér skilningsleysi hans og var stór
móðguð yfir því. Svo tók hún
ósjálfrátt við skeiðinni, sem hann
rétti henni.
— Legðu svæfla á sófann og
fáðu frúna til að leggjast fyrir,
sagði hann við Ðúdús.
Leon settist á stól við hlið
hennar og tók hendur hennar í
sínar. — Þú mátt ekki senda mig
burtu, elsku mamma, sagði hanri.
— Veikindi þín hafa gert mig svo
óttasleginn! Hann bauð Dúdús að
fara og sækja koníak föður síns.
Lækninum sárleiddist að sjá
þessi uppgerðarlæti Leons. Engin
furða, þótt Harry Lockwood héldi
sig fjarri honum eftir megni.
Hann nam staðar á þrepskíldin-
um andartak, og ætlaði að segja
eitthvað, en hætti við. Hvað hafði
það að þýða? Ef fundið væri að
við Leon, myndi Olympe komast
í uppnám að nýju. Hann opnaði
hurðina og sá að Kóletta stóð úti
í forsalnum og beið hans.
— Pabba langar til að tala við
þig-
Þegar þau fóru framhjá dagstof
unní, féll birtan úr opnum dyrun-
um á andlit Kólettu, og Viktor
nam staðar.
_________________________________1J
— Kólettg — hefur þú verið að
gráta?
Varir hennar skuldu. — Ég . . .
Hún reyndi að halda aftur af tár-
unum — svo gróf hún andlitið
skyndilega niður í öxl hans.
— Q, Vik . ■ ■
Hann tagði handlegginn um
hana. — En, Kóletta — hvað er
eigiulega að?
— Ó, Vik Ég veit það ekki .
— Þú veist það ekki? mælti
hanp í spsugi — Já, en þá verð-
pm við að reyna að leita það uppi.
— Er móðir mín mikið veik,
Vik? 1
— Ekki vitund. Var það þá allt
og sumt? — Að tveím stundum
liðnum verður hún prðin alheil-
brigð á ný.
— Nei Hún hristi höfuðið. —
Nei. Hún — ekkert okkar verður
nokkurn tíma alheilbrigt aftur.
— Hvaða slúður er þetta?
Hann tók undir höku hennar
og neyddi hana til að líta fram-
an í sig. -3 Ef þú lætur svona
heimskulegar ímyndanír fá vald
yfir þér, þá fæ ég annan sjúkling
til viðbótar hér í húsinu. Og ég
get sagt þér, að lyfin hjá mér eru
verulega vond.
Hann kyssti hana.
En hún vildi ekki hpggast iáta.
— 0, Vik, það er eitthvað ægi-
legt og dularfullt að gerast, með
okkur öllum. Líf okkar var áður
svo rólegt og friðsælt. En nú —
nú gerist eítthvað, næstum hvern
einasta dag. Jafnvei þó það sjáist
ekki, þá finn ég það á sjálfri mér.
— Til dæmis? Hann brosti við
henni.
— Til dæmis — það þarí eng
inn að segja mér, hvað er að ger-
ast milli pabba og mömmu — ég
sé það sjálf. Og það er aðeíns
hluti af þessu öllu saman. — Það
liðast allt í sundur — ef við leyf-
um þvi að gera það . . Tárin
brutust fram á ný.
— Já, en þá gerum við það
ekki, mælti hann og strauk um
hár hennar.
— Nei. Hún reyndi að herða
sig upp. — Við látum það aldrei
verða Við gerum það ekki. En
farðu nú ínn til pabba Hann bíð-
ur.
j Júlíen gekk um gólí af sama
I þolgæði sem kona hans, en æsingu
skyldi enginn hafa á honum séð.
Hann fór með Viktor inn í
lítið herbergi, sem hann notaði
fyrir skrifstofu og lokaði dyrun-
um.
j — Þessi tilskipun frá heílbrigð
i iseftirlitinu. Júlíen benti á um-
; slagið sem lá á borðinu. — Ég
; hef ekki haft tíma til þess ennþá.
I , — Láttu þig það engu skipta.
‘ Eg skal sjá um það.
— Já, en þú þekkir engan . . .
- Ég á við, að ég skal sjá um
að lokín verðu sett á brunnana.
— Mér skildist á Nanaine . . .
— Ég ætla að borga bað frá
sjálfum mér
— Sem þér sýnist. En þess ætt-
ir þú annars ekki að þurfa.
— Jú, ég hef ákveðið að greiða
það úr eigin vasa.
Júlíen drap fingrum á borðplöt
una. Hann var áreiðanlega ekki
að hugsa um skjalið. Það var eitt
■ hvað annað. sem lá honum á
| hjarta.
! — Hvernig líður Olympe?
— Það er ekkert að henni frá
i líffræðilegu sjónarmiði, Hún varð
j æst út af því, að Leon meiddi sig
i í hendinni ,
í — Nei, það er ekki það. Hún
var byrjuð. áður en hann kom.
Það er . .
Júlíen drap fingrum enn hraðar
í borðið. Svo dró hann upp vqsa
klút sinn og tók áð þurrka sér
bak við eyrun að vanda. — Það
er ég, sem á sök á þessu
Vesalings Júlíen! Því meir
sem hann reyndi að þóknast konu
sinni, þess meira fyrirleit hún
hann.
— Það er þetta hérna með sjá-
vargarðinn, hélt hann áfram —
Nanaine hefur beitt áhrifum un-