Tíminn - 08.12.1964, Blaðsíða 11

ÞRIÐJUDAGUR 8. desember 1964
TÍSVEINN
ii
46
Viltu ekki gista hér í nótt, þetta verður alveg eins og í
gamla daga. I
— Að mér heilum og lifandi, herra Stewart, sagði hann
hlæjandi. Ég er hvort sem er hálfhræddur við að fara heim.
— Hvað er að? spurði Morrison.
— O, það er kerlingin aftur. í gærkveldi sá hún, að ég
kyssti systur hennar. Ég gat svarið að það var ekki gert í
vondri meiningu, en haldið þið að hún geti tekið þetta
skynsamlega? Hún hafði næstum slegið systur sína í rot
með þvottaprikinu og hefði farið eins með mig, ef ég
hefði ekki lagt á flótta.
Stewart hló. — Ég efast ekki um að þetta hefðir þú átt
skilið.
Peggy kallaði og bauð okkur inn og hálftíma síðar sett-
umst við að kvöldverði, sem þrælar Tipan báru fyrir okk-
ur. Borðstofa Stewarts var í stóru laufþöktu húsi. Hún var
skreytt með körfum, sem hengdar voru upp fullar af
blómum af ýmsum lit. Maður stóð i hverjum enda hennar
og hélt á kyndli, sem lýsti hana alla upp með iðandi
bjarma. Peggi var farin til þess að borða kvöldverð með
þernum sínum, og Tipan vildi heldur borða einsamall.
— Hve langan tíma tekur að ljúka við smíði skipsins?
spurði ég Morrison.
— Hálft ár — ef til vill lengur. Manni miðar hægt með
svo lítilf jörleg verkfæri.
— Þú vonast eftir að komast til Batavia á bátnum?
— Já, og þar getum við fengið skiprúm heim með HoL
lendingum. Fimm okkar eiga að gera þessa tilraun — Nor
man, Mclntosh, Muspratt, Byrne og ég. Stewart og Cole
man kjósa heldur að bíða ensks skips hér.
— Sömuleiðis, skaut ég inn í. — Mér vegnar ágætlega
Tantira, og þykir vænt um að geta unnið að orðabókinni
— Hvað mig snertir, sagði Stewart, þá er ég ánaSgð
ur með Tahiti og hef enga löngun tO að drukkna!
— Drukkna — hvaða þvættingur! sagði Morrison óþolin
móður. — Þetta litla skip væri nógu traust, þótt sigla ætti
því umhverfis jörðina!
— Þú hefur ekki ságt herra Byam um okkur, greip
Ellison fram í. — Við ætlum að setja á stofn svolítið
konungsríki fyrir okkur sjálfa. Við erum ófyrirleitnir piltar,
og enginn okkar myndi sleppa við gálgann, ef Englend-
ingar hefðu hendur í hári okkar! Herra Morrison hefur
lofað að setja okkur á land á einni eða annarri eyju vesturfrá.
— Það er það bezta, sem þeir geta gert, sagði Morrison.
— Ég ætla að reyna að finna eyju með góðlyndum íbú-
um. Tom verður með, Millward, Hillbrant og enn fremur
Summer. Churchill verður hér eftir, þó að augljóst sé, að
hann verður hengdur. Dick Skinner hefur komizt að þeirri
niðurstöðu, að það sé skylda sín að ganga yfirvöldunum á
hönd og taka út refsinguna fyrir glæp sinn. Að því er
Thompson snertir, þá er hann fremur dýr en maður, og
viljum við því ekki hafa hann um borð.
— Hvar er Burkitt? spurði ég.
— Hann og Muspratt búa á Papara, svaraði Stewart, —
hjá höfðingja Tevakynþáttarins.
— Þeir buðust til að hjálpa okkur við starfið, bætti
Morrison við, — en hvorugur þeirra er nokkuð lagtækur.
Mér þótti gaman að frétta af „Bounty“ mönnum, sem
flestir voru mér geðþekkir. Við töluðum saman langt fram
á nótt, meðan menn Tipan kveiktu á einu blysinu eftir ann-
að. Tunglið kom upp í því að ég kvaddi vini mína og rölti
heimleiðis eftir auðri ströndinni.
Morguninn eftir fékk ég ástæðu til þess að hugsa um
það, sem Morrison hafði sagt um Thompson, sem var
kjánalegastur og klúrastur af áhöfn „Bounty“. Hann og
Churchill höfðu bundizt merkilegum vináttuböndum og
vörðu því mest af tíma sínum til þess að sigla umhverfis
eyjuna í litlum skemmtibáti, sem þeir höfðu búið út með
reiða og litlu lérefts-segli. Thompson geðjaðist ekki að
Tahiti-búum og treysti þeim hvergi, hann fór aldrei þar í
land án þess að hafa með sér hlaðna byssu.
Þegar ég gekk niður að ströndinni til að fá mér morgun-
bað, gekk ég fram á tvímenningana, sem höfðu setzt í fjöru-
borðið rétt hjá, þar sem þeir höfðu sett bátinn. Grís hékk
á teini fyrir eldinum, og biðu þeir þess að hann yrði full-
steiktur. — Góðan daginn, viljið þér borða með okkur
morgunverð, herra Byam? hrópaði Churchill gestrisinn.
Thompson leit upp útundan sér. Hvern andskotann mein-
arðu, Churchill, að bjóða bannsettum stráknum, þegar við
höfum ekki nóg handa sjálfum okkur!
Churchill varð reiður. — Fúli þrjótur! hrópaði hann.
— Herra Byam er vinur minn! Farðu og lærðu mannasiði
hjá hinum innfæddu, þá slepp ég við að berja þá inn >
hausinn á þér!
Thompson stóð á fætur og lötraði lengra upp í sandinn.
Þar settist hann niður með byssuna milli hnjánna. Ég
hafði þegar borðað morgunverð, svo að ég hélt áfram. í
sömu svifum sá ég hóp manna, sem voru að bisa við að
setja upp stóran seglbát, en eigendur bátsins komu í áttina
til okkar. MaðurinR bar á handlegg sér þriggja til fjögra
ára gamalt barn. Þau staðnæmdust hjá báti Churchill til
þess að dást að léreftsseglinu,, Svo ^nejru þau sér að okkur
og buðu góðan dag. Tahitikonan hallaði sér yfir borðstokk-
inn til að sjá saumana, og í sama vetfangi heyrði ég grófa
raust Thompsons: — Hypjaðu þig í burtu! öskraði hann.
Hjónin litu stillilega til hans án þess að skilja, hvað
hann sagði. og Thompson hrópaði aftur: — Reynið að
hafa ykkur á burt — skollinn hirði ykkur! Hjónin litu á
okkur forviða, og Churchill opnaði munninn til að segja
eitthvað, í því að Thompson, án ítarlegri aðvörunar, miðaði
byssunni og hleypti af. Kúlan fór í gegnum barnið og brjóst
mannsins. Þau duttu bæði niður í fjöruna og lituðu sandinn
blóði sínu. Konan hljóðaði, og fólkið tók að streyma til okk-
ar úr húsunum umhverfis.
Churchill stökk í áttina til Thompson, þar sem hann sat
með byssuna, sem enn þá rauk úr eftir skotið. Vel úti-
látið högg skellti morðingjanum flötum í sandinn. Churchill
greip byssuna og hljóp með Thompson máttlausan undir
NÝR HIMINN - NÝ JÖRÐ
EFTIR ARTHÉMISE GOERTZ

56
— Er það skoðun yðar, spurði
Celeste de Gerbeau með beisku
brosi, — að dyggð og hreinleiki
konunnar beri ekki lengur launin
i sjálfum sér?
— Ekki vil ég segja það, ans-
aði læknirinn og mætti rólegur
tilliti hennar. — Dyggð og skírlífi
er vafalaust enn til hjá þeim, sem
ekki hafa öðlast neín tækifæri til
að glata því.
— En við erum horfin frá
efninu, flýtti frú de Gerbeau móð-
ir hennar sér að grípa fram í.
— Að því er mér skilst, er nér
um það að ræða hverjar varúðar-
ráðstafanir við eigum að gera til
þess, að forðast ósiðleg áhrif .
— Hegðun fer oft eftir kríng-
umstæðunum. Ekki eftir því, hvað
menn gera, heldur hvers vegna
þeir gera það. Það ættum við að
gera okkur ljóst, áður en við dirf-
umst að kalla þá ósiðlega.
— f þessu tilfelli geta kring-
umstæðurnar ekki afsakað ....
hóf faðir Guichard máls, eftír að
frú Vigée hafði hvað eftir annað
litið til hans ótvíræðu augnaráði.
Hann langaði til að segja eitt-
hvað sannfærandi, en gat ekki
haldið áram þegar til kom.
Viktor átti erfitt með að bæla
niður gremju sína, er óx í sífellu.
—1 Hvað hefur þessi unga stúlka
gert? Hvað er út á hana að setja?
— En hin — móðir hennar —
er morðingi.
Nanaine sló blævængnum við
lófa sinn. — Hún er orsök í dauða
dómarans.
Þau voru nú tekin að gerast
all hávær, eins og þau væru að
keppa við óveðrið úti fyrir.
— Það er þjóðfélagið, sem er
morðinginn. Það erum við, sem
erum glæpamenn, af því að við
höfum samið lög, sem neyða
hvern sem er til að gera það sama
og hún, það er hún, sem ætti að
ákæra okkur hin.
— Við — de Gerbeau ættin —
glæpamenn og morðingjar. Aldrei
hef ég nú heyrt .... Frúin reis
á fætur og festi hattprjón sinn
skjálfandi fingrum. — Komdu Cel-
este. Það er tími til kominn að
við förum.
— Já, en kæra frú — óveðrið.
hrópaði Olympe.
— Gilti einu hvernig — það
var nú rangt eigi að síður .
byrjaði faðír Guichard hóg-
værlega
Læknirinn leit til hans lengi og
stranglega Prestur sneri sér und-
an og lauk ekki við setninguna
Konurnar kvöddu nú þrátt fyrir
illviðrið Þær vildu augljóslega
fremur gera sig holdvotar en sitja
hér stundinni lengur og eiga von
á frekari móðgunum
24
Þegar læknirinn kom heim trá
kirkju næsta sunnudag, kom hann
við hjá Ulysse, frænda sínum
Hafðí gamli maðurinn stungið sig
á teiknibólu í þumalfingurinn, og
hiaupið bólga í. Sat hann í oóka
hverbergi sínu. innan um ógrynni
af opnum bókum, sem lágu hér
og þar á gólfinu, og með landa-
bréf af Virginíu á borðinu fyrir
i'raman sig
— Fáðu þér sætí — fáðu þér
sæti, sagði hann annars hugar,
og leit ekki upp úr landabréfinu
En þar sem hver einasti hlutur,
sem hægt var að setjast á, var
hlaðinn bókum, kortum og blöð-
um, stóð Viktor kyrr, þar sem
hann var kominn
Loks beindi frændi hans athygli
sínni að honum — Jæja drengur
minn, sagði hann og hló við lágt
— Hvað segir þú um síðustu frétt-
irnar?
— Hvaða fréttir?
— Nú, hefur þú ekki heyrt þaíS
Núnún frétti það í bakaríinu
Fauvette d‘Eaubonne getur ekki
greitt veðskuldir sínar Bidault
tekur „Joli Bois:: af henni og hin-
ir verða að fara hingað út eftir
— Hvert fara kostgangarar
hennar þá?
— O, sennilega þangað sem þeir
eru komnir frá og þar sem þeir
eiga heima, Sínum megin við
Mason-Dixon mörkin
— En Fauvette?
— Hún flytur til Fagraness
Palmýra Delamare hefur tekið
hana á heimili sitt, ásamt einhverj
um herra Néron Paviot, sem á
víst náumast bót fyrir rassinri á
sér
— Ég sá þau í kirkjunni rétt
áðan, þau virtust bæði fjarska ró-
leg
— Þau hafa sjálfsagt beðið guð
um daglegt brauð
Undanfarnar víkur höfðu gerig-
ið ýmsar sögusagnir um fjárhags-
vandræði Fauvette. Hún hafði orð
ið að greiða bakaranum reikning
sinn með neftóbaksdósum langafa
síns. Var þetta að vísu furðulegt
því að öll skipti hennar við kost-
gangara sína virtust til fyrírmynd
ar „Joli Bois“ var allfaf yfirfullt
Sannleikurinn var hinsvegar sá,
að Fauvette framreiddi allt og
góðan og dýran mat, húri kostaði
allt of miklu til fæðisíns og lagði
mikið í virðulegan viðurgerning,
það hafði hún erft frá móður
sinni. Hir. víðfrægu kvöldverðar-
borð frá Bourbon stræti á sunnu-
dögum, voru daglegur viðburður
hjá henní á „Joli Bois“
Læknirinn þekkti vel hæfni Fau
vette til að ná einskonar heppni
út úr óhöppum sínum og ræddi
því málið ekki nánar. en breytti
umtalsefni
— Jæja, frændi, það var þá
rétta vopnið, sem við notuðum á
eitrið. Þú ert betri í höndinni-
— Vopn? Betri? Ulysse frændi
var farinn að missa heym og
hafði misskilið hann — Slúður
Ekkert annað en blekking. Bíddu
við, þá skal ég sýna þér — réttu
mér möppuna þarna á skrifborð-
inu.
Viktor fékk með ærinni fyrir-
höfn dregið hana fram undan
handritastafla og gamli maðurinn
tók úr henni pappírsörk með
blaðaúrklippu — Lestu þarna —
lestu. Hann skalf af reiði.
... — Manni verður á að
brosa að þeim skelk, er greip um
sig á Stóra-Bretlandi, þegar Blér-
iot hélt hina sögulegu innreið
sína á brezka jörð. Því það er
ljóst, að engin af vélum þeim, er
þar voru sýndar, felur í sér hina
minnstu ógnun í hernaðarlegu tíl-
liti. Það er í sannleika dásamlegt,
að mönnum skuli yfirleitt vera
mögulegt að fljúga, en af því leið-
ir engan veginn hitt, að loftskip
verði nokkru sinní notuð i verzl-
un eða hernaði ...
— Áfram, áfram, sagði Ul-
ysse frændi. Sjáðu, hvað kemur
á eftir . . .
... — Þrátt fyrir framfarir
á sviði loftsiglinga, mun alls ekki
verða um að ræða vaxandi eyði-
leggingu herskipa Það er haft á
orði, að einn maður á loftskipi
geti varpað sprengju ó stærð við
krokketkúlu niður yfir herskip og
sprengt það í loft upp. En fólk
sem vinnur að byggingu herskípa
þekkir ekkert til slíkra sprengi
efna og hefur enga trú á verkun
um þessar frámunalegu krokket
kúlu....