Alþýðublaðið - 24.12.1955, Blaðsíða 25

Alþýðublaðið - 24.12.1955, Blaðsíða 25
Úr jakka, skóm og sokkum, og brettum buxurnar upp á mitt læri. Drógum við tínslu- pokann með annari hendi, en tíndum í hann með hinni. Stundum var sótt svo djarít, ef stórt kolastykki var fram- undan, að sjór var í beltis- stað, og mátti þá segja, að maður væri votur frá hvirili til iija. En hvað um það. Hér var til mikils að vinna, og hver okkar um sig vildi hafa sefn allra mest í pokanum sín- um áður en sjór fór að falla að aftur. Allt af þótti mér gaman að koma ofan í Grófina þegar vel fiskaðist. Araskipin komu að landi hvert af öðru, og há- setarnir stukku fyrir borð og brýndu þeim upp í fjöruna. Síðan var afla hvers skips kastað í kös, en formaðurinn skifti honum í hluti á þann hátt, að sem jafnastir fiskar kæmu í hvert kast. Þegar hlutaskiftum var lokið, lét formaðurinn einn hásetann snúa baki að sér, benti á eitt kastið og sagði: „Hver skal þar?“ Kallaði þá hásetinn upp nafn einhvers skipverj- ans. Var þá það kast orðið hans hlutur. Þessu var hald- ið áfram, þar til hver háseti hafði fengið sinn hlut. Þau köst, sem eftir voru, var kall- aður skipshlutur, og vai'ð eign útvegsbóndans. Um það bil, sem skipin lentu, komu konur og krakk- ar niður í fjöruna og færðu mönnum sínum og feðrum kaffi og matarbita þeim til hressingar áður en þeir færu að gera að aflanum. Þegar vel fiskaðist voru sjómennirnir mjög örlátir við krakka og fátæklinga um fiskgjafir í soðið. Sjómenn og verkamenn Iifðu mjög fátæklegu og fá- brotnu lífi. Nokkrir áttu þó lítinn bæ og lóð kringum bæ- inn sinn, og var sumt af lóð- inni notað fyrir matjur.ta- garð, en hitt fyrir fiskreit, því margir sjómenn verkuðu og þurkuðu fiskafla sinn sjálfir með aðstoð skylduliðs síns. Vegna fátæktar urðu sjó- menn að taka nauðþurftir sínar til láns hjá kaupmönn- um upp á væntanlegan afla, en urðu þá að skuldbinda sig til þess að leggja fiskinn inn hjá lánveitanda að verkun- inni lokinni. Ef vel fiskaðist gekk þetta blessunarlega, en oft fór það svo, að aflinn hrökk ekki fyrir skuldinni. Varð þá að byrja á nýjan leik, og semja um úttekt næsta vetur, og var kaupmaðurinn þá oft tregur til lánveitinga og skammtaði smátt, því eng- in trygging var fyrir því, að í hönd farandi vertíð yrði betri en sú fyrri. Eina úrræði fólksins var því að spara við sig bæði mat og annað til þess að geta þraukað af þangað til úr rættist um aflaþrögð. Brunnar eða vatnspóstar voru á ýmsum stöðum í bæn- um, og höfðu bæði karlar og konur atvinnu við það, að bera vatn í fötum heim í hús- in. I húsunum var vatnstunna höfð í inngönguskúr eða eld- húsi, og var látið í hana vatn úr svo eða svo mörgum föt- um, eftir því sem um var samið, fyrir ákveðið gjald á mánuði. Fólk þetta bar allt af tvær fötur í hverri ferð, og notaði annaðhvort herða- tré með snærum og krókum (létta), eða trégrind (vatns- grind). Atvinnuheiti þess var: vatnskarl eða vatnskerl- ing. Við vatnsbólin var jafn- an mikið skvaldur, og stund- um hávaða rifrildi, því allir vildu komast sem fyrst að til þess að fylla fötur sínar. Margt af þessum vatnsberum var að ýmsu leyti sérkenni- legt fólk, bæði að búnaði og ýmsum háttum þess og tali. Flest hafði það auknefni, svo sem: Sæfinnur með sextán skó, Gunna grallari, Kristján krummi, Álfrún í Sundi, Gvendur vísir, Jón smali, Jón boli og enn fleiri. Daglegur klæðnaður al- þýðufólks var úr íslenzku vaðmáli, og sjómenn og verkamenn gengu í heima- prjónuðum ullarpeysum og ullartrefil um hálsinn. Fóta- búnaðurinn var sauðskinns- skór eða hrossskinsskór, sem kallaðir voru leðurskór, en margir gengu á dönskum tré- skóm (klossum) þegar blautt var um, og jafnvel kvenfólk líka. Flestir áttu þó spariföt og stígvél (danska skó), sem notuð voru við hátíðleg tæki- færi. Á fyrstu árunum, sem ég og móðir mín dvöldum í Reykjavík, áttum við oftast við bágindi og hálfgerð sult- arkjör að búa. En þrátt fyrir alla erfiðleika og skort, gat hún samt aldrei fengið sig iil BERNH. PETERSEN REYKJAVÍR Símar: 1570 (2 línur). Símnefni: Bernhardo'. Kaupir: Þorskalýsi, allar tegundjr. Sndarlýsi, Sellýsi. SfldarmjöL FiskimjöL Stálföt. Síldartunnur. Selur: Kaídhreinsað meðalalýsL Fóðurlýsi. Kol í heflum förmum. Salt í hejlum förmum. Ný, fullkomin haldhreinsimarstöð, SólvallagÖtu 80. — Sími 5398. að fara fram á meðlag með mér eða sveitarstyrk sér til handa. Hefir sennilega ekki viljað eiga neitt á hættu, því afleiðing af slíkri styrkbeiðni á þeim árum gat orðið sú, að við hefðum bæði verið flutt fátækraflutningi til Akra- ness. Einu sinni svarf þó bjafg- arskorturinn svo að okkur, að móðir min sneri sér til mikils ráðandi manns á Akra-. nesi, er hann var staddur í bænum, og beiddist þess, að hann hjálpaði sér um ein- hverja matbjörg, og gat þess, að hún vildi ekki leita til fá- tækranefndarinnar hér um styrk. Litlu síðar sendi hann móður minni einn fjórðung (5 kgr.) af hertum háfi, en sá fiskur hefir jafnan verið tal- inn lítt hæfur til manneldis. Hún tók við sendingunni, og ályktaði sem svo, að betra væri illt að jeta en ekki neitt. Eftir að ég var orðinn full- orðinn minntist hún á þetta við mig, og taldi mig vera í lítilli þakkarskuld við Akur- nesinga vegna uppeldiskostn- aðar míns. Eina hjálpin, sem hún fékk á þessum erfiðu árum, var dá- lítið af matvælum þeim, sem send voru hingað frá Eng- landi haustið 1882 vegna harðinda og bjargarleysis. Gjafamat þessum var skift milli fátækra fjölskyldna og einstæðinga í bænum, sem við bágust kjör áttu að búa. Skammturinn á hvert heimili var miðaður við fjölda heim- ilismanna og aðrar ástæður þeirra. Móður minni tókst að treina skammtinn okkar lang- an tíma með ýtrustu spar- semi. Vel er mér minnisstætt, hve oft hún blessað'i hina góðu gefendur fyrir þessa kærkomnu matbjörg. Þrátt fyrir lélegan aðbún- að, bæði til fæðis og klæðis, var ég stór og stæltur eftir aldri, enda allt af verið heilsu- góður og mesti fjörkálfur að eðlisfari. Ég var viljugur til allra snúninga, og tók fegins hendi við hverju viðviki, sem gaf mér eitthvað í aðra hönd. Sumarið 1883 var ég vika- drengur á „Hótel Alexandra“ í Hafnarstræti (nú nr. 16). Veitingamaðurinn hét Jesp- ersen. Hann var danskur, og kona hans einnig. Mér líkaði vel við þau bæði, en heldur þótti mér konan skapbráð. Ég var í ýmsum snúningum heima við og í sendiferðum fyrri hluta dagsins. Kaffi og brauð fékk ég þegar ég kom á morgnana, og stundum mið- degisverð, en annað kaup ekki. Næsta vor var ég um tíma hjá Schierbeck landlækni í Aðalstræti, aðallega til þess að sækja vatn til heimils- þarfa í Prentsmiðjupóstinn. Fyrir þetta fékk ég morgun- mat. Hjónin og börnin voru góð við mig, en samt leiddist mér þetta starf, og hætti því snemma sumars. Mig langaði til að fara að vinna mér meira inn en bita og sopa. Um sum- arið stundaði ég ýmsa snún- inga og sendiferðir, bæði hjá kaupmönnum og öðrum, og líkaði það miklu betur. Þegar ég var orðinn fullra tíu ára komst ég í barnaskól- ann. Ég lærði þar lestur, skrift, reikning, spuminga- kver, biblíusögur, leikfimi og söng. Skólastjóri var þá Helgi Helgesen, en söngkennari Jónas Helgason. Mér þótti mjög gaman að vera í skólan- um, og var allt af með þeim efstu af krökkunum í mínum bekk við raðanir, sem fóru fram einu sinni í mánuði. En I I I 1 j í •k. H.f. Öigerðin Egill Skallagrímsson Reykjavík — Sími 1390 — Símnefni Mjöður. einu sinni hrapaði ég samt illilega við röðun, af ástæð- um, sem nú skal greina. Eins og venjulega urðum við nokkrir strákar samferða úr skólanum, og vorum komnir vestur í Aðalstræti. Þar var þá á ferð Sæfinnur gamli vatnsberi, með pípu- hattsgarminn sinn á höfðinu, sem ekki var nein nýlunda fyrir okkur. En í þetta sinn hvíslaði einhver púki því að okkur, að gaman væri að senda snjókúlu í hattinn á gamla manninum. Ég hnoð- aði snjókúlu og miðaði á hatt- inn, en í sama bili og snjó- kúlan rann úr hendi minni og lenti í hatti Sæfinns, kom einn af kennurum mínum, Halldór Jónsson (síðau bankagjaldkeri) gangandi fast að okkur. Undankomn varð ekki auðið, og urðuni við að hlýða á stranga ávít- unarræðu hjá Halldóri, seni endaði á þá leið, að fyrir þetta prakkarastyrk skyldi ég fá heljarmikla nótu í skóla- prótókollinn næsta dag. Dag- inn eftir kallaði Halldór mig til sín upp að kennarapúlt- inu, og las svo hátt, að allir krakkarnir heyrou, það sem hann hafði bókað um þetta í prótókollinn. Að því loknu gekk ég til sætis míns, og skammaðist mín eins og bar- irm hundur. Þetta gleymdisfc samt fljótt í bili, en við næstn röðun hrapaði ég úr öðru Lýsissamlag botnvörpung a Símar 7616, 3428, 7428. Símnefni: Lýsissamlag Reykjavíkur. Stærsta og fullkomnasta kaldhreinsunarstöð á íslandi. Lýsissamlagið selur lyfsölum, kaupmönnum og kaupfélögum fyrsta flokks kaldhreinsað með- alalýsi, sem er framleitt við hin beztu skilyrði. JÓLAHELGIN 25

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.