Alþýðublaðið - 18.05.1956, Síða 5

Föstudagur 18. maí 1956.
AlþýgubFaCFP
EKKI getur það dulizt i;ein-
uim. sem les blöð andstæðinga i
uimbótabandalags Alþýðuflokks |
íins óg Framsóknar, að kvíði
<og ofsahræðsla hefur heltekið 1
þá svo heiftarlega, að þeir
mega naumast mál mæla eða
<orð rita, svo að ekki sjáist á
Siverri síðu blaða þeirra þetta
<orð ,.Hræðslubandalag“. —
Þetta er að vísu vel skiljan-
legt, því að nú er til einhvers
að kjósa, eins og gamall maður
sagði við mig um daginn. Þetta
er í fyrsta skipti um langí ára
Tbil, sem vinnandi fólk til sjáv
ar og sveita sameinast um að
gera fyrstu alvarlegu atlöguna
að íhaldi og kommum, til þess
að unnt verðið að fjarlægja
þessi óheillaöfl og gera þau ó-
yirk. —
íhaldið er nú búið að reyna
sig bráðum í 17 ár og hefur ráð
ið. mestu um sjávarútveg og
efnahagsmál, fjárfestingu og
innflutníng. Og hvernig ér svo
ástandið í dag? Lífæðin sjálf,
Tbátarnir og togararnir, eins og
aumustu sveitarlimir, verða
að draga frarn lífið af styrkjum
og molum, sem falla af borðum
þess opinbera og þegar það
þrekkur ekki til þá er griuið
til þess ráðs að hækka alla
tolla á neyzluvörum almenn-
iings. —
Þetta er nú meðal annars
'eitt af afrekunum, sem liggja
eftir þennan flokk, sem kenn-
ir sig við sjálfstæði. Margur
hefur nú sjálfsagt látið sér
detta í hug, að hann meinti eitt
Sivað með þessu hjali sínu,
sneira en aðeins að skreyta
sjálfan sig og áhangendur
sína, t. d. legði það 1 metnað
sinn að róa að því öllum árum
að gera sjávarútveginn, ann-
i garrmi og
an aðalbjargræðisveg þjóðar-
innar, sjálfstæðan og sjálf-
bjarga, en ekki una því að gera
hann alltaf aumari og aurnari
með nýjum og nýjum, bváða-
birgðaráðstöfunum o. s. frv.
Nei, það stoðar ekki allta' að
bera fínt nafn eða klæðast fín-
um fötum. Stundum krefsf líf
ið þess, að tekið sé á hluturum
berum höndum, þótt kaldir
séu og hrjúfir. Það höfum við
íslendingar orðið oft að reyna
frá því við fyrst byggðum okk
ar kæra land. Og nú á það að
vera verkefni hinna nýju sam
taka hins vinnandi fólks til sjáv
ar og sveita að færa á rétta leið
það, sem afvega hefur íarið
þessi síðustu 17 ár.
Meðal annars er það eitt af
mörgu, sem laga þarf, að
búa þannig að öðrum aðalbjarg
ræðisvegi okkar, að hann þurfi
ekki að vera lengur styi'þeki
eins og hann er nú. og það get-
um við gert, ef rétt er stjórn-
að. Ekki man ég til þess, er
Alþýðuflokkurinn og Fram-
sóknarflokkurinn stjórnuou á
hinum erfiðu árum fyrir stríð
að sjávarútvegurinn nærðist á
styrkjum og ölmusu. —
En hver er þá ástæðan fyrir
þessari öfugþróun í framleiðslu
og efnahagsmálum okkar ís-
lendinga, getum við ekki stjórn
að fjárhag okkar sjálfir? Eða
eigum við kannski of marga sér
fræðinga í eiginhagsmunum en
of fáa í ,,þjóðarhagsmunum“?
Kannski síðasta léiksýning
,,Strandflokksins“ upplýsi eitt-
hvað í þeim efnum, ef vel er
að gáð. — |
Ekki þurfum við að kvarta
undan því, að stjórn okkar und ^
anfarið hafi ekki haft úr ý.cusu j
að spila, næstum hvalrek: á
hverju ári. Fyrst var nú stríðs
gróðinn, Marshall-hjálpin. geng
isfelling, ágæt sala sjávaraf-
urða, allár milljónirnar frá
hernum, sem „Strandflokhur-
inn“ virðist nú vera farinn að
falla fram fyrir og tilbiðja,
kannski ilmurinn af dölíurun-
um verki á þá eins og reykelsi,
og geri þá fyrir það hæfari til
tilbeiðslu. — ,
Ekki má glevma því, að fjár
festingu var sleppt lausri, verð-
lagseftirlit afnumið, húsaieigu
lög afnumin, kannski þetta hefi
gefið einhverjum braskaran-
um salt í grautinn sinn?
En nú var mælirinn fuliur,
málsvari íslenzku bændanna,
Framsóknarflokkurinn, sagði
stopp, þó var í undirbúnmgi
að leggja litlar 7.000,00 krónur
á hverja fimm manna fjöl-
skvldu í landinu, til þess að
unnt' væri að halda á veiðum
lífsnauðsynlegustu tækjum
okkar íslendinga, togurunum.
Og er nú nokkuð undarlegt
þótt vinnandi fólk til sjávar og
sveita myndi samtök til ao
draga úr valdaaðstöðu þessa
,,Strandflokks“ efnahagsmál-
anna, sem í raun og veru er Iit
ið annað en fyrirtæki braskara
og auðmanna og gert út af þeim,
en kennir sig við sjálfstæði, og
til að kóróna falsið kallar hann
sig flokk allra stétta. —
Er nú furða þótt hræðsla
grípi um sig hjá þessum svo-
nefnda Sjálfstæðisílokki. sem
á allt sitt undir því að blekkja
eða sundra hinu vinnandi foiki.
en sér nú allt í einu öldu sam-
takanna rísa háa og bratta og
stefna á sig með ægilegum
þunga, knúða af hug og hönd
vinnandi fólks. sem vill lLa og
starfa í samhug og samvinnu,
en uppræta óheillaöfl, afætur
og braskara, sem rífa til sín svó
stóran hlut af aflafeng þjóðar-
innar, eftir ýmsum leiðurn,
sem verður svo til þess að auka
verðbólgu og óáran og . ge'ra
efnahagslífið allt helsjúkt?
Eins og menn muna gaus ný
lega upp í Moskva á líkinga
máli einhver sá ægilegasti felii-
bylur, sem um getur. ‘hetjur óg
hálfguðir afmáðust og tættust
af stöllum sínum eins og visin
hálmstrá á haustdegi. Hann
gerði meira. þessi fellibylur,
hann fór yfir löndin með ofsa
og skelfingu og reif, sleit <>g
tætti hveria einustu spjör mái
efna og skoðana af kommúnist
um allra landa, svo að eftir
stóð hjörðin ráðvilt, hjálpar-
vana og berstrípuð. Og þesa-
lingarni.r hérna á okkar kalda
landi. þeir áttu ekki sjö dag-
ana sælai
En það sannaðist hér sém oft
ar, að þegar neyðin er stærst
er. hjálpin næst. Hannibai
nokkur Valdirnarsson kon:.'.
þeim til hiálpar eins og lítio
fíkjuviðarbiað, sem að vísu va>
lítil skýia. en nóg til þess, aö
nú gátu' þeir iosað hendur sín-
ar. Og handaganginum verður
erfitt að lýsa. Um tíma leit úv
fyrir. að þeir' ætluðu sér ekki
j að láta sér nægja minna en
alit híð virðulega Alþýðusam-
band. gera það að einni alls-
herjar yfirbreiðslu, því nú
þurfti mörgum að skýla og'
margt að 'feia. Hvað þeim hei
ur tekizt að draga mikið til sín
kemur sí áar í liós, en hálft nafn
ið hafa 'þeir hrifsað til sín og
gert úr því eina nothæfa yfir-
breiðsiu og skriðið undir hana.
Og nú exu beir almenþt kall
aðir yfirbreiddl flokkurinn og
kösin Lmdir yfirbreiðslunni yfii’
breíðslubandalagíð.
i ,.t
! Þess rná geta. að Þjóðvörn
litla hafði einhvern veginu
ekki hug. í sér til að skríða
undir yfirbreiðsluna með þeirn.
vill heldur sennilega deyja ein
í sumar fblessunin) en kaína
undir yfirbreiðslu í kös með
kommúnistum. Svo er nú það.
j Eins og menn rekur minni
til var Þjóovörn litla mynduo
‘ urn eitt niál. þ. e. herinn, Ög
reyna að koma honum í burtu
j Xú skyidu rnenn ætla,. að
hún gerci þetta af alhug og
með fes.tu. En annað verður
tuppi á teningnum. Það þykir
j stundum feigðarmerki, þegar
menn gera eitthvað það, sern
i
Framfaald á 7. síSu.