Alþýðublaðið - 05.07.1957, Síða 8

3
Föstudagur
júlí 1957
AlþýS ulbiaSi
Við Gallarvila
Framhald- af 7. sí'ðu.
stöðvarsambarid við skipstjór-
ann. Hann segist verða við Galt
arvita að morgni, ef veður spill-
ist ekki.
Um nóttina kólnar heldur í
veðri og golan snýst meir til
norðurs. En þetta kemur ekki
að sök upp á lendinguna. A haf-
inu dansa einasta örlitlar og
giaðlegar öldur, sem engan usla
gera upp við landið. — Og með
morgninum kemur Hermóður.
Guðni skipstjóri sér á auga-
fcragði, að nú er ákjósanlegt
tækifæri til að koma öllum
varningnum á land, ef veður
helzt óbreytt. Hann er því ekk-
ert að tvínóna, en setur flutn-
ingabátinn þegar á flot og send-
ir hann með fullfermi til lands.
I bátnum eru sjö rnenn, og sitja
þ’eir ofan á háum hlaða af varn
ingi, allir nema fyrsti stýrimað-
ur á Hermóði, Ólafur Jóhann-
esson, en hann heldur um stjórn
Völinn. Ólafur á langan starfs-
dag' að baki, sem stýrimaður á
ífermóði og stjórnari flutninga
bátsins. Þetta er fimmtánda
sumarið hans. Þeir byrjuðu
sama sumarið í vitaþjónust-
itnni, Guðni skipstjóri, Ólafur
sjtýrimaður og Sigurður Magn-
þsson háseti. Fyrstu fimm árin
voru þeir á gamla Hermóði, en
hann og Súðin voru þá tvö
élztu skipin í íslenzka kaup-
skipafiotanum. Hér er vert að
geta þess, að Guðjón Sigurðs-
son hefur verið yfirvélgæzlu-
maður á skipum vitaþjónust-
Unnar, allt frá því að vitaflutn-
ihgar hófust, eða samfellt í
þrjátíu og eitt ár. Síðustu tíu
árin hefur nýtt skip annazt
flutninga á vitana, skip, sem
sérstaklega var smíðað til að
annast þessa þjónustu. Nýi Her-
móður er traust og glæsilegt
skip, búið öllum fullkomnustu
siglingatækjum. —
>
Fiutningabáturinn er nú kom
jnn upp undir klettahleinaina
við lendinguna. Það er háfjara
og allt upp úr sem upp úr get-
úr staðið. Báturinn þræðir inn
á milli svartra þangvaxinna
skerja, en tekur niðri nokkru
þður en hann nær landi. Þá er
reynt að láta vélina vinna sem
hún megnar, og bátsmenn
.^tjaka með árum, og alltaf smá-
mjakast í áttina til lands. Þeg-
ár eftir eru einar tvær báts-
íengdir upp í flæðarmálið, hef-
ur einn bátsverja sig upp á ár-
inni og stekkur í land með fest-
ina. Þarna er kominn kappinn
Jón Guðmundsson, ekki hár í
lofti en snaggaralegur og katt-
lipur. Jón aldist upp í Súganda-
firði, og fer ekki dult með dá-
læti sitt á æskustöðvunum,
enda mun þar.gott ungurn sjó-
mannsefnum að slíta barnsskón
,um.
■ Báturinn er nú landfastur og
oallið byrjar. Hermóðsmenn
^axla mjölpokana hvern af öðr-
jum og hlaupa við fót með þá
jupp þangvaxið og glerhált grjót
'ið, líkt og þeir séu lausir og
'liðugir. Einn nýliði er með í
'Jeiknum að þessu sinni, 16 ára
jpiltur, og skortir hvorki afl eða
áræði til að fást við pokana, en
limatilþurðir hans í stórgrýttri
fjörunni eru kannski ekki alveg
eins háskólaðir og hjá hinum
piitunum. Og .nú verður nýlið-
anum að orði við Sigurð Magn-
ússon, sem hefur fimrníán ára
jreynslu í djobbinu:
j — Hvernig farið þið að þess-
um fjanda?
! — Að hverju? Eins og býf-
Urnar á þér venjist ekki grjót-
inu, segir Sigurður og axlar
poka. Ég sný mér að honum
þegar hann hefur lagt frá sér
byrðina, og segi:
•— Jæja, hvernig féll þér við
gamla Hermóð?
Það fer bros yfir andlitið á
Sigurði þegar hann segir:
— O, hann var blautur og
seinn, komst ekkert áfram. Það
gekk á ýmsu — þá. En skipin
núna, blessaður vertu, þau eru
ekki til að kvarta yfir þeim.
— Þú ert þá ekkert að hugsa
um að breyta til með atvinnu?
spyr ég.
■— Hvað áttu við? anzar Sig-
urður. — Að ég fari að ganga á
land? Ég hef ekki beinlínis
hugsað mér það, ekki á meðan
ég get staulazt skammlaust um
fjörurnar hjá ykkur vitavörð-
unum.
— Segðu mér, Sigurður, við
hvaða vita eru lendingarskil-
yrðin einna erfiðust?
Og Sigurður Magnússon svar-
ar um hæl:
— Hér við Galtarvita og
Hornbjarg.
. . . Eftir að farnar hafa ver-
ið tvær ferðir milli skips og
lands, fer strax að ganga greið-
ara að koma bátnum að landi.
Aðfallið segir til sín •—, og Ól-
afur stýrimaður lítur kankvís-
lega til mín og segir:
— Nú fellur sjór í haginn. Og
hér færðu Kjarnann frá Gufu-
nesi. Þú ert ekkert smátækur
á áburðarkaupin, sýnist mér.
— Það er að svíkja eyririnn
af sjálfum sér, að tíma ekki að
bera á, anza ég.
— Og ekki ertu smátækari á
áfengiskaupin, segir stýrimað-
ur. — Við erum hérna með tutt-
ugu kassa af áfengi til þín.
— Jæja, ég ætti þá að geta
haldið sómasamlega upp á
töðugjöldin, þegar þar að kem-
ur, og kannski líka dreypt svo-
lítið á þyrsta gesti, sem að garði
bera.
•—■ Ekki veit ég það, anzar
stýrimaður og ber hendina fyr-
ir andlitið til að leyna brosi.
— Nei, ég mundi aldrei bjóða
þér til veizlu með minna en
fimmtíu kassa, segi ég.
— Ef það þá dygði til, segir
stýrimaður og er nú ekkert að
leyna brosinu lengur. ■— Það
er að segja, ef allt er af þessari
sortinni. Líttu á vörumerkið.
Og hvað sé ég? Þarna er
mynd af fríðri flösku og hlæj-
andi, búlduleitri bauganönnu,
sem dansar léttum sporum á
þessari áletrun:
DRAY S'ACK SHERRY
— Það sér á hvar þið fáið
umbúðirnar utanum varninginn
til vitavarðanna, segi ég og hlæ
með piltunum. Svo segi ég: —
Það er eins og íslendingum sé
aldrei betur skemmt, en þegar
þeir tala um brennh ín. Það. er
sjálfsagt vegna þess, að þeir
eru ekki enn hættir þeim leiða
ávana, að pukra með flöskuna,
líkt og þeir séu að eltast við
lofaða stelpu, eða eitthvaö ann-
að álíka hörkuspennandi.
Hlátur. Ég held áfram:
— Nú skulum við tala um
neftóbakið. Lítið þið á. Þarna
hefur hinn ágæti byrgðavörð-
ur í vitagagnabúrinu, Hjalti
Jónatansson, skrifað á einn
brennivínskassann: Neftóbak
24 kíló. Það munar um minna.
— Neftóbak fyrir fjögurþús-
und og sjöhundruð krónur. Þú
ætlar ekki að hafa nasastofurn-
ar tómar, segir Jón Súgfirðing-
ur og tekst allur á loft eins og
áðan á árinni.
— Nei, og ég ætti að hafa
ráð á að gefa ykkur öllum einu
sinni í nefið, og það þótt eitt-
hvað fleira finnist í kassanum
þeim arna, en blessað neftóbak-
N
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
(
s
s
s
s
s
s
i.
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
Kjúklingar — Bjúgu
Svínakjöt — Steik
Kó^elettur — Hangikjöt
Kjötfars
Kjötverzlanir Hjalta Lýössonar
Grettisgötu 64 — Sími 2667.
Hofsvallagötu Sími 2373.
Hangikjöt, svið, svínakótelettur, svínasteikur, ali-
kálfakjöt í buff og gullach, folaldakjöt, saltað,
reykt og í gullach. — Sendum lieim.
Kjöibúö Austurbæjar.
Réttarholtsveg.
Húsmæður!
Lystaukandi, holl og
fjörefnarík fæða er
Harðfislcur,
borðaður með góðu
smjöri.
Harðfiskur fæst í öllum
matvörubúðum.
Harðfisksalan s.f.
Kjötfars
Vínarpylsur
Bjúgu
Kjötverzl. Búrfelly
Lindargötu.
Sími 82750.
Sími 6682.
ÓBARiNN
VESTFIRZKUR
HARÐFISKUR.
Hilmarsbúö
Njálsgötu 26.
Þórsgötu 15.
Sími ",267.
Folaklakjöt
nýtt, saltað reykt
Grettisgötu 5ÚB
Sími 4467
Nýtt iambakjöt
Bjúgu
Kjötfars
Fiskfars
*»
!3¥®gS
Álfhólsvegi 32
Sími 82645
Trippakjöt,
reykt — saltað og nýtt.
Svið — Bjúgu.
Létt saltað kjöt.
i VERZLUNIN
Hamraborg,
Hafnarfirði.
Sími 9710.
Síml 7B7B
SENDUM HEIM.
ALLAR MATVÖRUR.
Bræðraborgarstíg 43.
verður símanúmer okk
ar.
Verð, vörur, þjónusta
hvern dag við sérhvers
hæfi.
Búðargerði 10.
Sími 81999
(verður 34999).
S
S
s
s
s
s
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
$
s
s
V
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
i
s
*
s
s
V
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
ið, segi ég og tek upp dósirnar.
Og piltarnir fá sér í nefið, en
enginn þeirra lætur sér verða
á að hnerra.
Að svo bú.nu hefst tunnuþátt-
urinn, og það er orðið ágætt að
athafna sig í lendingunni þegar
síðustu olíu- og benzíntunnun-
um er velt frá jflutningabátn-
um og upp undir sjávarhamr-
ana. Þessi tunnuþáttur er eitt-
hvað það fjörlegasta í uppskip-
uninni. Maddömurnar skipta
tugum, eru allar hárauðar en
flestar þó með gráa botna, ný-
málaðar og skemmtilega þykk-
ar undir belti, og senda frá sér
mikil gos um leið og þeim er
bylt fyrir borð. Þessar rauðu
maddömur eru ekki beinlínis
skapaðar til mjúklátra faðm-
laga, enda taka Hermóðsmenn
engum vettlingatökum á þeirn,
heldur endasteypa þeim í grjót
inu án minnstu miskunnar, og
keyrir þá hávaðinn í maddöm-
unum um þverbak.
Þegar síðasti báturinn kem-
ur að landi skeður kátlegt at-
vik. Ein af rauðu maddömun-
um vippar sér það langt frá
bátnum, að ekki verður hæg-
lega náð til hennar án þess að
fara á bólakaf. Hermóðsmað-
ur hvggst þó bjarga madd.öm-
unni á þurrt, án þess beinlínis
að fara á sund á eftir henni, svo
skrikar honum fótur, en kenist
þó á bak þeirri rauðu og hefur
hana fyrir reiðskjóta til lands.
Og má þetta heita sæmilegt til-
brigði við söguna af Sæmundi
á selnum.
—o—
Þannig lýkur hinu glaða sam-
k'væmi við lendinguna. Vita-
skipið snýr stafni til norðurs
og er brátt horfið sjónurn. Ég
er einn í f jörunni um síund og
virði fyrir mér Vörufjallið. Já,
þetta er heilt fjall. ein mikil
trölladyngja af öllum heims-
ins gæðum.
Og nú er að flyíja fjallio.
Venjulegur einfeldningur,
eins og ég, sem ekkert kann fyr-
ir mér í dulspekilegum fræð-
um, flytur ei ki fjall rneð einni
höfuðhneigingu. Það er því al-
veg tilggngslaust fyrir mig að
segja við fjallio:
— Taktu þið upp, fljúgou
heim á Vitaflöt.
En þar sem ég stend þarna
við rætur Vörufjallsins, ávarpa
ég það samt og segi:
— Já, viltu nú ekki gera svo
vel og vippa þér heim á Vita-
flötina.
En fjallið heldur áfram að
standa þar sem það er komið,
bungubreitt og svipmikið, og
ilmar af rúgi og hveiti og suð-
rænum ávöxtum og nýreyktu
hrossakjöti; gleður augað og
kemur notalega við vissa parta
sálarinnar, þótt það vilji ekki
fljúga. Já, í þessu fjalli felast
miklir fjársjóðir og dýrðlegar
uppsprettul.indir. Þarna er flest
það að finna sem maðurinn lifir
og berst fyrir, eins og þar stend
ur. Um þetta fjall var barizt í
heiminum í gær og í dag og um
það mun verða barizt á morgun.
'Um það hefur verið hlaðið val-
köstum írá ómunatíð, og sumir
segja, að um það verði háðar
fólkcrustur til eilífðarnóns.
Nú er ekki tóm til frekari
hugleiðinga, því þarna sé ég
hvar gamli Jarpur þræðir slóð-
ina út fjörur í fylgd með vita-
drengjunum. Jarpur er búinn
reiðíngi, og á klyfberabogann
Framhald á 2. síðu.