Vísir - 24.12.1916, Qupperneq 5
y ísir
gætu fengiS kolin enn þá ódýrari
og aS hinir borguSu fult verS.
Áleit ])ó aS erfitt mundi aS koma
þeirri aSgreiningu í framkvæmd
réttlátlega undirbúningslaust. —
Ag. Jós. vildi láta selja efnaminui
mönnum kolin fyrir 12,50 en öSr-
um fyrir 13,00 og sagSi aS fara
mætti eftir því, hver laun menn
hefSu, t. d. miSa meS 1800 króna
tekjur.
Þorv. Þovv■ sagSi, aS menn
hefSu vonast eftir því, aS geta
fengiS kol ódýrari, en veriS hefSi,
meS aSstoS bæjarstjórnar, væri
því ógerningur að selja hærra
verSi en verið hefði hjá „Kol og
Saltu. Það væri ekki als kostar
rétt, að bæjarsjóður gæfi mönn-
um verðmuninn, þvi þeim halla,
sem bærinn yrði fyrir við versl-
un þessa, yrði auðvitað að jafna
niður á næsta ári á venjulegan
hátt, og kæmi hann þá aðallega
á bak efnamönnum, eins og önn-
ur útgjöld bæjarins. — I sama
streng tóku þeir Sig. Jónsson og
Hannes Hafliðason. Benti Sig.
J. á, að til að aðgreina fátæka
frá ríkum, þyrfti nýja niðurjöfn-
unarnefnd, en þeirri sem við hefð-
um, þætti ekki takast svo tiltakan-
lega vel, að ástæða væri til að
stofna fleiri.
Voru svo tillögur dýrtíðarnefnd-
ar samþyktar með 4 atkv. gegn 1.
að; um þessa 50 aura á^skpd.
munar engan mann.
Laugraland.
Ólafur Jónsson hafSi boðið bæj-
arstjórninni forkaupsrétt á eign
sinni Laugalandi fyrir 26,500 krón-
ur, en fasteignanefnd lagði til aS
forkaupsrétti yrði hafnað.
Ág. Jósefsson spurðist fyrir um
ástæður til þess, og gerði borgar-
stjóri eftirf. grein fyrir því, um
leiS og hann tók fram, að ástæð-
ur fasteignanefndar væru sjaldn-
ast bókaðar þegar lagt væri til
að hafna forkaupsrétti.
Fasteignaenefnd álítur ekki til-
tækilegt að kaupa þetta erfða-
festuland, sem er talsvert stórt
ræktað land með húsum, nema
bærinn ætlaði að fara að reka
búskap þegar í stað. Verðið of
hátt til að það geti orSiS gróða-
vegur að leigja landið öðrum.
Nefndin álítur ekki, að bærinn
eigi aS fara að reka búskap nú
þegar. Að vísu hefir það vakað
fyrir nefndiqni, eða einstökum
raönnum í henni að koma upp
kúabúi, en ef það ætti að koma
að nokkru gagni, þá þyrfti
það að vera talsvert stórt;
þýðir ekkert að byrja með 6—8
kýr. Land þetta sem hér um
ræðir er ágætt; af því eru i5
dagsl. fullræktaðar og besfa tún
hér nærlendis. 2 dagsláttur £
rækt, en hitt en óræktað að öðra
leyti en því, að búið er að skurða
það. Út frá þvi væri hægt að
rækta siórt tún og gæti verið gott
að eiga það, ef bærinn ætlaði að
fara að rækta mýrarnar þar L"
kring. En ákveðið var i sumar
að rækta land í Fossvogi og þar
væri hægt að koma til allstóru
túni bráðlega. — Hús sem land?
þessu fylgja eru áætluð 6000 kr.
virði.
Ág. Jós. gat þess aS flestum
litist svo vel á þetta land, að
æskilegt væri að bærinn gæti eign- •
ast það, ren e. t. v. væri þó rétt
að hafna forkaupsrétti að þessu
sinni. Samþykt var að hafna
forkaupsrétti með öllum greidd-
um atkvæðum.
Túnið við Tjðrnina,
Þá var tekið til annarar um-
ræðu, hvort nota skyldi forkaups-
rétt að túninu fyrir sunnan Tjörn-
ina (skemtigarðslóðina), tæpar 8
dagsl. að stærð fyrir 14 þús. kr.
(hús áætl. 1500 kr.) og það samþ.'
í einu hljóði. (Niðurl.).
ósfia-z, ótVívWí síttum og.
<j.o3u vidatii^iavin.u.nz innitec^a
© ylediteyza jóta. ©
smál. af ofnkolum, vantaði 200—
300 smál., og auk þess hafði fé-
lagið selt eitthvað af kolum sín-
um út úr bænum. Hætta því
nokkur á því að kolaforði bæjar-
ins verði ekki nægilegur og því
nauðsynlegt að halda spart á.
Margir væru að vísu búnir að
birgja sig upp til vetrarins og
þá auðvitað helst þeir efnaðri, en
þó hefði orðið að gera ráð fyrir
þvi, að ef kolasalan befði verið
ótakmörkuð, þá myndu nokkrir
einstaklingar hafa notað tækifær-
ið til að birgja sig upp nú, og
þá getaö farið svo, að hinir efna-
miuni hefðu engin kol getað feng-
ið. Fyrst um sinn ekki hugsaö
lengra en til febrúarloka, en þá
verða teknar ákvarðanir um kol
þau sem þá kunna að verða
eftir.
Með venjulegu kaupmannaverði
mundu kolin hafa kostað kr. 13,50
—14,00, en dýrtíðarnefnd gat ekki
felt sig við, að láta verðið hækka
þegar bæjarkolin kæmu til sög-
unnar, frá því sem áður var,
enda á bærinn ekki að fást við
verslun á þann hátt, að keppa
við kaupmenn fyr en það þá er
ákveðið að bærinn fáist við versl-
un. — Mannamun mætti að vísu
gera sér við kolasöluna, selja efn-
aðri mönnum dýrara en hinum,
en úrskurðarvaldið yrði þá að
vera hjá þeim sem kolin afhenti,
einum manni eða fámennri netnd.
En um hag manna er erfitt að
fá upplýsingar, sumir sem ekki
eru taldir með fátæklingum hafa
ef til vill eins mikla þörf fyrir
þessa ívilnun eins og margir sem
fátækir eru taldir.
Jón Þorl. og Ág. Jósefsson
kunnu þvi illa, að þessi <|ýrtíðar-
hjálp yrði Iátin ná til allra jafnt,
einkum þó hinn síðarnefndi; töldu
það óviðkunnanlegt — að bæjar-
sjóður væri að gefa efnuðum og
jafnvel rikum mönnum peninga.
J. Þorl. hefði heldur óskað, að
þeir sem mesta þörfina hefðu,
Istir og miliönip
eftír
gharles ^arvice.
3o ----- Pfb.
Eottinger kotm og börn, Stafford
minn ? Ef svo er, er það þá rétt
að stofna Ilfi hans i svona ber-
sýnilega hættn? — Það gerir
elrkert til um mig — þótt eg sé
enn á nnga aldri, þá er er eg
ekki hræddnr við að deyja. Og
hvort eg hálebrotna af vagni
skiftir mig engu, ef svo á að vera.
En viltu ekki hugsa til barnanna
hans Pottingers?
Stafford hló. — Hestarnir eru
ágætir, sagði bann. Þeir eru bara
óþreyttir og þurfa að hreyfa sig.
Hann hefði ekki með nokkru
móti getað ekið hægt, því hugur
hans var allnr hjá stúlkunni fögru
í snjáðu fötunum og hann bafði
Qkkert vald yfir honum.
Rétt er það álitið af bæjarfull-
trúunum, að það mnndi hafa orð-
ið mönnum töluverð vonbrigði, ef
bæjarkolin hefðu orðið dýrari en
kolin hjá „Kol og Saltu. En
varla er þessi 50 aura verðmun-
ur þess verður, að bæjarstjórnin
eyði sínum dýrmæta tíma til að
þrátta um hann. Ef um það
hefði verið að ræða, að selja
kolaskp. 4—5 kr. undir innkaups-
verði, þá hefðu slíkar umræður
verið skiljanlegar. — En var ekki
einmitt ástæða til þess að veita
bæjarbúum slíka dýrtíðarhjálp —
um það hefði þó æði marga mun-
— Hvað er nú þetta? spurði
Howard.
„Þetta“ var nýbygt varðmanns-
hús vinstra megin við veginn.
Stafford hægði ferðina og varð-
maðurinn kom út og opnaði nýja
skrautlega járnhliðið, sem lá þar
þvert yfir nýjan veg út frá veg-
innm sem þeir Stafford höfðu ekið
eftir.
— Er þetta vegurinn til — til
hússins hans sir Stefáns? spurði
Stafford.
Maðurinn bar höndina upp að
húfanui moð Iotningn.
— Já, herra minn, sagði hann.
Sir Stefáu er kominn. Hann kom
fyrir klukkutima síðan.
Staffoid hneigði höfuðið og hélt
svo áfram ferðinni.
Vegurinn var nýr, en meðfram
honum voru gróðursettir fagrir
trjárunnar og hann lá í bugðunni
milli þerira og bar alt fyrirkomu-
lagið vott ura afbragðs smekk og
eigi síður það, að ekki hafði ver-
ið horít í skildinginn. Sumstaðar
höfðu verið höggia rjóður í skóg-
inn til að fá útsýni yfir vatnið,
sem gljáði í sólskininú eins og
saphirsteinn.
Innan .skamms blasti húsið við
þeim. Það fyar stærra en það
hafði sýnst í fjarlægðinni; það var
fnllkomin hölL Byggingameistar-
inn hafði fengið frjálsar hendur
fcl að gera það sem skrautlegast,
og hann hafði notað sér af því
og ekkert sparað. Framhlið húss-
ins var svo skrautleg, að hvergi
gat aðra eius á Englandi og þó
víðar væri jjleitað. Stafford varð
heldur þungur á brún er hann sá
alt skrautið, því flestir Bretareru
svo gerðir, að þeim geðjast ekki
að íburðarmiklu skrauti eðagglysi.
— Howard horfði á húsið með
hæðuiblendinni aðdáun.
Eins og drumur Kubla Kahns
— eg veit ekki hvort eg hefi nafn-
ið rétt eftir; það er kvæði eftir
Coleridge eins og þú veist — nei,
anðvitað veist þú það ekki. Þú
ert iítt hneygður fyrir skáldskap.
Jæja, eg kann&st fúslee’a við að
það er stórkostiegt, að eg ekki
segi fagurt, hélt bann áfram um.
leið og hestarnir hentust á stökki
upp hæðina, sem gerð hafði verið
undir húsið til þess að það nytí
sín betur í landslaginu.
Þegar Stafford ók í hlaðið, koms
hestasveinar nokkrir á móti vaga-
inum. Dyr skranthýsisins opn-
uðust og kjallaravörður og tveír
þjónar í i-krautlegum einkennis-
búningum komu út. Þeir gaagu
niður hvítu marmaratröppurnar
og staðnæmdust með látbragði,
sem samboðið var hinni hátíðleg-
ustu viðhöfn. Og þegar Stafford
stökk út úr vagninum og k&staði
taumnum til eins hestasveinsins
sá hann að einkennisbúnir þjón&r
stóðu í röðum inui í anddyrinu
og hann hleypti brúnum lítið eitjj
Þurkaðu þá vel, Pottiuger, sagði
hann um leið og hann strauk im
lendarnar á hestunum en þjónarn-
ir horfðu hátíðlega á.
Þeir líta vel út eftir ferðina
sagði hann við Howard, sem stóð
við hlið hans með háðbro^ vör-
unum. Siðan gekk hann hægfc