Vísir - 13.09.1936, Blaðsíða 2

2
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
*
Eftir C. Petersen.
ið óðara á fulla ferð og stýri-
Klukkan var fjögur að
morgni, og við vorum staddir
í víðáttumiklum flóa við
Norður-Grænland. Sólin liafði
þokast vfir fyrstu 15 gráðurnar
af dagbraut sinni og brugð-
ið hrollköldum, gulbleikum
bjarma á fjöllin og skuggarákir
lágu að baki tjöldum „úlilegu-
manna.“ Morgunsólin hafði og
gefið frostnum vatnspollunum
á ofanverðum ísjökunum það
litskrúð sem er ofvaxið liverj-
um málara að draga með pensli
fram á léreft. Það var eins og
náttúran andaði hátíðlegum
friði og vildi benda okkur
mönnunum að lilýða bljóðir á
liið hljóða. Gömul tík kemur
á harðaspretti út úr næsla tjaldi
og ætlar að hlaupa uppi hvolp-
anga, sem langar til að ná sér
í volga bráð úr kríuhópnuin,
sem þarna er á flögri. Ifvolp-
urinn finnur sárt til smæðar
sinnar og nemur brátt staðar,
en þá sest tíkin niður til að
athuga livort hún gæti sjálf
ekki náð sér í eitlhvað ætilegt,
og hún er miklu fengsælli en
hvolpurinn. „Komakkarnir“
kváðu vera mjög nærandi fæða,
en það er eins og hún fái sig
ekki til að rjúfa þenna djúpa,
lieilaga frið, því hún skríður
strax aftur inn í tjaldið.
Og það er ekki laust við að
þessi mórauði, sóðalegi litur á
tjaldskörinni stingi dálítið leið-
inlega i augu í öllu þessu lit-
skrúði og dýrð morgunins.
* *
Við erum í þann veginn að
taka til starfa, þegar svefn-
bólgið og sveitt mannsandlit
kemur fram í glæluna af
merkjaljósunum í vélarúminu.
Þessi ljós þýða að vélin sé heit
og þegar bent er með fitugum
vísifingri á skipsfestarnar, þá
er verið að gefa til kynna, að
nú séu þær i þann veginn að
slengja á aklaugunum, jæssar
400 dróar i vélarrúminu! Þá
hverfur hún líka jæssi vofa með
hættu kommúnismans og
keppnin að Jjví takmarki að
víkka veldi Rússlands — hver
veit hve langt í vestur — eða
auslur. Og jjað eitt er víst, að
meðan Rússar fá að hervæðast
takmarkalaust verður ekki með
sanngirni krafist, að vestrænar
Jjjóðir búist ekki svo vel fyrir
lieima sem kostur er.
svefnbólgna fésið og fituga vísi-
fingurinn!
„Sonja“ skelfur og nötrar á
meðan að verið er að létta ak-
ker*jm. Fyrst tekur hún dáliíla
hliðarveltu og svo stingst. hún
ögn á að farman, og í því til-
kynnir símasveinninn í brúnni,
að vélin sé búin til átaks. Eftir
fáeinar mínútur rennur „Sonja“
hljóð út lygnan, bláhvítan
fjörðinn. Það er liert á vélinni
og ferðin er aukin og með ltol-
svartan æðandi reylcjarmökk í
kjölfarinu skundum við áleiðis
til veiðistöðvanna.
Tveir vanir sjómenn hvessa
augun út yfir djúpið. Þeir eru
settir bráðinni til höfuðs! —
Fyrstu 10 sjómílurnar stefnum
við til vesturs, án þess að sjá
svo mikið sem baleugga af síkl-
arsíli, og síðan höldum við aðr-
ar 10 mílur til norðurs með ná-
kvæmlega sama árangri.
Nú verðum við varir við dá-
lilla undiröldu að norðan —
„Sonja“ byrjar að rugga og
skyttan okkar jjefar úr golunni,
stillir vélbyssuna, skrúfar hana
fasta, athugar gaumgæfilega
hlaupið og rekur þeffærin aftur
í vindáttina.
„Eg skil djöfulinn ekki í Jjví,
ef allur þessi fuglaurmull
Jjarna bendir ekki til Jiess, að
J)ar séu Iivalir á ferli“, sagði
gamall og reyndur Færeyingur.
'Skyttan félst á Jjetta og að
fimm minútnum liðnum var
Iirópað úr varðldefanum: „Það
bólar á einhverju á Itakliorða.
Það er víst bláhvalur!“
Skyttan skipaði að setja skip-
maðurinn hrópaði þenna sama
boðskap til mannsins í vélar-
rúminu: „Slrax á fulla ferð.
Andskotann erlu að hángsa.
Strak á fulla ferð og helst
miklu meira! Við erum komnir
í hvalinn, manndjöfull!“
Að örfáum mínútum liðnum
hefir okkur miðað Jjað áfram,
að nú sjáum við gjörla bláhveli
eilt milcið. Það fer hægt í slór-
um sveigum og á sér hvergi
nærri ills von. Það dregui- sjö
til átta sinum andann meðan
það’ er uppi við yfirborði, og
stingur sér svo. Nú stingur Jjað
sér, og næst Jjegar J>að kemur
upp á að hremma Jjað. En rétt
í Jjessu reka nokkrir háhyrn-
ingar upp bakugga sína
sljórnborðsmegin við okkur —
og það er víst, að Jjeir keppa
að sama takmarki og við. Þeir
ætla sér líka að ráðast á blá-
hvelið um leið og Jiað kemúr
upp næst.
* =k *
Við stöndum mun betur að
vígi — hér miðja vegu milli
hvalsins og háhyrninganna —
Jjessa girugu úlfa norðurhaf-
anna. En Jjegar háhyrningarnir
verða varir við strauminn af
skipinu, dreifast Jieir sem
snöggvast en synda svo saman
i Jjéttan hnapp — til skrafs og
ráðagerða! Á meðan skýtur
hvalnum upp, og sér liann óð-
ara hættuna vofa yfir og verð-
ur hræddur. Hann skynjar strax
að dauðinn er nærri og að leikn-
um muni halla á hann. Ógjörla
veit liann hvert hann á að
stefna. En Jjað gæti komið hon-
um lil lífs, ef liann gæti slegið
ryki í augun á Jjessum liáhyrn-
ingaskröttum, sem veila hon-
lionum eftirför.
En feigum verður ekki forð-
að, og nú var hvalgreyið svo ó-
heppinn að relca augun í
„Sonju“ og flýja á náðir okk-
ar mannanna, í vandræðum sín-
um! Nú kemur liann skundandi
beint að skipinu, syndir fram
með borðstokknum, lítur tor-
tryggnislega á okkur, en sér um
leið, að hann er kominn í ber-
högg við háhyrningana. Honum
verður bilt við og á undan-
haldinu færði hann sig aftur
uær skipinu, en gætti J)ess Jjó
vel að koma ekki beint framan
að okkur, eins og hann hefði
það á meðvitundinni, að uppi
á Jjilfarinu hefðum við búið
honum bráðan bana með stáli
og sprengiefni. Harin byltir sér
hægl og lipurlega til að láta
sem minst á sér bera, og þegar
liann varpar öndinni, stynur
hann við eins og liann biðjist
vægðar. Hann má heldur ekki
lýja sig, Jjví hann verður að
vera vel undir Jjað búinn, að
eiga að verja líf sitt — Jjví auð-
vitað yrði barist um líf og
dauða. Skyttan stendur reiðu-
búin við byssuna en hvalurinm
er enn ekki kominn i skotfæri.
x x *
— Það er eins og allir skipverj-
arnir standi á öndinni, enginn
áræðir að mæla orð af vörum.
Loks lyftir skyttan liendinni, en
Jjað Jjýðir að nú eigi að stöðva
vélina. Símaþjónninn hringir
niður i vélarrúmið og þessi 400
hestöfl, sem þar voru að verki,
Frh. á 5. siðu.
Þessi mynd er af grindhvölunr; sem reknir hafa verið á land. Grindhvalurinn (4—6 m.) er
fjórum sinnum styttri en bláhvalur, enda mundi dálitlum bláhval ekki fara mikið fyrir Jjví
að slá nokkra grindhvali í rot írteð sporðinum!