Vísir - 13.09.1936, Blaðsíða 4

4
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Hvort er eg heldur brjálað-
ur eSa afbrýðissamur? Eg veit
það ekki, en mér liefir liðið
voðalega. Eg lief framið verkn-
að, sem er gagnsýrður í brjál-
æði. Það er satt, en þessi eld-
lieita, dauðadæmda, mergsvikna
ást liefir kvalið mig óskaplega.
Og er það ekki nægilegt tilefni
til þess, að maður fremji
hryðjuverk og glæpi, án þess að
vera i rauninni nokkur afbrola-
maður í eðli sínu.
Ó, eg bef kvalist, kvalist, kval-
ist voðalegum nístandi kvölum.
Eg elskaði þá konu, takmarka-
laust, vitstola .... Og samt er
það satt? Elskaði eg hana? Nei,
nei, nei. Hún réði lögum og lof-
um yfir líkama minum og sál
— eg var þræll hennar, og bún
sat um mig. Eg var og eg er
eign hennar, leikfang liennar.
Eg laut i auðmýkt brosum benn-
ar, vörum hennar, augnatilliti
hennar, línunum hreinu i vaxt-
arlagi liennar og andlitsfalli.
Eg beygi kné mín fyrir skapn-
aði hennar og valdi. En bana
sjálfa, konuna, sem bjúpuð er
í þessu öllu, — lífveran, sem
lifir og hrærist í þessum lik-
ama — liana hata eg, hana fyr-
irbt eg og benni bölva eg, því
bún er svikul og heimsk, ófull-
komin og óhrein. Kona eins og
hún gengur með glötunina í
bjartanu, því hún er fölsk og
tilleiðanleg, sálaralus mann-
skepna, sem aldrei fæðir af sér
fleyga eða lifandi hugsun. Og
ekki nóg með það, því hún er
ekki nema skautið, dálítil stærð
af igljúpum mýkindum,þar sem
blygðunarleysið liefir tekið sér
bólfestu.
Samvist okkar var, fyrst í
stað, ein dásamleg heillandi un-
aðssemd. í faðmi hennar, sem
ávalt stóð mér opinn, svalaði
eg öllum minum liamslausu
fýsnum. En þó fyltu augu henn-
ar mig brennandi þorsta. Á
daginn voru þau stálgrá, þeg-
ar húma tók urðu þau græn
og er sól reis, að morgni hins
næsta dags, 'voru þau hlá. Eg
er ekki brjálaður. Eg sver það
við alt sem heilagt er, að þau
liöfðu þessa þrjá liti.
í ástarvímunni voru þau blá,
Qutf íU.
*
fjarandi döpur og sjáöldrin
stór. Stundum skaut liún rós-
rauðum tungubroddinum fram
á skjálfandi varirnar og höfg
augnalokin liófust hægt og hægt
og afhjúpuðu þetta hrennandi,
mótstöðulausa augnráð, sem
gerði mig æran.
Og þegar eg tók hana í faðm
mér, liorfði eg skjálfandi i augu
hennar, gagntekinn af löngun
til að drepa liana, enda þótt eg
findi það vel, að eg yrði að liafa
hana hjá mér og mætti aldrei
af henni sjá.
Þegar hún átti leið gegnum
lierbergið mitt, komst eg allur
í uppnám og fékk hjartslátt, við
að lieyra skóhljóðið hennar. Og
á kvöldin, þegar liún afklæddi
sig, áður en liún fór að sofa,
lét hún blygðunarlaust pilsið
detta niður af mjöðmunum og
steig hlikandi út úr fötunum,
sem liulið liöfðu likama henn-
ar, þá fann eg einhvern seið-
andi vanmátt færast í lærin
á mér, niður í fótleggina, út í
tær, handleggi, góma og alt
hrjóstholið.
Svo uppgötvaði eg einu sinni,
að hún var orðin dauðleið
á mér. Eg sá það í augum lienn-
ar, þegar hún vaknaði. I>að
leyndi sér ekki! Morgun eftir
morgun laut eg yfir hana, til
að sjá liana Ijúka upp augun-
um. Eg heið þessa þrunginn
heift, hatri og fyrirlitninu á
þessu sofandi liúsdýri, sem eg
var undirokaður af. En þegar
augasteinar hennar aflijúpuð-
ust, rakir og vatnsbláir, og þeg-
ar eg sá að enn var hún þreytt,
máttvana og niðurdregin eftir
síðustu ástaratlot oklcar, var
eins og lysti niður i mér eld-
ingu, er lileypti ástleitni minni
aftur í hál. En einu sinni, þegar
liún lauk upp augunum, mætti
eg hirðuleysislegu, litlausu til-
liti, sem einkis óskaði lengur.
0, eg sá það, vissi það, fann
það og skildi undir eins. Það var
glátað, glatað fyrir fult og alt.
Sönnunum rigndi yfir mig.
Þegar eg rétti fram hendurn-
ar og ætlaði að kyssa hana,sneri
hún sér önug undan og sagði:
„Æ, góði, láttu mig nú vera,“
eða „mér finst þú svo and-
[MjaupouSjcmt.
styggilegur.“ Stundum var hún
vís að bæta við: „Geturðu aldrei
séð mig neina stund í friði,“
Þá byrjaði eg að vera af-
brýðissamur eins og tigrisdýr!
Eg varð tortrygginn, fór alt í
Icyrþey og lagði hvarvetna snör-
ur að haki mér. Eg vissi að hún
mundi bráðlega hyrja á nýjan
leik — að einhver mundi koma
og kveikja upp í lienni nýja
ástleitni.
Afhrýðissemin ætlaði að gera
mig vitfirrlan — en eg er ekki
hrjálaður. Nei, ónei, hrjálaður
er eg ekki.
Eg heið. Eg njósnaði um’
hana. Það hefði verið ógjörn-
ingur fyrir liana, að komast í
kring um mig. En hún hélt sér
„kaldri“, ótilleiðanlegri og óað-
gengilegri. Stundum sagði hún
upp úr eins manns hljóði:„Karl-
menn eru viðbjóðslegir.“ Hún
þoldi ekki Larlmenn!
Þá fór afhrýðissemi mín að
hitna beinlinis á lienni sjálfri.
Eg öfundaði liana af skeyting-
arleysi sinu, af því að sofa af-
skiftalaus á nóttunni — eg öf-
undaði liana af limaburði sin-
um og göngulagi og hugsun-
um, sem eg vissi að jafnan voru
sprottnar af illum hug til mín.
Eg öfundaði hana af öllu, sem
mér datt í liug. Og þegar það
kom fyrir, að liún vaknaði, með
sama deyfðarsvipnum eins og
áður fyrr, ef tir eldheitar ástar-
nætur, svip, sem virtist fela i
sér löngun, er leynst hafði lengi
í sál hennar og svo æst í henni
gamlar kendir, var eg kominn
að þvi að springa af reiði. Eg
skalf á fótunum og hrann í
skinninu af bræði og þrá til
að drepa hana, fleygja henni
á gólfið, leggjast með hnéin of-
an á hana og taka fyrir kverk-
arnar á lienni, þangað til hún
tjáði mér þessar svívirðilegu
hleklcingar og leyndarmál, sem
henni voru svo hugleikin.
Er eg brjálaður? Nei.
Loks kom að því. Kvöld eitt
formerkti eg, að hún var aftur
orðin hamingjusöm. Eg fann að
tindrandi ástleitni hennar var
endurvakin. Eg var sannfærður
um það, alveg sannfærður.
Hún nötraði eins og eftir
faðmlög mín að fornu. Augu
hennar leiftruðu, hendur henn-
ar brísheitar, og nötrandi lílc-
ami hennar geislaði út frá sér
sama ástarfunanum og þeim,
sem leitt hafði yfir mig allar
þessar hörmungar.
Eg lét sem eg tæki ekki eft-
ir neinu, en gjörhygli mín lagð-
ist yfir hana eins og mara.
En eg varð einkis var.
Eg beið í viku, í mánuð, í
marga mánuði. Hún geislaði af
óskiljanlegri ást, og hvíslaði
ástarorðum út um víðan heim
liamingju sinnar!
Þá datt mér alt í einu í liug,
að eg væri ekki brjálaður! Eg
þori að sverja það, að eg var
iekki brjálaður!
Hvernig á eg að koma orð-
um að því? Hvernig á eg að
skýra þeíta? Hvernig á eg að
lýsa því?
Á þenna hátt varð mér það
Ijóst: Kvöld eitt, þegar hún kom
lieim úr langri reiðferð, lét hún
sig hníga niður á lágan stól
andspænis mér. Hún var blóð-
rauð í kinnum og liafði ákaf-
an hjarlslátt. Fæturnir svign- „
uðu undir lienni og augu hennar
A’or víenju fremur mýrk. Eg
hafði séð liana svona áður. Hún
elskaði. Mér skjátlaðist ekki!
Eg þorði eklti að horfa á
hana, því mér fanst eg vera
að missa vald á sjálfum mér,
— og þegar eg sneri mér und-
an, varð mér litið út um glugg-
ann og sá þjóninn okkar teyma
reiðslcjóta hennar inn i laest-
húsið. Hún fylgdi líka hestin-
um áfergjulega með augunum,
en þegar hann hvarf inn um
dyrnar, var líkast þvi, að hún
félli i stundar dá.
Eg liugsaði um þetta alla
nóttina og mér fanst eg hafa
uppgötvað leyndarmálið. Her-
væddur fór eg um liugheima
alla! Hefir nokkur maður nokk-
urú sinni komist til botns i ást-
leitni kvenna? Hver getur yfir
liöfuð skilið dutlunga þeirra og
kynlegar nautnir í ýmsum gön-
um og tryllingi?
Hvern einasta morgun, þegar
lýsa tók af degi, reið liún að
lieiman og þeysti yfir akra og
engi og eftir stigum langt út í
skóg. Og þegar hún kom heim,
hrást það ekki, að hún væri
þreytt, eins og hún hefði legið
ldukkustundum saman í ástar-
æði.
Eg skildi livað fram fór! Eg
varð afbrýðissamur út í þessa
fótfráu, skeiðandi skepnu. Eg
öfundaði storminn, sem mátti
strjúka þessari konu um vangan
og hjarkarblöðin í skóginym,
er máttu kyssa augu hennar,
um leið og liún reið framlijá.
Eg blóðöfundaði sólargeislana,
sem smugu niður um laufþak
slcógarins og steyptu sér yfir
hana og söðulinn liennar, sem
hún sat í.