Vísir - 13.09.1936, Blaðsíða 5

YÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
Yfir sundið milli San Francisco og eyjunnar Yerba Buena hefir í vor og sumar verið unn:ð við að reisa brú eina milda,
sem fyrirhugað er að verði lengsta brú í heimi. Það er auðséð, að verkinu miðar*vel á veg, eftir því sem séð verður af
myndinni, er tekin var siðast í ágúst.
Það var þctta, sem gerði hana
hamingjusama, þetla, sem æsti
Iiana og þelta, sem sefaði hana.
Það var þetta, sem gerði Iiana
þreytta, vanmátta og sljóa,'þeg-
ar liún loks kom aftur heim.
Eg ákvað að hefna mín. Eg
var alúðlegur og nærgætinn við
liana — kom út á móti henni
og rétti henni hendina, þegar
hún ætlaði að stíga af baki.
Hesturinn þvktist við og prjón-
aði framan í mig. Hún strauk
honum vinalega um makk-
ann og kysti hann á granirnar,
án þess að þurka séi1 síðan um
munninn.
Ilmblærinn frá líkama henn-
ar var heitur og mollulegur, og
í nösum minum rann liann
saman við sterka og daunilla
hrossasvækjuna.
Eg beið rólegur átekta. Á
hverjum morgni lagði liún leið
sina eftir götuskorningi, gegn
um birkilundinn í skógarjaðr-
jnum.
Eg fór á fætur fyrir dögun
og geklc éit. í annari hendi bar
eg snærishespu og skammbyss-
una mína bar eg innanklæða
á brjóstinu, eins og eg ætlaði
að ganga til einvigis.
Eg fór þá leið, sem hún vár
vön að riða, og þegar út í birki-
lundinn kom, sterngdi eg snær-
ið milli tveggja trjástofna, þvert
yfir götuskorninginn. Svo faldi
eg mig í grasinu.
Eg lá marflatur og lagði við
lilustirnar, og langt i fjarska
heyrði eg hófadyn. Svo sá eg
liana koma — sá hana koma
þeysandi undir laufhvelfing-
unni. Mér hafði þá eklci skjáll-
ast. Það var eins og mig hafði
Iengi grunað! Hún lék við livern
sinn fingur. Ilún var eldrauð i
kinnum og i augunum lýsli af
einhverjum óstjórnlegum ofsa
og taugar hennar skulfu í
nautnakendri fróun við hverja
lireyfingu hestsins.
Hesturinn hljóp beint í snör-
una, féll flatur til jarðar og fót-
brotnaðiá báðum framfótunum.
Eg greip liana í fangið —- og
svo var eg sterkúr, að eg liefði
getað borið stóran uxa. Svo
lagði eg hana niður og gekk
til hestsins, sem ekki hafði aug-
un af okkur. Ilann reyndi að
bila mig, en eg stakk. skamm-
byssuhlaupinu í eyrað á hon-
um .... og skaut liann ....
eins og hann væri maður.
Svo slakst eg fram yfir mig,
með andlitið flakandi í sárum,
undan tveimur, þungum svipu-
höggum. Og þegar hún lagði
lil mín á ný, skaut eg hana í
kviðinn.
Segið þér mer nú satt. Er eg
brjálaður?
Björn spratt á fætur og hélt
pílubyssunni á lofti.
. — Á hvað á eg svo að miða,
ungfru góð? spurði hann stúlku,
sem stóð rétt við lilið lians.
— Þér miðið bara á eitthvað
liér inni í tjaldinu, og það, sem
þér hittið, megið þér eiga.
— Jæja, livar get eg þá skotið
í yður, án þess að þér finnið
mikið til?
Á HVALAVEIÐUM
VIÐ GRÆNLAND.
Frli. af 2. siðu.
eru stöðvuð með einu hand-
taki. Nú hefir hvalurinn beint
allri athygli sinni að háliyrn-
ingunum, og án þess að vita af,
leggur hann leið sína fram hjá
okkur. I síðasta sinn lyftir hann
hinu heljarstóra höfði upp úr
vatnsslcorpunni og í síðasta sinn
og liann varpaði önd var ein-
hver bænarhreimur í blæstrin-
um. En af okkur mönnunum var
engrar mislcunsemi að vænta,
annað en það, að vopn vor
drápu skjótari og kvalaminni
dauða en háhyrningarnir. Svo
teygði hann úr gljáandi
skrokknum og réttir fram höf-
uðið eins og dauðadæmdur
maðiu’ undir fallöxina. Skytt-
an stendur gleiðklofa, hniprar
sig saman, hægri hendinni held-
ur hann um byssugikkinn. Bak-
uggi livalsins kemur upp úr
vatninu,* létt handtak, mikil
druna og svo snögg umskifti.
Aðstoðarmaður stendur á
öndinni í nokkur augnablik, eða
þangað til þung druna kveður
við i fjarska. Þessi druna flytur
okkur þær gleðifréttir að
sprengilcúlan liefði sprungið á
hvalnum. 1 sömu svifum er
skipinu rykt til, kaðaltaugum,
með þungum koparkrókum,
fleygt útbyrðis. Áður en þrjár
mínútur eru liðnar er búið að
„gefa út“ 400 faðma af kaðli
og nú tekur lyftivél skipsins til
óspiltra málanna að innbyrða
kaðalinn og draga að, það sem
í krókunum liangir.
Þegár þessir 400 kaðalfaðmar
voru að mestu undnir upp á
kaðalíryssur lyftivélarinnar
kom i ljós sært og blóðugt liöf-
uð hvalsins. Nú varp hann ekki
lengur öndinni heldur hnipraði
sig saman í stuttum krampa-
kendum linykkjum ogkastaðitil
sporðinum — þessum sporði,
sem fyrir nokkurum mínútum
liafði verið nógu sterkur til þess
að leggja „Soriju“ .saman og
sökkva henni á svipstundu. Ef
hvalurinn hel'ði vitað hve sterk-
ur liann var og kunnað að
neyta krafla* sinna, þá hefði
hann ekki þurft annað en að
slá sporðinum nokkrum sinnum
i kveðjuskyni til okkar mann- ,
anna og háhyrninganna. En nú
var dauðastriðinu lokið — og
stærsti „háhyrningurinn“ hafði
gengið með sigur af hólmi!
Það var „Sonja“.
Þegar verið var að gera við
dómkirkjhna í Köln, i fyrra,
vildi það slys til, að stigi, er
festur hafði verið utan á kirkju-
turninn, liljóp úr skorðum und-
an múrara einum. Múrarinn
lirapaði til jarðar, og þó und-
arlegt megi virðast, var liann að
mestu ólaskaður eftir byltuna,
en í þungu rfirliði. Prestur einn,
sem þar var viðlátinn, náði óð-
ara í vatn og ætlaði að bera að
vitum hins særða. En í því vakn-
aði múrarinn og spurði, með
miklum þjósti, live liátt maður
þyrfti að hrapa, svo að manni
væri boðinn „snaps“!