Vísir - 13.09.1936, Blaðsíða 7

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
BWMnWBBBnnPDHMaHBMMWMUflÍáMMi
7
ur sínar — mælti ekrueigandinn
— og livað lialdgæði snertir
jafnast það vel á við pappír eða
pergament, en því miður hafa
þeir góðu menn látið hina
leyndardóms fullu verkunarað-
ferð fylgja sér í gröfina — þvi
blaðhimnu þessari er gjarnt að
harðna upp og verpast með
aldrinum. Og þó f jölmargir vís-
indamenn liafi lag't sig í líma
til að koma í veg fyrir þetta,
hefir alt orðið árangurslaust.
Hugsið þér yður hvaða þýðingu
það gæli liaft fyrfr Mexiko, ef
mönnum tækist að leysa þetta
mál,“ gagði ekrueigandinn og
benti á þessar þrotlausu „blóm-
bjarka“-raðir, er umkringdu
oss á allar hliðar.
.... Eg fylgi eftir liunangs-
vatninu til bruggstöðvarinnar
og hitti þar fyrir bruggstjórann,
sem að mannvirðingum stend-
ur næstur ekrueigandanum, í
þessari iðju á þessum stað.
Að gera pulque úr hunangs-
vatni er margbrotin og leyndar-
dómsfull list, er fáir kunna, —-
en list, sem allajafna gengur
í erfðir manri fram af manni.
Hvernig gerðja á hunangsvatn-
ið er út af fyrir sig sérstök vís-
indagrein, sem krefst mikillar
nákvæmni. Smávegis vangá eða
óhreinka nægir lil að eyðileggja
gerðkveikjuna og um leið alt
bruggið. Bæði ölgerð og vín-
framleiðsla fer nú öll fram sam-
kvæmt vísindalegum athugun-
um sérfróðra manna, — en enn-
þá hefir vísindamönnunum ekki
tekist að gefa nein ráð við pul-
quegerðjun, og þess vegna er alt
komið undir dugnaði og reynslu
bruggstjórans.
Sá eini, sem ekkert má vanta.
Milli ölkerjaraðanna þýtur
móbrúnn, svartskeggjaður Indí-
áni fram og aftur og skipar fyr-
ir verkum. Iiann hefir strangt
eftirlit með nýaftappaða hun-
angsvatninu á meðan þvi er helt
í kerin, —- mælir rúmtak þess
hita og sykurmagn — og þegar
ausið er upp úr stöðnu keruri-
um, ákvarðar hann og aðgrein-
ir liinar ýmsu pulque-tegundir.
„Hér er nú forstöðumaður-
inn fvrir öllu saman,“ sagði
ekrueigandinn og klappaði vin-
gjarnlega á herðarnar á brugg-
stjóranum. „Hann er sá eini,
ó þessari vinnustöð, sem fær
alt, er hann óskar eftir. Honum
þori. eg’ekki að neita um neitt,
jafnvel þó liann heimtaði spunk-
urnýja. bruggstöð, j)á mudi
bann fá vilja sínum framgengt.
í rúm tuttugu ár hefir hann liaft
yfirumsjón með þessu sama
verki — en hann nam iðnina af
föður sínum og erfði stöðuna
eftir liann.“ . . . .
Dagur að kvöldi kaminn.
Það liallar að kvöldi og vinnu-
deginum er viðast livar lokið.
En á hlaðinu fyrir framan
bruggstöð ekrueigandans er
vinnan enn i fullu fjöri. Þung
vagnldöss af fóðurbyggi, handa
hestum og múldýrum ekrueig-
andans, er ekið heim. Hópur af
klepruðum ösnum, stríhærð,
mórauð svín, grindhoraðir
hundar og mýgrútur af livolp-
um, sumir flakandi í sárum,
gengur hér livað innan um ann-
að og veltir sér upp úr aurn-
um.
Utan við dyraskonsurnar á
ilitlu, myrku kytrunum, þar
sem verkafólk ekrueigandans
býr, sitja Indíánakonur á hækj-
um sínum og linoða „tortilli-
osa“ — j). e. einskonar pönnu-
kökur úr mæisméli — er bak-
aðar eru á rist og hafðar til
kvöldverðar. Framan við aðal-
dyrnar á bruggstöðínni bíða
verkamennirnir í þéttum hóp,
þangað til búið er að mæla
hverjum j)eirra 6—8 lítra af
pulque — er siðar kemur upp
í kaup j^eirra. Þeir geta, livort
sem er, ekki lifað á tómum
baunum og ristuðum mæiskök-
um, manna greyin! — Yerka-
mennirnir ganga hver á eftir
öðrum fram lijá bruggstjóran-
um, sem útbýtir drykknum og
liellir honum á svinabelgi.Þann-
ig gengur hver heim til sín, með
drjúgan skerf af dagkaupinu i
svinabelg á bakinu.
* * *
Sólin var að síga bak við heið-
ardrögin í vestri og varpaði síð-
ustu geislum yfir skraufþurran
jarðveg mórauðra pulqueekr-
anna .... Undir stofninum á
stórri „blómbjörk“ sitja nokkr-
ir verkamenn ekrueigandans og
leika á gítar og syngja gamla
mexikanska jíjóðsöngva um
ástir, sól, blóm og hið guðdóm-
lega pulque:
Sabe que es pulque —
Licor divino?
Lo beben los Angeles
en vez de vino '. .. .
Væri ég stnlka,
— mundi eg alls ekki fara á
dansleiki, ef eg kynni eldci að
dansa.
— mundi eg' ekki jafnt og
þétt koma fimm mínútum of
seint í skólann á hverjum
morgni.
„Nahlin“ — listisnekkja Edwards VIII. — Um borð í j)essu
skipi stjórnaði hann Bretaveldi á meðan hann var á leið suð-
ur til miðjarðarhafslandanna í suinarlevfi sínu. Nú er konung-
ur í þann veginn að koma heini úr þessari ferð.
— mundi eg ekki mála mig
svo mikið, að eg „smitaði“.
— mundi eg aldrei grípa til
jiess örþrifaráðs, að Játa sem eg
fái svima, j)egar eg er „uppi“
í einhverju, sem eg hef aldrei
lesið.
— mundi eg' ekki stríða þeim,
sem skotnir eru í vinstúlku
minni.
— mundi eg ekki vera fok-
vond í fimm daga, j)ó kennar-
inn segði, að eg væri níðlöt
j)egar eg veit líka að J)að er
alveg ýsatt.
— mundi eg ekki látast liafa
vit á jazzmúsilc — J)egar eg lief
lieldur ekkert vit á J)vi.
— vildi eg ekki fá lánaða
aura hjá skólabræðrum mínum
— með jiað fyrir augum, að
endurgreiða J)á aldrei.
— mundi eg ekki látast vera
vitlausari en eg er.
— mundi mér ekki detta í
liug, að reyna að líkjast Gretu
Garbo, Jóan Crawford eða Gcr-
trude Micliael.
— mundi eg skjót mig sjald-
an í strákum, en reyna að halda
vináttu við þá fáu útvöldu!
— mundi eg ekki gang um
göfurnar' með handaslætti og
höfuðringjum.
Þessi kona heiíir Anna Skau og
á hún heima i Haderslev í Dan-
mörku. Hún er 107 óra gömul
og J)ar með elsti núlifandi horg'-
ari í danska konungsríkinu. —
Bauarsjóðurinn*í Haderslev gaf
henni 107 krónur í afmælisgjöf.
i