Vísir - 06.12.1936, Blaðsíða 3

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
hafði ást kviknað í íbrjósti hans
fyrr en nú, og fékk hann djúpa
ást á meyjunni. Þar sem nú
henni geðjaðist að piltinum og
var ásthneigð og sá fljótt livað
honum hjó í huga, endurgalt
hún honum hana ríkulega. Loks
kom svo, að þau lögðu saman
ráö sin urn hvernig þau gæti
komið svo ár sinni fyrir borð,
að þau þyrfti eigi að skilja.
Nú hafði faðir stúlkunnar á-
kveðið að greiöa Galeazzo féð
eftir þrjá daga og fara með
honum aftur til Feneyja, þar
sem hann ætlaði að dveljast
nokkura daga. Tveimur dögum
■eftir brottför lians frá Padua
skyldi nú stúlkan flýja að
heiman, samkvæmt ráðagerð
hennar og Galeazzo, en þjónn
hans, er liann treysti vel,
fylgja lienni. Föður stúlkunnar
sagði Galeazzo, að hann ætlaði
að senda þjóninn til móður
sinnar, en liann hélt kyrru fyrir
með leynd í Padua, uns flóttinn
skyldi hafinn. En faðir stúlk-
unnar trúði öllu og skrifaði
enda bréf með þjóninum til
móður Galeazzo.
Þegar nú Galeazzo hafði
fengið peningana lagði hann af
stað til Feneyja ásamt föður
ástmeyjar sinnar. Voru þeir
saman og fór Galeazzo í öllu
að ráðum lians,- um heimsend-
ingu fjárins, kaup öll og slíkt.
Nú harst fregnin til þeirra um
hvarf stúlkunnar. Tilraunir föð-
ur hennar til þess að hafa upp á
henni báru engan árangur.
Sorgbitinn og vondaufur fór
hann aflur til Padua, en Gale-
azzo þóttist taka mikla hlut-
deikl í sorg hans og bauðst til
þess að fara til Padua með lion-
uin — og raunar fara með lion-
um hvert sem liann vildi. Kaup-
sýslumaðurinn þakkaði honum
boðið en liafnaði þvi. En þegar
hann frétti ekkert um dóttur
sína, Lecreziu, er hann koin til
Padua, fór hann á ný til Fen-
eyja og var Galeazzo ófarinn
þaðan, Féll því enginn grunur
á hann og liélt hann nú brátt
til lieimilis síns, en eigi áræddi
hann að segja móður sinni neitt
um stúlkuna. ,
Meðan þessu fór fram hafði
þjónn Galeazzo, að skipan lians,
leigt hús lianda Lucreziu, og
fól liana í umsjá konu þeirrar,
sem liafði gætt bans á barns-
aldri, og manns hennar. Fór
Galeazzo nærri á hverju kveldi á
fund Luci'eziu. Unni haim henni
hugáslum og hún honum.
Keypti hann handa henni dýr-
legar gjafir og varði miklu fé
hennar vegna og lifðu þau nú
svo Ianga hrið í vellystingum
og fagnaði.
Móður Galeazzo var kunnugt,
að hann var oft að heiman að
kveldlagi og fram á nótt, en
lét það gott heita. Fór nú þessu
fram í þrjú ár og var jafngott
milli Galeazzo og Lucreziu sem
fyrrum. En nú atvikaðist svo,
að móðir Galeazzo þóttist hafa
fundið konuefni við hæfi Gale-
azzo, en er hún lireyfði mál-
inu við liann vildi hann ekki
lieyra það nefnt. Grunaði hana
riú, að alt væri ekki með feldu,
annað hvort væri bann ást-
fanginn eða hefði kvænst á
laun, og lét nú njósna um hagi
hans, og komst hrátt að því,
hvernig í öllu lá,
Mislíkaði henni stórum fram-
koma Galeazzo og kvöld eitt,
er Galeazzo sat að kveldverði
með vini sínum, framkvæmdi
móðir lians áförm, sem hún
liafði haft á prjónunum. Hún
leigði þrjá menn til þess að
nema Lucreziu á brott. Fóru
þeir grímuklæddir til húss
liennar þetta kvöld og var hún
flutt nauðug í nunnuklaustur.
Þegar Galeazzo síðar um
kveldið fór lil húss hennar, til
þess að hvila með henni um
nóttina, skýrðu hjónin, sem
áttu að gæta hennar honum
frá þvi grátandi, að þrír grímu-
klæddir menn liefði komið,
keflað liana og bundið og liaft
hana á hrott með sér. Galeazzo
varð svo mikið um þetta, að
honum lá við sturlun, og grét
hann beisklega til morguns.
Daginn eftir fór liann lieim
og lolcaði sig inni í herbergi
sínu og bragðaði hvorki vott
né þurt allan daginn. Móðir
lians liafði eigi spurst fyrir um
hann, en er hún daginn efitr
komst að þessu, gekk bún að
lierbergisdyrum bans, og vildi
ræða við bann, en hann bað
bana um að lofa sér að vera
í friði. Hún spurði hann hvi
liann væri svo sorgmæddur, en
hann svaraði engu og grét
beislilega með þungum ckka
seiii fyrrum. Kendi hún nú sárt
í hrjósti um liann og mælti:
„Sonur minn góður! Eg hefði
aldrei trúað þvi, að þú mundir
lorðast mig og eg hugði, að þú
mundir vilja ræða við mig
liverskonar erfiðleika, sem á
vegi þínum kvnni að verða. En
eg hefi farið villur vegar. Nú-
hefi eg þó komist að raun um
hvernig í öllu liggur. Eg veit,
að þú elskar Lucreziu, sem þú
namst á brott úr liúsi föður
hennar í Padua. Hvort það var
riddaralegt athæfi læt eg þig
sjálfan um dæma, en nú er tími fá afborið skilnáðinn, og eg
kominn til þess að lijálpa, ekki skil vart í þvi, að eg skuli enn
til þess að dæma. Láttu skyn- vera á lífi. Ó, indæli Mfs míns,
semina ráða og reyndu að ná hver getur fullvissað mig um,
þér andlega og líkamlega. Luc- að einhver annar hafi ekki
rezia skal aftur verða þin. Eg notið blíðu þinnar síðan þú
kom henni fyrir í klaustri, i varst á brott hrifin frá mér?
þeirri von, að ef þú sæir hana Afbrýðin kvelur mig og verð-
ekki, mundir þú gera mér það ur bani minn. Hjartað er brost-
til geðs, að kvongast, eins og ið í brjósti mínu. Og nú, ástin
þú veist, að er ósk min“. mín, þar sem við aðeins deyj-
Þegar Galeazzo heyrði þetta, um einu sinni, skulum við
var sem liann væri kvaddur frá hverfa frá öllum þessum erfið-
dauða til lífs og hann játaði leikum og sálarkvölum, þvi að
ærið skömmustulegur fyrir það er fyrir bestu. Við skul-
móður sinni, að hann elskaði um deyja saman og deyða um
Lucreziu meira en lífið i brjósti leið hverja efahugsun“.
sínu, og bað hana af miklum Og hann hafði ekki fyrr lok-
innileik, að lofa sér að fara á ið máli sínu er hann greip rýt-
fund hennar þegar i stað. ing úr belti sinu og rak hann á
Hún hað hann að vera þol- kaf i hjarta Lucreziu, sem þeg-
inmóðan aðeins einn dag til, lét ar féll niður og lét líf sitt sam-
hera honum mat og drykk, og stundis. Því næst rak hann
lofaði bonum því, að Lucrezia blóðugan rýtinginn i sitt eigið
skyldi verða sótt daginn eftir. brjóst og hneig niður við hhð
Þegar Galeazzo hafði verið hennar.
lofað þessu hrestist hann óðum. Mikill var harmagráturinn á
Hann hafði verið eins og mað- heimil örvæntandi móður hans.
ur, sem liafði gefið upp alla Allan daginn blakti lif Galeazzo
von. Nú át hann og drakk og sem ljós á skari. Og er sól hneig
lagðist til svefns i þeirri sælu til viðar gaf hann upp öndina.
von, að liann mundi fá að sjá Móðir hans var óhuggandi og
Lucreziu sína daginn eftir. hún grét sáran yfir missi þessa
Þegar er liann var kominn einkasonar sins, sem hún hafði
á fætur árla morguns daginn unnað af allri sál sinni. Og
eftir, fór liann á fund móður sannarlega áttihún meðaumkun
sinnar og bað hana að sækja og samúð skilið, þvi að vissu-
Lucreziu. Til þess að geðjasí lega var harmur hennar svo
syni sínum ók hún sjálf til mikill, að hjörtu kaldari en
klaustursins og sótti stúlkuna. steinar máttu vikna við, og
Þegar ástvinirnir fundust hlupu hvað mætti þá eigi um ykkur
þeir i fangið hvor á öðrum og segja, fögru konur, er sögu
grétu af innilegum fögnuði. þessa lesið, þvi að -er eg lít
Þegar Galeazzo haföi kyst Lu- yður fyrir hugskotsaugum mín-
creziu ótal sinnum og vafið um, sé eg að augu yðar eru
liana örmum, spurði hann hana rök af tárum. j
enn grátandi: Til þess að halda þessum
„Seg mér, ástin mín, hversu sorglega atburði leyndum voru
leið þér i einverunni, fjarri lík ástvinanna grafin svo litið
.mér? Varstu ekki hrygg, er eg bar á,’og bornar út fregnir um
var hvergi nærri? I sannleika það, að þau hefði látist úr pest-
sagt, eg hugði að eg mundi ekki inni, þvi aS um þetta leyti geklc
SOGSVIRKJUNIN.
Dönsk hlöð hafa birt myndina hér að ofan með frásögnum af
Sogsvirkjuninni. ,