Vísir - 23.12.1941, Qupperneq 3

V I S IR
3
*eftir því, a'ð hvergi væri liávaði
•eða neitt það aðhafst, sem ekki
var samkvæmt hinum ströng-
ustu siðum er gilhi þetta kvöld.
Menn sátu því alvarlegir og
lásu i sálmabókum sínuin o. þ.
1. Og venjulega var gengið
snemma til rekkju l>etta kvöld.
Á jóladagskvöldið mátti heldur
ekki spila eða fara í leiki. Á ann-
an dag jóla máttu svo allir
skemmta sér eftir vild. Þá var
farið í leilci, spilað: púkk, vist
og alkort o. s. frv., og úr því
alla dagana milli jóla og'nýárs,
þvi að þá daga áttu allir frí frá
■öðrum störfum en nauðsynleg-
ustu gripahirðingu.
Á jóladagsmorguninn var
fyrst drukkið kaffi með lumm-
um með sírópi. Á venjulegum
morgunverðartíma var svo
jólagrauturinn borða*ður. Það
var hnausþykkur bankabyggs-
graulur, stundum með hris-
grjónum, í, en alltaf með nógu
útá. Um kvöldið fengu menn
svo aftur kaffi og lummur með
siröpi. Að öðru leyti en þessu
borðuðu menn jólamal sinn frá
kvöldinu áður. Aldrei var vín
um liönd haft lijó fóstra mín-
um, enda þótt jól væru. Hann
var svo mikið á móti því. Hins-
vegar fengu piltarnir sér oft á
jólapelann, en þeir fóru mjög
vel með það. Gættu þess að láta
fóstra minn verða þess sem
minnstvaran.
Á unglingsárum mínum var
snaður nokkur i Helgafellssveit,
sem Sigurður hét, og hafði
fengið auknefnið Sveltingur, af
þvi að hann sagðist alltaf vera
sísvangur. Sigurður þessi var
fastur gestur hjá okkur um
hver jól. Eitt sinn gerðum við
strákarnir okkur það til gam-
ans, að vita hvað Sigurður gæti
<etið mikið i einu af jólagrautn-
sim. Honum var fyrst skammt-
að i 4 eða 5 marka skól, bættum
við svo graut i askinn eftir því
sem Sigurður át og hættum ekki
fyrr en liann hafði etið tólf
merkur fyrir utan allmikið af
siröpi, sem jafnan var bætt út
á grautinn, til þess að gera Sig-
urði liann gómsætan. Sigurður
þessi var matmaður mikill, enda
var vömhin á honum eins og
kýrvömb, hékk niður á læri.
Það var föst venja hjá sr.
Ólafi fóstra minum að messa
heima að Helgafelli á jóladag-
inn, en á 2. eða 3. í jólum í
Bjamarhöfn. Fór það eftir því
hvernig veður vor, þvi að sein-
farið var þá lit í Bjarnarhöfn
frá Helgafelli, sérstaklega yfir
Berserkjahraun. En messan á
jóladaginn var oft seint úti, því
að gamli maðurinn var held-
ur langorður, og seinn að
flytja prédikun sina. Messan
stóð því oft allt að 4 klukku-
stundum. Var þá ekki laust við,
að stundum heyrðist fram i
kirkjunni, að yngra fólkið livísl-
aði sin á milli: „Skyldi karlinn
aldrei ætla að liætta?“ En hér
varð hver að sitja þar sem
liann var kominn, þvi að hvort-
tveggja var, að ekki þótti við-
eigandi að fara út undir pré-
dikuninni, og annað liitt, að
meðhjálparinn læsti kirkjunni
ó meðan á guðsþjónustunni
stóð, og geymdi lylcilinn í vasa
sinum. Þá er messugjörð var
lokið þökkuðu allir presti fyrir
kenninguna með handabandi.
I
Heimilshættir
að Helgafelli
og Þingvöllum.
Síðustu 6 árin sem sr. Ólafur
fóstri minn var á Snæfellsnes-
inu, bjó hann að Þingvöllum, en
sú jörð er alveg niður við sjó,
þar sem Nesvogur gengur inn
úr Breiðafirðinum. Þangað
fluttist hann sakir ]æss að það-
an var hægara að sælcja til eyj-
anna, sem lágu undir Helgafell,
en i þeim var varp, kópatekja,
heyskapur o. fl.
Fóstri minn var siðavandur
og reglusamur. Hann gekk ríkt
eftir því að allt væri í röð og
reglu á heimilinu. Á vetrum,
þegar menn höfðu lokið skepnu-
hirðingu, settist hver að sinni
vinnu. Karlmennirnir unnu
hrosshár, tættu ull fyrir stúlk-
urnar, ófu vaðmál o. fl. Stúlk-
urnar þeyttu rokka sína, prjón-
uðu sokkaplögg, peysur, nær-
föt o. fl. Á meðan þessu fór
fram, var alltaf einhver sem
las sögu fyrir fólkið eða kvað
rímur. Eg lærði ungur að lesa
og fékk því fljótlega það starf,
að lesa fyrir fólkið. Þeim, sem
las var jafnan fenginn staður
fram við dyr, þar sat eg því
kvöld eftir kvöld og þuldi liverja
skræðuna á fætur annari. Oft
voru skruddur þessar svo gaml-
ar og snjáðar, að með naum-
indum var hægt að komast
fram úr þeim. Er .fram i sótti,
þótti mér þetta leiðinlegt verk,
því var það að mér þótti jafn-
an koma góður gestur er að
garði bar mann nokkurn þar
úr sveitinni, Sigurð Eiríksson
að nafni. Var hann orðlagður
fyrir rímnakveðskap og var því
jafnan fenginn til þess að kveða
rímur þar, sem hann var nætur-
gestur. Rödd Sigurðar var bæði
mikil og falleg, var liann því
mjög afhaldinn sem kvæða-
maður.
Strax úr nýári fóru vinnu-
mennirnir lil sjávar, allir nema
fjármaðurinn og við ungling-
arnir. Réru þeir jafnan vestur
undir jökli. Áður en þeir fóru i
„verið“ var mikið annríki við
að úthúa þá, bæði með klæðnað
og „útgerð“ sem kallað var.
Hafði liver sína matarskrfnu
út af fyrir sig, sem í var alls-
konar feitmeti. Auk þess fékk
liver maður með sér eitt hangi-
kjötskrof. Á vorin komu þeir
svo með hlut sinn hertan, bæði
fisk og hausa. Var þetta hið
mesta búsílag. Góðir þorskhaus-
ar voru ágætis matur, beinin úr
þeim voru venjulega hirt, þau
voru barin og gefin kúm.
Stundum voru tálknin rifin úr
hausunum, bleytt upp og soðin
eitthvað. Voru þau svo færð upp
í stórt trog, og með þeim borið
bráðið flot. Mátti þá hver ganga
þarna í og eta eins og hann vildi.
Voru slik kvöld kölluð „tálkna-
kvöld“. Annars var alltaf nóg
að borða lijá fósturforeldrum
mínum, og minnist eg aldrei
að eg hafi liðið sult í fæði, eins
og margir urðu að gera á upp-
vaxtarárum mínum. Á meðan
við áttum lieima í Helgafells-
sveitinni var oft mikið til af
kofu, sel og fiski. Þá var og oft
sótt skarfakál fram á klett, sem
Skarfaldettur nefndist. Var það
borðað með súrmjólk. Hitt er
annað mál, að maður hefði oft
getað ]>egið meira að borða en
maður fékk, sérstaklega um
sláttinn, þvi að vinnutiminn var
langur og maður þvi oft þreytt-
ur á kvöldin.
Það var fastur siður hjá fósra
mínum, að allir urðu að vera
f
komnir til vérka kl. 6 á morgn-
ana, strax og sláttur byrjaði.
Sjálfur fór hann á fætur kl. 5
og gekk hart um bæinn, og var
ekki laust við að oklcur fyndist
hann liafa óþarflega hátt. Sá var
nefnilega vandi lians að liann
setti upp „danska skó“ sem
kallað var, þegar hann ldæddi
sig og gekk á þeim á meðan
að fókið var að vakna, og var
enginn svo morgunsvæfur, að
hann ekki vaknaði við umgang
gamla mannsins.
Þegar allir voru komnir til
verks lagði hann sig venjulega
fyrir aftur, og þegar hann kom
út á eftir liafði hann telcið af
sér „dönsku skóna“ og sett upp
í þeirra stað íslenzka sauð-
skinnsskó.
Máltíðum var þannig liáttað
um sláttinn, að menn fengu
skyr og mjólk áður en þeir fóru
til vinnu sinnar. Var það kall-
aður „litli skattur“. Um kl. 9
var borðaður morgunverður,
sem venjulega var harðfiskur
og skjThræringur eða tómt
skyr. Var aðeins sezt niður til
þess að glevpa þetta í sig, og
þegar staðið upp til vinnu að
nýju. Um kl. 12 var drukkið
hádegiskaffi. Með því var kánd-
ísmoli, sem oftast var látinn á
undirskálina. Miðdegismatur
var um klukkan 3. Það var
oftast fiskur og brauð, og ein-
liver vökvun í aski á eftir. Um
miðdaginn var eklcert hvílt sig
frekar en um morgunmatinn.
Klukkan um 6 var kaffi á sama
hátt og um hádegið. Var það
kallað miðaftanskaffi. Framaii
af slættinum, meðan bjart var
fram eftir á kvöldin, mun vana-
lega hafa verið hætt um kl. 11,
en er líða tók á sumarið var
birtan venjulega látin ráða hve-
nær liætt var. Það var unnið
þar til ekki þótti lengur hægt
að raka og slá fyrir rnyrkri.
Þegar lieim var komið var
kvöldverðurinn. Var það venju-
lega mjólk, með einhverjum
bita með fyrir karlmennina.
Stúlkurnar og unglingarnir
fengu ekkert nema mjólkina.
Stundum var mjólkin lileypt í
öskunum. Okkur strákunum
þótti heldur lítið matarhragð að
mysunni. Eg lék það því oft, að
hella henni niður og sníkja mér
mjólk í staðinn.
Á Helgafelli og Þingvöllum
var oft heyjað fram á harða
liaust í eyjunum. Gras féll þar
miklu seinna en á landi
Á Helgafelli voru venjulega
5 karlmenn og 3 stúlkur að
heyskap, auk. unglinga. Kaup-
gjaldið var þetta frá 8—12 kr.
á viku fyrir karlmanninn, og
helmingi lægra fyrir kven-
manninn. Ekki voru það nema
allra duglegustu mennirnir,
sem fengu 12 kr. á viku. Venju-
lega voru kaupamennirnir „und-
an Jökli“ sem kallað var. Túna-
slátturinn sóttist oft frekar
seint, því að túnið var seinunn-
ið. Var lionum oft ekki lokið
fyr en 17—18 vikur af sumri.
Flest árin, eftir að eg fór að
muna eftir mér, voru þetta 80
—100 ær í kvíum á Helgafelli og
Þingvöllum
Ýmsar æskuminningar.
Eins og eg hefi tekið fram
bjó faðir minn í Dældarkoti
þegar eg fæddist. Þaðan fluttist
hann að Selvöllum, en var þar
skamma stund. Frá Selvöllum
íluttist hann að Saurum í sömu
sveit, og var það í húsmennsku
2 eða 3 ár. Frá Saurum fluttist
liann að Skildi, en svo nefndi
hann nýbýli, er liann byggði í
landi Saura á sléttri grund norð-
vestan undir Arnarhóli, lítinn
spöl frá eystri bakka Grísliálsár.
Munu nú nálægt 90 ár síðan að
faðir minn reisti bæ sinn þarna.
Áf bændum í Helgafellssveit
voru þeir taldir gildastir Sum-
arliði á Svelgsá og Jón í Hrísum.
Síðari ár min í Helgafellssveit
bjó Þorleifur í Bjarnarhöfn.
Hann var talinn læknir góður,
og var því allmikið sóttur til
sjúklinga. Sérstaklega þótti
liann góður að hjálpa konum
við barnsburð. Gríslióll var þá
ómerlcilegt lcot, sem nú mun
orðið. stórbýli. Af tur voru Vala-
björg talin sæmileg jörð, en þau
voru næsti bær við Grishól. í
út Botnunum voru mikil kot
og fátækt fólks þar að sama
skapi. Bezt mun liafa verið bú-
ið í Hraunsfirði, þar var bjarg-
álnamaður er eg man eftir. Lé-
legastur bær, sem eg man eftir
í sveitinni held eg að liafi verið
að Arnarstöðum. Annars var
yfirleitt fátækt í sveitinni. Þó
man eg ekki eftir því, að eg
heyrði að fólk liði hungur, nema
þá lielzt fyrri hluta ársins 1855.
Vesturinn 1854—55 var ákaf-
lega liarður, sérstaklega eftir að
kom fram yfir nýárið. Þá voru
frost svo mikil að Breiðafjörð
lagði langt fram, aðeins hörð-
ustu straumarnir á milli eyj-
anna voru ólagðir. Fóru menn
ríðandi fram um allar eyjar og
vestur fyrir fjörð. Sjávarfugl
féll þá mjög á Breiðafirði og
viðar um Vesturland. Eru mér
enn í minni fluglahóparnir, sem
eg sá frosna í ísnum. Þegar kom
fram á veturinn var með öllu
vörulaust i Stykkishólmi, svo að
björg var enga þangað að sækja.
Þeir sem bezt bjuggu áttu ein-
hverja „dragju“ af skreið fram
á veturinn, en annars var hor-
ket og mjólk, á meðan að kýrn-
ar hreyttu eitthvað, aðalfæðan
sem fólk dró fram lífið á. Er
]>etta var bjó fóstri minn á Þing-
völlum. Ekki minnist eg þess,
að sérstakur skortur væri hjá
okkur, að minnsta kosti höfðum
við alltaf nægilegt af harðæti.
Þessi vetur er mér ennþá
minnistæðari en frostaveturinn-
1881—82.1 sjóplássunum vestur
undir Jökli var og harðæri mik-
ið þennan kalda frostavetur. Sjó
lagði langt út frá Ólafsvík og
Sandi. Man eg eftir því að það
var í frásögur fært, að maður
að nafni Gísli Guðmundsson til
lieimilis á Sandi, lét setja bát
sinn langa leið eftir ísnum og
kom honum fram af ísbrúninni
í auðan sjó. Hann fyllti bátinn á
mjög skammri stund, því að
fiskur var nógur. Er hann kom
að ísbrúninni aftur með hlað-
inn bátinn var þar margt manna
fyrir. Var þegar kastað köðlum
til Gisla og báturinn dreginn
upp á ísinn með fiski og mönn-
um, og var sagt, að svo hefði
verið mikill aðgaúgur í þeim,
sem bátinn drógu, að þeir hent-
ust með hann eftir ísnum lang-
leiðina í land, án þess að karl-
arnir, sem í honum voru, fengju
tækifæri til þess að komast úr
honum. Gisli þessi, form. báts-
ins, var hinn mesti dugnaðar og
atorkumaður. Hann var ættað-
ur úr Hergilsey á Breiðafirði.
Af unglingum þeim, er ólust
upp með mér á Helgafelli og
Þingvöllum, minnist eg sérstak-
lega Kristínar dóttur fóstra
míns. Hún var árinu eldi en eg.
Við vorum því leiksystkini og
lékum okkur mikið saman. Að-
alleikföngin voru horn, leggir og
skeljar, og trúi eg ekki öðru en
að ennþá megi finna eitthvert
rusl eftir okkur í klettastöllum í
Helgafellinu og ' borgunum
kringum Þingvelli. Hún réði
jafnan leikjum okkar. Það var
alltaf sama viðkvæðið bjá henni,
ef eg ætlaði að fara að raða ein-
hverju: „Eg er eldri en þú og
því verð eg að ráða“. Eg hvart
því jafnan frá tilraunum mín-
um til þess að brjótast til valda,
og Íét mér vel líka það, sem hún
vildi. Kristin giftist ung vestur
á land. Maður hennar hét Einar
Halfdánarson og var bróðir sr.
Helga Hálfdánarsonar, föður
Jóns biskups. Þau hjón eignuð-
ust mörg börn og mun margt
manna frá þeim komið.
Mikið saknaði eg Kristinar
þegar hún fór alfarin vestur.
Mér fannst eg svo einmana á
eftir. Það mlmu nú liðin meira
en 80 ár frá því að við skildum,
þó er mér ennþá fyrir hugskots-
sjónum, og mun jafnan verða á
meðan að eg minnist nokkui’S
úr þessu lífi, augnatillit liennar
er við liorfðumst i augu, rétt í
þvi er bátnum, sem flutti liana
á burtu frá foreldrum og æsku-
stöðvum, var ýtt frá landi. Eg
rölti upp fjöruna, mér fannst
jörðin riða undir fótum mínum.
Hugsunin var öll í molum. —
Fátækur sveitadrengur —
prestsdóttir — draumórar —
fjarstæða.
Réttir o. fl.
Á uppvaxtarárum minum var
töluvert um drykk juskap meðal
manna í Helgafellssveit og
Stykkishólmi. Það var alveg
föst venja, að menn drukku sig
fulla þegar þeir fóru í kaup-
staðinn og réttirnar. Það þóttist
enginn maður með mönnum
nema að liann væri fullur í rétt-
um og meiriháttar kaupstaða-
ferðum. Eg fylgdist að sjálf-
sögðu með tízkunni og drakk
mig svínfullan við þessi liátið-
legu tækifæri, og það áður en
eg náði tvítugu. Annars var það
nær föst venja þar i Helgafells-
sveitinni, að þegar menn fóru
„niður í Hólm“ ]xi komu
]>eir ekki heim fyi’ en kom-
ið var fram á nætur og þá
að jafnaði meira og minna
drukknir. Menn áttu eitthvað
svo erfitt með að koma sér á
stað úr „Hólminum“. Undan-
tekning frá þessu var fóstri
ininn. Hann var á móti öllu
vini og drykkjuskap. A þessum
árum var Páll Hjaltalín verzl-
unarstjóri fyrir Clausensverzl-
un í Stykkishólmi. Hann var
maður vel liðinn, spaugsamur
og sikátur og gerði jafnan gott
úr Öllu, sem í odda skarst i
milli lians og viðskiptamann-
anna. Það var sagt sem dæmi
um víndrykkju manna í Stykk-
ishólmi og grend, að eitt sinn
hafi hann gefið og selt upp úr
tveimur ámum af brennivini á
einum degi fj’rir jólin.
Sonur Páls var Sören Hjalta-
lín. Hann mnn liafa tekið við
verzlunarstjórastöðunni eftir
föður sinn.
Rétt Helgfellinga og Hólmara
var Arnarhólsrétt, þar var oft
sukksamt, og minnist eg ]>ess t.
d., að eitt sinn varð að sleppa
öllu fé út úr réttinni áður en
liálfnað var að draga, sökum
þess að allt var í uppnámi;
menn flugust á í bendu eða
lágu ósjálfbjarga úti um grund-
ir. Árin á eftir þennan mikla
slag var farið að fá sýslumann-
inn til þess að koma upp í rétt-
ina. Fóru menn sér þá friðlegar
en áður. Stundum bar það við,
er amtmaðurinn, Páll Melsted,
sat í Stykkishólini, að liann kom
upp í rétt. Þorði þá enginn að
hreyfa sig.
Eitt liaust var eg sendur í
Miðhraunsrétt, en sú rétt er
sunnan Kerlingaskarðs. Var
fyllirí þar miklu minna en eg
átti að venjast úr minni rétt.
Voru menn þó all mjög við skál,
en til óeirða kom ekki. Við fór-
um suður Kerlingarskarð og
Dökkólfsdal. Mér er Kerlingin á
Kerlingarskarði mjög minni-
stæð. Sérstaklega minnist eg
þess livað mér þótti pilsið henn-
ar stutt. Hún hefir víst verið á
undan sínum tíma í tizkunni
kerlingarhróið. í þessari ferð
kom eg acS Hvammi i Dökkólfs-
dal. Þar mun nú aðeins sjást
rústir einar. En er eg kom þar,
bjó þar gildur bóndi, hvert nafn
lians var man eg ekki, en þess
minnist eg, að hann var að
enda við að bera upp svo stórt
hey, að eg man ekki að liafa séð
annað slíkt um mina daga.
Flutt af Snæfellsnesi.
kvonfang, búskapur.
(Molar).
Það mun liafa verið nálægt
1859 er fóstri minn fluttist bú-
—
ferlum frá Þingvöllum í Helga-
fellssveit að Breiðabólsstað í
Vesturhópi. Haustið áður hafði
hann sett á full 150 fjár, er
hann ætlaði að flytja með sér
norður, en fullur þriðji partuj
þess drapst um veturinn úr
Kráðapest. Var pestin svo heift-
um, að oft náðist varla að skera
féð, sem veiktist, enda þótt vak-
að væri í húsunum.
Til þess að reka féð norður
með mér, fékk fóstri minn Jón
föður minn. Við rákum tæpar
100 kindur. Ferðin gekk sæmi-
lega, en sóttist þó seint, það
man eg. Við fórum gangandi,
en prestslijónin og fólk það er
með honum fluttist noi’ður fór
að sjálfsögðu riðandi. Á Breiða-
bólsstað mun fóstri minn hafa
verið þrestur í 8 ár. Hjá honum
var eg svo þar til er eg giftist
og fór að búa sjálfur. Eg giftist
á Breiðabólsstað. Kona mín,
Herdís Pétursdóttir, var ættuð
vestan af Breiðafirði. Hún hafði
verið lengi hjá fóstra mínum
og flutzt með honum norður.
Við höfðum verið 9 ár samtíða
er við gengum i hjónaband.
Alls vorum við hjónin i hjóna-
bandi i 64 ár, eða þannig á sama
heimili í 73 ár. Það er þvi ó-
neitanlega margs að minnast
frá svo langri samveru. —
Hún dó 1931 og saknaði eg
hennar mjög, enda hefir mig
oft dreymt hana siðan, og
venjulega þannig að við erum
eittlivað að bjástra saman eins
og á meðan við vorum samtiða.
Fyrst eftir að við hjónin gift-
umst vorum við að Breiðabóls-
stað hjá fóstra mínum. Frá
Breiðabólsstað fluttumsf við að
Efri-Þverá og þar byrjuðum
við fyrst sjálfstæðan búskap.
— Þaðan fluttuinst við eftir
þriggja ára dvöl að Katadal og
bjuggum þar í 8 ár. Var þar
gott að vera. Þaðan fluttumst
við aftur að Efri-Þverá, og
vorum þar enn i 3 ár. Frá Efri-
Þverá fórum við að Gottorp og
þar bjuggum við i 20 ár. Enn
fluttum við búferlum og fórum
nú að Súluvöllum og bjuggum
þar í tvibýli í 5 ár, og þar tel eg
að mér hafi i raun og veru liðið
verst i búskapnum. Einbýlið
lofar vist enginn eins og vert
er. Enn var flutt, og nú var það
í siðasta siptið i búskapnum.
Við fluttum nú að Miðhópi í
Víðidal. Þar munum við hafa
búið sjálf um 5 ára skeið, en þá
tók Sturla sonur okkar við bú-
forráðum þvi að sjón min var
nú mjög tekin að daprast, og
þar varð eg alblindur.
Frá Miðhópi fluttumst við
hjónin 19ý7, eftir lát Sturlu son-
ar okkar, til dóttur okkar og
tengdasonar, að Skógarkoti i
Þingvallasveit. Við fórum ríð-
andi alla leið frá Miðhópi í
Borgarnes, þá bæði orðin al-
blind. Hjá þeim hjónum hefi
eg svo dvalið siðan, og kona
mín þar til hún dó, fyrst að
Skógarkoti, en síðan hér í
Reykjavik, þar sem eg býst við
að enda mína löngu æfi.
Um búskap minn er fátt eitt
að segja. Við hjónin byrjuðum
með litil efni, einar 50 kindur,
þar með voru allar eignir okk-
ar taldar. Við eignuðumst 9
börn, og var þvi stundum erfitt
um vik, en allt komst af án þess
að líða skort, þó að liart væri
stundum i ári, og erfitt fanga
á Norðurlandi. Eg kleif jafnan
þritugan hamarinn svo að börn
mín og kona gætu fengið nægi-
lega lifsbjörg. Fyrstu búskapar-
ár mín „réri eg suður“ og var
það mikill styrkur með hinu
litla búi.
Suðurferðir.
Eftir að eg kom norður fór
eg að „róa suður“. — Alls
réri eg átta eða níu vertiðir,
alltaf á Álftanesinu nema eina
vertið, er eg réri i Vogum. Sú
vertíð er mér líka einna minn-
isstæðust, en það er sakir þess,
að þá lenti eg á skipreka und-
ir Keflavikurbjargi, svo að litlu
munaði að eg færist. Við rérum
venjulega 4 á fjögra manna
fari, en þennan minnisstæða
dag var einn liásetanna lasinn
svo að við vorum ekki nema 3
á bátnum. Formaðurinn, sem
Kabrasius hét, eg og piltur, Ein-
ar að nafni, nágranni minn að
norðan. Við rérum snemma
morguns í sæmilegu veðri, en
er leið á morguninn gerði suð-
austan rok, svo að við urðum að
hleypa undan. Var mikil ágjöf
á bátinn, svo að eg mátti alllaf
standa i austri. Formaður var
við stýrið, en Einar gat ekkert
vegna sjóveiki, lá hann þvi fyrir
fram í barka. Eg hafði marg-
sinnis orð á því við formann-
inn, að varasamt væri að hafa
seglið fast, hann gæti vel haft
aðra hendina á klónni en hina
Framh. á 5. siðu.