Vísir - 12.01.1945, Blaðsíða 7

Föstudaginn 12. janúar 1945
7
VISIR
0=
19
„Það er ekki fjarri því, að eg sé þcr sammála,
Demetrius. En það mundi þó verða mönnum til
mikils Íiugarléttis, þegar á móti blæs, að geta
alið von um að einhver góður máttur sé til —
einhvers slaðar — og hægt sé að ákalla hann.“
„Já, lierra.“ samsinnti Demetríus og leil til
himins. „Stjörnurnar fara sínar mörkuðu braut-
ir. Eg geri ráð fvrir því, að þær sé beiðarlegar
og skynsamar. Eg trúi á Tíber-fljót, fjöll,
kindur, nautgripi og besta. Ef guðir ráða þeim,
j)á eru þeir guðir heiðarlegir og með réttu ráði.
En ef til cru guðir á Ólýmpsf jalli, sem stjórna
málefnum manna, þá eru þeir illir og geðveikir."
Nú kom Deinelriusi í hug, að liann Iiefði talað
of mikið og hann stirðnaði, stóð teinréltur og
gaf með þvi til kynna, að augnablik trúnaðarins
milli húsbónda og þræls væri á enda. En Mar-
sellus var ckki á því að liætta strax.
„Þú ert ef til vill þeirrar skoðunar,“ sagði
hann, „að allt mannkynið sé geðsjúkt?“
„Eg veit það ekki, herra,“ svaraði Demetríus.
og lét sem hann hefði ekki lekið eftir háðsglott-
inu á andlili húsbónda síns.
„Jæja,“ hélt Marsellus áfram, „við skulum þá
þrengja umræðuefnið lítið eitt. Það er ef til vill
skoðun þín, að rómveska lieimsveldið sé geð-
sjúkt?"
„Þræll yðar, herra,“ sagði Demetríus liarðri
i'öddu, „liefir sömu skoðun á því og búsbóndi
hans.“
Marsellusi varð nú Ijóst, að liinar Iieimspeki-
legu htigleiðingar þeirra voru á eiida. Ilann
vissi það af reynslunni, að þegar Demetrius var
búinn að afráða að vera þræll og ekkei'l annað,
j)á var ekki hægt að fá hann ofan af því, livað
sem það koslaði. Þeir stóðu báðir þöglir og
horfðu riiður í vátnið, sem ólgaði í kjölfari
skipsins.
Grikkinn liefir á réttu að standa, hugsaði Mar-
sellus. Það er einmitt jjetta, sem þjáir rómverska
heimsveldið------það er geðsjúkt! Það cr mcin
alls mannkynsins. Það er geðsjúkl! Ef lil er ein-
hver æðri ráðandi máttur, þá er liann líka geð-
veikur! Stjörnurnar eru beiðarlegar og skyn-
samar. En mannkynið er brjálað!.........
lvlikk! Ivlakk! Iílikk! Klakk!
III. KAFLI.
Litla skipið, sem Marsellus var farþegi á,
hrepspti eitthverl versla veður, sem komið hafði
á jiessu ári, á leiðinni framhjá Lipari-evjunum
og í gegnum Messina-sund. En þegar komið var
suður úr sundinu, skánaði veðrið svo og gcrði
svo góðan byr. að Manius skipstjóri var fáan-
legur til að gefa sig á tal við farþegann.
„Getið þér ekki sagt mér eittlivað um Minou,“
sagði Marsellus, þegar Manius var búinn að
rabba drykklanga stund um siglingar sínar.
Ilajin bafði meðal annars komið til Palermo,
Kritar, Alexandríu og Joppa.
Manius bló, er Marsellus sagði jietta.
„Eg skal segja yður. að það er ekki til neinn
staður, sem heitir Minoa.“
Marsellus rak upp stór augu, er skipstjórinn
sagði þetta, svo að bann tók sér fyriy hendur að
hressa upp á sögukunnáttu farþega síns. Mar-
sellus vissi þó sumt af þvi, sem skipsljórinn
skýrði honum frá.
Hálfri öld áður höfðu hersveitir Ágústusar
hafið umsát um liina gömlu borg Gaza. Borg-
in var tekin herskildi eftir langa og grimmilega
vörn og taka hennar kostaði meira en borgin
var verð.
„Þáð befði verið ódýrara,“ sagði Manius, „að
greiða hinn báa toll, sem krafizt var fyrir leyfi
lil að fara um saltbrautina."
„En hvað um Beduínana?“ spurði Marsellus.
„Iveisarinn befði líka getað friðað þá með fé-
gjöfum og ekki þurft að kosla miklu til. Við
misstUm tuttugu og þrjú þúsund menn í bar-
dögunúm um Gaza.“
Manius hélt áfram með söguna. Ágústus gamli
hafði verið viti sínu fjær af reiði yfir því, hversu
vasklega borgarbúar vörðust, en þeir voru sam-
safn Egipta, Sýrlendinga og Gyðinga, sem
hræddust ekki að sjá blóð. tóku aldrei fanga og
kunnu allra manna bczt að beita allskonar pynd-
ingum. Ágústusi fannst framkoma þeirra, er
jieir buðu heimsveldi hans byrgin, vera full á-
stæða lil jiess, að nú yrði gerð dugleg hreingern-
ing i jiessu pestarbæli. Framvegis átti þessi borg,
Gaza, að vera bin rómverska borg Mínóa og'
hann kvaðst vænta jiess, að íbúarnir sæu hag
þann, sem það færði þeim að komast undir
stjórn menningarrikis, og gleymdu því, að
nokkuru sinni hefði verið til bæjarfélag. sem var
eins sóðalegt, óheilnæmt, róstusamt og óviðun-
andi i alla staði og Gaza.
„En Gaza,“ liélt Manius áfram sögu sinni,
„liafði verið Gaza í seytján aldir og það hefði
þurft meira en tilskipun frá Ágústusi keisara til
að breyta nafni borgarinnar.“
„Eða hegðun borgarbúa, býst eg við,“ skaut
Marsellus inn í.
„Eða ódauninn," sagði Manius þurrlega. „Þér
vilið það, herra,“ hélt bann siðan áfram, „að
hin bvíta strönd Dauðahafsins er eins og salt-
blettur við vatnsból i frumskógi þar sem dýr af
öllum stærðum og tegundum safnast saman og
berjast. Þetta hefir átt sér stað lengur cn saga
nokkurrar jijóðar getur um. Stundum befir það
komið fyrir, að dýr, sem er stærra en önnur,
befir komið þarna að og hrakið öll hin á brott,
Þá bafa minni dýrin við og við bundizt samtök-
um gegn stóra dýrinu og stökkt jivi á brott, en
siðan liafa jiau orðið ósátt á ný og baldið áfram
að berjast innbyrðis. Jæja — svona er Gaza!“
„En saltið fæst ekki í Gaza sjálfri,“ sagði
Marsellus nú. „Það er flutt frá Dauðahafinu.“
„Satt ci' það,“ svaraði Manius, „en menn kom-
ast elcki til Dauðahafsins, til að ná sér saltkorn,
nema Gaza bleypi þeim framhjá. Um langan
aldur stóð þetta svo, að ljón Judeu varnaði öll-
mn öðrum vegarins, þegar ’það var búið aS
hrekja Filistea-hýenuna á brott. Þá kom egipzki
fillinn og bræddi Ijónið á braut. Næst stökk
tigrisdýrið Alexander á fílinn. En alltaf fór þaS
svo eftir bverja viðureign að hin máttarminni
læddust aftur til borgarinnar og rifu Jiar livert
annað i sig, meðan þau voldugu voru að sleikja
sár sín.“
„Og hvaða dýr kom svo á eftir tigrisdýrinu ?‘*
spurði Marsellus, þólt bann vissi, Iivert svariS
mundi verða.
V
Hvers vegna liafa Skotar inikla kíninigáfu? V
Af því að hún er gefins.
Heyrnarlaus eiginniaður og blind eiginkona erif
alltaf hamingjusöm hjón. (Danskur málshátlur).
Frúin sem ekr bílnum úr aftursætinu er ekki betri
heldur en eiginmaðurinn, sem eldar matinn frá borð-
stofuborðinu.
Þegar Lincoln frétti, að Fred Douglas væi i i Wash*
inglon, lét hann senda eltir honum og bauð honum
í tédrykkju. Seinna, þegar Douglas var spurður um
boðið, sagði hann, að Lincoln væri eini hviti mað-
urinn sem hann hefði eytt með einni klukkustund,
sem ekki hefði minnt sig á, að hann væri negri.
Á tuttugu árum hefir hnetuframleiðsla Californíiv
meir en tvöfaldast.
Hver éinstakur maður í slórri flugvél hefir verjv-
ur utan á sér, sem vega 28 pund. — s,
Ámcrískai' stálverksmiðjur framleiða nógu mikið a^
stáli til að byggja einn tundurspitli á hálftima fresti
alan sólarhringinn.
Eftir 12 ára stjórn Japana í Manchúríu höfðu 13
milljónir, cða þriðji hluti íbúanna, orðið þrælar ópí-
umsnautnarinnar. >
Dómarinn: Hefi eg ekki einhvern tíma séð yð-
ur áður?
Fanginn: Jú, eg kenndi dóttur yðar að syngja.
Dómarinn: Þrjátíu ára fangelsi.
Ivennarinn: Ef þú skærir kartöflu í tvo lduta, því
næst þessa tvo hluta i fjóra hluta, og svo hvern af
þessum fjórum í tvo. Hvað hefir þú þá.
Sigrún litla: Kartöflu-salat.
172
Á
FLÓTTA
Eílir
Ethel Vance
Það liljóta að vera einhver
ráð, bugsaði hún. Eg verð að
finna þennan gamla þjón þeirra,
Fritz mun liann heita. Hann
kemur áreiðanlega með vega-
bréfið. Hann kemur beinl liing-
að. Harin litur út fyrir að vera
maður, sem bægt er að treysta.
Eg spyr hann ráða.
Furðanlegt að eg skuli gripa
í það eins og trausta taug, „að
leita ráða gamals þjóns.
Hvað var þetta, sem eg þótt-
ist sjá, þegar þau voru að fara,
— eitthvað sem var svo óliugn-
anlcgt — að minnsta kosti i
svip? Æ. eg get ekki munað.
Þegar klukkan er farin að ganga
tiu er það horfið langt út í
buskann og kemur aldrei aftur.
Þegar Juli kom með morgun-
kaffið sat greifynjan þarna enn
og jiað var síður en svo að hún
væri nokkuð svfjuleg, eins og
hún var jió oft á morgnana. En
tillit liennar var annarlegt og
dreymandi.
„Góðan daginn „kæra frú,“
sagði Juil. Greifynjan var búin
að draga gluggatjöldin frá og
sólin skein inn um gluggana.
„Það er fagurt veður í dag.“
Juli veitti greifynjunni enga
sérstaka athygli. — Juli var vel
kunnugt um kunningsskap
greifvnjunnar og hershöfðingj-
ans og hún sá jafnan á svip
greifynjunnar, livort þau hefðu
deilt eða ekki. En Juli lél alltaf,
sem hún ekkert vissi. Þennan
morgun komst Iiún að þeirri
niðurstöðu, að greifvnjan væri
hamingjusöm. Juli ætlaði að
skjóta því að Katíiie, er niður
kæmi, að greifynjan og liers-
höfðinginn hefðu jafnað ágrein-
inginn sín í milli.
Greifynjan drakk kaffisop-
ann sinn og fór að liugsa um
stúlkurnar sínar, en mundi ekki
í svipinn livað áformað var
þeim varðandi. Hún fór að
liugsa um Suzanne — livað lnin
mundi hafa fyrir stafni i dag.
Þar til í gær hafði lienni geðjast
lílt aðSuzanne.Nú var hún henni
skuldbundin. Greifynjunni féll
allþungt að Iiugsa um Suzanne
og Leo. En hún hratt þessum
liugsunum frá sér og þeirri
auðnar-sýn, sem við hafði blas-
að stulta stund niðri i forsaln-
um.
.... Nei, nei. Það mátti ekki
fara svo. Hún yrði að byrja nýtt
líf — byrja á nýjan leik. Þegar
i kvöld, á áttunda tímanum.
Hún ákvað að fá sér bað og
það varð lienni til mikillar
hressingar. Og er hún haíði
klæðst og snyrtað sig lil fannst
lientii, að hún væri tiu árum
yngi'i.
Hún fór að lireyfa til skúffur
sinar og hirzlur. Það var svo
margt, sem hún vrði að losa sig
við, fatnað ýmiskonar_ sem lnin
gæti gefið Juli Kathie, og svo
var ógrynni af bréfum og öðru,
sem líklega bæri bezt að brenna.
Og svo var það Kurl. Hún
reyndi að Iirinda frá sér öllum
bugsunum uni liann og fór aft-
ur að líta yfir fatnað sinn og
annað. Hvað mundi Emniv
Ritter gera í hennar sporum.
Húii mundi bara standa upp bg
fara sina leið. „Það gæti eg
lika, en — sumt get eg ekki við
mig skilið.“
Hún settist við skrifborð sitt,
tók blað og blýant, ákveðin i
að liripa á lisla jiað. sem hún
ællaði að taka með sér.
Litla gullklukkan niðri i for-
salnum sló átta liögg.
Gat það veriö að tvær klukku-
stundir væri liðnar frá því þau
fóru? Ef allt liefði gengið að
óskum mundu þau nú vera i
flugstöðinni. „Klukkuna verð
eg að taka með mér,“ lmgsaði
liún og setti liana efst á listann.
— Hún reyndi að gera sér i hug-
arlund hvernig þau lili út, Mark
og móðir lians, er jiaú væri að'
stiga upp í flugvélina. Þá jtöí
hún að sýna vegabréfið. -—• En
ef þau liefðu nú ekki getað
fengið far? Nei, allt hlaut að
liafa gengið að óskum. Hún
liafði það á tilfinningunni. Þau
hlutu að vera komin upp í flug-
vélina.
Og nú var liún að hefjá sig
lil flugs. Hún minntist jiess live
einkennilegt henni fannst í
fvrstu flugferðinni, seni liún
fór, er flugvélin liófst frá jörðu,
og hvernig Jiað greip liana, er
hún leit til jarðar úr loftsölum
ofan. Allt varð smærra og
smærra. Loks svo agnarsmátt.
Það varð ekki greint milli
snævi Jiakinna akra og ísi lagðra
vatna. Gerðu menn ekki of
mikið úr því hve fagurt væri
að lita til jarðar úr flugvél, er;
flogið var allhátt í lofti. — Vari
það ekki bezti kostur flugvél-
arinnar, að hún var hentugus.t
farartæki lianda þeini, sem
þurftu að komast undan á
flótta? Og vissulega var það
aðalatriðið, að jiau Mark og
móðir hans voru nú á flótta —•
í flugvél.
Ef nú eitthvað kæmi fyrir,
vélin bilaði, og flugvélin yrði
að nauðlenda. Nei, ekkert slikt