Vísir - 09.03.1945, Blaðsíða 7

Föstudaginn 9. marz 1915.
VISIR

3p/oijd r?(3. c23ougla5 \
rííllínn

67
Hann þitrfti ekki a'ö gera sér upp brosið, sem
fór um andlit lians, því að hann hafði gain-
an af fyrirskipun hennar. Hún settisl þétt upp
að honum á bekknummg rétti honuin háðar
hendur sínar. Presturinn hallaði sér fram á
verkfæri sitt og starði á þau glottandi. Svo
varð hann allt í einu undrandi á svipinn. Hanri
lagði verkfærið frá sér, skar stóra, rauða rós
af runna og kjagaði til þeirra með spurnarsvip
i augum. Hann brösti einkennilega og fékk Þeó-
dósíu rósina, en liún þaklcaði honum um leið
og hún bar rósina að vitum sér og andaði að sér
ilminum. Présturinn gekk frá þeim, en hafði
samt ekki af þeiin augun. Það var e'ins og hann
furðaði sig á einhverju.
„Taktu uían um mig,“ hvísláði Þeódósia með
rósina fvrir munninum, „haltu fast utan uin
mig, eins og það sé engin uppgerð hjá þér.“
Demetrius gerði eins og fyrir hann var lagt.
Hann tók að visu ekki fast utan uin hana, en
svo sannfærandi, að presturinn liristi höfuðið
góðlátlega og tók aftur lii starfa. En svo kom
lionum allt í einu í hug, að hann væri húinn að
vinna nóg þann daginn, geklc inn í klaustrið og
dró verkfærið á eftir sér. pau voru nú ein í garð-
inum.
Þeódósia rélti úr sér og Demetríus varð nauð-
ugur viljugur að hælta að halda utan um hana.
Svo sagði iiann og var gamansamur glampi i
augunum: „Haldið þér ekki, að hann kunni að
hafa gætur á okkur i gegnum einhverja smugu?“
„Það held eg ekki,“ sagði Þeódósía og brosli
ávitandi lil han/s,
„Eg held, að hezt sé að eiga ekkert á hættu,“
sagði hann og dró Iiana að sér.
Ilún hallaði sér að honum og mótmælti elvki.
„Jæja,“ sagði hún með eftirvæntingu, ,hyrj-
aðu nú á hyrjuninni og segðu mcr allt af létta,
Herforinginn er hræddur við eitlhvað cða ein-
Iivern. Iíver er það? Hvað er það?“
Demetríusi gekk illa að hyrja á sögu sinni.
Hann átli hágt með að'hafa hugann við efnið,
meðan stúlkan var í örmum hans.
„Þér eruð mér mjög góðar,“ sagði hann.
„Eg hefði átt að eiga bróðúr,“ sagði hún i
hálfum hljóðum. „Við skulúm liugsa okkur, að
þú sért hróðir minn. Eg skal segja þér — mér
fiiínsl eins og eg hafi þékkt þig Iengi.“
Demetríusi var nú nauðugur. einn lyostur að
laka lil máls, én hann bvrjaði ekki á hyrjun-
inni, heldur endinum,
„Marsellus,“ sagði liann, „er hræddur við
kyrtil einn — brúnan, heimaunninn, hlóðstokk-
inn kyrtil — sem .var eign manns, er honum var
skipað að krossfesta. Maðurinn var sýkn saka
og Marsellus veit það.“
„Og kyrtillinn ?“■ spurði Þeódósia.
Þetta var löng saga, eins og hann hafði sagl
í upphafi. En hann sagði hana alla, hvrjaði i
Minóu, sagði frá förinni til Jerúsalems. Þeó-
clósia spurði hann oft ýmissa spurninga.
„En Demetríus,“ spurði hún einu sinni og leit
i ancjlit honuni, „hvað var það í fari þessa manns,
sem gerði það að verkum, að hann virlist svona
mikill maður? Þú segir, að hanu hafi verið ein-
mána og vonsvikinn morguninn, sem mann-
fjöldinn vildi gera hann að konungi sínum:
Hvað hafði hann gert, sem vakti svona mikla
aðdáun fólksins?“
Demefríus varð að kannast við það, að hann
vissi það ekki.
„Það er erfitt að skýra það,“ stamaði Iiann.
„Maður hafði það á tilfinningunni, að hann
fyndi til meðaumkvunar með öllu þessu fólki.
Það getur verið, að vður finnist það hcimskulegt,
sem eg ætla að segja, Þeódósía, en það var
eins og þetta væru munaðarlaus hörn, sem háðu
með grátstaf i röddinní um eitthvað-----“
„Eitthvað, sem hann gat ekki veitt þeim?“
sagði hún og var nú úorðin hugsandi.
„Það er einmitt það,“ svaraði Demetríus og
létti við þetta. „Það var citthvað, sem hann gat
ekki veitt þeim, af þvi að þau voru of lílil og
reyiyslulaus til að skilja, hvað þau þörfnuðust
lielzt. Ef til v.ill finnst þér það heiniskulegt, sem
eg segi nú: Það var eins og þessi Galilei hefði
komið frá einhverju fjarlægu landi, þar sem
allir voru að innræli heiðarlegir og vingjarn-
iegir og engir áttu í erjum — eirihvérju landi,
þar sem göturnar voru hreinlegar og enginn á-
gjarn, og þar sem ekki voru lil nginir heininga
Frá monnum og merkum atburðum:
S—24.
hvað scm um líkurnar rnátti scgja, glæddi þ:.ð vonir
manna, að sífcllt voru hirtr.r f.'eguir um, að vcrið
væri að gera alxt, scm í uúumleþu v„Idi stæði, til
þess að hjarga möiinuimiiy
Þótt S— -21 v:eri cI.U iiafi.álur af nýjustu gerð,
var hann þannig útbúinn, að hann var 'í fimm hólf-
um, og hvert þeirra um sig var hægt að einangra
á nokkrum sekúndum, ef þörf krafði. Félli sjór inn
lí kafbátinn, þar sém vélarnar voru, í tundurskeyta-
réttarhöld, engin fangelsi til, engir hermenft,
engir auðkýfingar, erigir fátæklingar.“
„Þú veizt, að það er ekki til neitt land, sem
er þannig,“ sagði'Þeódósia og andvarpaði.
„Þegar hann var tekinn til yfii'heyi-slu, var hyrgið fram í og önriur hyrgi eða hólf, var hægt að
liann spurður — og eg mun segja yður það, | koma í veg fyrir að sjór félli inn í önnur.
þegar þar að kemur hyort hann væri l;on- Þctta var vafalaust kohum og öðrum ástvinum
uugur. Hanri svaraði, að hann ætli ríki, en - k'afbátsmanna til nrikilhir huggunar, er hiðu milli
en — það væri ekki af þessum heimi.1
Þeódósia ieit upp, er hann ságði þetta, var
litið eilt undrandi og horfði í augu Iionum.
„Þú ætlast ýarla lil þess, að eg trúi þessu,“
sagði hann og gælti vonbrigða í röddinni. „Þú
virðisf ekki vera maður, sem mundi — —“
„Eg cr það iieldur ekki!“ svaraði hann. „Eg
veit alls ekki, hverju eg á að trúa um þenna
mann. Eg hefi aldrei séð annan 'eins mann og
hann. Meira get eg ekki sagt.“
„Það er lika alveg nóg,“ andvarpaði hún. „Eg
vár orðin hrædd um, að þú mundir segja, að
iiann væri guð.“
„Mér skilst, að þér trúið á guðina,“ sagði
Dcmetríus og Hló við.
„Auðvitað ekki! En lialtu áfram sögunni. Eg
hefði ekki átt að yera að grípa fram i fyrir þér.“
Demelrius liélt sögunni áfram. Stundum vari
hann alveg eins og hann væri að íala við sjálf-
an sig, er hann rifjaði upp hin iiryllilegu atvik
hins ægiiega dags. Ilinar sönm tilfiríningar náðu
tökum á lionum og þá um daginn, er hann sagði
stúlkunni frá því, þegár myrkrið skall á í Jerú-
salem. Þeódósía var mjög kyrrlát, en hjartað
barðist ólt i brjósti hennar og augu hennar voru
rök af tárum.
„Og hann gerði enga tilraun til að verjasl
— alls enga?“ spurði hún. Demetríus hristi
höfuðið, Iiéit áfram frásögninni og sag'ði henni
trá því, þcgar foririgjarnir vörpuðu lilutkesti
um kyrtilinn og síðan, livað hefði gerzt í liöll
landsliöfðingjans, þegar Marsellus hefði verið
neyddur til að fara j kyrtilinn.
Degi yar teki ðað hallaý þegar hann hafði
lokið frásögninni. Þeódósía reis liægt á fætur
og þau gengu í'áttina til mrísterisins. Þau héld-
ust j hendur.
„Veshngs Marsellus,“ sagði hún lágri rödclu.
„Það mundi þurfa eitthvað mjög taugaæsandi,
til þess að vekja liann af drunganum.“
„Eg er húinn að reyna allar leiðir,“ svaraði
Demetríus og andvarpaði. „Og nú er eg hrædd-
ur iini að hann sé alveg húinn að g'Iata trúnni
á mig.“
stást við
> ]jú hafir
hað var von á kennaranum, sem kcnndi honuin Yilla
að spila á píanó.
Þvoðir þú þér uin hendurnar? spurði móðir hans.
Já,
Og andtitið?
Já.
Þvoðir þú þér líka bak við eyrun?
Já, á þeirri hliðinni, sem snýr að henni.
Siggi, mér er sagt að þú hafir verið að
strákinn, sem býr i næsta húsi við okkur, o;
meira að segja gefið honum glóðarauga.
Já, þú verður að athuga að þeir eru tvíburar, og
eg varð að gera eitthvað til að gela þekkt þá í sundur.
Jón (við einn æltingja sinna, sem var að kveðja):
Þér liggur ekkert á, frænka, pabbi flýtti klukkunni
um einn klukkutíma.
Móðirin: Jón, ef þú horðar meira af þessari köku
þá springur þú.
Jón: Það er allt
svo frá í biii.
lac
!Iu mcr kökuna og farðu
-o-
Erna: -
klæðir si;
Magga:
klæða sig
----Það
! eins og
Er það,
getur vel verið, en hann Pétur
; herramaður.
eg lief þvi miður aldrei séð hann
-o-
Bórgið skatta yðar með brosi, sag'ði sú nýrika.
Það þýðir elcki, þeir vilja fá peninga lika.
Yeizt þú það, að könan þin gengur á milli manna
og segir, að þú getir ekki haldið henni í fötum.
Það er nú ekki neilt. Eg keypti liús lianda henni,
menn eða þjófar, aldrci var harizt. aldrei haldin i °g ekki get eg haldið henni þar.
vonar og ótta.
Nýr dagur var runninn og þeir, sem voru komuir
til Provincetown, til þcss að fylgjast sem bezt mcð
því sem gerðist, eða lil þess að' taka þátt í hjörgun-
arstarfi, urðu áhyggjufullir mjög, er þcir sáu, að
þykknað hafði í lofti og sjór var tekinn mjög að
ókyrrast. Björgunarskipin voru fariri að vclta all-
óþynnilega og stóru skipin, scm væntarileg voru,
áttu cnn alllanga leið ófarna. Margar klukkustundir
mundu líða, þar til þau væru komin í hópinn. A liá-
degi var S 24 húinn að vera á mararbotni í 20
klukkustundir. Ef gert var ráð fyrir að áhöfnin •—-
eða mestur hluti hennar —■ væri enn á lífi, hlaut
þcgar að vera farið að ganga á súrefnisljirgðirnar.
„Þessar 20 klukkustundir hefir kafljáismönmnn
liðið sæmilega,“ sögðu hinir sérfróðu ménn, „og mcð'
því að fara gætilega og eyða sem minnstu vara-lofti,
gcta þeir þraukað 12 klukkuslundir enn.“
Þessi orð voru ekki til mikillar huggunar þeim,
sem biðu milli vonar og ótta. En þegar beðið er milli
vonar og ótta er það stundum svo, að næstum alli
getur orðið til þess að glæða vonir manna, og það
varð og reyndin, þegar það fréttist, að kafbáturinn
lægi á ekki meira dýpi en það’, að ef lakast mætli
að lyfta kafbálnum upp öðrum megin, svo að hann
slæði liartnær lóðrétt á botninum, yrði klcift að
bjarga mönnunum, því áð sá endinn, er upp sneri,
mundi standa upp úr sjó. Og skömmu ei'tir xnið-
ilegið fór fyrsti kafarinn niður í djúpið, 21 klukku-
stund eftir áreksturiun.
Kafarinn, sem niður fór, nefndist Eadie. Honum
hafði verið sent skeyti loftleiðis að koma á vcttvang,
og hann ferðaðst til Provincetown á járnbraut og
loftleiðis. Eadie var slyngasti kalari Bandaríkjaflot-
ans. Og enn glæddust vonir manna. Menn biðu af
mikilli óþreyju, því að nú mundu menn brátt fá
svar við þeirri ♦sjjurningu, hvort kafbátsmenn væru
enn á Iífi. Og brátt. gaf Eadie merki um, að hann
stæði á kafbátnum.
„Það cru menii á lífi í kafbátnum.“
Þegar Eadie hafði tilkynnt þetta, jukust vonir
manna um allan helming og þetta v’ar símað um
allar jarðir.
Eu niðri í djúpinu fikaði Eadie sig áfram meðfram
stálbúknum og barði á stáÚð — talaði við þá, sem
í kafbátnum voru á merkjamáli (morse).
Það þarf ekki að fara í neinar grafgötur um hví-
likan fögnuð það hefir vakið í hugum kafbátsmanna,
er þeir hevrðu þessi högg. Hjálp hafði borizt. Þeim
mundi verða bjargað. Eftir 20 klukkustunda hræði-
lega bið, ef til vill algert vonleysi, hafði hjálpin bor-
izt þeim niður í hið dimma djúp Ægis.
Eadie hélt áfram að berja á stálvegginn. Svo beið
hann eftir svari. Hann hafði spurt hvort orðið væri
loftlaust hjá þeim.
„Loftið er þungt. Hvað tekur þetla langan tíma?“
„Hvc margir eriið þið?“ spurði hann. Hann vildi
ekki velcja falsvonir og svaraði því ekki spurningu
þejrra, sem voru inni í kafbátnum.
„Sex.“
Svarið kom þegar í stað.
„Blessaðir halið hraðan á.“
„Við gerum allt, sem í okkar valdi stendur.“
Kafbáturinn S—8 -— systursldp S—24 — hafði
náð þessum merkjum mcð hlustunartækjum sínum,
og þegar aðalbjörgunarflotans var skammt að bíða,
vissu menn þó, að í kafbátnum voru að minnsta
kosti 6 menn á lífi. Að sumra áliti var ekki loku
fyrir það skotið, að þessir sex menn hefðu nægt súr-
efni til þess að þrauka í fimm daga, því að vafa-