Vísir - 26.03.1945, Blaðsíða 7

Mánudaginn--26; marz 1945
VISIR
Ck
<r
4 2Z/oyd 't(o„ c35oug/as'
^Ædjrlíllín/i

so
Gallió brosti, eins og ætlazt var til af hon-
um, en hann tók ekki að öðru leyti þátt i kát-
inu keisarans yfir þessum ununælum, sem áttu
svo vel við liann sjálfan. Tíheríus var drukk-
inn, en hann yrði aftur alls gáður — og þá
gæti átt sér stað, að hann myndi eftir þessu
atviki.
„Og þessi naðra — liann Heródes!“ Keisar-
inn nuddaði augun og rausaði áfram: „Ætli
vér þekkjum ekki syndaregistur lians. Hann er
viðurstyggileg hlóðsuga, sem sýgur merg og
hlóð úr landsmönnum sínum. Gallíó — eg hefi
átt i striði i mörgum löndum. Eg hefi lineppt
margar þjóðir í þrældóm. En —■ þótt eg hafi
gefið skipun um, að hermenn þeirra skyldu
drepnir, þá liefi eg alltaf horið virðingu fyrir
iireysti þeirra og hugprýði. En — þessi ná-
hrafn! Þessi sjakali — liann læzt gæta liags-
muna landsmanna sinna, Gyðinganna — um
leið og hann sleikir rykið af ilskóm sigurveg-
aranna! Hann er viðurstyggilegur óþokki! Já,
já, — eg veit, að það er hagræði fyrir keisara-
dæmið að liafa slíka vesalinga í virðulegum
emhættum, hingað og þángað í keisaradæminu.
Þeir selja þjóðir sínar — svíkja þær á allan
liátt------“
Tíberius var orðinn svo örmagna af þessum
langa reiðilestri, að hann varð að þagna. Ilann
þreif hikarinn, liellti úr honum niður á sig og
saup á. Síðan sleikti hann út um, ræskti sig
og tautaði. „Eg liata alla svikara!“
„Eg hefi stundum verið að lnigleiða það,
herra,“ sagði Gallíó, því að hann taldi sér skylt
að svara þessu einhverju, „hvort það er raun-
verulega okkur í hag, að láta ilímenni eins og
Heródes stjórna hinum undirokuðu skaltlönd-
um vorum. Er óhætt að láta þá gera það? Borg-
ar það sig? Að vísu greiða horgarar skattland-
anna það, sem þeim er gert að borga, en þeir
láta ekki hlekkjast. Hatur þeirra hrennur undir
niðri, en það slokknar aldrei.“
„Eg licld þeir megi þá hata okkur,“ sagði
Tiberíus og var sýnilega orðinn leiður á þessu
umræðuefni, „þvi að ekki græða þeir mikið á
þvi. Rómverska keisaraveldið biður ekki um
ást neins manns. Það krefst aðeins hlýðni —
tafarlausrar hlýðni! Eg held að lieimurinn megi
hata okkur! Hati hann okkur bara!“ skrækti
hann og kreppti hnefana. Einkaþjónninn reyndi
að sefa hann, en karlinn gerði þá tilraun til að
gefa honum olnhogaskot, svo, að hann lirökkl-
aðist frá.
Höfuð keisarans seig nú niður á hringu og
þjónninn leit á Gallíó, eins og liann vildi ráð-
leggja honum að ganga út. Gallió ætlaði að fara
að risa á fætur, þegar Tiheríus rumskaði og leit
up.p.
„Við vorum komnir langt út fyrir efnið,
Gallíó,“ tautaði hann. „Við vorum að ræða liinn
heilsuyeila son yðar. Hahn krossfesti Gyðings-
meinleysingja og honum varð svo um það, að
hann lagðist í rúmið. Vjkum siðar er liðan lians
óhreytt. Mjög einkerinilegt! Hvernig getið þér
skýrt það?“
„Málið er mjög flókið, yðar liátign," svaraði
Gallíó og stundi við. „Eg liefi ekki enn minnzt
á eitt atriði í þessu sapihandi. Það er kvrtill
Gyðingsins.“
..Ha ?“ ragði Tiheríus og lagði við iilustirnar.
„Kyrtill ? Hvað uni hami?“
Gallíó vclti hvi fvr’i* scr andrríak, hvcr’ig
hann ætti að segja frá þcssu og sá uæstum eflir
þvi. að.Infa minnzl á þeila.
*.,i fylgd inc'ð syni niíniuu var griskur þræll
háns, skyiisarnnr nnður. Ilann hefir sagl nicr
það, seni cg. skýri nú frá. Eflir þvi, sem eg hefi
komizt næsl. þá !á kyrlill Gyðingsins á jörðinni.
I egat’ eigandinn var krossfcslur, en sonur minn
og' -aðrir foringjar, sem ]*arna voru við, vörp-
li’ðu hlulkcsli uni hanu. MarseTus vann.“
Tíhcrius var að detta út at aftur, þvi aðT.on-
um fannst sagau-leiðinlcg.
„Sama kvöldið.“ liélt Galtió áfram, ..var
haldin vcizla i hqjl landshöfðingjans. Þræliinn
segir, að sonur íninn hafi verið fálálur þar, en
ánnars liafi ckkert einkennileed verið vio hann
meðan á krosrfestingunni stóð eða cflir hana.
t lann hafði drukkið mikið, en var keilbrigður
að öðru lcyti. í veizlunni hvalti einn af foringj-
unum frá Minön. sem var mUig drukkinn, hann
til a'ð faru i kyrlilihn.“ Ga!tíó þagnaði, en keis-
arinn var farinn að lilusta með meiri athygji
en áður.
„Nú?“ sagði liann, óþolinmóðlega. „Fór hann
i kyrtilinn?"
Gallíó kinkaði kolli.
„Já — og hann hefir ekki verið samur maður
siðan.“
„Nú er farið að verða varið i þetta!“ sagði
keisarinn og var skemmt. „Er það skoðun son-
ar yðar, að Gyðingurimi hafi lagt einhver álög
ó kyrtilinn?“
„Það er erfitt að vita, hvað sonur minn hef-
ir hugsað. Hann er ekki ræðinn maður.“
Allt í einu sá keisarinn, hvernig í öllu lá.
„Já, nú skil eg. Þess vegna sendu þér hann
til Aþenu! Hann á að fræðast af stjörnuspek-
ingunj, miðlum og öðrum, sem hafa samband
við framliðna! En hvers vegna fór liann til
Aþenu? Það eru til betri menn á Rodos-eyju.
Eða þér hefðuð alveg eins vel getað sent hann
hingað! Það er ekki til vitrari maður en Ró-
dos-ingurinn minn, hariri Telemarkus!“
„Nei, yðar hátign, við sendum ekki Marsell-
us til Aþenu til þess að leita ráða lijá slikum
riiönnum. Við hvöttum Iiann til að fara á hrott
um tíma, til þess að liann þyrfti ekki að hitta
vini sína þannig á sig kominn.“
„Jæja, svo að það eru þá einhver álög á kyrtl-
inum?“ Tiberíus sleikti út um og smjattaði á
orðunum. Að þessu þótt honum gaman. „Gyð-
ingar eru skritnir fug'Iar, trúaðir mjög og trúa
aðeins á einn guð. Það liggur í augum uppi,
að þessi Galílei hefir verið túrarofstækismaður,
úr þvi að liann átti i brösum við ráðamenn
musterisins. Ef til vill hefir liann hoðað ein-
hverja nýja trú.“
„Hefir yðar hátign nokkuru sinni heyrt gelið
um Messías?“ spurði Gallíó.
Keisarinn gapti af undrun og hann galopnaði
augun. „Já,“ svaraði hann liásri röddu og mjög
lágt. „Það er hann, sem koma skal. Telemark-
us segir, að þeir sé alltaf að bíða eftir honum.
Hann á að koma og' setja á stofn konungsríki.“
Gamli maðurinn hló, en það var engin kátina
i hlátxi hans. „Þetta á að vera eilift ríki og
stjórnin á að livila á herðum lxans. Telcmai’k-
us segir að þessu liafi verið spáð. En hann
má rausa eins og liann vill. Hann er orðinn elli-
ær. Hann segir, að sá dagur muni koma, er
Messías muni ráða ríkjum í Rónx. Ha! Ha!
segi hann hvað, sem hann vill. Væri hann yngri,
svóna hundrað eða tvö hundruð árunx yngri,
þá muixdi eg láta húðstrýkja liann fvrir ósvífn-
ina. Messías — halx! Konxmgsriki, svei! Jæja,“
sagði lxann svo allt í einu, „hvað ætluðuð þér að
segja meira um Messías?“

’A Kvmvomtn
Frá mönnum og merkum atburðum:
Dóttirin:.ffann lieldur niig vera fallegustu stúlkuna
i bænum. A eg að bjóða hpnunx heim í kveld?
Móðirin: Xei, láttu hann balda það áfram.
lvennarinn: Hvað er öruggasta leiðin til að koma i
veg fyrir að mjólk súrni?
Drengur: I.áta hana eiga sig i kúnni.
Lögreglufoi’inginn: Hvernig er þessi giæpasaga?
1 t.ögregluþjónninn: Aiveg eins og ailar h'nar. Morð-
; inifinn næs't i siðasta knf'a.
(ilæncmaðii inn: Við skuiuni telja peningana sem
við rænuin i nóltt
Ai'slioðarmaðul’inn: XeV < ■; er svo þreyttur. Við
skuium iietdm- bíða cflir blöðunum.
.SjúkKngur (á.rólegu deildinni): Okkur líkar betur
; við þig en gam’a lækr.inn,
j Ueknirinn: i'.r þr.ð? . Hv.erni;; víkur þvi við?
Sjúklingurinn: Okkur finust ])?! lik.jas; okkur meirá
en hinn.
l , —0-T
Lg býst við því að þú br.fir heyrt kjaftasögurnar
um, að við Peggy séum trúlofuð?
•iá, cf þið ei’iið það, þá óska eg þér til iiamiiigju,
cn ef þi? eruð það ekki, þá óska eg Peggy tit ham-
iugju.
BiðiJlixin: Mig langar tit að tala við ykkur um dóltur
ykkar. •
1 Forcldrarnir: Xú, hvað' hefii; luiix nú gert af sér?
Pestin 09 biiminn mikli í London. í;
eftir að liafa horft upp á eyðinguna í borg þeirra;
af völdum elds og pestai'. Nú var það að yísu svo,
að rneðal alþýðxx manna voru mai’gir, sem höfðn
fi'eistað að komast á brott. En menn gótu ekki farið,
Yfirvöldin vildxx eklti veita mönnum leyfi af heil+
brigðisástæðum, — óttuðust, að pestin mundi þá’
berast xit um allt landið — og af sömu ástæðum vildu
nxenn í sveitarhéruðunum og öðrum borgum alls ekki
taka á íxióti Lundúnabúum, að nxinnsta kosti ekki úit
fátækrahverfunum. Þess voru dæmi, að menn kom-
ust á brott, en í þorpxim og sveitum var fólk þettai
hrakið á bi’ott harði'i hendi, og jafnvel beitt hey-
kvíslum og öðruixx handverkfærum til þess að lemja
á þeim, sem komu frá London. Sxxnxt af þessu fólki
hafði tekið pestina og lézt á víðavangi. Lík voru að
finnast í rnöi’g ái', undir runnum og aiinarsstaðar.
Það var eins og straumur horgarlífsins hefðx
stöðvazt að mestu. Jafnvel á fjölförnustu göturn
borgai’innai’, frá Westminster til St. Pauls, og víðai
gi-ei'i nú grasið á helztu götunum, þar sem aldrei
sást gi-ænt strá. Víða voru stórar grafir grafnar, þaxf
sem jöi’ðuð vorxi 10—20 eða enn fleiri lík. Lík mannajj
senx linígið liöfðu niður á götum úti meðan bjart!
var, snerti enginn, en þegar diixnnt var orðið komu;
flokkar manna og hirtu þau og komu þeim í graf7
irnar. Þessir menn voru klæddir skikkjum og báru
hetti, seixi þeir steyptu yfir höfuð sér, til verndar
gegn pestinni. Sölubúðum, veitingastöðum og jafn-
vel vörxxskemmum var lokað. I rauninn'i var ekki.
verzlað með neitt, nema matvæli. Vinna var engin og
fáir fengu því kaup. Verkamenn höfðu fæstir úr
neinu að spila. Sumir höfðu að vísu lagt eitthvað
til hliðar, og svo fengxi margir fátækrastyrki og
fé var safnað til úthlutunar rneðal fátækra, en rnargir
voru þui’fandi, og var því neyðin mikil. Við höfn-
ina ríkti auðn og tóm. Erigin skip lágu við surna
hafnargarðana; við skip þau, er lágxx við gai’ðana,
vtxr ekkert xumið. Víða gat að líta opnar dyr og
glugga. Vindurinn hristi hurðirnar fram og aftiu’,
unz hjarirnar brotnuðu. Húsin stóðu mannlaus. Ibú-
arnir voru flúnir, eða dánir úr pestinni.
Heilar fjölskýldur upprættust, hurfu, jafnt gamli
afinn cða amman sem barnið í vöggxmni. Heimilin
stóðxx axxð og tóm og enginn gei’ði kröfu til innbús-
ins, sem fetir var skilið, og enginn vissi hvar fólkið
var grafið. Það lá sennilega í einhverri fjöldagröf-
inni, nafnlausi’i og vanhirtri.
Með konxxi hins nýja konungs á valdastólinn hafði
velmegun manría aukizt og liafði það sín fjörgandi
áhi’if ú allt Ixorgai’alífið, en nú var daxiðans og eynxd-
arinnar hjiipur yfir öllu. Allir skemmtistaðir voru
lokaðir. Þótl einhvei’jir skeixxnxtikraftar liefðu verið
fyrir hcndi, var enginn í skapi til að hugsa um slíkt,
- allt slíkt var fjarstætt hugum mamxa. Allir trúða-
og skemmtiflokkar, sem fóru um göturnar áður
fyrr og skemmtu mönnuni á götum úti, voru horfnir.
Engar lxvolpasýningar, enginn tádans á strengdum
kaðli, eða annað, sem fólk safnaðist saman til að sjá
á venjulegum tíminxx og jafnan vakti mikla kæti.
Konungiu’inn fór frá London ásamt hii’ð sinni,
en jiað verður að segja konunginum til heiðurs, að
hann lagði fram eitt jxúsund sterlingspund á viku
til vnatgjáfa Tanda fátæklingum, cn ráogáta hefir
j;ao jaf-ian veriö Iivar hann aflaði fjúxTns. i.undúna-
1 i)or;>; lagði t'rar.x GCO stcrlirigspund á víku og mcCcl
þciri’a, sem lögðu rikulcga 111 hjálpax’starfseminrior
; af e'gln ie, var criiibisku.rinn al' Kantaraborg.
Pesiin fór Iuer' og lí?vislegu af stað. Tvelr mcnn
ilclusí skyndilega í Ct. Giies sókn, eflir að opnaðir
iiöfou verið tveir vörusekkir l'rá Hoilandi, cn þai
I hafoi pcstin gcisað úm xskeið. I maí 1G65 var pestin
Iniin að húa svo um slg, að Jxað var augljóst, að hún
j munui Ixai'a nxiklu ægilegri afleiðingar en í pestinnx,
j scm gcisaði 1G03, 1G25 og 1G3C.
Ilcilbrigðlsskilyrði voni mjög slæm i Lundúnum
j um jiessar mundir viðast, jafnvel miðað víð þá tímn.
• GöluriKU’ jxi’öngar, mannmargt í Iiúsumim, miklum
! ciTioieHium bxmdið að koma burt lii’gangi, sann-
: asi aö segja vovu lieilii haugar á götuhum, margru
. ára saí'11 úrgangs, ser.i morknaði niður, sóðaskapux-
j inn mcii’i cn oro fá iýst, og í’attur fóru í stórhópuhn
um a!It, en jxær Ixaru pcsíina nxilli manna.
I Dag bvern dóu Iiundruð mannu. Að lcvcldi hvers
dags vis.su merm jxað fyi’ir, að næsti tlagur mundx