Vísir - 26.04.1945, Blaðsíða 7

Vísir - 26.04.1945, Blaðsíða 7
7 VISIR 102 skamma stund lók hann í hönd afa síns, gekk styttri skrefum. Nú var liann farinri að verkja i fæturna. Jústus talaöi mikiö við Marsellus og tók þvi ekkert eftir því, að drengurinn var tekinn að lýjast, fyrr en liann hrasaði og nærri datt. Þá fóru þeir í skuggann, lóku ofan baggana og lélu upp á á ný, svo að minnsti asninn varð laus. Jónatan hreyfði engum andmælum, þegar hon- um var lyft á bak. „Eg vildi, að eg liefði lialdið þessum góða hnakk eftir,“ sagði hann í möglunarrómi. „Nei, það viltu ekki,“ sagði Marsellus. „Þeg- ar þú gefur eitthvað áttu að sýna rausn. Klíptu aldrei af!“ „Vinur okkar mælir satl, drengur minn,“ sagði Jústus. „Asninn ber þig jafnt fyrir það, þótt þú ríðir berbakt. Við skulum halda áfram: Þegar sólin er heint yfir höfðum okkar, fáum við okkur að borða.“ „Eg er svangur núna!“ sagði Jónatan mögl- unarrómi. „Brauðið bragðast betur um hádegisbil,“ sagði Jústus. „Eg er líka soltinn,“ sagði Marsellus og kenndi i brjósti um drenginn. Þegar bann leysti utan af körfunni, sagði hann lágt við Júslus: „Hann er nú ekki nema barn, Jústus. Þú mátt ekki vera of harður við hann.“ Jústus tautaði eitthvað um töfina og þetta brot á aganum, en það mátti sjá, að hann mýkt- ist við það, að Marsellus tók málstað drengsins. Marsellus rétli þeim matarhita. Þeir borðuðu nú aðeins til bráðabirgða, því skannnt var til hádegis. Brátt voru þeir á veginum aftur. „Þér ættuð að eignast hugarfar Jesú,“ sagði Jústus vinalegum róm. „Þér eruð svo örlátur, Marsellus. Hann talaði svo oft um örlæti! Hon- um fannast ekkert auðvirðilegra en auðvirðileg gjöf: Það versta, sem maður gat gert sér eða annarri lífveru, var að gefa með eftirtölum. Það hentaði ekki inönn'um að gefa það, sem kasta ælti í ruslið. Þér gelið að minnsta kosti skilið þann hluta kenninga Jesú, vlnur minn.“ „Þetta sagðir þú vinalega, Jústus, en ekki var það neitt lirósyrði,“ sagði Marsellus lítið eitj gremjulega. „Sannleikurinn er sá, að eg liefi aldrei á æfi vinni gefið neitt það, sem gerði mig fátækari liið minnsta. Eg hefi aldrei gefið nfiitt það, sem eg þurfli með eða langaði a"ð eiga. En Jesú hefir víst afsalað sér öllu þvi, scm hann átli.“ „ÖUu!“ sagði Jústus. „Hann átti ekkcrt ncma klæðin, sem hann var í. Hann sagði, að maður, sem ælli tvær kápur, gæti gefið aðra. Síöasta árið sem hann var hjá okkur var liann í góðum kyrtli. Kannske hefði hann gefið kyrtilinri líka, ef liann liéfði ekki verið gefinn lionum af sér- stökum ástæðum.“ „Villt þú segja mcr frá því, Jústus?“ spurði Marsellus. „Það var kona nokkur í Nazaret. Hún var grunuð um galdra. Hún var kyrkingslega vaxin og ljót í andliti. Ilún var alllaf ein og vinalaus og bitur í tilsvörum. Börnin hrópuðu á eftir lienni á götunni. Svo fór það að kvisast, að Tamar væri göldrótt. Hvíldardag nokkurn heyrðu nágrannar liennar í vefstólnum. Þeir vöruðu liana við því að brjóta þannig lögmálið, því að iriargir virða meira livíldardaginn en ná- grannann. Tamar skeytti engu þessari aðvörun, og svo komu yfirvöldin livíldardag einn snemma og eyðilögðu vefstólinn, en með honum dró hún fram lifið. Þér getið kannske gizkað á það, sem á eftir fór,“ sagði .Tústus. „Tamar var lieppin, að .Tesús var smiður góð- ur,“ sagði Marscllus. „En hvað sögðu yfirvöldin við því, að Tamar var lijálpað? Ákærðu þeir liann fyrir að hafa samúð með þonu, sem braut lielgi hvíldardagsins ?“ „Einmitt!" sagði .Tústus. „Það var þá, sem prestarnir voru á varðhergi að geta fundið sök bjá honum. Fólkið bað hann oft uni að tala í samkunduhúsunum, og það granidist liinum skrifllærðu. Þeir voru alltaf að þruma yfir fólk- inu um.liund og fórnir, én Jesús talaði um kær- leik og; gestrisni og að hjálpa fátækum.“ „En vildu hinir skriftlærðu ekki kærleik og ölmusur?“ spurði Marsellus undrandi. . „Jú —- auðvilað. Þéir •héklu bara að allir væni kærleiksríkir. og örlátir.“ „í orðum að minnsta kosli,“ gal Marsellus upp á. „Einmitt! 1 orðuni. En að safna sjóði fyrir samkunduhúsin — það fannst þeinr gagnlegt! Þeir þurftu atltaf að vera að tala um peninga. Það varð enginn tími afgangs til að tala um andann.“ „Jæja, seg mér meira frá Tamar,“ skaut Mar- sellus inn í. „Jesús hefir auðvitað lagfært vef- stólinn og hún ofið kyrtilinn handa honum." „Rétt er það. Og hann var í lionum til dauða.“ ,A'arst þú þar, — þegar liann dó?“ spurði Marsellus óstyrkum róm. „Nei, þá var eg i fangelsi.“ Það var eins og Jústus vildí ekki tala um þetta, en Marsellus lagði að borium að gera það, og þá sagði liann söguna i aðaltriðum: Þrem dögum áður en Jesús var leiddur fyrir rétt fyrir landráð og að æsa upp lýðinn rak hann úl mangara og veðlánara úr musterinu. Nokkrir af vinum Iians voru teknir til fanga og þeim kastað i fangelsi og ákæðir fyrir að liafa tínt upp nokkra skildinga, er skoppuðu um gang- stéttina. Þeir voru saklausir af þessari ákæru, tiélt Jústus fram, en var samt lialdið í fangelsi i liálfan mánuð. „Það var allt hjá liðið,“ sagði hann dapur i liragði, „þegar við vorum látnir lausir. Kyrlilinn fékk einhver rómverskur tier- maður með lilutkesti og hafði hann á brott með sér. Oft liöfum við brotið heilann um það, livað af honum varð. Þeim hefir liann sjálfsagt verið einskis virði.“ Það var komið bádeg'i, og þeir áðu í lundi, þar sem var lind og lítill liagi til beitar. Þeir tóku ofan af ösnunum og tjóðruðu þá. Matinn tóku þeir fram, vínbelg, körfu af brauði, reykt- an fiskbita, krukku með sriðnu byggi og. öskju með sólþurrkuðum fíkj'um. I>éir‘ breiddu á jörðina fyrir .Tónatan litla. Ilann var búinri að borða nægju sína og sofnaði brátt af þreytu. Jústus og Marsellus lágu í grasinu og töluðu margt af liljóði. „Stundum var það,“ sagði Júslus, „ajð liugs- unarlausir menn misskildu liánn, þegar liann lalaði um viðskipti. Þcir básúnuðu það út, að liann hafði andstyggð á skiptum og verzlun, að liánn virti einskis ráðdeild og heiðvirða sjiar- semi.“ „Eg var einmitt að hugsa um það, hvort svo væri,“ sagði Marsellus. „Mér hefir verið sagt svo margt um að gefa híuti. Mér farinst, að of mikið mætti af því.gera. Ef menn lélu hugsun- artaust af liendi eignir sínar, við hvern sem væri, hvernig gátu þeir þá séð farborða cigin skyldmennum símim?“ „Leyfið' mér að segja yður dæmi,“ sagði Júst- us. „Talið liarst eitt sinn að þessu, og Jesús lcysti úr þvi með þvi að segja sögu. Ilann fann alltaf upp einfaldar og stuttar dæmisögur. Hann sagði að vingarðseigandi nokkur vildi láta tína þrúg- ur, þvi að þær voru þá fullþroska. Hann fór nið- ur á torgið og spurði hóp mánna, sem ekkert höfðu fyrir stafni, hvort þeir vildu vinna. Þeir sögðust vilja vinna allan daginn fyrir einn denar.“ „Það var liátt kaup,“ sagði Marsellus. „Frekar það. En það þurfti að taka þrúgunar þegar í slað bg hann gat ekki prúttað, svo hann gekk að því. Um hádegishil sá liann, að fleiri verkamanna þurfti við. Hann fór því aftur á torgið og spurði atvinnulausa'menn, livers þeir krefðust fyrir það, sem eftir var dagsins. Og þeir sögðu: „Við látum yður um það, herra.“ Jæja, kvöldið kom og þeir, sem heimluðu denar, fcngu liann, eins og samið liafði verið upp á. Þá komu þeir, sem unnið liöfðu skemur og falið liúsbóndanum að ákveða kaupið.“ „Nú, livað gci-ði liann?“ spurði Marseltus og var nú orðinn spenntur. „Ilann borgaði öllum denar! Hann borgaði jafnvel þeim denar, sem unnið liöfðu í eina klukkuslurid!“ „Það liefði gctað komið rifrildi af stað,“ sagði Marsellus, „Það gerði það lika! Mennirnir, s_em unnið höfðu allan daginn, kvörtuðu sáran. En liús- bóndinn sagði: „Eg borgaði ykkur ]iað, sem þið settuð upþí Hinir gerðu engar liröfur,' heldur treystu þeir heiðarleik, mínpm“.“ „Ágætl!“ jhrópaði Marsellus. „Ef maður jiröngvar þér til að gera óhagkvæman samning, ert þú alls ekki skuldbundinn til að vera örlátur. Frá mönnum og merkum atburSum: DINO GRANDI: AÐ TJALDABAKL Skömmu síðar fékk eg stuttorða tilkynningu, fyr- irskipun um að biðjast lausnar kl. 10 árdegis daginn eftir. Nokkrum dögum síðar var mér sagt, að eg yrði að hverfa af opinberum vettvangi á Italíu. Og viku síðar var eg í London. (Næstu sjö árin, er Grandi var sendiherra í Lond- on, vann hann Italíu og facistastjórninni hið þarfasta verk. Hann var ein aðalpersónan í refsiaðgerðarmál- unum, en eins og kunnugt er, varð það að ráði að beita viðskiptalegum refsiaðgerðum gagnvart Italíu, vegna Abessiníustyrjaldarinnar. Og í málum út af af- skiptuiri Mussolini af Spánarstyrjöldinni var Grandi fascistum ekki síður gagnlegur. Þetta voru tíihar Miinchenar-ráðstefnunnar, þegar reynt var að sefa Hitler, gera hann ánægðan, og Cliveden-klíkan í Bretlandi, sem stóð að þessari stefnu, mat Grandi mikils.) Eg hefi aldrei verið hamingjusahiari en þessi sjö ár í London, þrátt fyrir Abcssiníu, Spán, Mussolini, Ciano og — Ribbentrop.* Eg á Englandi mikið að þakka, cn þar lærði eg að meta sanna vináttu. En ]iað var engan veginn auðvelt að vera sendiherra í London, þegar Musso- lini ákvað stefnuna í Romaborg. I fyrsta lagi reyndi hann að grafa undan Þjóðabandalaginu, með því að stofna til fjórvelda-bandalags, án þátttöku Rússa, en afleiðingin varð „Miinchen.“ Þar næst lét hann Pierre Laval, utanríkisráðherra Frakklands, gabba sig til þess að beita orku sinni gagnvart Afríku, þ. e. Abes- siniu. Þegar svo Stresafundurinn bar ekki tilætlaðan árangur, að gera ráðstafanir til þess að koma í veg fyrir herskylduáform Þjóðverja, fór Mussolini að taka hin örlagaríkíi skref, scm leiddu til myndunar Berlinar—Rómaborgar-möndulsins. (Stresa-fundinn sátu fulltrúar Bretlands, Frakklands og Italíu.) Félagarnir byrja að hrifsa til sín. Þjóðverjar voru ekki seinir að átta sig á því, að Mussolini hafði meiri áhuga fyrir að standa á önd- verðum meið við Þjóðabandalagið cn að sigra Abes- siníu, og það var um þetta leyti, seni Hitler sendi her manns inn i Rínarlöndin. Þjóðabandalagsráðið kom saman til fundar í Lond- on. Það, sem um var rætt, var blátt áfram þetta: „Telst það ágengni, að Hitler hefir liernumið Rín- arlöndin ?“ Ribbentrop kom til skjalanna og reiddi sig á, að ítalía myndi taka afstöðu með Hitlcr og svara spurn- ingunni neitandi, en cg var þeirrar skoðunar, að landi mínu bæri að svara í anda Locarnö-sáttmálans, og svaraði já. Þá var von Ribbentrop kindarlegur á svipinn. Það var hörmulegt fyrir Evrópuþjóðirnar, að þessi illgjarni hjáll'i skvldi verða sendiherra Þýzkalands í Rómaborg og þar næst utanrikisráðherra Hitlers. Von Ribbentrop cr einn þeirra Þjóðverja, sem skiftir öllum í tvo flokka. I öðrum flokknum eru þeir, sem skipa fyrir, í liinum cru þeir, sem lilýða. Verkstjórinn: Hvaö er aS sjá þetta. Þú berð aðeins einn planka þegar hinir bera tvo. VerkamatSurinn: Þeir eru svo latir, að þeir fara eina ferð þegar eg fer tvær. ----o——• ; Dómarinn : Skannnist þér yöar ekki fyrir aS láta sjá yö- ur eins oft og þér gerið bér í réttinum? f á ákærSi: Hvað? Eg hélt aÖ rétturinn væri mjög vjrÖu- leg stofnun. ~ - ' ' ' ——o------ Eg segi konunni minni allt, scm kemur fyrir mig. ■ Það er ekki neitt. Eg segi konunni minni allt, sem ekki kemur íyrir. ----o—— Þegar eg fæ kvef, þá kaupi eg mér vanalega eina flösku af whisky og,eftir nokkurar klukkustúndií hefi eg losnað við það. . í Það tekur þig ekki langan tíma að losna við kvef. I-osna við kvef. Eg lpsna alls ekki viö kvef. Það er whiskyið, sem eg losna Við. -+——(í—;— ‘•i' f 0 ■ Golfspilarinn: Heyrðu ,,cáddie“. Hvérs vegifa eft þú ailtaf að'líta á úrið þitt? • Caddie-: Það er elcki úrið mitt. Það er koinpásimi’ minn.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.