Vísir - 31.05.1945, Blaðsíða 7

Pimmtudaginn 31. maí 1945
V1 $ IR

(T
Q)j
S&foijd ~(o. ^ÖÖouijlas:

129
viss, og verður dauðliræddur!“ Marselius Iirosti
þolinmóður á svip. Hann var að hugsa um, að
hershófðinginn hafði sagt dálítið eftirtektar-
vert, þótt alldrukkinn væri.
„Rétt segir þú, Pálus,“ sagði hann. „Ef við
hefðum konung, sem lifði lengur en allir aðrir
konungar, færi betur, að hann væri góðviljaður,
en ekki illgerðamaður.“
Hershöfðinginn varð alvarlegur á svip og
Marsellus tók eftir því, að áhugi lians var að
vakna. Ilann gerði þvi mál sitt nokkuru lengra.
„Athugaðu þessar sögur um Jesú, Pálus.
líann er sagður hafa.gert hlinda menn sjáandi;
engin saga liermir, að hann hafi gert sjáandi
menn blinda. Hann er sagður hafa hreytpvatni
í vín, ekki víni í vatn. Hann gerði bæklað barn
aíheilbrigt; liann gerði aldrei lieilhfigt harn
bæklað.“
„Satt segir þú!“ sagði Pálus. „Konungarnir
hafa valdið höli og tortímingu. Þeir liafa gert
menn hlinda, bæklaða, lémstraða.“ Hann þagði
um stund og hélt svo áfram að liálfu við sjálf-
an sig: „Ætli lieimurinn j’rði ekki forviða, ef
völdin kæmust í liendur manna sem sæu aum-
ur á blindum, sjúkuni og lömum? í nafni guð-
anna! — Eg vildi, að þessi fáránlega saga um
Galíleumanninn væri sönn!“
„Er þetta meining þín, eða ertu,að skopast?“
spurði Marsellus hreinskilnislega.
„Mér er jafn mikil alvara,“ sagði liershöfð-
inginn, „og málefnið gefur tilefni til, þar sem
cg sé, að. cnginn fótur,cr fyrir þessu.“ Áhyggju-
hrukkur komu á ennið,„En sjáðu til, Marsellus.
Gétu'r það ekki ycrið sjcaðlegt.fyrir þig að ganga
svona langt í þegsu Jésmiiáli?“
Marsellus svaraði engu, en kipraði saman
varirnar, eins og hann tælci einhverja ákvörð-
un með sjálfum sér. Pálus hrosti, yppti öxlum
og fyllti hikarinn. Sjá mátti á lionum, að hann
viídi ekki tala meira um þessa hlið málsins.
„Hvað segja þeir annað um hann hér uppi í
sveit?“ spurði liann kæruleysislega. „Mér lieyr-
ist þú liafa spurzt fyrir.“
„í Kana segja þeir sögu aPstúlku,“ sagði Mar-
sellus dræmf. „Hún uppgötvaði það, að hún
liafði söngrödd. Menn halda, að Jesús liafi
valdið því.“
„Kenndi liann liepni að syngja?“
„Nei. Dag einn fann hún, að hún gat sungið.
Þeir setja þetta í samband við hann. Eg heyrði
hana syngja, Pálus. Eg liafði aldrei lieyrt slík-
an söng.“
„Jæja!“ sagði Pálus ineð ákefð. „Eg verð að
segja lándstjóranum það. Það er ein af skyldum
mínum, eins og þú yeizt, að gera gamla skrögg
til liæfis. Hann hýður henni þá' að syngja i
veizlu hjá sér.“
„Nei, Pálus, gerðu það ckki!“ andmælti Mar-
sellus. „Stúlkan er alls ekki veraldarvön. Hún
er auk þess bækluð og getur ekki staðið í fæt-
urna. Hún hefir aldrei farið úr sveitinni sinni.“
„Hann gaf henni rödd, en skildi við liana
bældaða, ha?“ Pálus glotti. „Hvernig skýrir
þú það ?“
„Eg skýri það alls ekki. Eg segi þér bara
frá þvi. En góði, segðu Heródesi ekki frá þessu!
Hún kynni alls ekki við sig í höllinni lians, ef
það reynist rétt, sem eg bef.i heyrt um hann.“
„Ef það er ógeðslegt, sem þú hefir lieyrt, þá
er það salt.“
„Já, eg treysti jþér að gera það elcki,“ sagði
Marsellus með ákefð. „Hún og fjölskylda líenn-
ar eru vinir mínir. Eg hið þig um að smána
hana ekki með.því að koma lienni i kynni við
Heródes Anlípas eða nokkurn af lieimafólki
háns!“
Pálus féllst alveg á það, að þau væru mesta
illþýði og ekki prýddi dóttir lians upp á, hin
gerspillta Salóme. Hún var stórliættulcg kven-
snift, sagði hann og átti sök á mörgum
manndrápum. Auk þess var öllúni kunnugt um
ósiðlæti hennar. Ilann hló kuldahlátri og bætti
því við, að hún hefði nú fordæmið fyrir sér,
þar sem faðir liennar, ef hann var þá faðir henn-
ar, hefði þráfaldlega sýnt öldungaráðinu óvirð-
ingu og móðir liennar var alveg eins og naðra.
Hann fussaði ólystarlcga og tók stóran sopa,
eins og væri liann að ná bragðinu úr munni scr.
Maresellus linyklaði brunirnar, en sagði ekkert.
„Eg veit ekki, bvort þú gerir þér það ljóst,
Mársellus,* ‘sagði Pálus, ;',að allur þessi áliugi
Frá mönnum og merkum atburðum:
þinn á kristnum mönnum gæti koniið þcr í
klípu. Má eg tala um þetta, án þess þú móðgist?"
„Hví ekki, Pálus?‘ svaraði Marsellus vin-
gjarnlega.
„Hví ekki ? Af því að það gæti verið ókurteisi.
Við erum jafnhátt settir. Mér ferst ckki að ráð-
leggja þér. Því síður að ávíta.“
„Ávita?“ Marsellus leit spyrjandi á hann. „Eg
skil ekki.“
„Eg skal skýra það fyrir þér. Þú hlýtur að
vita um það, sem skeð liefir í Palestinu siðast-
liðið ár. Nokkurar vikur eftir aftöku Galíleu-
mannsins virtist öllu lokið. Foringjarnir dreifð-
ust, fóru flestir hingað í sveitina. Valdamenn-
irnir i Jerúsalem voru ánægðir. Sögur komust
á kreik mn, að Jesús liefði sézt á ýmsum stöð-
um eftir dauða sinn, en enginn óvitlaus íriáður
tók mark á þeim. Búizt var við, að þetta gleymd-
ist allt brátt.“
„En það vaknaði upp, aftur á móti,“ sagði
Marsellus, þegar Pálus þagnaði til að súpa
aftur á.
„Það vaknaði ekki upp, af því að það dó
aldrei. Leyniflokkar höfðu haldið fundi í mörg-
um horgum. í nokkiira mánuði sáust þeirra
cngin merki. Yfirvöldin fyrirlilu þessa hreyf-
ingu og töldu hana hættulausa með öllu. Svo
var það einn góðan veðurdag, að það rann upp
fyrir prestunum, að samkunduhúsin stóðu ekki
föstuin fótum fjárhagslega. Tiund guldu ekki
albr. Þá tóku kaupmennirnir eftir þvi, að gróð-
inn var að réna. í Jerikó er lielmingurinn af
íhúunum kristinn og fer ókki dult með. Sama
er að segja um Antiokldu, og þar hætist daglcga
i hóp þeirra. Og á þessum stöðum eru það’ekki
eingöngu fátækir og hjálparvana, eins og fyrst
var lialdið. Engin veit, hve fjölmennir þeit eru
í Jerúsaiem, en prestarnir eru frá sér af kviða
og reiði. Þeir nauða sífellt á landshöfðijigjan-
um að grípa til róttækra ráðstafana. Bæði kaup-
menn og préstar reyná að teija Júlíanusi trú
um, að hann verði að gera annað tveggja taka
til starfa eða segja af sér.“
„Hvað hyggst hann fyrir?“ spurði Marsellus.
Pálus fitlaði með höndunum vandræðalega.
„Það er eiginlega bersýnilegt, að við þetla má
ekki húa. Utanaðkomandi manni eins og þér
kann að virðast það. En í Jerúsalem er það
föðurlandssvik, hylting, guðlast og leysir upp
hið gamla lífsform. Júlíanus .vill komast hjá
hlóðsúthellingum og reynir að b.era kápuna á
báðum öxluin. En feðurnir í borginni liafa senn
misst þolinmæðina.“
„En það er þó ómögulegt, að þeir geti nokk-
uð fundið að kenningu Jesú,“ sagði Marsellus.
„Hann livatti til góðvildar og heiðvirði. Vilja
valdhafar jerúsalemsborgar -ekki, að fólkið sé
iieiðarlegt?“ .
„Þetta ■ er ekki aðalatriðið, Marsellus, og þú
veizt, livað það er,“ sagði Pálus óþolinmóður í
bragði. „Þessir kristnip lifa eftir allt öðrum
liöfuðreghim en áður var. Þeir sýna sífellt
meiri og meiri samheldni. Og hér í Kapernaum
þýðir ekki fyrir menn, sem engan fisk liafa
iteiknað á búðardyrnar að opna ]iær.“ Hann
horfði framan i vin sinn, sem mjög var eftir-
tektarsamur og brosti. „Þú veizt auðvitað hvað
fisktáknið þýðir.“
Marsellus kinkaði kolli og hrosti á móli.
„Nei, það er ekkert grin!“ sagði Pálus liörku,-
lega. „Og eg verð að segja þér, að því niinna,
scm þú umgengst þessa kristnu menn, því hetra
fyrir —.“ Hann stillti sig og lauk við setriing-
.una lágum rómi: -— „fyrir okkur alla.“
„En fyrir mig sérstaklega, átt þú við,“ sagði
Marsellus.
„Hafðu það eins og þú vilt.“
Pálus sló út hendi. „Mér þykir það ekkert
gaman að segja þetta við þig. En mig langar
ekkert til að þú lendir i vandræðum. En svo
gæti þá farið, eins og þú veizt! Og þá mun eng-
in niiskunn hjá Magnúsi! Og ekki mun það
lijálpa, að þú ert rómverskur herforingi, þegar
af slað verður farið. Við ætlum i stríð við liina
kristnu, og þá verður ekki að þvi spurt, hver
maðurinn sé! Af liverju ferðu ekki, áður en þú
verðúr tekinn fastur? Taktu þrælinn —- og
lialtu á hrott!“
„Eg veit ekki, livar lianii er,“ sagði Marscllus.
: „Það veit eg,“ sagði Pálus. „Hann sefur ein-
hversstaðar í virkinu hér.“
„Fangi?“
„Nei, eii það ætti liánn 'sariif að vera.“ Héiis-
Leystir úr haldi í Amiens.
Eftir W. B. Courtney og Betty Winkler.
Hin seinasta örlagaríka ákvörðun.
Pickard kapteinn var á sveiitti, eins óg ákveðiðj
var, og beið þriðja hópsins. Hann liafði sannfærzt
um, að árangurinn af sprengjuárásum fyrsta hóps-
ins, var svo góður, að þriðji bópurinn gæti flogiíí
heim, án þess að varpa sprengjunum, og gaf þeim
þvi merki þar að lútandi.
En ein flugvélanna i þessum liópi varð fyrir skot-
um úr loftvarnahyssum, og tók að lirapa til jarð-
ar, og er. Pick sá það vildi liann biða, og sjá hversu
flugvélinni reiddi af, og fór ekki með seinasta
hópnum, sem átti að njóta verndar Typlioonflug-;
vélanna á lieimleiðinni. —r Tvær þýzkar orrustu-’
flugvélar gripu tækifærið og réðust á flugvél Picks
og skutu hana niður.
Meðan þcssu fór fram hafði kvikniyndunarflug-
vélin flogið margsinnis ýfir árásarsvæðið og náðV
mörgum niyndum — og þeim ágætum. Flugmemv
í þéssari flugvél sögðu okkur siðar, að þeir hefðtij
séð fanga á lilaupum um skörðin, sem rofin vorii:
í veggina. Sumir, sem á lilaupum voru, sennilegn-
Þjóðverjar, fleygðu sér til jarðár, er flugvélarnaii;
komu. Hinir—- fangarnir-—héldu áfram að hlaupa. j
I seinustu hringferðinni yfir fangelsið sáu flug~.
menn í þessari flugvél er flugvél Pickards var far-
in að hringsnúast, og sást það síðast til liennar.
Enginn okkar sá Pick aftur.
I árásinni fórust 4 brezkar flugvélar og sex brezk-
ir flugmenn. óvíst er live margir fangar biðu bana,
en þeir voru vafalaust allmargir, og þeirra meðal
voru margar konur. En mörgum frönskum, ættjarð-
arvinum opnaðist þarna leið til frelsisins.
Jean Baudoin, sem nú liífgur á banabeði, og er>:
það afleiðing illrar meðferðar og pyndinga, sagði
að skelfing og furða liefði gripið fangana, en þeir
reyndu, ekki að finna neina útskýringu á þvi, sem
var að gerast. Þeir hara hlupu eins liratt og þeir
gátu — í von um, að geta endurheimt frelsi sitt.
Fyrir utan fangelsisveggina.
Þcir, sem komust út fyrir fangelsisveggina, þustu
að bifreiðúnum, sem FIP bafði sent á vettvang með :
leynd. Aðrir lilupu inn i borgina, þar sem íbúarnir
tóku þeim vel og földu þá fyrir Þjóðverjum.
Baudoin sá það síðast til Fullsman’s amerííska
falllilífaliermannsins, að hann stóð á liaug nokkr-
um í fangelsisgarðinum og veifaði til flugvélanna,
sem voru að fara. '
Vivant, aðstoðaiTögreglustjórinn, lenti í mörgum
og miklum æfintýrum, eftir að sprengjunum hafði.
verið varpað. Það var nýbúið að færa honum súpu-j
diskiiin, og hann var að taka ofan hattinn, til þess
að matast, er heyrðist i flugvélunum. Hávaðinn var'
svo mikill, að hann hugði i fyrstu, að Þjóðverjar ;
hefðu skotið niður eina flugvél bandamanna.
„Svo varð sprenging“, sagði hann, „og ryk og
steinlímsduft hrundi yíir mig allan. Þegar eg fór
að líta í kring um mig, sá eg að einn veggur klefa
míns var liorfinn, og eg stóð gegnt vegg, sem var
milli fangelsins og götunnar. Svo varð önnur spreng-j
ing og einnig sá veggur hrundi. Mér flaug í hug,j
livort eg væri ekki Móses endurborinn, og gæti gert
sambærileg kraftaverk, en það var ekki tími til
umhugsana um slíkt< og eg liljóp um skörðin i
veggjunum, og það gerðu margir aðrir. Eg heyrði
bölvað á þýzku, en liélt áfram að hlaupa. Eg varðl
þess var, að einhver hljóp samhliða mér. Sá, sem:
það gerði, var alhvítur af kalki og steinlímsdufti.
„Hvert eruð þér að fara?“ spurði eg.
„Eg er að flýja“, sagði maðurinn; „eg var í fang-
elsinu. Eg ætla að reyna að komast í kirkjugarðinn.
Það er alltaf gott að felast lijá hinum dauðu ..
Maður þessi virtist hafa reynslu, og eg fylgdi
honum, en cr við nálguðumst kirkjugarðinn, sáun\!i
við þýzkan varðmann, og hentum okkur niður Æ
skurð.“
Vivant ákvað nú að hverfa aftur til Amiens-|
horgar, þar sem lianii vissi að menn úr baráttu-f
hreyfingunni mundu skjólshúsi yfir hann, og sja|-
um, að Þjóðverjar gætu ekki aftur haft hendur i|;
liári lians.
Maður nokkur á reiðhjóli kom aðvífandi, og Vi-'