Vísir - 15.09.1945, Blaðsíða 7

Laugardaginn 15. september 1945
V I S I R
7

w rruim
l
anna
EFTIR EVELYN EATDN
23
Hann leiddi de Villebon fram fyrir fangana.
„Major Tyng, liinn enski landstjóri í Acadíu.
Lofið mér að kynna f}rrir yður de Villebon, liinn
raunverulega landstjóra Acadiu. Hann er á
leiðinni lil Porl Pvoyal. Eg efast ekki um að
inargl sé líkt á komið með ykkur.“
De Villebon og Tyng majór heilsuðust bros-
andi.
„Styrjaldarlukkan, majór,“ sagði de Ville-
bon. „Síðastliðið ár olluð þér mér- miklum ó-
þægindum með því að flæma landstjóra minn
burt, de Menneval. í ár sigrum vér yður. Þann-
ig gengur það. Viljið þér í nefið, berra minn?“
Tyng majór tók við pontunni og sogaði tó-
bakið hæversklega upp í báðar nasir.
„Má þetta skoðast sem sáttatilboð?“
„Já. En fyrirgefið þér, eg hefi gleymt frúnum.
Leyfið mér að kynna yður fyrir þeim. Frú de
Freneuse, kona mannsins, sem stjórnar land-
inu, sem’frændi yðar liafði einu sinni umsjón
ineð, hr. Nelson. Frú de Chauffours, kona
mannsins, er stjórnar landinu við hliðina á de
Freneuse. Þetta er frændi minn, hr. Perrichet.“
„Við höfum sézt áður. Eg varð fyrir falli
lians.“
„Ekki falli lians,“ sagði frú de Freneuse,
„lieldur árás“.
„Hvað sem það nú verður ltallað, þá var það
engan veginn þægilegt fyrir mig.“
„En það er nú eg, sem er verst leikinn nú,“
sagði Raoul og sýndi um leið sáraumbúðirnar.
De Bonaventure tók sverð mannanna þriggja
kæruleysislega, stakk þeim undir handlegginn
og fór til klefa síns.
,3f þið viljið afsaka mig þá þarf eg að fara
og hafa fataskipti. Famoisy liðsforingi, viljið
þér sjá um fangana og þá föllnu.“
Hann gekk að því búnu á braut með frú de
Chauffours. Frú de Freneuse ætlaði að fvlgja
þeim eftir en liætti við það aftur. Hún gekk
hirðuleysislega yfir að brakinu á skipnu og sett-
ist þar á rá. Raoul gekk til liennar.
„Þér eruð orðin þreytt.“
Hún kinkaði kolli til samþykkis um leið og
liann seltist hjá henni. Ensku liðsforingjarnir
stóðu einir í lióp og sneru baki við þeim.
Frönsku sjóliðarnir og hermennirnir voru upp-
teknir við að koma öllu i lag á skipinu eftir or-
ustuna. Hún liorfði milli þeirra út yfir dökkt
hafið og landræmuna, sem naumast sást á milli
þeirra. Hugur liennar var hjá de Bonaventure
inni í klefa hans, en hún hafði ekki haft þrek i
sér til að fara með honum og sjá sár hans með
eigin augum. Hún ætlaði að ná í systur sína og
segja henni frá þessu.
Frú de Chauffours talaði um alla heima og
geima við de Bonaventure, meðan hún fór mjúk-
um höndum um undir hans. Þetta var svo sem
ekki í fyrsta skipti, sem hún hafði náð út kúlu
eða bundið um sár. Dahinda hélt á íláti með
vatni og þurrkum við hlið hennar.
„Síðast jiegar eg þurfti að fást við svona
hluti,“ sagði hún, „var það ör, sem eg þiirfti að
ná út. Frændi minn, annar sonur sj'slur minnar,
liafði orðið fyrir skoti í lærið.“
„Hvað á hún mörg börn?“
„Hún á fjögur eftir tvö hjónabönd.“
„Hún litur hreint ekki út fvrir að vera móðir
margra barna,“ sagði liann. „Hún er svo ung-
Jeg. Það eruð þér einnig, frú.“ Hann reyndi að
harka af sér kvalirnar eftir mætti.
„Eg gleymdi nú mínum,“ sagði hún um leið
og hún gerði smá sveiflu með hendinni, sem
laus var, í áherzlu skyni. „Getið jiér imyndað
yður að gleymska mín geti orsakað neina hættu
fyrir þau í líkingu við það sem litlu Dourg-
börnin urðu að þola?“
_ „Nei, blessaðar verið þér.“
„Þau eru svo bænd að mér og einnig syslur
minni.“
„Eg trúi því. Mér hefir oft verið hugsað til
bróður míns á þessu ferðalagi.“
Hún lagði liönd sína ofan á lians.
„Mér hefir verið sagt,“ sagði hann, „að hann
hefði dáið strax, án þess að þola of miklar kvalir
og jafnframt án þess að liafa tíma til að hugsa
um afdrif konu sinnar og.barna. Þau eru í
Frakklandi og það mun kojjna í ipiun hlut.að
segja þeiip iíðindin.fþegar eg koirt hejm.;clnvð
er slæmt að þau skuli ekki liafa hugmynd um
Frá mönnum og merkum aiburSum:
þetla. Það þyrfti að koma á betri fréttasam-
bandi.“
„Indíánarnir hafa trumbur,“ sagði frú de
Chauffours utan víð sig, um leið og hún fann
hann kveinka sér undan liandtökum hennar.
Kúlan var að nást út.
„Hljóð þeirra bergmálar ekki yfir bafið.“
„Nei.“
Hann breyfði sig aftur, viðþolslaus af kvöl-
um, um leið og, hún gerði aðra atrennu til að
hreinsa sárið af ólireinindum og stálflisum.
Hann talaði hátt til að leyna sársaukanum.
„Hvernig náungi er mágur yðar? Eg hefi ver-
ið kvnntur fyrir manni yðar og liinum tveimur,
en aldrei haft þá ánægju að kynnast de Fren-
euse.“
„Mathieu hefir byggt kornmyllu. Það er sú
fyrsta hér. Hann hefir allan hugann við það
fyrirtæki. Ilann fer á fætur fyrir allar aldir á
hverjum morgni, til að fullvissa sjálfan sig um
að myllan sé kyrr á sínum stað. Maðurinn minn
segir, að ef eitthvað kæmi fyrir mylluna myndi
það ríða Mathieu að fullu. Að öðru leyti er hann
mesti meinhægðarmaður og hugsar mjög vel
um jörðina sína.“
Það var ekki mikið að græða á þessu svari.
De Bonaventure lokaði augunum og sá fyrir
hugskotsjónum sér feitan, herðabreiðan mann
vera að rölta í kring um kornmylluna sina.
Frú de Chauffours var að spyrja einhverra
spurninga um konu lians. Hann heyrði sig sjálf-
an svara i leiðslu:
„Fyrri konan mín vildi giftast mér. Eg var
einmana og þarfnaðist heimilis, eða hélt það
að minnsta kosti. Manni, sem eyðir lifi sínu úti
á reginhafi eða i orustum við villimenn, er
iieimilið býsna mikilvægt. Finnst yður það ekki,
frú? Svo eg giftist henni. Seinni konan mín er
frænka flotamálaráðherrans. Samt á eg ekki
stöðu mína, sem aðmiráll yfir öllum Acadíu-
flota hans liátignar, eingöngu að þakka kvon-
fangi mínu. Báðar konurnar hafa verið góðar,
lieilbrigðar og heiðarlegar konur, sem eg liefi
eignazt syni með, en . .. .“
„Liggið þér kyrr,“ sagði frú de Chauffours.
Hún vildi ekki heyra meira. „Þér hafið hita.
Talið ekki meira. Eg ætla að baða sverðsárið
upp úr yínanda og fara frá yður, svo að þér getið
hvílt yður.“
Iiún gekk að könnu, sem hékk í leðurlykkju
hjá ljósakrónunni og vætti línræmu i henni.
Það var vínblanda í könnunni og hún þvoði
undina eftir sverðliöggið. Það var litið sár, er
sama og ekkert blæddi úr.
Á KVÖLWðKVm
Húsfreyjan: „Þú getur unniö fyrir mat þínum
meS því aS höggva þenna viöaustafla í eldinn.“
Betlarinn: „Leyfiö mér aö sjá matseöilinn fyrst.“
IBrezkar húsmæöur kaupa árleg'a 1,600,000,000
dósir af niöursoönum matvælum.
Flækingurinn: „Konan í næsta húsi gaf mér
heimabakaöa köku, Villt þú ekki gefa mér eitthvað
lika ?“
Frúin: „Þá er bezt aö eg gefi þér laxerolíu?'
Karlmenn eru 10 sinnum næmari fyrir litblindu
en kvenfólk.
Sveitastúlkan: „Heyröu Jones, má eg ekki kynna
þig fyrir póstinum okkar? Þetta er hann.“
Pósturinn: „Þú skrifar svei mér leiðinleg ástar-
bréf.“
„Þaö er maður úti meö tréfót, sem heitir Jón.“
„Er það, hvaö heitir hinn fóturinn á honum?“
Fiðrildi sem eru af sömu tegund, eru alltaf eitt-
hvað frábrugðin hvert ööru. Þaö eru engin fiörildi,
sein eru eins í útliti. ,
Biskup nokkur haföi verið aö fo.rdæma andlits-
.íárMiW. ?flni:uijigián.sjúlkur nota:
n fijfvJ.nánanM'spiii) J?g J^ý^iifet/vtrá.li.ti“i sagði tbaiaot
hlýlega, „því meira ógeð fæ eg á honuni.“
Deilur Stilwells og Chiaug Kai-sheks.
Eftir Samuel Lubell.
uppi. Þegar eg spurði amerískan hersliöfðingja í
Kína, sem var þessarar skoðunar, að því livort
það mundi talca mánuði eða ár að sigra Japana,
sagði hann þungbúinn:
„Mörg ár!“
Sú yfirvofandi hætta, að Kínverjar verði áhrifa-
lausir eða gagnslitlir bandamenn í styrjöldinni, ger-
ir miklu mikilvægara en ella* hugsanlega þátttöku
Rússa í Asiu-styrjöldinni. Allt er þetta vatn á myllu
kínverskra kommúnista, sem hafa sína eigin skæru-
heri í norðurhluta landsins, og jafnframt hefir að-
staða Chiangs Kai-sheks veikzt. Þó liefir verið gert
miklu meira úr þeirri hættu en ástæða er til, að
til borgarastyrjaldar muni koma í Kína. Bölsýnir
atbugarar spá því, að eftir styrjöldina muni rúss-
neskra áhrifa gæta mest í Kína, og afleiðing jiess
yrði, að Rússar fengju pólitískt yfirráðasvæði allt
frá Kínahafi til Austur-Prússlands.
Hvað hefir verið að gerast í Kína? Það er elckért,
sem leiðir sannleikann betur í ljós — einkanlega
þann sannleika, sem er beizk reynsla — en ósigrar
í styrjöldum, og það virtist loks bezt, að varpa
öllu skeytaeftirliti fyrir borð og gera sér opinber-
lega glögga grein fyrir þvi, livers vegna Banda-
ríkjamenn misstu þessa flugvelli, sem fyrr var um
rætt. Þegar eg reyndi að gera mér glögga grein
fyrir því, hverjar orsakirnar í raun og veru voru,
talaði eg við hvern ábyrgan mann, sem eg gat náð
í og gat varpað einhverju ljósi á atburðina í Kína.
Og eg reyndi að kynnast öllum skoðunum, sem
uppi voru um þetta, atliuga málið frá öllum hlið-
um. Eg leitaði ekki eingöngu álits Bandaríkjamanna,
heldur og Breta og Kínverja.
Til þess að afla mér ítarlegra upplýsinga um bar-
dagana, fór eg bæði til Kweilin og Liuchoáv, þegar
verið var að búa allt í þessum borgum undir loka-
vornina þar. Þá voru Japanar í aðeins 80 kilómetra
fjarlægð og sýnt liversu fara mundi. Kínverskur
hershöfðingi, sem eg átti tal við, yppti öxlum, og
var auðséð á svip hans, að ósigur var óumflýjan-
legur.
Þessi hershöfðingi játaoi, að hann skorti herafla
— og þetta var í landi, þar sem mannafli er tak-
markalaus, hægt að koma upp 20 milljóna her, að
þvi er títt hefir verið japlað á í blöðum bandamanna.
Þegar eg nú liefi farið yfir öll gögn mín, hefi
eg fundið margt sérstaklega afhyglisvert. Eg ræddi
m. a. við hershöfðingjana Stilwell og Chennault,
Patrick J. Hurley, liinn nýja sendiherra okkar í
Kína og aðalfulltrúa Bandaríkjamanna í þeim sam-
komulagsumleitununum, sem leiddu til þess, að Stil-
'well var kvaddur heim. Eg talaði einnig við Clar-
ence E. Gauss, fyrrverandi sendiherra Bandaríkj-
anna í Kína, Ho Ying-chin, ldnverska hermálaráð-
herrann, sem varð að biðjast lausnar, T. V. Sonog,
liinn nýsetta forsætisráðherra.
I Washington talaði eg við embættismenn í Hvíta
húsinu og æðslu menn í flug-, flota- og hermála-
j ráðuneytunum. Eg sagði við alla þá, sem eg ræddi
við, að eg mundi ekki vitna til þeirra, og voru
menn því ósmeykari við að segja meiningu sína.
FjTÍr mér vekti aðeins að kynna almenningi skoð-
anir ábyrgra yianna um þessi mál, svo að fólk gæti
gert sér glögga grein fyrir þeim, en á því væri liin
mesta nauðsyn.
Það, sem athuganir mínar leiddu í Ijós, er ekki
nein spennandi frásögn með bíómyndablæ um átök-
in milli Stilwells og Chiangs Kai-sheks, en þannig
lýstu blöðin þessu undir stórum fyrirsögnum. Það
ivar miklu fremur um að ræða tvo drauma eða á-
ætlanir tveggja amerískra hershöfðingja, þeirra
Stilwells og Chennaults, áætlanir, sem ekki gátu
rætzt af eftirtöldum orsökum:
1. Hnattstaða Bandaríkjanna,
2. Herstyrkur og aðstaða Japana á megin-
landi Asíu,
3. Hin augljóslega veika aðstaða Kihverja.
Við skulum nú athuga fýrst baráttu Stilwells.
Roosevelt lét „Jóa beiska“ (svo kalla kermennirn-
ir Stilwcll í gumni, á enskp „Vipegar’JoeV). fara,
með þeim ummælum, i,ð hér hefði verið um árekst-