Vísir - 05.11.1945, Blaðsíða 7

Mánudaginn 5. nóvember 1945
V ISIR 7
Báturinn renndi sér upp a'ð liliðinni á bát
þeirra og seglin voru felld.
„Eg er séra Francis,“ sagði presturinn um leið
og liann steig upp í stórbátinn. „Trúboðssetrið
mitt tiefir verið brennt til ösku. Eg er á leið-
inni til Port Royal. Gætuð þið kannske flutt
mig þangað? Þessi góði maður verður að fara
cftir hinum, það er að segja ef þeir eru enn á
lifi. Við sáum ekkert til þeirra, þegar við fór-
uin. Guð minn góður livað þetta var hryllilegt!“
Iiann settist niður í stefni bátsins gegn frú
de Freneuse og lokaði augunum. De Bonaven-
ture gretti sig.
„Við ætluðum nú ekki að fara heim strax,“
byrjaði liann. „Við ætluðum að draga nokkura
stund enn.“
„Eg efast um að við verðum vör, meðan
þessi guðsmaður er með okkur,“ sagði frú de
Freneuse. „Eg held að það sé eins gott fyrir
okkur að fara til baka.“
Séra Francis opnaði augun til þess að taka
við ábreiðu af sjómanninum. Hann þakkaði
honum fyrir og fór með bæn í þakklæti fyrir
að hann bjargaðist. Áhöfn stórbátsins svaraði
með hjáróma ,amen‘ og ræðararnir litu hver
á annan.—
„Haldið l>ara áfram að veiða,“ sagði séra
F rancis.
Frú de Freneuse varð steini lostin er hún
fann, að fiskur var á lijá henni.
„Þáð er stór á lijá mér núna,“ sagði hún
lágt.
Séra Francis tók úr pússi sínu bænabók. Það
rikti þögn í bátnum á meðan fiskurinn var inn-
byrlur. Iíann spriklaði í bátnum og lenti á fót-
um prestsins.
Það var fiskur á færi de Bonaventures og
rétt á eftir var fiskur á hjá öllum. Séra Francis
var niðursokkinn í bænalestur, svo að allir
gleymdu að hann var með.
0
FERTUGASTI OG ÁTTUNDI KAFLI.
Séra Francis var fengið til afnota lítið her-
bergi i klaustrinu, en þar var verið að kenna
sjö ungum piltum guðfræði. Sá elzti var Paul-
Marie Freneuse. Hafði hann miki’nn áhuga fyr-
ir náminu og gerði séra Francis hann að kirkju-
þjóni.
Dag einn gengu þeir séra Francis og dreng-
irnir fram hjá fyrstu fjórum húsunum í land-
náminu er stóðu niðri við sjóinn. Þeir voru að
lesa í bænabókum sínum, er þeir voru truflaðir
af einkennileguin hávaða. Bændur og hermenn
voru þar í óða önn að reisa liús. Grunnurinn
var þegar kominn upp og önnur hliðin, sem
var smíðuð þannig, að trjástofnum var raðað
endilöngum hhð við hlið. Á jörðinni skammt
frá sáu þeir stóra lirúgu af trjástofnum, sem
sólin var látin baka og þurrka.
Presturinn og drengirnir námu slaðar og
virtu smiðina fyrir sér.
„Þarna,“ sagði séra Francis, „er verið að
byggj3 hús, — hús, sem mun verða mannlegri
glcði og mannlegum sorgum liæli, lítill ögrandi
kaslali, sem stendur ógn af villimönnunum, af
eldinum, af öllu. Ef mennirnir sýndu tilbeiðslu
: sína á guði með því að reisa honum sin and-
legu musteri, eins og þessi maður, hver sem
hann er, sýnir við byggingu þessa nýja heimil-
is, myndi vegur kirkjunnar vera meiri. Senni-
lega ællar eittlivert fólk að fara að gifta sig og
hefja hér hið sameiginlega líf sitt.“ Hann and-
varpaði og hugsaði, að visu ekki í fyrsta sinn,
um hjúskaparfyrirætlanir sinar, sem orðið
liöfðu að engu heima í Frakklandi fyrir 12 ár-
um, fyrirætlanír, sem liöfðu í raun og veru
gert liarin að þjóni kirkjunnar, en jafnframt að
kvenhatara æfilangt.
Maður nokkur, sem stóð hjá þeim félögum
og var að horfa á nýj.a húsið eins og þeir, snéri
éér að jaeim og brosti. Séra Francis heiísaði hon-
um og spurði hann, hver væri að reisa þarna
hús. Maðurinn leit með undirhyggjusvip í
kringum sig, en beygði sig svo að þeim og sagði:
„Það á að vera fyrir viðhald landstjórans,“
hvíslaði liann, „frú de Freneuse.“
Paul-Marie hnykkti við.
„Landstjórinn,“ át hann eftir eins og úti á
þekju, en síðan var eins og hann áttaði sig og
hann sagði hálfhátt, „þér eigið við de Bonaven-
ture.“ Hinir-tóku undir jiað með honum.
„Nei, liann er gamla viðhaldið hennar. Hann
hafði hana í allan vetur. Siðan landstjórinn
kom vill liann hafa hana fyrir sjálfan sig. Eg
ásaka Iiann eiginlcga ekki. Ilún er vissulega
girtdeg. Auk þess vildi eg nú segja, að hún
kynni að meðhöndla hann. Fékk liann til að
taka alla strákana sína í landvarnaliðið, þar
sem þeir eru liðsforingjar. Það gefur góðan
skilding. Siðan lét hún hann greiða sér eflir-
laun sem ekkju,“ .... liér tsanzaði náunginn
við augnablik. „Það er sennilegt að hún hefði
fengið ráðningu hjá bónda sínum hefði hann
lifað — í staðinn fyrir peninga. Og nú er hann
að láta byggja handa henni nýtt hús. Allt land-
varualiðið er að vinna við þetta og svo allir
verkamennirnir. En það er ekki verið að hugsa
um kornhlöðurnar, sem okkur vanhágar um,
að eg lali nú ekki um endurbætur á liíbýlum
okkar, og eru þó engin þeirra byggð fvrir kon-
ungsins fjármuni. En j>að dugir ekki að deila
við dómarann herra minn.“
„Herra minn,“ sagði Paul-Marie skjálfandi
á beinunum af reiði. „Yður hlýtur að skjállast
hræðilega. Eg þekki frúna ,sem þér talið um,
mjög vel. Iiún er ....“
„Þekkið þér hana virkilega. Hvað gáfuð-þer
lienni? Ef til vill liinn lireina svein yðar?“
Paul-Marie réð sér nú ekki lengur. Hann
rétti upp handlegginn og' rak manninum högg
í andlitið með krepptum hnefanum. En áður en
liann vissi sitt rjúkandi ráð lá hann* sjálfur i
|leðjunni, með verk í öðrum kjálkanum og
kukknahljóm fyrir eyrunum. Hann reyndi að
setjast upp. Blóð fossaði úr vör lians.
HeyrÖu, karl minn, kallaði Satan til ]>ess, sem
var nýkominn til hans. Þú hagar þér eins og þú
eigir „heila skitti'ö"!
Það er engin furða, konan mín gaf mér það áð-
ur en eg fór.
♦
Viðskiptavinurinn: Hundurinn yðar virðist hafa
ánægju af }>ví, a-ð sjá yður raka menn. Hann starir
svo hugfanginn á yður.
Rakarinn: Það er ekki það. Hann bíður eftir
því að eg skeri í eyrnasnepilinn.
•>
♦
Svo að hann Árni var lífið og sálin í samkvæm-
inu í gær?
Já, ’nann var sá eini, sem gat talað hærra en út-
varpið.
♦
Frúin (i dýragarðinum): Svo að þetta Ijón étur
inenn.
Temjaripn: Já, en þar sem við höfum svo lítið af
karlmönnum hér, þá fær það nautakjöt um stund-
arsakir.
Frá mönnum og merkum atburSum:
Við tókurn þýzkan kafbát herfangi.
Eftir D. V. Gallery kaptein í Bandaríkjaflotanum.
smeykur um, ef eg fæli liinum ungu sjóliðum mín-
um einhver hlutverk í kafbátnum, kynnu þeir að
fara skakkt að, en eg fékk síðar að reyna, að þeim
var hægt að treysta í þessu sem öðru.
Það var þann 6. júni, sem við fengum fregnir
af innrásinni. Einn af sjóliðunum okkar las frétt-
ina fljótlega, ýtti hattinum sinum aftur á hnaklia
og sagði:
„O-jæja, þetta varð þá Eisenhower að gera, til
j>ess að slá okkur út.“
Sjöunda daginn kom flota-dráltarbáturinn Ab-
naki til móts við okkur, en hann átti að taka við
að draga kafbátinn til hafnar. Á leið í áttina til
okkar var olíuskipið Kennebec, og þvi fylgdi tunid-
urspillirinn Rurik.
Það var árla dags á sjöunda degi, sem Abnaki
kom. En nú fór kafbáturinn skyndilega að síga i
sjó, er slaðnæmst var, og við óttuðumst allir að
nú væri engin von lengur um að geta lialdið lionum
á floti. En þegar hann liafði sigið svo, að aðeins
turninn stóð upp úr sjó, liætti hann að siga, og
— kannske var einhver von enn. En eitt var ví^t.
Það var tilgangslaust að bíða, unz sérfróðir menn
kæmu á vettvang, við’urðum að láta hendur standa
fram úr ermum og gera j>að, sem í okkar valdi
stóð.
Abnaki tók við því Iilulverki að draga kafbátinn,
en Trosino og David, sem fyrr voru nefndir, fóru
með flokk manna yfir í kafbátinn. Farið var i kaf-
bátinn með rafmagnsdælur frá Guadalcanal og voru
þær settar í samband við raforkuvélar Abnaki.
Flokkurinn vann verk sitt af méstu prýði og var oft
tvisýnt hversu fara niundi. Trosino var klukku-
stundum saman niðri í kafbátnum og óð þar í olíu
og sjó og varð stundum að skriða undir vélarnar,
til þess að finna leiðslur o. s. frv. Hætti hann marg-
sinnis lífi sinu, og vafalaust er það framar lionum
að þakka en nokkrum einum manni öðrum, að okk-
ur tókst að bjarga kafbátnum U-505.
A Guadalcanal höfðum við viðbúnað til þess
að reyna að koma stáltaugum undir kafbátinn og
halda honum á floti við skipshlið, ef þörf krefði, en
rétt í þeim svifum, er þessum undirbúningi var lok-
ið, fór káfbáturinn að lyftast upp liægt og hægt, og
er degi liallaði var hann álíka mikið upp úr og dag-
inn sem við tókum hann herfangi.
Daginn eftir var svo komið, að flokkurinn var
búinn að'koma öllum rafmagnsvélum kafbátsins
í gang og dælunum* svo að kafbáturinn gat fyllilgga
látið að stjórn i yfirborði sjávar.
Á leiðinni til Bermuda kynntíst eg skipherraii-
um á kafbátnum, en hann lá i sjúkrahúsi á skipi
okkar. Hafði hann særzt af kúlnabrotumá á háðum
fótleggjum. Kafbátsforinginn, Harald Lange, talaði
ensku mæta vel, en það liðu margir dagar áður en
hann fékkst til að leggja trúnað á það, að við liefð-
um tekið kafbátinn hans herfangi. Ilann var nefni-
lega niðri í skipinu og gat því ekki séð kafbátinn.
Þegar hann loks hafði sannfærzt um þetta, var
hann ekkert hikandi við að leysa frá skjóðunni.
Hann gekk út frá því sem gefnu, að eg hefði lesið
eða farið vfir lauslega að minnsta kosti öll skjöl
þau, sem við komumst yfir. Þvi að hann svaraði öll-
um spurningum greiðlega, með þeim forsendum,
að undir venjulegum kringumslæðum mundi hann
hafa neitað að svara, en þar sem eg vissi þetta
hvort eð væri, gerði liann það fúslega.
Hann sagði, að við hefðum elt kafbátinn sjö sól-
arhringa samfleytt. Með því að athuga uppdi-ætti
kafbátsins, sem merktir eru daglega, sáum við,
að við höfðum sjaldan liaft flugvélar okkar nálægt
siglingaleið kafbátsins, en allmargar flutningaflug-
vélar munu hafa flogið þar yfir sem hann var, i
næturflugi frá Brazilíu til Afriku, og foringjarnir
á U-505 hugðu þessar flugvélar vera frá flugvéla-
skipi okkar.
Það var aðallega eitt, sem Lange hafði áhyggjur
af, og þa$ var hvaða örlög myndu biða hans að
stríðinu loknu. Hann sagði margsinnis, að liann
myndi verða leiddur fvrir lierrétt og sviftur stöðu