Vísir - 14.01.1946, Blaðsíða 7

Mánudaginn 14, janúar 1946
V I S I R
7
óur ft'um
EFTIR EVELYN EATDN
Hann leit spyrjandi á Louise, en liún sýndi
þess engin nierki, að hún veitti því eftirtekt.
Ilún stóð á fætur og hneigði sig kurteislega á
móli. Ilún var náföl.
„Frú,“ sagði liún áherzlulaust, „herra de
Bonaventure er sannarlega skoplegur maður.“
„De Freneuse?“ endurlók liin þybbna kona
spyrjandi. „Ekki vænti eg þess að þér séuð
skyldar unglingnum, sem er að læra lil prests
liérna í klaustrinu?“
„Eg cr móðir hans.“
„Og liðsforingjaefnanna?“
„Þeir eru líka synir mínir.“
„Eg vænti þess, frú, að þér snæðið kvöldverð
með okkur.“
„Eg vil ekki neitt umstang út af mér. Eg
sigli á morgun lil Frakldands og þarfnast nauð-
synlegra skjala frá yfirforingjanUm. Eg kom
strax, af því tíminn er svo naumur.“
„Auðvitað, auðvitað. Búið þér hérna?“
„Nei, en um stundarsakir bý eg úti í sveit.“
óafvitandi hafði frú de Bonavenlnre komið i
veg fyrir hneyksli. Það var ólíkt fólkinu, sem
þarna bjó. Gat það verið, að einlægni þcssarar
konu hefði orðið þess valdandi, að slúðurber-
einu sinni elskað mig,“ hugsaði hún, „og þó
vill hann ekki vera ótrúr. Hann veit ekki hvar
hann er staddur. Ef liann væri spurður, myndi
liann ekki segja, að liann elskaði Denise, heldur
ætlaði hann bara að kvænast lienni. Það þarf
ekki annað en að horfa einu sinni á andlit hans
til þess að vita sannleikann. ó, ef Pierre hefði
aðeins komið og- gifst mér, er við vorum á
þeirra aldri. Það hefði sannarlega verið mikill
munur!“
Hún andvarpaði. Það var erfitt að hugsa til
konu Pierre, — sem liafði farið til Port Royal,
samkvæmt fyrirskipunum ráðherrans, að þvi
er Pierre hafði sagt. En ef til vill liafði liann
vænzt þess að liún kæmi? Nei, liún mátti ekki
hugsa um þetla, því þá yrði hún leið. Þegar öllu
var-á botninn hvolft, eins og Pierre hafði bent
á, liafði hann orðið að þola það, er hún var kona
Mathieu de Freneirse, og kona Charles Tibaut
þar á undan. Ilún liafði gleymt því. Hún liafði
gleymt öllu nema ljúfustu endurminningunum
um samveru þeirra. Útlegðin breytti ekki neinu.
Þegar de Brouillan kæmi aftur, vonandi sigri
hrósandi, þegar styrjöldin við Englendingana
væri til lykta leidd með sigri Frákka — þó að
arnir hefðu ekki sagt henni frá sambandi lienn-j aðeins kraftaverk gæti komið því til leiðar,
nema því aðeins að yfirvöldin heima fyrir gerðu
eitthvað til þess að aðstoða landnemana, — þá
myndi allt fara vel. Veslings litla feita konan
yrði send heim til Frakklands ásamt börnum
sínum, og hún, Louise, myndi verða eftir hjá
Pierre. Það var allt og sumt, sem hún fór fram
á — að fá að vera hjá honum.
„En þar með er takmarkinu náð.“
Dyrnar á káetu hennar lukust upp og Raoul
stakk liöfðinu inn.
ar og Pierre? Það var engrar lijálpar að vænta
frá Pierre. Hann sfóð þarna þögull, og horfði
á liana, — liún vissi það, þó að húri mætti ekki
augnaráði lians. Hann vissi að það myndi særa
hana. En hann myndi láta hana eina um að
yfirvega þetta og fella sinn dóm yfir þvi, áður
en kvöldið væri liðið.
Þau héldu nú inn í vopnasalinn. Þar kynnti
frú de Bonaventure hana fyrir öllum liðsfor-
ingjunum, sem biðu þeirra. Frú de Freneuse
leil af einum á annan. Þetta var alveg nóg.
Ilver á fætur öðrum kyssti á liön.d hennar, á
meðan frú de Bonaventure útskýrði fyrir þeim,
Iiver hún var. be Bonavcnture stóð álengdar,
fölur sem nár. Er þessi atliöfn var liálfnuð,
komu Raoul og Denise inn. Þau námu staðar,
forviða, en mættu augnaráði frú de Frencuse
og sögðu ekkj neilt.
Og með frá de Bonavenlure í fararbroddi og
Bonavenlure á eftir, gengu þau inn í borðslof-
una og settist niður á þann slað, sem liún liafði
svo oft áður setið. De Bonavenlure var alveg í
öngum sínum, er hann Iyfti glasi sinu og skál-
aði við liana. ILún horfði á móti lionum og
brosti, en brosið var uppgerð og augu liennar
full af tárum.
SJÖTUGASTI OG FYRSTI KAFLI.
Fálkinn hafði verið viku á siglingu, áður en
frú de Freneuse hafði hugrekkí til þess að yfir-
gefa lcáetu sína, þrátt fyrir ítrekaðar bænir
Denise og Raoul. Að lokum fór liún út úr ká-
etunni, sem Pierre liafði sett hana í. Þarna á
þessu óvandaða káeturúmi, hofðu þau kvatt
livort annað. Hvílíkar kveðjur! Það var næstum
því þess virði að yfirgefa hann, og skilja hann
eftir hjá henni, konunni, fyrir kveðjustundina.
Iíún ætlaði að geyma liana í luiga sér. Ilana
langaði ekkert til að vera uppi á þilfari, er
landið hvarf sjónum þcirra, er fyrsti hyalurinn
sást, eða að sjá skipin, sem þau mættu og voru
á leiðinni til lands, — hún vildi aðeins liggja
fyrir og hugsa um endurniinnngarnar. Það var
allt annað með Denise. Þetta var í fyrsta skiptið,
sem liún fór til Frakklands, og RaonI„ -— liann
var íriéð hehni. Þelta v"ai- alveg tilvaliÖ- fyrir
elskendur. Hún brosti, er liún liugsaði um
feimni Raouls. i ,
“,7FTahn vili eíTki muna eftir því, að liann liafi
A KVðlWÖKVNNí
Sjómannskonan: Svo að þú heldur, að þú verðir
kominn heim eftir fjögur ár?
Sjómaðurinn: Já, og það getur meira að segja
verið, að eg verði eitthvað lengurl ' ý ' ;
Sjómannskonan: Jæja, en þú skált ekki afsaka"
þig með því, þegar þú kemur, að þú hafir þurít
að ganga heim frá skipinu.
ísak og Jakiob áttu bóndabýli, sem lágu hvort
að öðru. Þeim kom mjög illa saman. Morgun nokk-
urn kom ísak hlaupandi lil læknisins og sagði ótta.
sleginn: Læknir, hvað á eg aö gera ? Eg get ekki
sofiö dúr á nóttunni. Einmitt það, sagði læknir-
inn. Ijér eigið allmikið af kindum, er ekki svo?
Jú, sagði ísak. Nú, þá er lækningin fundin. Um
leið og þér farið að sofa, skuluð þér telja ærnar
yöar cr þær stökkva yfir girðinguna hjá yður, þá
sofnið þér úndir eins. Eg liefi reynt það, sagði ísak,
cn rollurnar hlaupa allar inn á landareignina hans-
Jakobs, log hann neitar að láta mig fá þær aftur.
Brúðguminn var mjög taugaóstyrkur daginn sem
liann átti að kvænast.
Heyrið þér mig, hvíslaði hann að prestinum í
miðri athöfninni,, er það ekki siður að kyssa brúð-
urina?
...Jú, sagði.presturinn, en ekki alveg strax.
Suður-Afríka framleiðir landa mest af gulli.
rið mig þóndi sælþ. sagði læknirinn. Eg get
ekki komiö oftar I sjúkravitjanir til yðar.
Af hverju ekki? spurði bóndinn öldungis forviða.
Ai því^aö. í hvert sinn, sem eg kqm út úr húsinu
frá.yðhr, ráðast gæsirnar yðar á mig.
IAPANAR í BANDARÍKJUNUM. j
lægra verði. Það var vitanlega gott og blessað fyrir
kaupendurna, en slæmt fyrir þá sem þurftu að
keppa við þá, eða kaupmenn, verksmiðjueigendur
og aðra Bandaríkjamenn, sem seldu samskonar'
framleiðslu og þeir.
Verðlag á garðávöxtum fór sílækkandi á vestur-
ströndinni, en þetta gerbreyttist eftir að Japanar;
fóru. Lækkandi verðlag vegna samkeppni Jápanaj
átti hvað eftir annað mestan þátt i því, að andúði
rcis hátt gegn Japönum. Ennfremur var það and-l
úðarefni, að Japanar einangruðu sig, vildu ekki sam-i
laga sig háttum og siðum Bandaríkjámanna. Þeir
liöfðu sín eigin skóla og viðhéldu öllum tengslumJ
við Japan.
I fyrstu hugði eg, að Japanar óttuðust að beitt
mundi verða við þá líkamlegu ofbeldi, ef þeir sneru;
aftur til vesturstrandarinnar, cn svo var þó ekki.
Japan höfðu þó nokkrar ástæður til að vera smeykir.j
Þannig voru nöfji japanskra manna, sem barizt:
höfðu með Bandaríkjamönnum, strikuð ut af „heið-j
urslistum“ npkkurra bæja, cn þetta mislikaði mönn-!
um almennt. Hermdarverk voru unnin. Ickes innan-j
ríkisráðherra skýrði frá því, að kunnugt væri umi
24 árásir gegn japönskum mönnum, sem eru Banda-
ríkjaþegnar. Sumir höfðu barizt með Bandaríkja-
mönnum, aðrir áttu sonu, sem börðust með þeim.í
Ickes krafðist umburðarlyndis og sanngirni til handa
þessum mönnum.
óveðursnótt eina í San Jose, Californíu, var kveikt
í húsi japanskrar fjölskyldu og skotið inn um glugg-
ana.
I Santa Ana, Kaliforníu, komu ókunnugir menn
á heimili japanskrar stúlku og skipuðu henni a<V
fara úr borginni. Hún þorði ekki að þverskallast,
enda var haft í hótunum vð liana. Stúlka þessi átti.
fjóra bræður í Bandarikjaliernum. Einn þeirra féll
við Cassino.
Um mitt síðastliðið sumar voru árásirnar orðnar
yfir 50, en aðeins 3 menn liöfðu verið teknir hönd-
um.
Engum blöðum er þó um það að fletta, að Jap-
anar í Bandarikjunum eiga sama rétt til verndar
og aðrir þegnar landsins.
En svo cr einnig á liitt að líta, að margir hvítir
Bandaríkjamenn hafa sýnt japönsku fólki, sem átti,
bágt, varð fyrir ofsóknum o. s. frv., hina mestuj
vinsemd. En andúðin var megn, um það var ekkii
að villast.
Húsnæðisleysi er mikið i vesturstraridarhéruðun-;
um, og Japanar þeir, sem heim komu aftur, þrátt
fyrir allt, fengu hvergi inni. Japanskur maður, sem
var vel metinn, varð loks að leigja hússkrifli í
blökkumannaliverfi. Hann sagði, að hann hefði
hvérgi getáð fcngið leigt annarstaðar.
Yfirleitt munti Japanar, sem flutt hafa til veslur-
strandarinnar aftur, hafa sannfærzt um, að óhyggi-
legt sé að halda hópinn, eins og þeir gerðu, þvi að?
það vckur miklar grunsemdir í garð þeirra, og þeSs,
vegna reyna þeir áð dreifa sér.
Yms félög trúaðra manna hafa hafizt hpnda unt
að hjálpa bágstöddum Japönum, komið upp bæki-
stöðvum og sjúkraskýlum, og segist greinarhöfundur;
meðal annars liafa konrið í skóla nokkurn, sem telc-
inn hafði vcrið til notkunar i þessu skyni. Þar var
rnergð manna, sem livcrgi áttu liöfði sínu að halla.
En fyrir brottflutninginn, eftir að styrjöld brauzt
út, átti allt þetta fólk sín eigin heimili.
En ef illt er fyrir þetta japanska fólk að fá liús-
næði, er það cngu betur sett, er það fer að lcita
sér atvinnu. Menn, sem áður höfðu ágæta, sjálf-
stæða atvinnu, verða nú að vinna ýmis verk, sem;
þeir áður fyrr mundu ekki hafa litið við.
Jarðir jiær, scm Japanar áttu, eru nú flestar i
eign hvítra ínanna. Margir Japanar scldu jarðir sín-i
ar í fáti, þegar styrjöldin brauzt út.
En það eru þó allmargir Japanar, sem enn eigai
jarðir á vesturströndinni, en sumir, sem heim hafaí
komið, geta hvorki sclt framleiðslu sína né feng-
ið neinn til þess að flytja hana á markað.
Loks er cnn ein hlið á málinu. Siðferði japanskra
manjna í Bandayíkjunum hefir.- <stórlirakað síðam
þeir voru fluttir i bækishk'lK'rii'irPi’f dljWftaskiInuðum,
hefir fjölgað. Lauslæti fai'ið í vöxt. Afbrot unglinga
orðin Jið, Það var .fátitL.ji.ð.JriðLjapinbera þyrfti að1
sjá fyrir öldruðu japönsku fólki, en í Los Angeles