Vísir - 17.01.1946, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 17. janúar 1945
V 1 S I R
imm
i
waaianna

EFTIR EVELYN EATDN
Denise blóðroðnaði. Gamli maðurinn hrökkl-
aðist burt. Hann teymdi hestana og tautaði
eitthvað í barm sér, en snéri svo við og horfði á
þau við og við.
Raoul gekk upp tröppurnar. Dyrnar opnuð-
ust og roskin kona kom *út. „Sonur minn,"
hrópaði hún bæði gratandi og hlæjandi, „son-
ur minn."
Hún fleygði sér í faðm sonar síns. Raoul
brpsti-yfir öxl hennar til kvennanna, sem stóðu
álengdar.
Hún losaði sig úr faðmlögunum og virti
hann fyrir sér.
„Mamma, þetta er unnustan mín."
Konurnar horfðu góða stund fast hvor á
aðra. Þeim líkaði það, sem þær sáu, þvi að báð-
ar brostu út undir eyru.
„Þetta er frú de Freneuse, frænka hennar."
„Þér verðið að koma inn með okkur," sagði
frú de Perricht. „Þér verðið að dvelja hérna
hjá okkur í langan tíma. Það er svo margt, sem
við höfum að tala um. Mér lá við yfirliði, er
eg heyrði rödd hans fyrir utan. Eg leit út um
gluggann og ætlaði varla að þekkja hann. Hann
hefir breyzt svo mikið."
„Hvar eru hinir, mamma?" spurði Raoul,
„Systir þín er gift,' og bræður þínir, — einn
þeirra er farinn að 'heiman — og,hinir tveir
eru látnir. Það hafa verið leiðinlegir tí-mar
hérna, sonur minn. Það hefir geisað hver drep-
sóttin af annari. Eg vildi ekki skrifa þér um
það, vegna þess að eg vissi að þér mundi falla
það þungt."
Glaðleg kona kom í áttina til þeirra.
„Sjáðu," sagði frú de Perrichet, og tók i hiand-
legginn á Raoul, „þarna er gamall vinur okkar."
Raoul horfði undrandi á konura. Hann kannað-
ist ekkert við hana.
Marie lyfli upp höndunum og ákallaði guð.
Því næst gekk hún undrandi í kringum Raoul.
Hann hneigði sig kurteislega fyrir henni. Hann
þekkti hana ekki.
„Herrann hlýtur að muna eftir mér," sagði
hún með seimingi. „Eg er 'Marie litla."
Þá mundi hann allt í einu eftir henni og
roðnaði.
„Marie er kona bezta fjósamannsins okkar,"
sagði móðir hans hressilega. „Marie, þú verður
að heilsa tilvonandi éiginkonu hans."
Þær heilsuðu hvor annari með litlum innileik.
Denise var niðurlút og Marie annars hugar.
Frú de Freneuse gekk inn í húsið. Hún
hugsaði: „Ætli eg geti þolað við þar til brúð-
kaupið verður? Eg verð víst að gera þáð þótt
illa gangi."
Frá mönnum og merkum aíburðum:
henni lengi. Denise viknaði er þær skildu, en
Raoul fylgdi henni til kerrunnar, sem átti að
flytja hana á ákvörðunarstaðinn. Hún átti fyrst
að fara með vagnijde Perrichets til Marseilles,
en þaðan átti hún að fara með póstvagni til
Parísar. Raoul hjálpaði henni upp í kerruna.
Hún tók höfuð hans á milli handa sér og kyssti
hann á ennið. Þetla var fyrsti kossinn, sem
hann fékk, án þess að biðja um hann. Henni
fannst hún vera orðin gömul. Raoul kyssti
hana aftur, en í þetta sinn á varirnar.
„Eg ælla bara að biðja þig að muna
eftir því," sagði hann, „að ef þú þarfnast ein-
hvers, þá skaltu láta okkur vita."
Að svo mæltu tók hann að tvistíga við vagn-
inn. Þjónar de Pcrrichets se-ttust nú i ekilssætin
og vagninn rann af stað. Frú de Freneuse sett-
ist við gluggaim og horfði á ungu hjónin.
„Verið þið sæl," sagði hún við þau. Og við
sjálfa sig: „Eg hefi tapað elskhuga, en fengið
vin í staðinn." Hún veifaði til þeirra, áður en
vagninn beygði fyrir horn. Nú var hún ein með
hugsanir sínar.
Förin, sem var nú að hefjast, myndi verða
torveld. Hún hafði reiknað með að hilta de
Brouillan og ætlaði að fá upplýsingar frá hon-
um, hvernig í öllu lægi. Þau myndu ráðgast
um, hvað til bragðs ættli að taka og hann myndi
vera heani hollráður. En nú lá hann og rotnaði
í hinni votu gröf sinni, þúsundir kilómetra á
brott og hún var ein á meðal undirförulla,
kænna og ófyrirleitinna manna og varð að taka
allar sínar ákvarðanir upp á eigin spýtur.
'AKVðlWðKVNM
SJÖTUGASTI OG ÞRIÐJI KAELI.
Raoul kvæntist áður en fríude Freneuse fór
til Parísar. Denise var fögur brúður. Brúð-
kaupið fór fram i kirkjunni í Draguignan og
brúðarmeyjarnar gengu í fylkingu undir föln-
uðum laufgreinum trjánna. Hægur vindblær
fcykti til laufinu, sem lá á jörðinni. Denise
studdist við handriðið og virti Provence-héraðið
fyrir sér. Hún sá eins langt og augað eygði.
Landið var ræktað, smáþorp í yíð og dreif og
hús með skærmáluðum þökumí Allt þetta var
svo frábrugðið því, sem hún átti að venjast
frá Kanada, að hjarta hennar sló hraðar af ein-
skærri gleði. Þó að gamli heimurinn ætti við
marga erfiðleika að.etja, svo sem styrjaldir,
drepsóttir og háa skatta, var hann þó vingjarn-
legri en sá nýji. Hún var kominj heim..
Frú' dé 'Freneuse kyssti-fiana !og ble'ssaði og
gaf henni góðar gjafir, sem hún hafði ætlað
Steingerfingar af risaflugum hafa fundizt og
er vængjahaf þeirra um 30 þumlungar.
Sæll Árni, þú hefir víst ekki séS hann Bjössa
nýlega? Eg hefi leitaS hátt og lágt aS honum í
þrjá mánuSi.
ÞaS eru ¦einmitt réttu staSirnir til þess. ÞaS er
álíka langt síSan hann dó.
•v -
Fuglar eru skyldari krókódílum en nokkur önn-
ur dýr- !"; iU L'uLÍÍKLiJJlHÉlÍ
HeyrSu mig, Siggi, sagSi yfirþjónnninn. Hvers-
vegna fór maSurinn, sem sat viS borS nr. 5, svona
skyndilega út?
SvoleiSis er mál meS vexti, svaraSi Siggi, aS
hann kom inn og baS um Vínarpylsur. Eg sagSi
honum, aS- því miSur væru þær búnar, en eg skyldi
fara fram í eldhúsi'S og spyrja matsveininn um,
hvort hann gæti búiS til nokkurar í flýti.
Og hvaS svo? spurSi yfirþjónnínn.
Eg fór fram í eldhús, en á leiSinni steig eg'ofan
á skottiS á hundinum og auSvitaS- ýlfraSi hann,
eins og veriS væri aS drep'a hann. Og þá spratt
maSurinn á fætur og rauk út.
IiiS fræga viský, sem er framleitt í Kentucky í
Bandaríkjunum og kallaS ,bourbon', fékk þaS nafn
vegna þess, aS. þáS var fyrst bruggaS í Bourbon-
h'éraðíþar í fylkinu.
MaSur mætti manni á gistihúsi og þóttist kann-
ast viS hann. En hánn gat ekki komiS manninum
fyrir sig. Hann rétti þó fram höndina og sagöi: Eg
er viss um aS viS höf.unl kynmti.einhversstaSar. -v.
\afalaust, sraraSi sá, sem á hafSi veriS yrt, eg
hefi svö oft VeriS þar.
„BLACK T0M"-MÁL1Ð f
sem þeir röktu til herberga Charles E. Thortie í i
Hoboken, New Jersey. \
Þar fundu þcir bréf, sem sýndu, að Thorne hafði 1
einhver afskipti haft af Kingsland-brunanum og j
sprengingunum, og að hann var 'eitthvað kunnugur;,
þj'zku leyniþjónustunni.
Og lögreglumennirnir komust að því, að þegar \
Kingsland-eldurinn kom upp, var Thorne aðstoðar- '
ráðningarmaður í'yrir verksmiðjuna. En Thorne var;;
horfinn eins og Wozniak, og orðrómur komst á'
kreik um, að hann væri dauður. Sextán árum síðar
handsömuðu leynilögreglumenn hann í New York. i
Þá játaði hann, áð hann héti réttu nafni Curt -
Thummel, og hann kvaðst hafa fengið atvinnu í ;
Kingsland, er hann var að reka erindi þau, sem í
Frederick Hinsch haí'ði falið honum, en Hinsch var
skipstjóri á þýzka skipinu Neckar, sem kyrrsett '
haf'ði verið í Baltimore. ' >- ' '¦.
Hinsch varð nú aðalpersónan í máli þessu. Áður
en unnt væri að kref jast skaðabóta varð að sanna, í:
að Wozniak og Kristoff hefðu veitt aðstoð sína við i
íkvcikjur, scm leiddu til sprenginga — og einnig ;
varð að sanna, að þeim hefði verið falið að gera 'j
þctta aí' ábyrgum starfsmönnum þýzku stjórnar- '
innar.
Lögreglumennirnir voru þeirrá skoðunar og ?
studdust þar við mergð gagna, að Hinsch hefði fyrir-
skipað íkveikjuna í Kingsland-verksmiðjunni, og a$:
Hinsch væri, eða vissu a.m.k. hver væri hinn dular-
fulli Grántner sem greiddi einfeldingnum Kristoff
fé fyrir að bcra handtöskur með teikningum af brúm
og verksmiðjum og bauð honum 5000 dollara fyriri
að inna af höndum ákveðið hlutverk. . .
Þetta var ekki kunnugt, um hermdarverkakerfið
þýzka, þegar þj'zk-ameríska skaðabótanefndin var
sett á stofn 1922, til þess að» gera út um kröfu frá
styrjaldarárunum. Lehigh jámbrautarfélagið,
Bethlehem stálverksmiðiurnar, Canadian Car Co.
Ltd. o'g mörg önnur fyrirtæki og vátryggingafélög,
sem orðið höfðu fyrir milljónaiitgjöldum, reyndu
nú að fá fé sitt endurgreitt með því^að leggja kröf-
ur sínar fyrir nefndina. Þau fólu leynilögreglumönn-
um að hefja' nýjar eftirgrcnnslanir í Black Tom
málinu, sem nú hafði verið látið kyrrt liggja í
fimm ár.
Það voru nægar sannanir fyrir hemidarverkum
ýmsum, sem unnin voru meðan Bandaríkin voru:
hlutlaus í fyrri heimsstyrjöld. Sent var opinbert
skcyti frá Berlin dagsett 26. janúar 1915, þar sem.
fyrirskipanir voru gefnar um að sprengja í loft upp-
verksmiðjur í Bandarikjunum, sem unnu fyrir
bandamenn. Þetta skeyti komst til þýzku sendi-
sveitarinnar í Washington, en Bretar sáu um, aS
skeytið komst ekki til hennar, en þeir gerðu Banda- .
ríkjastjórn aðvart um efni þess. Lögfræðingar eða
málsverjendur Þjóðvcrja sögðu fyrst, að hér væri
um glappaskot undirtyllu í stjórnarskrifstofu að:
ræða, og síðar, að skeytið bæri að skilja þannig,
að ekkert ætti að gera í þessa átt, nema ef Banda-
ríkin færu í stríð með bandamönnum — og loks,
að hvað sem þessu liði hefðu fyrirskipanirnar ekki
verið framkvæmdar.
Daginn eftir sprenginguna á höfðamim skýrði
blaðið Néw York Times frá því, að frá 1914 hefðu
99 efna- og sprengiefnaverksmiðjur-í Bandaríkjun-
um verið sprengdar í loft upp, og 120 menn farizt
af völdum elds og sprenginga. Eftir að Bandaríkin
voru komin í stríðið flýðu flestir erindrekar og ,
flugumenn Þjóðverja til Mexico, og þá fækkaði
þegar stórum íkvcikjum og sprengingum.
Um þetta leyti — 1920 — og árin þar á eftir,
mátti líkja Black Tom málinu við stiga, en það-
vantaði bara nokkrar rimar í miðjuna. Fyrirskipun
hins þ>Tzka embættismanns, um að sprengja í loft -
upp amerískar verksmiðjur, mátti líkja við efstu rim-
ina í stiganum. En neðstu' rimarnar voru ákærurn- ij
ar á hendur Kristoff og Wozniak, en þær rimar ;
þiirfti að treysta. Og næstu árin var það hlutverk <
fjölda sérfræðinga og leynilögréglumanna, að finna ;
rimarnar, sem vantaði, og negla pær í stigann, svovi
,að hægtf^æiáiað ganga >úi3p^H5lígánn — upp á efstu j
rim. *;
Með aðstoð brezkra leynilögreglumanna fókst Joks ;
. .- .,**»-,. **'¦*¦*%*¦&* ?*.',*¦&** i.W' .-. 1 -1- ;¦• •-_-' ''-*:'...,;. kA - 4