Vísir - 06.03.1946, Blaðsíða 2

2
V I S I R
Mi&rifetKkfgnm 6. marz 194G
JEff hemst á flot — off fer
á
■#*> st

á Faxafláa,
Þó að ekki teldi eg spá-
dóm Jóns Sigmundssonar al-
deilis óskeikulan, — sem sé
spádóminn um þa'ð, að mér
anyndi gefa þá og þegar á
reknel með Svaninum, var
hann þó að þvælast fyrir
mér í svefninum allá laug-
íU'dagsnóttina (7. sept.),
þessi spádómur.
fílæmar
horfur.
Þegar eg liitti Hannes for-
anann um morguninn, kvað
enn við sama tón: veðurútlit-
ið væri sizt betra eða batn-
andi og litlar eða engar líkur
ftil, að farið yrði þann dag.
En um hádegið var svo að
skilja á veðurfrégnunum i
úlvarpinu, að Jón okkar Ey-
þórsson hefði nú loks nokk-
xira tilhnéigingu lil áð spá
liagstæðará veðri. Það reynd-
ist þá líka svo, að skömmu
ieftir hádegisverð kom Ilann-
es til min og kvaðst nú vera
iiúinn að ráða það við sig að
„leggja í ’ann“ um þrjú-
lleytið. Eg skyldi að minnsta
Jcosti vera við því búinn. Eg
ildæddi mig í Sindra-flíkurn-
íxr af slíkri vandvirkni, sem
væri eg að búa mig á dans-
tleik, og söng við raust á
Ineðan. Þegar eg var kom-
ánn í hnallana, mun fólkið í
liúsinu hafa heyrt meira en
Ilítið til mín.
Siðan Jjeið eg uppdubbað-
ur og með óþrevju þess, að
klukk.an yrði svo margt, að
eg gæti látið sjá mig á göt-
«m úti í „múndéringunni“
(á leið til skips), áh þess að
Iineyksla úr hófi fram hina
hjartalireinu Akurnesinga.
„Svanur“ lá enn við legu-
færi sín úti á höfinni, þegar
eg kom fram á biyggjuna, cn
eg sá að menn myndu vera
komnir um borð í liann.
Ilinsvegar. var „Sigurfarinn“
kominn að bryggjunni og
var sem óðast verið að liúa
bann til brottferðar.
Grein þessi er hin síð-
asta eftir Theodór Árna-
son um för hans á reknet
á Faxaflóa. Sú er birtist
næst á.undan var í blaðinu
s. 1. föstudag'.
leggur frá bryggjunni, —
fyrst aftur á hak, þangað til
svigrúm er nægilegt lil þess
að komast fyrir bryggju-
liausinn, —- þá á fullri ferð
i boga vestur fyrir Flasirn-
ar, en síðan tekin stefna í
vestur (eða svo til) • „á
milli slóða“.
Svanur
kemur upp að.
Yon bráðar kom svo
„Svanur“ upp að líka. Er
hann slór bátur, eða tæpar
60 smáleslir og rennilegur,
og virðist vera vel búinn.
Fleygi eg nú um borð far-
angri mínum og klöngrasl
sjálfur á eftir og heilsa Hann-
■esi. Segist hann ekki vera
búinn að ráðstafa mér enn,
-— en eg skuli vera í brúnni
með farangurinn, fyrst i
stað. En „f,arangurinn“ er nú
ekki annar en svefnpoldnn
góði og smátaska. Eg stend
svo í brúnni á meðan skip-
verjar eru að taka við vatni
og vislum og hagræða ýmsu
á framþiljunum áður en ýtt
er úr vör.
KJukkan þrjú, á slaginu, er
festum síeppt og „Syaiuir“
„Á milli slóða.“
Nú byrjar samá sagan og
á „Sindra“ — eg þarf um
ýmislegt að spyrja hér eins
og þar. Og eg spyr Hannes
nú fyrst um það, við livað
sé ált með því, er liann segist
halda „vestur á milli slóða“.
Og' þó að mér hafi í fyrstu
virzt liann nolckuð þurr á
m,amlinn, kemur það nú í
ljós, að það hefir verið mis-
sýn. Ilann svarar liarla fús:
lega spurningum mínum,
engu siður en Jónmundur
skipstjóri á Siildra og hann
getur jafnvel orðið notalega
skraflireyfinn 'og bregðut' þá
oft fyrir kýmni-glampa í
augnakrókunum.'
„Norðurslóð“ er fiskimið,
norðvestur af Akranési, sem
þeir Akurnesingar hafa eink-
um leitað á á vertíðum með-
an á styrjöldinni stóð, en á
þeim árum var „Suðurslóð“
hinsvegar bannsvæði, þar
sem bátum var meinað eða
réttara sagt bannað með öllu,
að stunda vciðar, en þar eru
annars ágæt fiskimið og á
báðar „slóðirnar“ sótt jöfn-
um höndum, þegar alll er
með felldu. En geta má því
nærri, að það hefir verið
til óhagræðis fyrir fiskimenn
á Akranesi, að fiskimið þeirra
voru þannig þrengd á slríðs-
árunum.
Nú höldum við „Svan“
sem sé á milli þessara slóða
eða miða og er gert ráð fvrir
að halda einar 40—45 sjómíl-
ur í vestur, frá Skaga.
Þá veit eg það!
Um sinn hafa bátsverj-ar
ýmsum störfum að gegna á
þilfarinu, svo að allt sé
„klárt“, þegar að því kemur
að kasta netunum. Því að
ekki tjáir annað, en að allt sé
nærtækt og greilt aðgöngu.
Meðal
háseta.
Senn virðist líka. allt í lagi.
Og nú er boðið upp á kaffi.
I^g sitaulast fram í liáseta-
klefa. Hér er myndarhragur
á öllu: klefinn rúmgóður og
hátt til lofts. „Kojur“ fyrir
iólf liáseta, slórt matliörð,
sem þaiinig er ,gert að „þiat-
an“ er sem lok á rúmgóðri
geymslu fyrir ýmiskonar
malarföng, — stór búrskáp-
ur og eldavél. Þetta er það
helzta, sem eg sé í fljótu
bragði.
Allir eru liásetarnir (5)
ungir menn, snarlegir og
glaðlegir, og einn þeirra,
ljóshærður náúngi,- bjártur
yfirlitum ©g síkátur, hefir
tekizt á liendur eldamennsk-
una. Mér skilst, að það þyki
engin upphefð, að gegna því
starfi, — „en einhver verður
að elda í karlana,“ — segir
sá ungi maður. En .við fáum
hjá honum þrælsterkt kaffi
og nýbökuð vínarbrauð og
bollur úr Alþýðuhrauðgerð-
inni á Akranesi. Og i þessum
hópi uni eg mér strax vel,
enda er mér sýnd vinsemd
og umburðarlyndi.
sem í hann er fest, í gegnum
lykkjuna á netahandinu og
hjálpast þei r síðan að þvi
báðir að reyi’a það utan um
böfuðiinuna (kabal) við
merki, sem á lienni er. Er þá
hvorutveggju tryggilega fest
við 'höfuðlínuna: bélgurinn
og netin. Svo, skjót eru hand-
tök þessara manna, að eg
þarf að sjá þá gera þetta
þi'isvar sinnurn, til þess að
geta greint hvernig linútur
þessi er slunginn, — og kann
þó ekki að lýsa því. Það ger-
ir þó ekkert til. Nóg er að
vita það að þetta er traustur
linútur, sem þó er auðvelt að
leysa, þegar þar að kemur.
Öll er höfuðlínan mæld og
nierkt þannig, að lítið eitt er
stytlra á milli merkjanna, en
neinur lengd livers nets.
svitann af ennum sér nie'ð
peysuermunum eða pottlok-
unaiB, sem lieir þrífa afsér.
Nú er livild. Þcí að nú erum
við hyrjaðir að reka.
Við förum allir fram í há-
setaklefa, því að liann er
kominn þangað fyrir góðri
stundu, ljósliærði pilturinn,
sem eldamennskunni sinnir.
Og lijá honum fáunx við heitt
og ilmandi te og góðgæti
með því.
Upp í
vindinn.
Kl. 9 eruni við búnir að
„keyra“ um 45 sjómíhir. Þá
er faríð að hugsa til að
leggja. Fyrst er þó lónað um
sinn, sitt á lxvað. Mér skilst
að Hannés sé að svipast eft-
ir fugli. Það nxun þykja lík-
iegt, að þar sé sild i sjó niðri,
sem fugl sækir að.
Ivlukkan rúmlega 9 stefn-
ir Hannes „Svan“ heint upp
í vind og sjó og lætur vélina 1
vinna hæga ferð — og er síð-
an byrjað að leggja. En eg
stend sem áhorfandi í opn-
um dyrum slýrishússins,
stjórnborðsmegin, og þaðan
get eg vel fylgzt með því,
sem gerist.
Er nú byi’jað á því, að
draga cnda höfuðlínunnar
(sem eg mun héðaix af nefna
,,kabalinn“) aftur eftir bátn-
um. Er á hana bundinn fyrsti
belgurinn og fyrsta neta-
bandið. Skal þess nú getið
hér, a'ð livert net er að lcngd"
11% faðmur og að dýpt 6%
faðnxur, en í neðri teini lxveiis
nets eru festir litlir blýhólk-
ar, að þyngd 3 kg. samtals í
hverju neti, — til þess að
halda 1x6(111111111 niðri í sjón-
um.
Og nú sé eg aftur svipuð
handtök og á Sindra, — liár-
viss og eldsnör, svo að aldrei
verður á hlé, á meðan verið
er að leggja þessi.48 net, sem
Svanur er með.
Búið eftir
hálftíma.
Nú er eiginlega ekki meira
ufn þetta að segja. Þetta
gengur þannig koll af kolli:
hvpr belgurinn af öðrum er
bundinn við höfuðlínuna,
ásanxt netabandi, -— og jafn-
skjótt er belgnum fleygt út,
en maðurinn, sem í skutnum
er kastar út netununi jafn-
harðan og gætir þess, að þau
renni út sem greiðast. En í
kjölfari bátsins skoppa svo
belgirnir, svo að ' segja í
beinni línu, og þessi skringi-
lega, lioppandi og. skoppandi
lina, lengist smám saman.
Um það bil hálfa klukku-
stund eru þeir að leggja net-
in öll. Siðan er gefið út nokk-
uð af liöfuðlinunni og hún
svo bundin föst. Vélamaður-
inn er horfinn niður i vélar-
rúmið og vélin þagnar. Bát-
verjar í-étta úr -sér, strjúka
Klukkan hálf-fjögur 11111
morguninn kom Hannes
framí og vakti mannskap-
inn. En þá var yngsti piltur-
inn á bátnúm þegar búinn að
lxita kaffi. Heldur voru menn
þegjandalegir, svona i morg-
unsárið, á meðan kaffið var
sötrað. En kaffi er jafnan
liressing góð og ekki sizt að
morgni dags. Mátti lieita, að
allir væri orðnxr kátir „karl-
arnir“ áður en upp Var farið.
Byrjað
að draga.
En morguninn var hrá-
slagalegur. Um nóttina hafði
verið rigning og nú var að
gei’a norð-vestan brælu.
Eg fór Jxegar aftur í brúna,
því að eg var verjulaus, —
en allir bátverjar byrjúðu á
því að fara í olíustakka sína.
Hófst. svo netadi’átturinn.
Undirbúningur var ekki ann-
ar en sá, að koma fyrir neta-
keflinu á bakborðs-borð-
stokknum. Þetta kefli er úr
tré, um það bil faðmur á
lengd og á það negldir einir
fjórir „listar“ eftir endi-
löngu, til þess að stöðva net-
in þegar upp er dregið. Leik-
ur keflisásinn í götunx á
Frh. á 4. síðu.
TELPUKAPUB,
mjög lágt verð.
VeizL Regio,
OlyeÍiíii<ftó'
Kastað.
Maðúrinn, sem í skutnum
er, fleygir út fyr.^ta belgn-
um og enda höfuðlinunnar,
fyrsta netið dregst út um
leið, en á meðan kippir ann-
ar maðurinn, sém fyrir fram-
an mig stendur á þilfarinu,
öðru netabandinu upp áf
slönginni, — bandinu, seni
er á fyrstu netasamskeytun-
unx, 7— en hinn maðurinn er
þá þegar tilbúinn með annan
jielginn og brégönr bánaxntv
Ödýi kökuioim
og ávaxtaskálar.
Verzl. Iitgéliur
Hringbraut 38. Sími 3247.
Hið n/ja
Cream Deodorant
stöðvar svita tryggiíega
Særlr ekki hörundið. Skemmlr ekkl
ikjóla eða karimannaikyrtur.
Kemur I veg fyrir svitalykt og er
skaðlaust.
Hréint, hvltt, sótthrelnsandl krem,
sem blcttar ekkl.
Þornar þegar i stað. Má notast
þegar eftir rakstur
Heflr fengið vlðurkennlngu frá
ran n sók n a r stof n u n ameriskra
þvottahúsa. Skemmlr ekki fatnað.
Notið Arrid reglulega.
8EZT AÐ AUGLTSA ! VISI
Nýkomið:
í möj'gum litum.
VERZL.^*
ZZ85
ARRID
úrin
frá
BARTELS, Veltusundi.
Smurt brauð og snittur.
Vimatnénni
Sími 4923.
< lll IIJlO'i
- njj j ui' 1 61M), ilxfioin goj -íí'iiiöioiI nðiov eiirnt ji’il goj • 0 albj, ioib _ . xi
.lijjg-ioin■ .guíi í •ujlfijj'js qiiÞ. •r9,4 ,öx9jlg| rnjjriiþnn'i h 'úJapgf .U'Wt'mÞ .1 k 00 írJiuiuiiijj'l\
ii rrm il:>í vi> hoj,la‘n:t>l ■
: -11ÍA i ífjlauv " r»Þ 1 •