Vísir - 06.03.1946, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 6. marz 1946
VISIR
tZuhf tH. fliteAi
19
Þær elskuðu hann allar
Það livila skuldir á því, sem eg get ekki greitt,
svo að það verður að selja það. Og svo veit
eg ekki hvort eg mundi liirða um að eiga það,
eins og ástatt er.“
Tárin komu fram í augu Mollie..
„Ó, þelta er svo indælt, gamalt liús,“ sagði
hún af viðkvæmni.
Ilann horfði á liana forviða.
„Geðjast þér svona vel að því?“ >
„Já.“
Ileffron kæfði andvarp. Hann varð að jála
með sjálfum sér, að það var lionum kært. En
til hvers var að láta sér þykja vænt um nokk-
urn hlut.
„Já, ef allt *æri öðruvísi en það er — en eg
er smeykur um, að þótt eg óskaði þess af öllu
hjarta, þá mundi það ekki færa mér nóg fé til
þess að lifa hér í iðjuleysi.“
„Þú gætir kvænst einhverri, sem er loðin um
lófana,“ sagði Mollie og reyndi að mæla glettn-
islega, en hún var alvarleg á svip og rödd henn-
ar var alvöruþrungin.
„Ertu þeirrar skoðunar? Eg þekki nú ekki
margar stúlkur, sem eiga von á miklum arfi.“
„Þú þekkir þó Isabel Morland,“ sagði Mollie,
en svo fór liún að hlaija. „Afsakaðu eg var að
gera að gamni mínu.“
Eitt sinn eða tvisvar hafði vaknað afbrýði-
semi í liug hennar til Isabel, og þó vissi hún, að
það var ástæðulaust, — það var ekki líldegt, að
Pat mundi verða hrifinn af stúlkum með skap-
gerð hennar.
„Það er vinsamlegt af þér að hafa áhuga fyrir
framtíð minni,“ sagði Patrick í léttum tón, „en
eg get fullvissað þig um, að eg liefi engin áform
um að kvongast.“
„Það er sagt svo,“ sagði Mollie.
„Eg er kannske öðruvísi en flestir, sem svip-
að er um sagt, að því leyti, að eg segi eins og
er, að ])essi er tilgangur minn.“
Þau voru komin að liliðinu á garði prestsset-
ursins.
„Þá ætla eg að kveðja þig nú, Mollie.“
„Ekki núna,“ sagði hún af ákafa. „Við hitt-
unist aftur?“ ,
Ilann hló.
„Var eg svona alvarlegur? Afsakaðu. Auð-
vitað hittumst við aftur. Eg verð hér að. mimista
kosi einn mánuð enn.“
„0,“ sagði Mollie, það yar hálft í hvóriv ejns?
og andvarp, en þó var'áúðlieýrt, að henrii íiafði
létt.
„Jæja, lifðu lieill, þar til við lritlumst næst,“
sagði liún.
Patrick rétti henni liönd sína, en Mollie hélt
höndum sínum fyrir aftan bakið.
„Nei, ef við kveðjumst með handabandi,
finnst mér, að þú sért'að fara eittlivað langt
í hurtu nú þegar.“
Það brá fyrir glellni í augum lians.
„Ef þú lieldur þannig áfram fer eg að stæra
mig af því, að þú viljir lieldur að eg lialdi liér
kyrru fyrir en fari.“
Mollie, horfði á liann rólega.
„Ivannske mér þyki leitt, ef þú ferð.“
Þau þögðu um stund og svo s.agði Heffron:
„Taktu i liönd mína, Mollie, ekki af því að
eg sé að fara eitthvað út í buskann núna, lield-
ur vegna þess, að eg þrái að finna yl liandar
þinnar.“
Ilún virtist ætla að segja eitthvað, en hristi
svo liöfuðið, og eftir nokkur augnablik stam-
aði hún:
„Eg get það ekki .... eg .... ó. Afsakaðu
mig, en eg get elcki . . .. “
Og svo liljóp hún eins og kólfi væri skotið
frá hljðinu og hvarf inn í liúsið á næsta andar-
taki.
VIII.
Ilver viðburður rak annan þennan fagra
haustmánuð. Mollie veittist erfitt að átta sig á
öllu, sem gerzt hafði. En líf liennar hafði raun-
ar verið fábreytt, sama stritið og erillinh heima,
og helzt tilBreyting, þegar bazar var, aldin- eða
tedrykkja í félagi sóknarkvenna, en hún var
leið á þessu. Og vitanlega gerðist stundum eitt-
hvað, svo sem þegar Bim fékk kvef, en liann
var veikbyggður, og þá dreifði það hugsunum
frá öðru, er hún varð að hjúkra honum.
En í þessum mánuði, október, gerðist meðal
annars það að faðir Patricks andaðist, Dorotliy
eignaðist son, Pat bjóst til að fara að heiman
og einhver auðugur ættingi Johns Morlands dó,
og auðurinn skiptist milli hans og Isabellu
systur hans.
Morland fjölskyldan liafði alltaf verið efnuð
— auðug að áliti manna, sem höfðu litlar tekj-
ur, og dálítil gremja vaknaði í huga Mollie yfir
óréttlæti heimsins.
„Það er eins og það sannist, sem sagt er, að
„þangað vill fé, sem fé er fyrir“,“ sagði faðir
hennar og andvarpaði.
Mollie svaraði af nokkrum hita:
„Hvaða sanngirni er í þessu, pabbi? Hví gat
það ekki eins verið þannig, að einhver fjar-
skyldur ættingi okkar léti,eftir sig eignir, sem
kæmu í okkar hlut — eða til . .. .“
Það liafði verið komið fram á^varir hennar
að segja Patricks IJeffrons, en lienni var ekki
um að nefna nafn lians á heimilinu, ef einliver
skyldi þá fá grun um hvert hugur liennar
stefndi.
Hvílíkan mun það hefði gert, ef þau hefðu
fengið arf. Þar var allt orðið svo slitið og snjáð.
Og hún hugsaði um systkini sín, hversu illa
lclædd þau voru, og um sín eigin föt. Já, hvílík
gæfa það liefði verið fyrir Patrick, ef einliver
ætlingi hans, löngu gleymdur, liefði sálazt í
Ástraliu eða einliversstaðar annarsstaðar úti i
lieimi, þar sem ótal æfintýri gerðust, þar sem
menn urðu vellríkir og áttu enga ættingja, nema
heima í „gamla landinu“. Já, ef það hefði orðið
þeirra hlutskipti, að eiga einhverja fjarskylda
ættingja, sem voru svo hugulsamir að arfleiða
þau að nokkrum þúsundum. Ef Patrick hefði
fepgið arf liefði hann gétað sezt að heima fyrir
fullt og allt — og þá liefði henni ekki liðið illa,
(riýjjvi'yið hann ætlaði burt.
A KVÖlWðfCl/m
Maður nokkur spurði kunningja sinn: IlvaS búa
annars margir asnar í sömu götu og þú, a<5 þér
undanteknum ?
Að mér undanteknum, spuröi hinn. Er meiningin
hjá þér að móðga mig?
Jæja, sagði hinn þá, ef þú endilega villt, hvaS
heldur þú að margir búi þar að þér meðtöldum?
Frá mönnum og merkum atburðum:
Blaðaslagur, sem segir sex.
Eftír Herbert Asbury.
Flestir hafa heyrt Chicago getið í sambandi við
glæpamenn, eins og A1 Capone og hans líka, en
sannleikurinn er sá, að borgin er merk fyrir margt
fleira — meðal annars það, að samkeppnin milli
blaðanna þar í borg hefur jafnan verið harðari
en nokkurs staðar í Bandaríkjunum og jafnvel
öllum heiminum.
Ruppel
Kona nokkur ætlaði að bregða sér úr bænum og
koma ekki aftur Jyrr en um nóttina. ÁSúr en hún
fór, festi hún miöa á hurðina hjá sér með þessseri*}^ ^ er Robert McCor
Það eru fáir, sem geta kveðið Louis Ruppel, fyrr-
um höfuðsmann í landgönguliði ameríska flotans,
í kútirin, og hann getur verið alveg eins harður í
gerðum sem orðum. Vestur í Chicago er það enn
á allra vörum, hversu óvæginn hann var, þegar
hann tók við ritstjórninni ó Herald-American, kvöld-
blaði blaðakóngsins Hearsts. Það er óratími síðan
annar eins hvirfilbylur hefur dunið yfir nokkurt
blað í borginni.
Ruppel er^venjulega mik-
ill eljumaður og hann tók við
störfum sínum með álíka
miklum krafti og hann væri
að ráðast á land á Kyrra-
hafseyju á valdi Japana.
Hann var varla búinn að
velgja stólsetuna,4>egar hann
kallaði helztu samstarfs-
menn sína fyrir sig.
„Eg vil ekki neina ládeyðu
hér á blaðinu", sagði hann.
„Og ef þið standið ykkur ekki, þá verðið þið ckki
ellidauðir í vistinni!"
En þegar ládeyðan hélzt sem fyrr, hélt Ruppel
heit sitt. I nærri þrjá mánuði stóð hreingerning lians
yfir, svo að Hearst-byggingin lék næstum á reiði-
skjálfi. Hanri rak menn, réð nýja og breytti hverju,
sem honum þóknaðist, af því sem undirmenri hans
höfðu skrifað, svo að menn cru vart farnir að ná
sér cnn.
Þrátt fyrir þetfa er Ruppel
aðeins einn þeirra manna,
sem ætla sér að vekja blaða-
veldi Chicagoborgar af þeim
dvala, sem það hefur legið í
að undanförnu. Ef til vill
eru kaup John Knighls á
Chicago Daily News, blaði
Knox heitins flotamólaráð-
herra, enn meiri fyrirboði en
þetta.
Ekki mun það draga úr
sprengihættunni, hvað Daily Timcs, sem er eina
blað borgarinnar í hálfu broti (tal)loid), fer milcið
fram um þessar mundir undir ágætri stjórn Rich-
ards Finnegans. Sá maður virðist vera hinn mesti
rósemdarkarl, en hann er elcki allur þar, sem hann
er séður. Lolcs má geta um sókn Chicago Sun, sem
lcemur út árdegis og „er nú loksins farið að verða
eins og Chicago-blað“ undir ritstjórn cigandans, Mar-
shalls Fields auðkýfings.
Mönnum Chicago Daily
Tribune er ekki alveg sama
um uppgang Times. Tribune
hefur um langt skeið verið
aðalblað borgarinnar. Eig-
Iínight
áletrun: „Þaö er ériginn heima hérna. Skil jiö engar
vörur eftir“. Þegar hún kom heim aftur, og ætlaöi
inn til sín, sá hún að öllu hafði verið umsnúið í
ibúðinni og fnargir verðniiklir grijiir horfnir. Er
hún leit á miðann, sem hún hafði skilið eítir, sá
hún, a'ð einhver hafði bætt þessu við: „Kærar
þakkir. Við skiktum eins lítið eftir og hægt var.“
Sú nýrika: Haldiö þér aö myndin veröi mjög
fögur?
Málarinn:;, ; Já. Hún verður svo fögur að
munuð vart þékkja sjálfa yður.
þér
0
miclc ofursti. Honum og
mönnum hans lizt eklci á vel-
gengni Times, því að Finnc-
gan er hvergi hræddur við McCórmick
])á, þegar til blaðadeilna
lcemur. Tribune blátt áfram hatar Sun, af því hvað
þvi blaði hefur aukizt lcaupendafjöldi upp á síð-
kastið og að því má lcenira það, að kaupcndum
Tribune hefur fælckað og að starfslið Tribune er
mjög óánægt með lcjör sín upp á siðkastið.
Með öðrúíri orðum — blaðaútgefendur og ritstjóra
eins og Chocago-blað“ undir ritstjórn eigandans,
ö .j-jiJjjíii 0 /p'ö' :
3.f ,nn£ c.f tn í!.i
^ísbll Jivöi: ;* i fini
irnc-.ií íiv
A