Vísir - 09.03.1946, Blaðsíða 7

Laugardaginn 9. marz 1946
V I S I R
£u(nj tyl. AiteÁs
20
Þær elskuðu hann allar
í þeim svifum var þerna að opna fyir Isa-
bellu. Ilún var leið á svipinn, en Iiún ljómaði
öll, er hún sá Patrick Heffron.
„Þú ert þó ekki aS fara? Eg lcom heim í
fyrra lagi. Fisk og kona lians eru elskuleg mjög,
en sannast að segja dauðleiðist mér þau.“
Ilún rétti þernunni skikkju sína.
„Farðu ekki strax, Patrick. Komdu inn og
reyktu einn vinling.“
„Eg er búinn að vera hér óratíma. Eg er bú-
inn að reka frú Morland í rúmið og seinasta
hálftimann gat Dorothy ekki varist því, að vera
sígeispandi.“
Hún lyfti brúnum og liorfði á hann.
- „Þú ætlar víst ekki til, að eg trúi þvi? Þú
ert í miklum metiinf hjá Dorothy. Það vitum
við öll mæta vel.“
Ilann gekk á eftir henni inn í viðhafnarstof-
una og var auðséð á svip hans, að honum var
óljúft að geta ekki lösnað.
„Nú hvar er Dorothy?“
„Hún er nýfarin upp.“
O “
Hún gekk að arninum og liélt höúdum sin-
um yfir glæðunum til að verma þær.
Það var ekki hægt að segja, að Isabella væri
fögur kona, en liún naut sín hezt í viðliafnar-
kveldklæðum, og það gerði hún sér vel ljóst.
Hiin snéri sér við liægt og varð þess vör, að
Patrick horfði á hana.
„Svo þú ællar aftur út i huskann ?"
„Já, í næstu viku.“
„Hver vegna?“
„Ilvers Vegna?“ Hann hló. „Er það ekki aug-
ljóst? í fyrsla lagi er ekki nein ástæða fvrir
héridi, til þess að ég tíáídi kyrru 'fyrir lrér, og
þótt eg vildi ilendast liér, þá vita allir, að eg
hefi ekki efni á þvi að húa á gamla ættarsetr-
inu.“
Ilún forðaðist að lita i augu hans og starði i
glæðurnar.
„Þú ættir að kvænast, Patrick, auðugri konu
af göfugum ættum,“ sagði hún og hló við lítið
eilt og virtist dálítið óstyrk.
„Eg hefi fengið slík ráð fyrr,“ sagði •Patpick
Heffron þurrlega. „Því miður þekki eg ekki
margar auðugar stúlkur af göfugum ættum.“
Andlilssvipur Isabellu bar því nú vitni, að
hún var ekki eins taugastyrk og að vanda.
„Þú ert kannske einn af þessum hjákátlegu
mönnum, sem setja allt fyrir sig.“
Ileffron hristi höfuðið.
„Mér hefir verið horið margt á brýn og sætt
ýmsum aðfinnslum, en eg held ekki, að þessi
seinasta áðfinnsla sé á rökum reist.“
Hún snerist á tíæli, og studdi mjallhvítum
herðunum að arinhillunni útskornu. Ilin dökku
augu hennar livíldu á honum. Engrar lilédrægni
varð vart Þsvip liennar.
„Þú máélir þetta af alhug,“ sagði hún með
spurnarhreim.
„Já — visl geri eg það,“ svaraði hann undr-
andi.
ísahellá þagði örstutta stund, af ásetningi,
og sagði svo djarflega:
„Eg er auðug kona, Patrick, og eg vil ekki,
að þú farir úr landi.“
Andartak starði liann á liana, eins og honum
liefði misheyrzt, en svo varð hann rauður sem
blóð í framan. Hann reyndi að svara, en vissi
ekki hvað segja skyldi eða gera, til þess að
leyna því hversu mjög hann liafði verið auð-
mýktur og live eymd lians var mikil.
Systir Johns! IJún liafði í rauninni beðið
hans!
„Eg veit, að þú segir þetta ckki í álvöru ....
það er vinsamlegt af þér .... það, sem eg á
Frá mönnum og merkum atburðum:
Blaðaslagur, sem segix sex.
EÍtir Herbert Asbury.
við .... við höfum alltaf verið góðir vinir, þú
og eg, og . . . .“
Það var tilgangslaust fyrir liann að lialda á-
fram, hann hælti, og svo bætti hann við eftir
stutta þögn:
„Það er víst bezt, að eg fari mína leið,“ sagði
liann auðmjúklega.
Isabella stóð kyrr í sömu sporum. Hún liafði
fölnað lítið eitt, en augnatillit hennar var jafn
stöðugt og fyrr.
„Jæja, góða nótt,“ sagði liún rólega og Heffr-
on fór.
Systir Johns, systir Johns!
Alla Ieiðina heim gai hann ekki um ánnað
hugsað. Hún var reiðubúin að?giftast honum,
ef hann var tilkippilegiq^ og Jgeð auð hennar
handa milli gat liann lcpmið i veg fyrir, að
gamla ættarsetrið væri selt, —1- tíann gat gert
allt, sem hugurinn lysti.
Systir Johns!
Þau höfðu jafnan verið góðir vinir, en hann'
hafði aldrei hugsað um hana nema sem vinur.
Átti það fyrir honum að liggja, að verða eig-
inmaður hennar?
Nei, þúsuncí sinnrnn nei.
Hann sagði þetta ósjálfrált uppliátt, er liann
slikaði áfram og héim í náttmyrkrinu.
IIann.gat ekki fært neinni konu gæfu. Hann
hugsaði um hið engilfagra andlit Dorotliy.
Fyrir einu ári hefði hann fúslega lagt alll i
sölurnar hennanr vegna, en í kvöld var liann
glaðui' vfir, að hún liafði sjálf tekið ákvörðun,
sem leitt hafði til þess, að allt var ]>úið þeirra
milli.
Hann hafði elskað margar konur, eða gert
sér í hugarlund, að liann elslcaði þær, en liann
vissi nú, að það var.aðeins ein kona, sem liann
Þótt Kniglit sé*flokksbundinn republikani, lætur
hann blöð sín vera óliáð öllum flokkum. I síðustu
kosningum studdu þau menn alveg eftir verðleik-
um þeirra, en fóru ekki eftir því, hvort þeir voru .
repblikanar.
Blaðamenn í Chicago vita ekki með vissu, hvernig
Knight. muni snúast við því striði, sem framundan
er, en eitt vita þeir, og það er, að annar eins blaða-
slagur og þar mun verða, hefur aldrei þekkzt þar
né annarstaðar.
E N D I R.
Á hemámssvæði Rússa
í Austuníld.
Eftir EDGAR SNOW.
Furðu litlar fréttir berast frá löndum þeim,
sem her Rússa heldur hernumdum eftir ósigur
Þjóðverja. Má segja, að þar sé um algera „myrkv-
un“ að ræða. Einum af ritstjórum Saturday Even-
ing Post — Edgar Show — hefir þó getað gægzt
„bak við tjöldin“ og í greininni hér á éftir segir
hann frá því, sem fyrir augu bar.
Ef eg hefði ekki notið aðstoðar gamals Fordbíls
og amerísks liðsforingja, sem var í valdastöðu, hefði
eg ekki gctað skrifað þessa grein. Skömmu eftir
lokasigurinn í Evrópu ók eg Fordinum að foringjá-
stöð amerískrar herstöðvar við hrúna á Enns-fljóti,
skammt frá þar sem það rennur i Dóná. Til allrar
hamingju var þar staddur ameriskur hersTiöfðingi,
sem hjálpaði mér til að komast austur yfir Enns,
á hérnámssvæði Rússa. Við hélduni til Vínar-
mn
aldrei mundi gela gleymt, -«að hún ein gat beygt
liann, leill hann á -vegu liins góða, fyrir áhrif
æsku sinnar, sakleysis og heiðarleika, og ijm-
fVam allt vegna lireinleika hugans og hjarlans.
Og þessi kona var Mollie Daw. .
Og hún .... hún var aðeins barn, barn, sem
mundi kannske liafa gleymt lionum, þegar ár
var liðið. \
a Kvdivvðmw

'■4
ítáli uokkur í Bandaríkjunum var spurður nokk-
urra- spurninga varðandi Bandaríkin. „Hver.'er for.
seti Bandarikjanna?“ spuröi dómarinn.
ítalinn svaraöi þessu hárrétt.
,,Óg hver er vara-forsetinn ?“
Aftur svaraði Italinn hárrétt.
,,Getið þér ekki verið forseti?“
„Nei, alls ekki,“ svaraði ítalinn.
„Og hvers vegna ekki?“
„Þér verðið að hafa mig afsakaðan, því eg er
alveg upptekinn í námunni, -sem eg vinn í, svo að
borgar og vorum fyrstu Bandaríkjamennirnir, sem
þangað kornu ef-tir að Rússar tóku borgina.
Það er stefna bandamanna að skilja alveg á milli
Austurríkis og Þýzkalands, gera Austurrfld sjálf-
stætt ríki. Landamæri þess verða hin sömu og fyrir
31. desember 1937. Fvrir stríð voru íbúarnir sam-
tals um 7 milljónir óg af þeim bjuggu um 1,9 millj.
í Vínarborg. Landið er að vísu lítið, cn það er mikil-
v ægt í hernaði vegna þess að tim það rennur Dóná
og í suðri er Brennerskarðið.
eg get ekki gert það eins og er.'l.
Það var Indíáni nokkur í Anieríku, sem- hlaut
fyrsta enska hefðartitilinn, sem veittur var þar-
lendum manni. Hann hét Wanchgse og var höfð-
ingi ættflokks nokkurs í Carolina-fylki. Hann var
dubbaður upp í Lordinn af Manteo“..
Hæsti ogdægsti staðurinn í Bandaríkjunum er í
Californiu. Hæsti staðurinn er fjallið Whitney, —
14 þús. fet yfir sjávarmál — og sá lægsti er Dauða-
dalurinn, sem er ÍOO fet undir sjávarmáli.
Elztu, tvíburasysturnar
i fylkinu Massáchusetts í
Bándarlkjunum eru níræðar. „Litli“ bróðir þeirra
er „aðeins“ áttræður.
Nú er svo kpmið, að Rússar hafa hernumið aust-
úrhéruð landsins og Vinarborg í fyrsta sinn, en
vesturhlútinn skiptist milli Beta, Bandaríkjamapná
og Frakka — en sanieiginleg nefnd stjórnar Vinar-
borg. En Rússar, sem voru fyrstir inn í landið, biðil
ekki eftir komu bandamanna sinna til þess að reyna
að endurvekja stjórnmálalifið í landinu. Þeir settu
fljótlega á laggirnar bráðabirgðastjórn, sem hlaut
þó um síðir viðurkenningu annara bandamanna.
Enda þótt Austurríki ,sé á báðum bökkum Enns,
verður þó strax vart mikils munar, þegar menn
koma frá hernámssvæði Bandaríkjamanna á her-
námssvæði Rússa. Okkar megin voru bílar, reiðlijól,
vagnar og barnakerrur alls staðar á ferð. I sumum
farartækjunum voru liermenn, öðrum fólk, sem
flosnað hafði upp. Rússa-megin fljótsins var allt,
sem á hjólum var, rússneskt. Ef Austurríkismenn
þurftu að fara eittlivað, urðu þc.ir að fara á tveimur
jafnfljótum. Okkar megin veru menn við vinnu á
ökrunum eða gættu nautgripa siifna. Ef kýr sáust
á annað horð austan árinnar, þá var alltaf verið
að reka þær austur á bóginn í áttina til kjötkatla
Rússa.
Þessar skyndimyndir sýna, hversu þungbært her-
nám Rússa er. Óttinn við það er skýring þess, livers
vegna þúsundir Vínarbúa reyndu að komast á her-
námssvæði vesturveldanna, Þegar Rússar sóttu fram.
Því að herir bandamanna voru sjálfum sér nógir,
kröfðust einskis af landsmönnum — gáfu jafnvel
fönguin áð etá. ílússar tíöfðu farið langa leið — 2400
km. frá Stalingrad. Þeir komu tómhendir og stað-
Bii'iaU. uogE-í. 30 eioííi 11 c-■ 0 gqu : <in .•'tt.-osinaáion'rBid ,'io.Uv