Vísir - 11.03.1946, Side 7

Mánudaginn 11. marz 1946
V I S I R
&ubif Í}i. fiireAi
Þær elskuðu hann allar
21
IX.
Þegar Patriclc Heffron vaknaði að morgni
dags þess, er hann ætlaði úr landi, lagðist það
i hann, að einliver skelfilegur atburður mundi
gerast þann dag. Þennan morgun var allt grátt
og drungalegt, veður var svalt, og útlit fyrir
rigningu. Patrick opnaði gluggann og fann,.að
svalt var og raki í lofti, er hann leit yfir illa
liirtan garð sinn. Dálítill spörfugl, hústnari að
sjá en að venju, af þvi vindurinn blés í fjaðr-
irnar hans, söng liressilega, þrátt fyrir leiðin-
legt veðrið, og þegar fuglinn leit til hans sem
snöggvast, fannst Heffron, sem var orðinn
taugaóstyrkur í meira lagi, al ásökun væri í til-
litinu. Og svo flaug litli fuglinn burt. Patrick
Heffron fannst allt ásaka sig. Hann leit á hús-
ið gamla, þögult, garðana með sínum mosa-
vöxnu stígum, blómabeðin vanhirtu — hvar-
vetna var um þögular ásakanir að ræða til hans,
sem var að renna af hólminum, i stað þess að
láta hendur standa fram úr ermujn. Hann ætl-
aði að yfirgefa allt til þess að hrörnunin gæti
haldið áfram, eða leggja allt upp í hendurnar
á nýjum eiganda. Einkennilegt var það hversu
oft hann hafði liugsað um það seinustu vikurn-
ar, að láta kylfu ráða kasti, og ganga að eiga
ísabellu Morland. Ilvað sem öðru leið, þá elsk-
aði hún liann, og liann myndi koma heiðarlega
fram við liana, og aldrei hugsaði hann u’m auð
hennar, nema þegar hann var að leggja niður
fyrir sér hvernig hann gæti hyggt allt upp og
hresst allt við á gamla æskuheimilinu.
En nú var þetta um seinan. Það var búið að
senda allan þungaflutning bans burt, og hann
mundi ekki hafa annað meðferðis en litla hand
tösku, er hann gengi út úr húsi forfeðra sinna
i liinsta sinn.
Daginn áður hafði liann verið gestur John
og Dorothy í miðdegisverðarboði. John mátti
ekki heyra annað nefnt en að 'hann kæmi. ísa-
belLa var þar og Mollie Daw, og ungur aðstoð-
arprestur, fallega eygður, og hann hafði ekki
haft augun af Mollie. Og svo var frú Morland,
móðir Johns og ísabéllu, og faðir Dorotliy,
mjög lítið breyttur frá þeim tíma ,er John var
lcvaddur á fund hans, eftir að liafa verið rek-
inn úr skóla fyrir að kyssa Dorothy.
Gerður hrottrækur fyrir að kyssa Dorothy!
Það vottaði fyrir brosi á andliti Patricks, er
hann horfði á Dorothy og svo á föður hennar.
Já, það var langt um liðið frá því er þetla
var, og margt hafði gerzt, sumt ótrúlegt, fjarri
virkileikanum, að því er virtist, þegar móðir
Johns hafði það fram að miðdegisverði lokn-
um, að sonarsonur hennár væri sóttur og bor-
inn inn i viðhafnarstofuna.
Og svo hafði barnunginn litli, sem var ekk-
ert ánægður yfir að liafa verið vakinn, lagður,
umvafinn dýru sjali, í arma Patricks Heffron,
og hann hafði litið á hokkinhærða litla glólcoll-
inn, svo líkan Dorothy, að allir höfðu á orði.
Og andartak höfðu augu þeirra mæzt — Do-
rotjiy og Patricks. Og á þessu andartaki þóttist
hann sjá í augam hennar glampa, sem gaf til
kynna, að hún elskaði hann enn — og hann
reyndi að telja sjálfum sér trú um, að sér
liefði missýnst, en í þessum svifum kallaði
Mollie, eins og fram af henni gengi:
„Blessað barnið. þú kannt ekki að halda á
barni. Patrick, það fer svo illa um hann. Eg
skal taka við honum.“
Og fiún hafði tekið Patrick John Morland,
hallað honum að sér og kvsst andlit hans og
lokka. ■— Þegar allt var um garð gengið var
sem steini hefði verið létt af Patrick.
„Það kemur elcki til mála. að eg kveðji yð-
ur, eins og fundíun okkar, .mundi aldrei bera
í sanuin; <aftu««-Es.»Cafit.-ekki 1 tiWi1 'éígtinf
Frá mönnum og merkum atburSum:
eftir áð bittast öll mjög bráðlega. Það legst i
mig.“
Patrick hló og hristi höfuðið.
Gerið yður engar tyllivonir, frú Morland.
Seinast var eg að lieiman í tug ára.“
„En nú er allt svo breytt,“ sagði hún.
Og svo hafði Iiarin kvatt ísabellu.
Hún hafði rétt honum styrka, svala hönd, og
horfði rólega í augu hans.
Skrifaðu mér, ef þig langar til. Og finndu
mig að máli, þegar þú kemur aftur,“ sagði hún.
Og Dorotliy. Annaðhvort hafði hún komið
því svo fyrir, eða tilviljun ráðið þvi, að þau
voru ein stundarkorn, hún og Patrick, í myrk-
asta horni g.ang- og setusvalanna fyrir framan
húsið. IJann hafði kvatt hana eiris rólega og
lionum var auðið, — hún rétti honum ekki
einu sinni hönd sína, fyrr en bann var að snúa
sér við til að fara, þá hafði hún hvislað nafn
lians, og áður en hann gat komið í veg fyrir
það lijúfraði hún sig upp að honum og hvislaði
í örvæntingu:
„Ivysstu mig áður en þú ferð, kysstu mig. —“
Patrick gat ekki um þetta liugsað, án þess
að verða leiður í skapi- og finna til vanmáttar
síns og auðmýktar.
Og Mollie! Ilann hafði orðið henni samferða
og aðstoðarprestinum unga og fagureyga, og að-
stoðarprésturinn lét dæluna ganga alla leiðina
um sóknina, sem hann hafði verið í áður, og
fólkið, sem hann hafði kynnzt þar, og var Pat-
i íqIí orðinn svo leiður á rausi Iians, að honum
var skapi næst að taka hann og lienda honum
yfir einhverja limgirðinguna.
En til allrar hamingju gisti aðstoðarprestur
þessi i húsi, sem komið var að, áður en komið
var að húsi Mollie, og seinasta áfangann gengu
þau ein, Pat og Mollie, og þau gengu nú hægara
en áður?
Mollie reyndi að vera kát og sagði hressilega:
„Eg ætla ekki að kveðja þig núna, ekki fyri
en i fyrramálið —- eg ætla að skreppa —“
„Nei, nei, það skaltu ekki gera,“ flýtti hann
sér að segja.
Og þcgar hún spurði hálf-hikandi hvers vegna
hann vildi ekki, að hún kæmi, svaraði liann,
í Iijarta sínu aðeins, að það væri vegna þess
hversu heitt hann þráði hana.
Og svo námu þau staðar við hliðið á garðin-
um fyiúr framan prestssetrið, og þar stóðu þau
nokkurar mínútur og löluðu um daginn og
veginn, eins og viðutan, þar til Mollie sagði:
„Það er'orðið framorðið, eg verð að fara inn.“
Og hann sá, að tárin runnu af hvörmum lienn-
ar, og hún fyrirvarð sig ekki fyrir það.
Svo tók hann titrandi hönd liennar og lagði
að hjarta sínu, og hann sagði aftur og aftur:
„Guð blessi þig —“
Annað gat liann ekki sagt, og svo var þá
þetta lika um garð gengið. •
’AKVÖlWðKVNM

Eiginmaðurinn: Þú segir aS eg hafi veri'ö aö tala
upp úr sveímnum í nótt. Það tinnst mér í hæsta
máta einkennilegt. Mig var nefnilega a'S dreyma
hana móSur þína.
Eiginkonan: Og hvaö er eiginlega cinkennilegt
við þaS ?
Eiginmaðurinn: Vegna þess, að mér hefir ekki
hingað til tekizt að s'egja eitt orð í návist hennar.
♦
Brúðguminn: Fyrst vi'5 erum gift á annað borð,
skulum Viö gera það upp við ökkur strax, hvort
nkkar á að vera formaður i þessu „félagi" okkar.
BrúSurin: ÞaS er allt í lagi, þú skalt vera íop-
'ftiWðtif/’fcn eg skal íW^%fáldké$ft'ftJ”jV"
Á hemámssvæði Bússa ;
í Anstuirihi.
Eftir EDGAR SNOW.
ráðnir í að láta Austurríkismenn, sem höfðu fylgt;
flokk Hitlers skömmu áður, grciða fyrir frelsunina.;
-Fyrsta verk þeirra var að krefjast matvæla, flutn-:
ingatækja og vinnuafls. Austurríkismenn urðu aðj
fæða alla, fyrst og fremst rússnesku herina.
Það var því engin furða þótt eg væri spurður af!
hverjum manni, sem eg hitti á þessu ferðalagi: |
„Hvenær koma Bandaríkjamenn?“ Vínarbúar óttastj
lmngursneyð í vetur, í fyrsta sinn síðan 1918. Þeirj
minnast hjálparstarfs Hcrberts Hoovers (síðar for-'
seta) og vonast til þess, að Bandaríkjamenn verði!
örlátir og hjálpsamir sem fyrr.
En það er þó ekki aðeins kröfur rauða hersins um
matvæli, sem orsaka hungrið sem vofir í Vinarborg,
heldur einnig það, að borgin hefur vcrið slitin úrj
sambandi við sveitir þær, sem sáu henni fyrir vist-j
um. Flutningatækin eru ekki til, hvorki járnbrautirj
né fljótaskip. Matvæli er aðeins hægt að flytja áji
handvögnum og þeir eru fáir til. Fyrsta vandamálið,j
sem stjórnin þarf því að Ieysa, er að sjá öllum fyrirj
Næst á dagskrá er endurreisn Vínar, sem fékkj
þunga skelli, bæði af sprengjum flugvéla okkar ogj
fallbyssna Bússa. Enda þótt nazistar hafi verið búnir:
að koma sprengjum fyrir í flestum helztu bygging-j
unum, sem urðu ekki fyrir skemmdum í árásum eða|
bardögum, tókst frelsisbreyfingu Austurríkismannai
— sem þ'ar í landi er þekkt sem „0-5“ — að forðaj
mestum miðhluta borgarinnar. Það tók ekki nema:
mánuð að koma i sæmilegt horf rafveitu, símaþjón-
ustu, vatnsveitu og strætisvögnum.
0-5 liafði hljótt um sig, en starfaði þó svo mikið,
að hún hjálpaði Rússum talsvert. Hún lagði til kjarn-
ann i bráðabii’gðastjórnina. Eg frétti fyrst ’um 0-5
er eg heimsótti Mauthhauscn-fangabúðirnar í her-
námssvæði okkar hjá Linz. Þar hitti eg dr. Hans-
Becker, er var ráðherra fyrir sameininguna við
Þýzkaland og Þjóðverjar höfðu sett inn vegna ó-
hlýðni. Sagði hann, að Þjóðverjar hefðu drepið
150—170,000 pólitíska fanga af austurrískum ættum,
síðan 1938. En 0-5 hélt lífi samt. j
I Vín hitti eg skipulagssérfræðing flokksins^
lágvaxinn austurrískan þjóðernissinna, Raoul Baum-j
balla að nafni,-sem kvaðst ekki fylgja neinum llokkij
að málum. Hann var löngum stjórnmálafréttaritarf
Times í Mið-Evrópu. Reyndi Hitlcr einu sinni í tvoj
daga, að fá hann til að taka að sér starfa þaim, sem
Göbbels var síðar fenginn. Eftir drápið á Röhm varr
Baumballa settur r fangabúðir og var þar við ogj.
við til 1942, er hann losnaði loksins. Þá tók hanri
strax að skipuleggja andstöðuhreyfinguna gegri
nazistum.
Baumballa fann upp á að nefna'samtökin „0-5“j
O-ið táknar fyrsta stafinn í hciti landsins — Oester-f
reich — en 5 hins vegar næsta staf í sama orði, semj
sem er fimmti i röðinni stafrófinu. Var „0-5“ kall-
merki allra leyniútvarpsstöðva föðurlandsvina og
táknaði hið sama og V-merkið, er það var málað á
liúsveggi.
0-5 tókst árið 1942 að sameina helztu flokkana í
baráttunni, en þeir voru: Socialdemokratar, þjóð-
flokkurinn og kommúnistar. En meðal fylgismanna.
0-5 voru auk þess margir flokksleysingar og kon-
ungssinndr.
Það var 0-5 sem átti mikinn þátt í því, hvað Rúss-
ar náðu Vín lljótlega. Því tókst 'mcira að segja að
ná í eintak af varnarfyrirætluíium Þjóðverja og
smygla þeim til Rússa. Sjálft ætlaði 0-5 að stofna til
uppreistar, en sex stundum áður komst Gestapo að-
þeini fyrirætlum. Tuttugu af foringjum 0-5 voru líf-
látnir, cn jafnframt breyttu Þjóðverjar áætlunum
sínum um vamir borgarinnar.
Rauði herinri frestaði áhlaupinu, en Baumballa
tókst einnig að ná í hinar nýju áætlanir Þjóðverja
og koma þeim til Rússa. Gátu Rússar því beint skot-
um sínum að hverju skotvirki Þjóðverja á fætur
öðru og var borgin unnin eftir aðeins tveggja daga
götubprdagu, « ... , v .
i > I>egar svo vár komið, var hafizt handa um að