Vísir - 30.04.1946, Blaðsíða 7

7
Þriðjudaginn 30. apríl 1946 V I S I R
m. jhjteA:
Þær eiskuðia hann aliar
4»
„Segðu þetta ekki. Þú getur ekki sakað sjálfa
þig um neitt. Vertu ekki að baka sjálfri þér
hugarangur með sjálfsásökunum.“
Hún greip annari liendi i þykku gluggatjöld-
in og virtist vera að hníga niður.
„Ilann getur ásakað mig með réttu. Það var
satt, sem hann sagði. Eg fór með drenginn i
hús Spicers. En eg vissi ckki hvaða liætta var
á ferðum? Hvernig átti eg að vita það? Eg hefði
glöð látið lífið fyrir Pat litla.“
Hún mælti af ákafa, en svo náði hún brátt
allvel valdi á sér.
„Það skiptir ekki um mig,“ sagði liún. „Eg
hefi ekki orðið svo mikillar hamingju aðnjót-
andi, að eg þurfi mikils að sakna.“
Hann reyndi eftir mætli að hugga liana.
„John er liálfsturlaður. Hann veit ekki hvað
hann segir. Brátt mun liann sjá allt í öðru Ijósi
og iðrast.“
Hún brosti dapurlega.
„Þú þekkir hann elcki eins og eg,“ hvíslaði
hún og varð aftur óttaslegin á svip. „Eg heyri
fótatakið lians. Hann er að koma niður slig-
ann.“
„Þú þarft ekkert að óttast. Heldurðu, að eg
láti liann skerða hár á höfði þínu ?“
„En þú verður ekki ávallt hér,“ sagði hún og
lagði aftur augun.
Patrick Heffron gekk út i forstofuna. Lækn-
irinn var nýfarinn og John stóð einn við neðsta
þrepið i stiganum. Hann var svo eymdar og ör-
væntingarlegur, að Patrick minntist þess eklci,
að hafa séð nokkurn mann svo beygðan. Haun
leit upp, þegar Patrick yrti á hann.
„Hann er dáinn. Eg gat ekki trúað þvi, cn nú
get eg ekki efazt lengur. Farðu upp og littu á
liann, Pat. Hann er svo blíður og yndislegur á
svip — alveg eins og Dorotliy mín var. Guði sé
lof, að hún bíður bans liinum mégin.“
Þungt andvarp steig frá brjósti lians. Hann
talaði svo rólega og eðlilega, að það blekti Pat-
rick. Hann taldi víst, að sturlun sú, sem liann
virtist haldinn af, væri liðin hjá, og hann væri
að komast til sjálfs sín. Og óttinn hjaðnaði i
huga lians.
„Farðu upp og Httu á litla hnokkann,“ sagði
Jolin aftur. „Honum þótti vænt um þig. Þið
voruð alltaf beztu mátar. Eg vil, að þú sjáir
liann eins og hann lítur út nú.“
Augu Patricks urðu allt i einu rök.
„Nei, nei, ekki nú —,“ og kenndi klökkva i
rödd lians. Ilonuni fannst, að kraftarnir væru á
þrotum, og hann treysti sér elcki til að halda
valdi á tilfinningum sínum, ef hann færi inn til
drengsins. Patrick gekk með Jolin inn i les-
stofuna.
„Weslwood er bezti maður,“ sagði Jolin
skyndilega. „Eg gat séð, að liann fann til með
mér. Eg sá tár í augum lians.“
Allt i einu var sem strengur hefði hrokkið
sundur. Ilann gat ekki mælt, lagði hendur fyrir
augu sín og grét með þungum ekki.
Patrick tók í liandlegg lians, eins og til þess
að reyna að láta liann finna til einliverrar sam-
úðar, en liann gat ekkert sagt, og John var al-
veg niður brotinn. En þó fékk liann nú mælt:
„Guð einn veit hvað eg hefi til saka unnið.
Ilvers vegna var allt frá mér tekið? Fyrst kon-
an, nú drengurinn. Eg liafði alið svo fagra
drauma um liann, nú á eg ekkert eftir, sem mér
þykir vænt um, og öllum stendur á sama um
mig.“
„En móðir þín,“ sagði Patrick þótt honum
veittist erfitt að mæla. „Og Mollie.“
John hætti skyndilega að gráta, en alhir lik-
ami hans titraði. „Mollie“, sagði hann annar-
Icgri röddu, eins og liann hefði ekki heyrt þetla
riafn fyrr. „Mollie, nei, eg hefi ekki gleymt hvað
hún heitir, og það er víst engin hælta á, að eg
gleymi því.“
Hann gekk að liliðarborði, tók vínglas og
lielti víni í það, og draklc til botns.
„Hvílikum heimsldngi eg er,“ sagði hann í af-
sökunartón, titrandi röddu. „Eg haga mér eins
og heimskingi, en hann var svo skýr og
skemmtilegur. Það veiztu.“
Patrick gat engu svarað. Hann minntist
hversu glaðleg'a Pat lilli hafði lieilsað honum
fyrir einni viku. „Eg er orðinn stór drcngur nú,
F’at frændi,“ liafði hann sagt.
„Þú verður vitanlega lijá mér nú,“ bélt Jolin
áfram, „Farðu ekki frá niér nú. Eg get ekki
verið einn. Eg skal senda Slater eflir farangri
þínum.“
„Ef þú óskar þess, John.“
Patrick fagnaði yfir þessu, þótt liann léti
ekki á því bera, því að hann óttaðisl að skilja
Mollie eftir, án þess að hafa nokkurn henni til
veriidar. Ilann hafði ekki gleymt þeim orðum
Mollie, að hún óllaðist hið versta frá John. En
daginn eftir liugsaði Patrick sem svo, að allur
ótti í þessa ált hefði veriö ástæðulaus. Kvöldið
áður hafði í rauninni eriginn verið með sjálfum
sér. í dag mundu allir vera rólegir, og ásetja
sér að bera sig karlmannlega.
Jolin var rólegur allan daginn. Hann annaðist
sjálfur allt, sem undirbúa þurfti, og baðst engr-
ar aðstoðar. Hann leit ekki við neinum, nema
Patrick. Jafnvel gamla frú Morland áræddi ekki
að segja neitt í huggunar skvni við son sinn.
Síðdegis gekk-Patrick upp stigann og fór inn
i herbergið, þar sem sonur lians lá liðið lík. Þ.að
rikti friður og kyrrð þar sem bann lá og Pat-
rick starði lengi á hið engilfagi'a andlit drengs-
ins litla. Ilonum fannst þetta draumi likara en
vöku. „Eins og fagurt blóm“. Þessi orð kolnu
enn fram í liuga hans, er liann virti fyrir -sér
andlitið lilla og gulu lokkana. 1 fyrstu hugsaði
hann ekki um hvenær það var, er þessi orð fyrst
komu fram í liuga hans, „eins og blóm, eins og
hvítt, fagurt blóm,“ já, það vaf á brúðkaups-
degi Dorothy. Patriclc greip allt i einu um smáu,
köldu fingurna, og sorgbitinn og hrærður,
hvíslaði hann:
„Fyrirgefðu mér, lilli félagi, fyrirgefðu mér.“
Og tár spruttu fram i augum lians.
„Karlmenn gráta ekki,“ — liversu oft liafði
hann ekki sagt það við liann. Og samt stóð
hann þarna nú, þroskaður, lífsreyndur maður,
scm margt hafði reynt, og átti eftir að kanna
nýja, grýtta stigu, og grét, er liann horfði á litla
drenginn sinn.
Hann Óli gamli var nýlega skórinn upp við mjög
hættulegum sjúkdómi. Áður en hann var skorinn
upp, kvaðst hann alls ekki búast við að vakna til
lífsins a'ftur. Er uppskurðinum var lokið og Óli
vaknaður, segir læknirinn;
Jæja, Óli minn, heldur þú, að þú sért kominn til
himnaríkis?
Nei. 'ekki geri eg það. því að ekki sé eg betur
en að hún Inga gamla sé við rúmstokkinn minn.
♦
Tvp't- fjármáiamenn voru að ræða sin á miiii,
hvað þeir ættu að gera við skrifstofusendilínn. En'
þannig var mál með vexti, að hann hafði þá um
daginn horfið með töluverða peningaupphæð.
Við skuium bara hringja á logregluna og til-
kynna henni þjófnaðinn, sagði annar mannafina.
Nei, eigum við nokkuð að vera að því, — þú
'marist liklega eftir því að yiö byrjuðum í 'smáum
stíl? sagði bin.tj. þá. ,
Frá mönnum og merkum atburðum:
Beynnm aS sldlja Bússa.
Úídráttur ur Cosmopolitan eftir J. P. McEvoy.
Við skulum athuga, hvernig Rússar og Banda-
ríkjamenn vinna samkvæmt leiðarvísinum um upp-
eldi Þjóðverja. Þegar Rússar tóku Berlín, hættu all-
ir skólar. Er Bandaríkjamenn tóku við sínum skól-
um, var það grundvallarregla hjá þeim, að enga
skóla mætti opna fyrr en búið væri að reka naz-
ista-andann út úr kennurunum, ákveða stunda-
skrána í öllum atriðum og útbýta skólabókum, sem
skrifaðar voru fyrir valdatöku Hitlers, meðal nem-
enda sinna. Þegar þetta cr ritað, er enn ekki farið!
að opna neina skóla á ameríska svæðinu.
1 rússneska hlutanum eru skólarnir í fullum gangi.
Rússneska aðferðin er i aðalatriðiun þessi: „Þið
liöfðuð skóla áður; opnið ])á, ef þið getið. Vanti
ykkur hús, þá koniið þeim í lag. Vanti ykkur bæk^
ur, þá útvegið þær. Kennið allt, sem ykkur langai;
til, bara ekkert, sem okkur líkar ekki. Við skuluni
láta okkar skoðun í ljósi, þegar við höfum gætt að
ykkur um liríð. Við höfum vakandi auga með vkk-
ur, svo að þið alið ekki upp nýja kynslóð til að ráð-
ast á okkur. Ef })ið kennið börnunum eittlivað, sem
okkur líkar ekki, verðið þið skotnir.“
Eg skal ekki um það dæma, hvor aðferðin er
betri, en það lítur út fyrir, að aðferð Rússa geti
gengið, af því að Þjóðverjar hafa geysimikinn áhuga
fyrír því að láta liana gariga.
Aftur á móti geri eg mér ekki miklar vonir um
amerísku aðferðina. Bandaríkjamenn hafa engar
grundvallaraðferðir, sem þeir eru sammála um sjálf-
ir. Þeir hafa ekki fólk með næga þekkingu á upp-
eldismálum, til að vaka yfir stefnubreytingu þýzku
kennaranna. Ef þeir geta ekki gert neitt betra en
að leita uppi þýzka kennara, sein hafa ekki verið
meðlimir nazistaflokksins og fá þeim liina nýju skóla,
undir umsjón amerískra skólastjóra og prófessora,
sem'fæstir kunna þýzku og ekki vilja vera í Þýzka-
’landi, ])á hafa Bandaríkjamenn fyrirfram eyðilagt
frámgang niálsins, því að það eru milljónir nazista,
sem voru ekki í flokknum, og milljónir hermanna,
sem máttu ekki vera í flokknum.
Rússar skilja Þjóðverja, það gera Frakkar og
Englendingar líka. Bandaríkjamenn gera það aftur
á móti ekki. Rússar eru 100% raunsæismenn í öllu,
sem snertir Þjóðverja. Bandaríkjamenn eru draum-
óramenn livað þá snertir.
Þjóðverjar réðust á svæði með 88 milljónum
Rússa. 1700 borgir og 25.000 þorp voru eyðilögð
og 25 milljónir manna gerðar licimilislausar. Rúss-
nesku hermennirnir þurfa ekkert námskeið til að
skilja, um hvað var barizt eða hvernig friðurinn
eigi að vera.
Hver einasti amerískur foringi getur staðfest, að
erfiðasta hlutverk lians hafi verið að útskýra fyrir
hermönnunum, hvers vegna þeir áttu að fara til
Evrópu og hversvegna þeir eiga að vera þar nú.
Meðan Englendingar, Bandaríkjamenn og sumir
— en ekki allir — Frakkar tala um að cndurreisa
Þýzkaland eru Rússar í óða önn að flytja þýzk á-
höld og efni til Rússlands til að byggja upp sitt-
eigið land.
Þegar aukalestin með flutningasérfræðinga banda-i
manna kom til rússneska hernámssvæðisins á leið-í
inni til Berlínar, uppgötvuðu þeir, að tvöfalda járn-
brautarlínan var orðin einföld, það sem eftir var!
af leiðinni. Hvað var orðið af járnbrautarteinunum ?!
Sendir til Rússlands. Þýzkaland átti stærsta neðan-!
jarðarþráðakerfi í lieimi. Amerísku verkfræðingarn-
ir, sem hjálpa Þjóðverjum til að koma sambandinu
í lag, fylgja oft þræðinum til rússneska hernáms-
svæðisiris, en svo eru leiðslurnar horfnar. Hvað er
orðið af þessum símaþráðum? Fluttir til Rússlands.;
Og þó geta sérfræðingar í skaðabótamálum skýrt
frá því, að þótt Rússar tækju allt, sem til er á
þeirra hernámssvæði — allt, yrði það tæplega helm-i
inguriim af því, sem Þjóðverjar annaðhvort stálii:
eða eyðilögðu í Rússlandi. |
Lundúnablaðið „Observer“ kvartar yfir rughngíj
og tregðu bandamanna, þegar um sé að ræða sam-;
komulag viðvíkjandi fjármálaframtíð Þýzkalandsj
Það má gruna Rússa um margt, en ekki um rugt-
’AKVÖlWðKl/m