Vísir - 26.08.1946, Blaðsíða 2

2
V I S I R
Mánudaginn 26. ágúst 1946

Skrifið
kvennasíðunni
um áhugamál
yðar.
,h
aUAr
LAMBAHRYGGUR,
með spinati.
Hryggurinn er barinn létti-
lega bá'Sum megin og má vel
vefja hann með seglgarni svo
aö rifin beygist sem mest inn á
við. Settur á steikarskúffuna í
bökunarofninum og sneiöar af
smjörlíki lagöar oían á hrygg-
in. Þegar hann er oröinn brúnn
er hann saltaöur og vatn látiö í
steikarskúfíuna. Þegar hann er
fullsteiktur er kjötiö skorið frá
beininu, en lagt saman á ný á
hrygginn og hann borinn fram.
Spínat„bollur“ eru bornar
.fram á sama fati. —• Sósa er
búin til úr soðinu i skúffunni.
BAKAÐ SPÍNAT
til að hafa með steik.
45 gr. franskbrauö, skorpu-
laust.
30 gr. smjöríki.
300 gr. soðið spínat.
Salt og pipar.
Brauöið er skorið í sundur og
liellt á þaö eins mikilli mjólk og
það getur sogið i sig. Eftir
klukkutíma er brauðið kreist
Góðvild í athöfnum.
Bækur um mannasiði eru
margar til. En til er siðaregla
sein innifelur allar reglur og
er þeim jafnframt öllum
æðri. Það er tillitið lil annan-a
manna og tilfinninga þeirra.
Til þess að vita ávallt hvernig
ber að hegða sér við öll
tækifæri er nauðsynlegt að
þekk ja þjóðsiði og félagslegar
venjur, en sá villist aldrei
langt af leið, sem lætur
lijartað vera siðameistara
sinn, fremur en liöfuðið.
Hugurinn getur verið sljór
og grimmur, en hjartað kýs
allaf gæzkuna. Og kjarni
allra mannasiða er góðvild.
Þegar lierrann Buddha
kendi lærisveinum sínum gaf
hann þeim hina ágætustu sið-
fræði: „Hvernig sem menn
kunna að tala inn yður þá(
verið ávallt ljúfir og vor-
kunnlátir, kærleiksríkir i
hjarta, og geymið aldrei með
yður óvild. Og þið munið þá
lauga menn í óþrjótandi
straumi kærleiksríkrar liugs-
unar. Og liin gæzkuríka hugs-
un mun streyma frá yður og
umvefja allan heiminn —
laus við fjandskap, laus við
óvild. Þannig verðið þér,
lærisveinar, að þjálfa yður.“
ertni eða áreitni ættum við
alltaf að vera „laus við fjand-
skap, laus við óvild.“
Orðabækur telja manna-
siði vera: „Venjur og reglyr
um hegðun með kurteisum
mönnum“. Slíkar venjur
komast oft á með þegjandi
samþykki, — Það eru hegð-
anavenjur fólks sem er vel
uppalið. Vel uppalinn maður
er ljúfur í umgengni og góð-
viljaður. Ljúfmennska og
góðvild eru eiginleikar hjart-
ans.
„Mannasiði“ má i þröngri
merkingu telja aðeins til
þæginda, þeir eru eins og
smurningsolía á mannfélags-
hjólin, svo að allt geti gengið
slyndrulaust. En í rauninni
eru mannasiðir „góðvild í at-
höfnum“ og þeir siðir og þær
venjur sem þola ekki þann
stranga mælikvarða geta
ekki talist til mannasiða.
Góðvild er kærleikur í
smærra rnæli og sprettur af
vizku hjartans. T>að ætti því
að vera grundvöllur allrar
góðrar liegðunar að taka tillit
til annarra manna og tilfinn-
inga þeirra.
C. Bragdon.
(Lausl. þýtt).
upp og mjólkin síuð frá. Brauö
og smjörlíki er látið í skattpott
og bakað þangað til það er orð-
ið að þéttu bolludeigi. Síðan er
deigiö hrært með salti, pipar,
eggjarauöum og spínatinu sem
heíir verið þrýst i gegnum síu.
Síðast eru þeyttar hviturnar
látnar i. Látið í smáform, sem
eru smurð vel með smjörlíki.
Soðið i vatnsbaði í 15 minútur.
Þetta er svo tekið úr formunum
og raöað í steikarfatið og verð-
ur að skera kúfinn af „bollun-
um“ svo að þær geti staðið.
KALDUR RÉTTUR.
Kálfshaus-sulta, með blóð-
rófusalati.
1 matsk. smjörlíki.
2 matsk. hveiti.
2 matsk. mjólk og blóðróíu-
lögur saman.
Blóðrófur.
Gúrkur.
. Kaldar kartöflur.
Salt, pipar, sinnep.
Blóðrófur eru skornar í
lengjur og gúrkur í þunnar
sneiöar. Sósa er búin til úr
smjörlikinu og hveitinu þynnt
út með mjólkinni og blóðróíu-
leginum. í sósuna á að láta mik-
ið af sinnepi og salti og pipar.
Sé til á heimilinu edik af gúrk-
um er gott að hafa það með til
smekkbætis. * Sósan á að vera
eins Og venjuleg hvít sósa á
þykkt. Þegar búið er að kæla
sósuna eru blóðróíurnar látnar
í, þar næst gúrkurnar og hitað-
ar kaldar kartöflur. Rétt áður
en þetta er borið á borð á að
sneiða niður grænt salat og
blanda því gætilega í. Sósan á
Það er satt, að þetta kennir
okkur ekki að leiða hefðar-
hrú að veizluborðinu á réttan
hátt, né að fara rétt með
pentudúk, né að velja rétta
matkvísl í hvert sinn. En
þessháttar siðir eru a’ðeins
þýðingarmiklir í sérstökum
stéttum og þar sem rnenn
festa sig mjög við fornar
venjur af því tagi. Flest fólk
verður nú á dögum að elda
mat sinn sjálft og vinna öll
heimilisstörf sjálft. Bækur
um mannasiði eru allflestar
úreltar nú, því að þær eru
skrifaðar fyrir fólk sem lifði
á öðrum tímum og við allt
önnur kjör en menn búa nú.
Illar hugsanir fæða af sér
illa siði. Og hjartagæzkan ein
getur bætt um þessháttar
mein, sérstaklega þegar hún
er samfara sjálfs athugun og
kýnmigáfu, sem getur tekið
gamni, jafnvel þó að það
beinist að okkur sjálfum. Sá
maður sem getur lilegið að
sjálfum sér, stendur sjálfum
sér ofar.
Frægt skáld hefir látið svo
um mælt að kýmnin væri
sannkallaður menningar.
gjafi. — Sá maður er í raun-
inni illa uppalinn sem fyrtist
af öllu og telur sér óvirðing
sýnda hvað litið sein út af
ber. Þó að við verðum fyrir
aö vera rifleg. Gera þarf ráö
fyrir 3 dl. af sósu á salat-
skammt handa fjórúm.
Þetta *er ágætt meö 1 ilfa-
sultu.
Hattinn má
skreyta á ný.
Þegar hatturinn er farinn
að láta á sjá, má liressa upp
á hann með því að „yfir-
dekkja“ hanii á þessa lund:
Borðið má brydda með ská-
skornu silki eða rykktu silki-'
bandi. Há slaufa og fyrir-
ferðarmikil myndar hún há-
an koll sem nú er mikið not-
aður.
Samskonar silki er haft um
hálsinn og bundið í stóra
lykkju.
—o—
Fatahirðing.
Það er kostnaðarsamt að
láta oft pressa fötin utan
heimilis. Það er þvi gott að
temja sér að gera það sjálf-
ur. Rök dula og góður bursti
gera sitt til að fötin líti út
eins og „fagmaður“ hafi
gengið frá þeim’
Sparið sápuna.
Feitmetisskortur veldur
sápuskorti víða utanlands, og
hér hefir líka verið erfitt að
fá.þvottaduft og þvottasápu.
Það er því nauðsynlegt að
fara vel með þá sápu ,sem til
er, svo að hún endist sem
lengst.
Það rriá fá góðan sápu-
spæni með því að rífa stanga-
sápu á grænmetisjárni, á
grófasta hluta járnsins. Það
er töluverður sparnaður í
þessu. Þá þarf ekki að láta
nema nokkurar flísar í upp-
þvottavatnið. En þegar sáp-
an er hrist niður í heitu vatni
er alltaf hætt við að eitthvað
fari til spillis. Nú kann að
verða dálítið eftir á græn-
metisjárninu, er þá sjálfsagt
að láta það i uppþvottavatnið
þegar næst er þvegið upp.
Fer þá ekkert til spillis af
sápunni.
Þegar liandsápan er orðin
lítil fhs er bezt að láta hana
í krukku eða glerbauk, og
safna svoleiðis smátt. og
smátt þeim sápuafgöngum,
sem til falla . Má svo hella
á þetta heitu vatni og láta
]iað verða að hlaupi. Þá má
vel hafa gagn af því í upp-
þvottabalann, eða á smáveg-
is sem þvegið er. — Það er
nauðsynlegt að gæta þess vel
að leyTar af handsápunni
lendi ekki ofan í frárennslis-
pípum. Sápufroðan getur
stíflað þær.
Aðrar leiðir.
Til er ýmislegt annað en
sápa, sem nota má þegar-
þvegið er. T. d. er quillaja
börkur ágætur til þess að þvo
úr dökk ullarefni, lituð eða
útsaumuð efni og sérhvað
það sem óttast er að geti upp-
litast. En quillaja börkur er
ekki góður á ljósleit ullar-
efni. Geta þau fengið rauð-
leitan blæ af berkinum.
— Salmiak er Jika ágætt
á ullarföt t. d. er gott að nota
það á blátt cheviot og annað
því um likt. Matrósaföt son-
arins taka stakkaskiptum
þegar þau eru þvegin úr
salmiak-vatni. Á eftir verður
að skola þau vel úr mörgum
volgum vötnum og hengja
þau út, án þess að vinda þau.
Pressa þau þegar vatnið er
orðið sigið úr þeim.
Líka er gott að láta bórax
í vatnið, sérstaklega þar sem
vatn er mjög hart. Það er
mikill sápusparnaður að því.
Gætið þess jafnan að'
geyma stangasápu á þurrum
stað. Það er gott að skera
sápustöngina í stykki svo að
hún þorni sem bezt. (Það
má nota vír til þess að skera
hana með, það kvarnast þá
ekki úr henni, eins og þeg-
ar hnífur er notaður). Hafið
það alltaf fyrir reglu að
þurrka sápuna. Hún endist
þá miklu lengur.
Lokað í dag
vegna 25 ára starfsafmælis.
Cfotalauft féeifkjaOíkur
Ráðvandur piltur
óskast sem
SENDISVEIIMN
UTANRÍKISRÁÐUNEYTIÐ.
Lokað í dag
vegna skemmtiferðar starfsfólks.
-JCriótján Cj. Cjííiaiion CCo. h.p.
BEZT AÐ AUGLÝSA I VlSL