Vísir - 06.01.1947, Blaðsíða 7

Mánudaginn 6. janúar 1947
V I S I R
7
íuma í þorpunum liér í
grenndinni. Þið farið víst
sjaldan til næstu þorpa, geri
cg ráð fyrir.“
„Mjög sjaldan,“ sagði Ger-
trud sluttlega-.
„Og' eg hefi hvergi komið
auga á svölur. Varla eru þær
þegar flognar á hrott?“
„Ó, það er langt síðan,“
sagði stúlkan örvæntingar-
lega, „Þær eru löngu hættar
að koma til Germelsliausen
til að byggja hreiður sín.
Ivannslce þær þoli ekki jarð-
gufuna ?“
„En ekki leggur þcssa gufu
npp úr jörðunni alla tið?“ ‘
„Jú alltaf.“
„Nú, það er þess vegna,
sem ávaxtatrén ykkar bera
enga ávexli, en í Marisfeld
urðu þeir að styrkja grein-
arnar, vegna þunga ávaxt-
anna. Þar var nú meiri upp-
skeran.“
Gertrud svaraði engu og
gekk þögul við lilið hans
gegnum þorpið, þar til þau
komu á þorþsenda. Á leiðinni
kinkaði hún Jcolli við og við
til barna, sem voru að leika
sér, 'og sagði nokkur orð við
eina eða tvær stúlkur sem
þau xnættu, kannske unx
dansleikinn þá um kvöldið, í
livernig litum kjól þær ætl-
uðu að vei-a, ög þar frarn eft-
ir götunum.
Ungu slúlkurnar liorfðu
'daprar i hragði á listmálar-
ann unga, og það yljaði lion-
inn um hjartaræ'tui’nar, cn
jafnframt gerði það liann
hryggan, en liann vissi ekki
hvers vegna, og hann ái’æddi
ekki að ræða um það við
Gertrud.
Þau voru nú loks kornin að
liúsunum í útjaðri þoi’psins,
en þar var allt með svo mikl-
um dauðabrag, að í saman-
burðívvið það var líf og fjör
á ferðum í þorpinu. Það var
sem engin mannleg vei’a lief ði
liirt um garðana öldum sam-
an, gi’asið gréxá á gangstig-
umun, og einkum vakti það
athygli listmálax’ans, að ekk-
ert txé bar ávöxt.
Þarna urðu nokkurir nxeiin
á vegi þeix’ra, og voru þeir á
leið inn í þorpið, óg þeklcti
Arixold þá þegar, það voru
líknxennirnir, sem hann
hafði áður séð, Þeir gengu
hljóðlega fi’am lxjá þeinx og
næstum ósjálfrátt lögðu þau
Arnold og Gertrud leið sína
inn í kiikjugarðinn.
Arnokl reyndi nú að fjörga
Gertrud dálítið, með þvi að
segja lienni frá ýmsum stöð-
! um þar sem lianxi liafði verið,
lýfja fyiir lienni lífinu í liixx-
um viða, stóra heinxi, sem
hún liafði engin kynni af.
Hún liafði aldrei séð járix-
braut, jafnvel aldrei heyrt á
hana xninnzt. Og hún lilýddi
með athygli á lýsingar ligns
og útskýringar. Ekki hafði
hún lieyj’t neilt um rafmagn
og síma og liún var allseixdis
ófróð um aðrar nútíma upp-
götvanir, og listmálarinn
ungi furðaði sig á, að enn
skvldi vera til í Þýzkalandi
fólk, jafn einaiigrað og Jíella,
fólk, sem íiafði engin sam-
skipti við aðra.
Þau ræddust við þar til þau
voru komin inn í kirkjugarð-
inn, en þar veitti Arnoki þvi
þegar atliygli liversu allt var
með . fornlegum hrag, leg-
steinar og minnismerki, þótt
yfirleitt væi’i lögun þeirra
einliæf og fábrotin.
„Héi’na er mjög gamall
legsteinn,“ sagði hann og
bcygði sig niður lil að lesa
liina máðu áletrun á stein-
inunx;
Anna Maiia Bertlxold,
ættai’nafn foreldi’a Stieglitz.
F. 16. desember 1188.
D. 2. desember 1224,
„Þetta er gröf móður
minnar,“ sagði Gertrud liá-
tíðlega, og stói’, ki’istalskær
tár í’unnu niður kinnar lienn-
ar.
„Móðir vðai’, barnið gott,“
sagði Arnold undrandi, „ef
til vill langa-langa-langamma
yðar.“
„Nei, móður minnar,“ sagði
Gertrud. „Pahbi kvæntist aft-
ur og konan heima er stjúpa
mín.“
„En liér stendur: dáin
1224?“
„Skiptir nokkuru um ár-
talið ?“ sagði Gertrud sorg-
bitin. „Það var sárt, að vex’ða
að sjá á bak móður sinni, en
kannske var það fyi’ir bézlu,
að liún skyldi vei'a kvödd á
guðs fund á undan okkur.“
Arnold heygði sig aftnr og
liorfi á máða stafina. Hann
lnisti liöfuðið. Ef til vill átti
fyrri talan, 2, að vera 8, en
ekki var enn komið ái’ið 1824.
Kannske hafði steinhöggvar-
anunx orðið xxxistök á, eix
stúkan var svo soi’gbilin, að
haixix vildi ekki liryggja liaixa
rneð því að í’æða þetta frek-
ara.
Hann gekk því fiá lienixi,
þar sem lnin kraup á kné við
gröfina í þögulli bæn, og fór
að lesa á aðra legsteina, en á
öllum voru margra alda göm-
ul ártöl, sum jafnvel frá 930
og 900 eftir Krists bui’ð.
Af kirkj ugai’ðsveggnunx
var fyrirtaks útsýn yfir þoi’p-
ið og Arnold var ekki séinn
á sér að nota tækifærið til
að teikxxa mynd af því. Eix
yfir kirkjugarðinuixi hvildi
einnig hið kyxxlega nxistur,
en er liaxxn leit í áttina til
skógarins, sá lxann að sól
skeiix á lilíðar fjallanna i
fjai-ska.
Eix xxú hevrðist aftur
hljónxur sprungnu kukkunn-
ar i þorpinu og Gertrud i’eis
þegar á fætui’, þerraði tárin
af auguxxx séi’, og hlíðleg á
svip hexxti liún Anxold að
koma íxieð sér.
Ilann fór þegar til hennar.
Hvei myrti Estelle Caiey?
Morðið, sem lyíti blæjunni af „Samlaginu“ í Chicago.
áttu að vera 2500 dollara virði. En síðar fuxxdust þessir
skartgripir í skó, scm voni í fataskájxnum, ásamt lykli
að öryggisskáp. Lögx-eglan tók þegar að í’annsaka v’eggi
íbúðarimiai’. Þeír sáu, að moi’ðinginix hafði ekki gert ná-
kvæma leit þar. Gat þess vegxxa verið unx ránsmoi’ð að
ræða hér? Að vísu fundust engir peningar í íbúðinni, og
ungfrú Buturff sagði, að Estelle bæri venjulega 75—100
dollai’a á sér, og tvær loðkápur höfðu lioi’fið úr fata-
skápnum. Ungfrxi Butui’ff hafði séð loðkápurnar á sinuxxx
stað kl. lOýó þennan sama morgun, þegar hún fór til
vinnu sinnar. (Estelle var þá emxþá sofaxxdi i rúnxi sinu).
En morðingimx hafði ekki fundið skartgripina og lykilinn
að öi’yggisskápnum og liann hafði ekki heldur leitað á
box’ðskúffum og öðrum algengum geynxslustöðum fyrir
skartgripi og pexminga. Lögreglan var helzt á því, að
loðkápui’nar hefðu verið teknar til að lcyna hinni sönnu
oi’sök moi’ðsins nxeð þvi að láta líta svo út, senx hér væri
unx ránsmorð að ræða.
Spurningin um, hvort karlnxaður eða kvenmaður liefði
myrt Estelle, var einnig nxikilvæg. Kai’lmaður hafði sézt
flýja með loðkápurnar á liandleggnum. Tveir hollai’, sem
í voru di’eggjar af lieitu súkkulaði virtust hencía til, að
gestur Esteíle hafi verið kvéxxmaður, eix ungfrú Buturff
skýrði frá því að hún og Estelle lxcfðu drulckið súkkulaði
úr þessuixx hollum kvöldinu áðui’. Eix það senx styi’kti
mest tilgátuna unx að nxorðinginn liafi verið kvenmaður
var sú staðreyixd, að Estelle hafði ekki verið Ixai’in til
dauða þrátt fyrir öll hin sundurleitu vopn, senx fundust.
Hvaða karlmaður gat hafa barið kvenmann hvað eftir
annað xxxeð þungu járixlxarefli í höfuðið án þess að bi’jóta
höfuðkúpuna? Hvaða karlmaðxxr hefði klórað Estelle að-
eins lítilsháttar á hálsinn, við tilraun sina til að kyrkja
liana? Estelle var í nxeðallagi há og vóg aðeins 110 pund,
en .þrátt fyrir það hafði hún barizt hraustlega við morð-
ingja sinn og reitt af honum eitthvað af hári, og ef til
vill sært hami eitthvað, því að ekki var víst, að lxlóðið
í eldhúsiixu og borðstofuimi væri allt lir henni. Sumt af
hári þvi sem fannst var vafalaust af Estelle og ef hún
hcfði átt í högg við karlmann var ekki líklegt að hann
lxefði hárreitt hana. Sömuleiðis benti fjölhreyttni vopn-
anna til þess að hér hefði kvenmaður verið að verki, —
brauðhnífur, i’afmagnsstraujárn, brotin evhisky-flaska —
eru kvenmannsvopn, en ekki karlmanns. En er járn-
barefii kvenmanns-vopn? Nei, járnbarefli er kai’lmanns-
vopn, sem lxenti helzt til að um slæpingja, ('hoodluni) væri
að ræða. En var þá mögulegt að um tvo morðingja væri
að ræða, kvenmann og karlnxann?
En það, senx vekur þó mestu undrunina í þessu moi’ð-
nxáli, er tilraunin til að brenna líkið. Venjulega reynir
Íaunmorðingi að liylja lík fórnardýrs síns svo vel, að
það finnist aldrei. En hvernig gat hann vænst til að
dylja moi’ðið á Estelle, sem hann nxyrti í sinni eigin íbúð?
Ilver er þá skýringin á íkveikjunni? Ein tilgátan var sú,
að morðinginn hafi verið afbrýðissöm kona, sem hefði
fýrir alla nxuni viljað eyðileggja fegurð Estelle. Þvi að
ef íkveikjari liefði verið gerð i því skyni að eyðileggja
öll sönnunargögn gegn morðingjanum, hefði eldfima
efninu verið hcllt yfir lnisgögnin, gluggatjöldin og á aðra
eldfima stáði en ekki einggöngu yfir fatnað Estelle. En þó
að þetta hendi til þess, að hér liafi verið unx tilfinninga-
£. g. SumuakAi — TAStZAN — /59
ASeins hin milda þjálfun, sem Tina .... upp á greinina, svo að liann
liafði fengið í fjölleikahúsinu, bjarg- náði henni ekki. En hann var ofsa-
aði henni nú. Toglat rétti loppur sin- reiður og ættaði sér sýnilega ekki að
ar upp, til þess að reyna að grípa láta hér við sitja, heldur byrjaði að
liana, en liún sveiflaði sér léttilega .... klifra upp eftir trénu til að ná i Tinu.
Tina mundi skyndilega eftir þvi, að Hún snaraði sér þess vegna úr kjóln-
húún var í fimleikáfötum sinum undir um, og um leið og Toglat var kominn
■kjólnum, en hann var henni mjög til upþ á greinina, sem hún var á, sveift-
trafala á þessum flótta liennar i trján- aði hún s(r fljótt og fimléga upp á
um, undaii apanúm. inestu grcin fyrir ofan.