Vísir - 26.02.1947, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 26. febrúar 1917
VlSiR
rffi

39 2)apfuie 'Jm. Ityaaríer:
Hershöfðinginn hennar.
„Það væri enn einfaldara, ef enginn sæti í stólnum,“
sagði Richard, og áður en eg fengi sagt neitt í mótmæla
skjrni, liafði liann tekið mig í faðm sér og lyft mér upp
úr slólnum.
„Afram, lierrar mínir, þið farið á undan.“
Og svo fór þessi kynlega fylking upp stigann, en allir,
sem í málverkasalnum voru Iiorfðu á, svo og nokkurir
þjónar, sem stóðu teinréttir og snéru bökum að veggjum,
meðan við fórum framhjá. John og Peter löbbuðu á und-
an með stólinn á milli sin, þrep af þrepi, báðir eldrauðir
niður á liald, en eg hallaði liöfði að öxl Ricliards og hjúfr-
aði mig að honum, því að eg ótlaðist að hann myndi hrasa.
Og mér fannst þetta engan enda ætla að taka.
„Eg ályktaði skakkt áðan,“ livíslaði Richard i eyra mér.
„Þú liefir breytz.t þrátt fyrir allt.“
„Hvernig þá?“ spurði eg.
,.Þú hefir þyngst um tuttugu pund eða vel það.“
Og svo bar hann mig inn i herbergi mitt í íbúðinni yfir
undirgöngunum.
"Eg man þetta allt eins og það hefði gerzt i gær. Eg
hallaði mér aftur á svæflahlaða í rúmi mínu, en Richard
sat á hinum rumsendanum, en milli okkar var lógt borð.
Það var sem aðeins einn dagur en ekki fimmtán ár
væri liðin frá l>ví er við skildum. Eg man vel ef lir svipn-
um á Matty, þegar hún kom imr með mataráhöldin. Hún
beit á vör og var ólundarleg á svip. Henni hafði aldrei
skilizt hvers vegna við skildum, og hafði bitið það í sig,
að Richard hefði svikiðjnig, af því að eg lamaðist. Riehard
fór að hlæja undir eins og liann sá hana og kallaði hana
„gamla sendiböðann“, en svo liafði hann kallað hana á
löngu liðnum dögum, og spurði hana hversu marga sveina
hún hefði hryggbrotið siðan er liann sá haná síðast. Hún
ætlaði að svara hönum í styttingi, en allar tilraunir í þá
átt voru árangurslausar, liann fór að aðstoða liana við að
koma fyrir mataráliöldunum og glettist við hana, unz hann
vai’ búinn að sættast við liana lieilum sáttum. Og hún
blóðroðnaði, er hann skopaðisf að því hversu gild hún
var orðin, en samt væri hún enn að halda sér til, og hló
að lokkunum yfir enni hennar.
„Það eru fimm eða sex hermenn niðri í luisagarðin-
um, sem biða eflir að komast í kynni við yður. Farið til
þeirra og sannfærið þá um, að konurnar i Cornwall séu
girnilegri en álkurnar í Devon.“ Og liún fór. Hana renjrdi
vafalaust grun i, aö nú — í fyrsta skipti á fimmtán ánun,
þyrfti eg ekki á aðstoð hennar að halda. Richard tók til
matarins þegar, en liann liafði ávallt verið matmaður mik-
íll, og hafði hann brátt lokið öllu, sem okkur var báðum
ætlað, en eg — sem enn var langt í frá búin að ná mér
eftir hina óvæntu endurfundi, — handlék óskabein úr
kjúklingi án þess að gera nokkur skil þeim kjöttætlum,
i l 1; ; • .
sem á því voru. Hann fór að ganga um gólf, áður en hatm
hafði lokið við að matast — það var gaínall ávahi, sem
hanji hafði ekki' lagt niður —, með stærðar kjötbein í
aniiári hendi og eplakökusneið í liinni og ræddi milli þess
sem liann fékk sér bita, um varnir Plymouth, en fyrirrenn-
ari hans hafði ekki komið í veg fyrir, að verjendunum
tækist að styrkja þær en vitanlega liefði liann átt að jafna
þær við jörðu þegar i byrjun umsátarinnar.
„Þú mundir varla trúa því, Honpr,“ sagði liann, „en
Ðigby, þessi heimski ísírubelgur, liefir ekkert aðhafst þá
niu mánuði, sem liann hefir verið með lið sitt við virkis-
veggi Plymouth, án þess að skeyta um að setuliðið færi
sinu fram, sækti eldivið og mat og treysti vígirðingar,
en sjálfur sat bann við spil með liðsforingjum sinum.
Guði sé lof, hann fékk kúlu i hausinn, og verður rúm-
fastur í svo niánuði, og nú er það eg sem stjórna umsát-
inni.“
„Og hváð hyggstu fyrir?“ spurði eg.
„Tvennt, sem eg.fyrst tók mér fyrir liendur, var auð-
velt,“ sagði hann, „en það hefði átt að gera þetta í oklóber
siðaslliðnum. Eg kom upp nýjum varnargörðum á Batten-
liæð, og höfum við komið þarna fyrir fallbyssum, svo að
við gelum skotið á öll skip á sundinu, svo að setuliðið get-
ur ekki fengið neiriar birgðir. í öðru lagi liefi eg komið
þvi svo fyrir, að þeir gætu ekki náð i neitt vatn, og í myln-
unum í borginni er ekki lengur hægt að mala neitt korn
lianda’ íbúunum. Geli eg leikið mér að þeim-eins og költ-
ur við mús í tvo mánuði, fer að heyrast i þeim sullar-
vælið.“
Ilann tók stóran bita úr eplakökunni og k'inkaði kolli
til mín.
„Og umsátin frá landi, — er hún í góðu liorfi?“ spurði
eg.
„Hún verður Jiað þegar eg liefi liaft tima til að skipu-
lcggja hana,“ svaraði hann. „Meinið er, að þegar eg tók
við komst eg að'raun um, að flestir foringjanna eru til
einskis nýtir. Eg hefi rekið helming þeirra nú þegar. Eg
hefi dugandi mann við stjórn í Saltash sem hrakti upp-
reistarmenn á hraðan flótta lieim aflur til Plymoutli, er
þeir höfðu reynt að gera útrás. Þéim var sannarlega orðið
volgl um eyrun. Þctta var fyrir viku eða liálfum mánuði.
Það var háður snarpur bardagi, og Jack, bróðursonur
minn, sonur Bevils — þú manst eftir honum — barðist
hraustlega. í seinustu viku gerðum við óvænta skyndiárás
ó eina varðstöð þcirra nálægt Maudlyn. Við hröktum þá
úr verstööinni og tókum yfir hundrað meiin hondum. Eg
gæti trúað, að.þeir sofi. ekki eins vært í rúirium sinum i
Plymoulh nú og áður.“
„Það lilýtur að vera vandamál hversu fara skuli með
fanga,“ sagði eg, „þvi að þér mun veilasl nógu erfitt að
afla matar lianda þínum eigin mönnum. Eg geri ráð fvrir,
áð þið verðið að sjá föngunum fyrir mat?“
„Fari i heitasla, nci,“ svaraði hann. „Eg sendi þá í Ly-
ford kastala, þar sem þeir eru hengdir fyrir landráð án
þess að vera léiddir fyrir rétt.“
„En, Richard,“ sagði eg hikandi, „i þessu er ekkert rétl-
læli. Eg á við, að þeir berjast þó fyrir nlál, sem þeir telja
betra en okkar.“
„Eg hirði ekkert um i’éttlæti,“ svaraði hann. „Þetta hefir
tilætluð áhrif, og annað skiptir ekki máli.“
„Mér liefir verið sagt, að parlamentið sé þegar búið að
leggja l'é til höfuðs þér,“ sagði eg. „Og mér er sagt, að
uppreistarmenn óttist þig og hati.“
„Ilvað viltu að þeir geri, kyssi mig á rassinn ?“
If
Ganili riiátSurinn vár farlint
aS nálgast grafarbakkann, og;
hugsaöi sér aö reyna aS látaL
eitthvaS gott af sér leiíSa, áSuit
en liann félli frá. Hann ákvaíi
því aö -gefa einkaerfingja sín--
uni holt ráö.
„Mundtiy drengur minii,“r
sagöi hann, ,,að auöur færir þér-
ekki hamingju.“
,,Eg vonast ekki eftir aö^
hann geri það,“ svaraði ungL
maðurinn, „eg óska aöeins aði
velja mér þá eymd, sem méiT
geðjast bezt aö.“
Sportkjólar
r
ullarkjólar, skólakjólar.
Saumastofan Uppsölum.
Sími 2744.
C. SuWCttffkA:
Meðan Tarzan sveif i loftinu niður
á helilsgólfið, bérgmálaði apaóp hans
um allan hellinn. Allir mennirnir i
hópmnn, sem beið hans fyrir neðan,
virtust kelfingu lostnir.
- TAHZAN
Tarzán kom niður á gólfið á fjóra
fætur, eins og api. Hann kreppti sig
saman, ;ins og dýr, seiu er að búa sig
undir að liremma bráð sina, og stökk
svo eins og tigrisdýr ....
.... þangað, sem hinn undrandi á-
rásarmaðui’ liélt stúlkunni. Árásarmað-
urinn varð skelfdur og forviða á þessu
liáttalagi Tarzans og virtist ekki hafa
löngun til að veita lionum viðnám.
Hinn illmannlegi þorpari rak upp-
hræðsluóp, sleppti stúlkunni i flýti og:.
tók til fótanna sem mest hann mátti-
Tarzan hafði sannarlega komið þarnai