Vísir - 29.03.1947, Blaðsíða 7

Laugardaginn 29. marz 1947
V 1 S I R
7
að koma í veg 'fyrir, að menn fengju viíneskju um Dick,
hefði eg kannslce rennt grun í það fyrr. Það 'skipti engu
máli fyrir Garlred hver bar sigur úr býtum í viðureign-
'inni í vesturliluta landsins, liún mundi sjá um, að liún
liefði fótfestu hjá þeim, er sigruðu. Henni var sama fyrir
hverja hún njósnaði. Mér var ofarlega i hug að vitna i
ritninguna, eins og Temperance Sawle, og segja: „Þangað
munu gammarnir fljúga, sem hræið liggur“. Ef eitthvað
var að liafa, þegar bardögum lauk, mundi Gartred ekki
halda kyrru fyrir í Orley Court. Eg numdi hversu ágeng
liún var, er gengið var frá liúskaparsáttmála liennar og
Kils. Eg mundi vel ákefð hennar, er hún, eklcjan, leitaði
skartgripa, er hún fór frá Lanrest. Og það hafði ekki farið
framhjá mér, sem altalað var, er hún varð ekkja í annað
sinn, að Orley Court væri margveðsett, en ætti að ganga
til dætra hennar, er þær yrðu myndugar. Gar.tred hafði
ekki enn fundið þriðja eiginmannsefnið, sem henni líkaði,
en þangað til varð hún að bjarga sér sem bezt liún gat. Og
þaið var ekki litils um það vert, ef liún gæti liremmt eitt-
hvað af Cornwall-siífrmu.
Þessi var þá tilgangur hénnar, og liana grunaði, að leið-
in að markinu lægi um herbergi mitt. Hún vissi ekki enn
leýndarmál skástoðarnnar, en liana rámaði í, að innan
veggja Menabilly væri einhver felustaður. Og' af eigi lítilli
ákarpskyggni hafði liún ályktað, að mágur minn mundi
nota hann á styrjaldartimanum, en fráleitl taldi eg, að
liún væyri svo langt lcomin, að hana grunaði, að Dick kynni
að vera falinn i þessum stað. Og ekki gerði eg' ráð fyrir,
að hún væri að þreifa fyrir sér í fclagi með Jack Robartes.
llún hafði teldð sér þelta fyrir hendur upp á cigin spýtur,
en ef liún gal liaft liag af þvi, að leggja íag sitt við liann
um sinn var það aðeins þáttur í leilcnum, og mildu ánægju-
legra að eta steikt nautaket, en sötra vatnsþunna súpu.
En raunar var smekkvisi hennar á þvi sligi, að liún kaus
sór stórgerða og gildvaxna menn. En tækist henni ekki
að ná settu marki með því að fara sínar eigin götur og
ein síns liðs, mundi hún leggja spilin á borðið og láta
skeika að sköpuðu um afleiðingarnar.
Nú vissi eg þá hvað við máttum óttast, og enginn í hús-
inu vissi um þetta nema eg. Og sunnudagurinn ellefti
ógúst kom og leið, og við vöknuðum næsta morgun, og
. framundan var vika óvissunnar; enginn vissi hvað gerast
mundi-, en þrír herir konungsins sóttu fram, og þrengdu
æ meira að uppreistarmönnum, sem höfðust við á mjóri'i
landspildu, scm varð æ auðnarlegri og naktari, en ekkert
iát varð á úrkomunni og aur varð æ meiri á öllum vegum.
Horfin var sólin og liinn lieiði himinn og það var ekki
lengur heitt i veðri. Börnin voru hætt að halla sér fram
á gluggasillurnar og lilusta á herlúðursgjallandann, eða
sjá hermennina köma og fara.Og við vorum hætt að hreyfa
okkur undir beru lofti fyrir framan ghiggaiin á málverka-
salnúm stund úr degi. .Slormumm ,twdtli um trj^garðana,
og gegnum þétt lukta gluggann minn gat cg séð gegnvot,
lokuð tjöld hermannanna, hestana tjóðraða i röðum, him-
andi, hermennina síanda í hópum, þungbúna á svip, og
ef þeir reyndu að kveikja elda, slokknuðu þeir jafnharðan.
Margir hinna særðu manna létust í útihúsunum. Mary
horfði á það i dögun ciag liýern, er l’lokkar hernianna
flutlu hkin á broll lil greftrunar. Það var oftast þokusuddi
snemma á morgnana og var þetta ömurleg sjón. Okkur
var sagt, að likin væru grafin í Long Mead, dalnum fyrir
neðan skógana við Pridmouth.
Ekki voru fluttir'fleiri særðir liermenn til Menabillv,
og gizkuðum við því á, að bardagar hefðu stöðvast vegna
illviðrisins, en við fréttum einnig, að hersveitir Ilans Há-
tignar konungsins, hefðu á sinu valdi austurbakka Fowey-
árinnar, frá St. Yeep niður að Polruan-virki, en þeir, sem
réðu yfir því, höfðu á valdi sínu siglingar inn í hafnar-
mynnið. Upþreistarmenn i Fowey gátu því ekki haft neitt
samband við skip sin á Ermarsundi, og gátu engar birgðir
fengið sjóleiðis, nema með smábátum, sem lentu i Prid-
mouth, Polkerris eða á sendnu flatneskjunum við Tvward-
reath, en í suðvestan átl og stormi var ekki liægt að lenda
þar. Það heyrðist ekki lengur hlótur eða kliður af manna-
máli úr málverkasalnum, sem var notaður sem matsalur
foringjanna, og Alice sagði að liðsforingjarnir, þungir
mjög á brúnina, væru sýknt og heilagt að koma úr bað-
stofunni, sem Robartes lávaraður hafði tekið til sinna
nota, en við og við heyrðist hann hækka röddina og mæla
reiðilega, og annað veifið komu hraðboðar, þrátt fyrir úr-
hellis rigningu og ófærð, með gagnskipanir frá jarlinum
af Essex, sem var i Lostwithel, eða þá að þeir báru fregn-
ir um nýja ósígra.
Eklci vissi eg neitt um það með vissu, hvort Gartred
hélt kyrru fyrir í herbergjum sinum, en Alice hugði, að
hún gerði það. Joan sá eg' vart, því að liðaií Johns var
litlu betri, en Mary kom við og við i heimsókn til min, og
varð lnin æ kinnfiskasognari og önmrlegri útlits, enda
bárust henni fregnir oft á dag um ný skemmdarverk á
ættarsetrinu. Búið var að slátra yfir 300 fjár, 30 alikálf-
um og (30 öðrum nautgripum. Herménnirnir liöfðu tekið
alla drúttaruxa og hesta, sem eftir voru, alls um fjörutíu,
og aðeins tólf svin voru eftir af um 80, og það sem eftir
var, mundi tekið verða áður en vika væri liðin. Ivornbirgð-
ir fyrra árs voru þrolnar, og á ökriihum var nú ekkert
korn eflir til þreskingar. Vitanlega voru hermennirnir
búnir að taka alla dráttarvagna, sem notaðir voru við
búskapinn, og öll verkfæri. Og viðarbvrgin, þar sem
geymdar voru birgðir eldiviðar til vetrarins, voru eins
auð og kornforðabúrin. í stuttu máli var svo komið, að
því er þjónarnir sögðu Mary, að ekkert var eftir af því,
sem Jonathan. hafði falið Mary að sjá um, er hann fór
að heiinan fyrir liálfum mánuði. 1 trjágörðunum hafði öllu
verið spillt og aldingarðarnir sömuleiðis, öll tré felld, að
kalla allir stórigripir etnir. Og hvort sem stvrjöldinni
lylctaði með sigi'i eða ósigri konungs var Jonathan mágur
gjaldþrola maður.
En ekki voru þeir enn farnir að gera okkur mein, eða
valda frekari spjöllum en inni i húsinu........Það var
c^'ðið mikið vandamál að sjá olckur fyrir einhverju að
nærast á. Um miðjan dag söfnuðumst við öll saman til
þess að neyta aðalmáltíðar dagsins. Maturinn var fram-
reiddur i íbúð Alice í austurliluta liússins, þar sem Jöhn
lá veikur í lierbergi föður síns. Þarna hnöppuðumst við
saman, um tuttugu alls, börnin liávær og rellin, og við
dýfðum hörðu brauði í vatnsþunna súpu, sem stundum
hafði verið látið dálitið í af bleyttum baunum og káli.
Börnin fengu mjólk, tvo bolla á dag livert þeirra, og eg
liafði þegar veitt því athygli, að þeim var farið að hraka,
- Smælki -
Mesti ömbruafli, sem um!
getur, fékk skipstjóri einn íj
Nantucket i Bandaríkjununf
iyrir um það bil 75 áruni; Hann
náöi 900 pundum af ömbru,
sem seld var ilmefnasölum í;
Paris fyrir sem svarar hér um
bil 700 þús. íslenzkum krónum.
„Hinir sífjölgandi bjóna-
skilnaðir, sem dagblööin segja
frá, sanna, aö Bandaríkin eru
ennþá frjáls," sagöi Banda-
ríkjamaöur.
,,Já/' svaraöi vinur hans. „En
tölurnar, sem sýna, hve lijóna-
bönd hafa farið í vöxt sí'öari-
ár, sanna, hve miklar hetjur viö
erum."
Lewis Tomhave, sveita-
bréfberi í Minnesotafylki i
Bandaríkjunum í 40 ár, hefir
nú hætt störfum. Hann telur aö
hann hafði á þessum árum farið,
sem svarar 21 sinni umhverfis
jörðina viö miðjarðarlínu.
Aðalsmaður nokkur ræddi
einu sinni viö biskup einn og
sagði: ,,Eg fer aldrei í kirkju,
eins og þér hafið kannske veitt
athyg'li/1
„Já, eg hefi orðið þess á-
skynja/' svaraði biskup.
,,Eg skal segja yður, • af
hverju eg sæki ekki kirkju. Þaö
er af því að þar eru svo margir
hræsnarar,/
„Þéf skúluð ekki' láta það
aítra yður frá því að koma. Það
er alltaí rúm fyrir einn í við-
bóí.“
í Texas í Bandaríkjunum eru
fléiri stórgripir en í nokkuru
ööru fylki landsins _og sömu-
leiöis er þar mesta tómatarækt-
in.
„IJver er munurinn á óhappi
og ógæfu?“ spurði maður nokk-
ur enska stjórnvitringinn Dis-r
raeli.
Disraeli svaraði þegar :• „Ef
Gladstone ^ (andstæðingur Dis-
raelis í stjórnmálum) dytti í
Thamés, mundi það vera óhapp.
Ef einhver bjargaði honum,
mundi það vera ógæfa.“

TAIIZAN
Við ógnandi heróp Tarzans losaði
sjóræninginn fantatök sín á Neddu.
Þegar hann hafði sleppt henni, hörfaði
hann dálítið aftur á bak og dró um
leið korða sinn úr slíðrum.
.... mæta atlögu ræmng a„.. , næsta
augnabliki urraði í sjóræningjanúm og
liann lagði sverðinu til Tarzans, sem
vissi á hverju hann átti von.
is.li í sama bili stökk Tarzan ofan á
gólfið og var bvergi smeykur, þó sjó-
ræninginn væri vopnaður korða sin-
um. Tarzan hafði þorfzt i augu við
annað eins.
Hann kom léttilega niður a gótlið
og hreyfingar hans voru fjaðurmagn-
aðar, cins og pardusdýrs. Svo linipr-
aði hann sig saman á gólfinu fyrir
neðán gluggann, reiðubúinn til að ....