Vísir - 26.07.1947, Qupperneq 2

o
V 1 S I R
Laugardaginn 26. júlí 1947
Mary þurfti ekki að fara í brautir, hafði liún liálft í höfðu komið sér saman um,
ncinar grafgötur um það, að hvoru skammast sin fyrir .að gleyma afmælisdögum,
liann var hýr af vini, þegar það, því að hún vissi, að hon- þar lil batnaði í ári. Og Jiann
loann kom heim. Hún þurfti um var fjarri skapi, að yfir- | sagði ekkert, er hann kvaddi
cklci að spyrja og spurði gefa félagið. Hann sagði allt-
tinskis, en Jiann sagði eitt- af, að eitt yrði yfir sig, Bob
hvað á þá leið, að einhver og Jim að ganga. Henni
i efði boðið upp á glas og ó- fannst að hann liefði brugð-
gerlegt væri, að liafna boð- ist trausti sínu með því, að
iriu. * | veðsetja sigarettuliylldð. utan á það til liennar. f um-
Eii þegar hann fór úr jakk- Hanri liafði gengið til vinn- j slagimi vorú tveir tíu dollara
anum veitti hun því áthygli,' unnar, til þess að spara seðlar og einn fimm dollara
teg-
silkisoldca af beztu
. und. Og gætúm við svo
eklvi farið i Ijíó í kvöld, til
tilbrev.tingar?“
Hún fór í slcárstu flíkurn-
ar sinai- og snyrti sig. Eng-
inn mátti sjá, að Jiún liafði
‘grátið. Hún fór niður í bæ og
keypti slvó og soldea. Þegar
liún var lvomin lieim tók hún
gömlu leápuna sína og press-
aði hana. Og hún átti fimm
dollara eftir. Þau gátu keypt
sér máltíð í matsöluhúsi,
sem lionum líkaði vel að
haua. sém gaf' lii kyn'na, að í'J"na.í' °/.svo «*•» fal"
liann myndi effir áfmælis-,1 ' ,u c 01 a’
deginum liennar. I Bún var blíð og góð við
Hún fann bréf, þegar liann ! hann, cr liann kom lieim.
var farinn. Það var skrifað Hann háðist að þvi, sem liún
liafði leeypt.
„En kápan?“
að sígarettu-liylldð lians strætisvagnafé. Og hún hafði
vantaði. Það var úr gúlli, og sparað saman nokkur cent á
hann liafði jafnan haft það í dag mánuðum saman til þess
: ama vestisvasanum — árum að leaupa sér velrarkápu.
saman — alll frá því, er hann Hún álti 23 dollara og nolek-
féklc það að gjöf.
,IIvað gerðist?“ spúrði
liún.
„Eg var að vona, að þú
myndir ekki taka eftir því,“
sagði liann raunamæddur á
ur cent í sparibaule, til kápu-
kaupanna.
Henni varð Ijóst morgun-
inn eftir, er liann kvssti liana
þegar liann Jagði af stað til
vinnunnar, að liann var
seðill. Og
liljóðandi:
Jjréfið var svo
svip. „Það eru tveir dagar, smeykur um, að sér hefði
síðan eg saknaði þess. Eg get ekki tekist að blekkja liana.
ekki trúað að eg Jiafi týnt Hánn var eins og strákur,
því. Og eg get ekld trúað því, sem hafði orðið uppvis að
að því liafi verið stolið. Ilver ^ einhverri brellni. En litlir
gat fengið tækifæri til þess?“ ( strálcar sem þannig var á-
„Var það svo dýrmætt,“ statt fyrir, voru smáskrítnir
sagði Jiún. og það var liægt að brosa að
Hann mat liylkið mikils,
þeim. En eldci að lionum.
('Ugna þess að homnn liafði Elcki að þessu. Óflu var lokið,
íf|i
verið gefið það i viðurlcenn- t fannst lienni.
ingar skyni fyrir unnin störf j Hún tæmdi sparibaulcinn,
r.em framleiðslustjóri á þegar hann var farinn. Hún
krepputímanum. Það var átti næstum þrjá dollara í
ddcert annað, sem liann gat pyngju sinni. Hún fór niður ^
ialið sér til gildis á þeim ; bæ gangandi og leysti út s'unóum kölluð, en í I jalla-
!ima, en að liafa lijargað fé- hyllcið. Og er lieim kom faldi |riéruðunum næst libetminna
]r
„Elskan mín — eg veit,
að þú átt næstum nóg í
sparibaulcnum til að lcaupa
þér vetrarlcápu. En í
hamingju bænum kauptu
þér slcó, sem fara vel við
Icápuna, og sokka. Þú hef-
ir fegurri fótleggi en
noklcur önnur kona í borg-
inni — þá verður að fá þér
spurði hann
svo.
Hún sat á lcné hans með
anrián handlegginn um liáls
hans og Jlaumaði sigarettu-
hyllcinu í vestisvasa hans.
Hann horfði á hana. Og
hún horfði langa stund í augu
hans. Og svo lagði hún vanga
sinn að vanga lians.
„En, elslcan mín, eg hefi
ekki gefið þér neitt,“ sagði
liann.
„Miklu meira en þig grun-
ar,“ svaraði hún.
^iatbka .*
M
fagra
arjeeiirig
Það var markaðsdagur
Darjeeling, „perlu fjalla-
þorpanna“, cins og hún var
igi.sínu úr miklum erfiðleik- húri það innan í gömlum |H’SS' Þ01-!1 n arnarhreiður á
um, en nú átti það aftur við solckum. Ilún ællaði ekkert I úlettasyllum. Norður íra
mikla. erfiðleilca að stríða, um þetta að segja. Hún gat florpinu að sjá gnæfa fjöllin
i egna þess að elclci hafði tek- leikið silt hlutverlc eins og' riiminháu, Ilimalaya, og
izt að ná samníngum við hann. Og allt í einu rann það 28.000. feta Kanchenjunga-
síjórnina um mikilvæga upp fyrir henni hvað það var, I riudurinn er í aðeins (i;> lciló-
pöntun. Hann hafði haft að- sem lienni sárnaði mest. Það ineri'a íjarlægð frá þorpinu,
ins 25 dollara i lcaup á vilcu j var elclci óhærilegt, að hann en |iann er einslconar mið-
og þau höfðu eklci annað við hafði farið á balc við hana.
■'ð styðjast. Þau höfðu lifað Ef hann hefði nú verið þreytt-
depill
Fóllc
snæviþaktra
frá Nepal,
tinda.
Bhitia,
cins sparlega og þau gátu,1 ur á að hafa aldrei peninga! Lepcria, og aulc þess l ibet-
; ett bifreiðina j geymslu, handa milli og veðselt hyllcið riúar og Indverjar ráfuðu uni
leigt litla húsið sitt, fyrir til þess að ná í noklcra doll-
- jöldum af því, og þegar ara? Það var honum lílct, að
verst hoi-fði, minnti hann vilja bóða einhverjum upp á
' ana jafnan á gullhylkið. Það hádegisverð eða upp á glas.
væri einskonar öryggissjóð- En liann mundi ekki hafa
• ur. Það væri að minnsta lcosti gert jiað undir þessum lcring-
umstæðum, ef liann elslcaði
Gö—70 dollara virði.
Það var ekki fyrr en hann hana. Iliin hafði elcki kvart-
,ar sofnaður, að riún fann ' að yfir því, hve margs hún
niða i einum vasa hans, hafði orðið að fara á. mis.
’.iiða, sem sýndi, að liann Húii hafði viljað gera honum
sfræti þorpsins, og kemur
allt þelta fóllc möririum lcvn-
lega fyrir sjóriir.
Eg stóð í bazar nokkrum
og horfði á múginn. Konur,
jafnvel liinar fátækustii
jieirra meðal, höfðu klæðst i
sínar beztu spjarir. Fólk
þetta skreytti sig með auð-
legð sinni, djásnum úr gulli
og silfri, stór svonefnd yndis-
í valcnaði löngun í brjósti minu
íil þess að mála mynd af
henni. Löngun til þess að
mála hin fögru, hlýlegu og
djúpu, brúnu augu hennar,
sem glóðu sem demanlar í
fegurri umgjörð, en eg hafði
áður litið. Slilc var andlits-
fegurð hennar.
Eg náði i túllc og bað liann
að ræða málið við hana. Hún
lcvaðst heita Cliunu Maya.
Húri var fjórtán ára og ógift.
Fóllc í fjallahéruðum þessum
er jafnan ófúst til þess, að
láta mála myndir af sér, en
elclci varð vart neinnar tregðu
í jiessa átt hjá henni.
í öllum álfum eru borgir
og héruð, þar sem saman
hafa hafnazt merin af' ólilc-
um þjóðum, þar sem öllu
ægir saman, Jiar sem mergð
er hvítra manna, gulra,
blalclcra og brúnna, og ef til
vill er Darjeeling smæstur
slíkra staða I lieimmum.
Fóllcið i fjallahéruðunum
ðrinu, er hún fanu .hann.
Og hann hafði fengið 25 doll-
cra úl á hylkið.
Hún varð andvaka. Vegna
bess, að þau höfðu jafnan
: ’nt hvort öðru fullt traust
hugsaði um þetta
i:l þessa. Og þegar henni næstu þrjá daga. Og fjórði
fmst stundum, að hann gæti j dagurinn rariri upp — af-
tekið sig á og lagt á aðrar mælisdagur hennar. Þau
? afði veðsett hylkið fyrir ‘allt til geðs. Það var henni þokkahylki liéngu i keðju um
liálsinn og lcoriur báru furðu-
lega stóra hringi, armbönd
og ölclahringa, úr gulli eða
silfri.
Kona, smá vexti, vakti sér-
staka athygíi mína. Eklci
vegna skartgripa hennar, Jiví
að hún bar aðeins tvo óásjá-
leg armbönd, og Iclieði henn-
ar voru snjáð og slitin. En
þegar hún brosti til niin
'veimur dögum. Ilún var að allt, að geta jióknast honum
uma saman rifu í jakka- staðið með honum i erfið-
leikunum. Nú varð hún að
horfast í augu við' jiað, að
liún hafði það elcki lengur á
valdi sínu, að gera lionum til
geðs.
Hún
talar tíu mál, hvert geróhkt
öðru, og svo lcoma menn úr
öilum áttum til Darjeeling,
; þegar markaður erf
j Cliuriu Maya var af lcyn-
floklci Lepcha. Hún var af
stofni, sem fyrstur byggði
Simmim, í rioklcurri fjar-
lægð frá Darjeeling. Þessu
fóllci er þannig lýst, að það
sé milt, friðsamlegt, og- á
vorum dögum er flest fóllc
af þessum stofni snault af
veraldargæðum.
j Fleslir þeirra seilast eftir
atvinnu við að bera farangur
og annað slílct, og konum
þeirra er þrælað út sem
„burðardýrum“, en Lepcha-
konurnar eru lágvaxnar og
veilcbyggðar. Þær verða
sannarlega að þræla, en and-
litsfegurð þeirra er óviðjafn-
anleg.
| Chunu Mava sat fyrir mér
í herbergi í gistihúsi mínu
og var aðdáunarvert hversu
, þolinmóð og góð fyrirmynd
hún var. Hún þreyttist aldrei
á að sitja í sömu stellingum,
| og slcildi jafnan fljótt og vel
leiðbeiningar mínar og fyrir-
skipanir, þótt hún slcildi elcki
orð af því, sem eg sagði.
Trú hennar var einlcenni-
legt sambland Buddishma og
animosma. Hún tilbað anda,
anda snjóbFeiðanna, anda
fjallatindanna, og þar fram
eftir ■ götunum. Hún var í
samileika auðmjúk -— og að-
dáunarverð í auðmýkt sirini.
Eitt sinn bað eg þjóriinn um,
að færa olckur te og kökur.
sem hann og gerði, en það
var fyrir neðan virðingu hans
að hella í bolla Lepclia-mær-
innar. Eg rétti lienni þvi
bolla með tevatni, og hún
settist með hann út í horni
með krosslagða fætur. Hún
liorfði á mig tárvotum aug-
um og beið þess að eg
dreypti á drylclc mínum.
Hún fylgdi mér eftir hvert
sem eg fór. Ef eg geklc inn á
markaðstorgið fór liún á eft-
ir mér, en ávallt gætti luin
þess, að vera ekki á hæluni
mér. Færi eg inn í sölubúð,
beið hún fyrir utan liana j>ar
til eg lcom út.
Framh. á 6. síðu
Auglýsáugai
sem eiga að birt-
ast í blaðinu sam-
dægurs, verða að
vera komnar fyr-
ir kl. 11 árdegis.
1
5 herfeergja íbúS me§ ölluín . bægindiim
á góðum stað í bænum fyrir íólk, sem get-
ur greitt töluverða leigu fyrirfram. —
TilboS merkt: ,,IbúS-85“ sendist Vísi fyrir 1.
ágúst.