Vísir - 01.09.1947, Blaðsíða 7

Mánudaginn 1. september 1947
V I S I R
7
S. 5HELLASARGER :
39
MuríeqapiM
KASTILItl
að sefa harm sinn með því að hafa éitthvað fyrir stafni.
Söðiið Soldán og ríðið til Villa Rika. Það getur verið, að
þér komizt þangað áður en Pedro de Vargas andast. Ber-
ið bréf frá mér til Juans de Eskalante. Herinn snýr aftur
til Villa Rika á morgun." Eg lét eklci segja mér þetta tvisv-
ar og nú er eg kominn. Guði sé lof að þú lifir, en eg á ekki
slcilið að fá að finna þig þannig------•“
Hann þagnaði og virtist i vandræðum með hvað hann
ætti að segja.
„Getur þú fyrirgefið mér? Það er alltaf eg, sem lcem
þér i vanda. Ef þú fyrirgefur mér, viltu þá kinka kolli,
en lirista höfuðið ella. Eg verðskulda að þú hrstir liöfuðið.“
Nú var Pedro skemmt og hann hló hátt.
„Fyrirgefa þér? Ekki fyrir eiijin peso! Ekki fyrír þús-
und! Aldrei! Fari bölvað að eg geri það!“
Garcia starði á hann og mælti siðan: „Þér virðist full
alvara.“
„Næslum. Eg’vil fá að vita, liversu mikið pullc þú
drakkst. Það er ekki sterkt. Eg gæti fyrirgefið þér, ef þú
hefðir drukkið finim potta.“
Garcia létti stórum. „Eg drakk tíu — ef ekki fimmtán.“
„Lygari!“
„Nei, eg liafði svo ægilega timburmenn. Fyrirgéfur þú
mér?“
„.Tæja, segjum það.“
„Slátrarinn hann Esköbar sagðist rétt halda í þér lífinu.
k\'aðst eidci geta álryrgzt, að þú lifðir. En nú sé eg að
öllu er óhætt. — - En rrieðal annara orða. Eg gef þér
minn hluta i Soldárii, því að annan eins húðarjálk hefi
eg ahirei haff milli fótanna. Það er hrcinasta mildi, að eg
skuii geta sezt niður.“
Nú var gengið rösklega að tjahiinu og Eskalante gek),
inn með hréí' í hendi.
„Koria hlýlur að hafa ho’rið yður iiéldur aumlega sög-
una, de Vargas,“ lók hann. til íriáts. „Hersiiöfðiriginn hélt,
að þéi væruð á iieljárþröminni. En við Eskobár björguð-
um því, var það ekkiS“ Hánn henti á bréfin, sem hann
héh i liendinni. ,dh'r eru komnar fréttir. Skip, sem er
komið frá Kúhu undir stjórn Fransiskos Saisedos, kom
við í San Juan de Uua, en er riú á Íeið liingað. Sendiboði
er á lcið tii Korf< s sr. Skipið er væntanlegt á morgun. A
því er í.uis Marin, þekklur Tiermaður, með tíu óbreytta
liðsmenn og tvo hcsía. Þetfa er allt gott og blessað, en það
versta er eftir. Svo -virðist, sein landstjórinn 1 Kúbu liafi
.verið útnefndur adelantado (hersíiöfðingi). Það var
ekki nóg að gcra han’n að landstjóra h.ér, iieldur vcvður
hann að verá ýfirstjó.rnandi með rétlinduni til að riema
íönd.“
Pedro greip ahdann á lofti og Garcia böív.aði. Ef þetta
reyndist rétt, urðu þeir allir að laka við skipimum frá
Veiasqués, nýlendan Villa Rika var í ra.un réttri ekki tii
og V.elasques -Maut að taka bróðurparlinn af öllum auð-
æfum., sem safnað háfði verið.
„Hershöfðinginn. lokur þessu ekki með þögninni,“ sagði
Pedro reiður.
„Nei, nú verðum við að láta hendur standa fram úr
ermum,“ sagði Ksk'.dante. „Gullskipið verður oð láta taf-
arlaust ! haf og ckkert annað skip má fara héðan, fvrr eii
við ráðum ðllu landinu i umboði konungs, en ekki þessa
landsljór vesalings. Það var heppilegt, áð yður tókst að
stöðva Gallega, en hver veit nema þoim næstu takist
að s!i'.júka.“ ;
Pedro var ímgsi mr. stund og mælti siðan: „En setjum
nú svo, nð !.ér v;x‘m engin skip, eins og Kortcs hefir sagt.“
„Já,“ endin'íók iv-kalante, „of Jiér væru engin skip?“
Gai’cia var seinn að hugsa, en brált rann upþ fyrir hon-
um Ijós. „Engin skip? Já, þá kæmis! eiiginn jiéðan og eng-
ai' fréttir hehíur. Og liershöfðingii.n segir, s á s e m g e t-
u r o k k i h a 1 d i ð v n d a n, v e r ð u r a ð s æ k j a
fra m.-Þcir c u mcgii' okkar á méðal, sem vilja halda
undan. Þci . sev-i 'Uii á Galléga, eru ekki þeir cinu.“
Kann sló á lærið. „Já, auðvitað. Engin skip! Sökkvum
þeim! Þá í.r e! .> ijm annan kast að velja eu sækja l’raml
Þeíta er pryði " bugiriynd sú eina, sem til greina
kemin'!“
„Lálum þeP iicrasl út,“ mælii Eskalanty.. ,,AUiqgnðu,
hvað Iicrmemt a:r seg'ja um það.“
Garcia naut svo mikillar hylli meðal óbreydtu hermann-
anna, að þeir fóru i flestu að orðum hans.
„Hvað þejr segja?“ át liann eftir. „Þeir munu sam-
þykkj'a það. Við verðum a.ð talá um þelta við lieL'sböfð-
ingjaun.“
Garcia var þegar.húinn að gleyma liver átíi liugmynd-
ina. Nú átti hann hana sjálfur og fannst sjálfsagt að telja
Kortes á. silt mál.
„Þ.ér skuluð tala við foringjann,“ sagði Iiann við Es-
kalante. „Eg skal sjá um að hinir óhreyttu verði með því.“
Eskalante kinkaði kolli. „Eg skal gera það. .... En
nú man eg,“ hætti hann síðan við og afhenti Pedro innsigl-
að hréf. „Það er frá hershöfðingjanum. Ilann vildi fá það
aftur, ef þcr önduðust......Eg þykist vita hvað í þvi
stendur af þvi, sem liann skrifaði mér.“
Pedro braut innsiglið. Ilvað skyldi hershöfðinginn
skrifa hónum ? Skyldi Kortes ávíta liann eða veita hon-
um fulla uppreisn?
„P e d r o sonur (ekki var byrjunin slæm).
Bernardino de Koria hefir gefið mér lýsingu á
blutdeild yðar i því, seiri gerðist í gær og geri eg ráð
fyrir, að hann hafi skýrt satt og rétt frá. Hinsvegar
trúi eg því ekki fyllilega, sem hann sagði um sjálf-
ari sig, enýþað vái' ástæðulaust fyrir hann að segja
ósatt um ýðúr. Hann ségir, að þér hafið heitið hon-
uin fimm hundruð pesoum fyrir mína liönd, ef liann
vildi Iijálþa yður lil a'ð koma i veg fyrir að strokið
yrði á skipinu. Hann kvaðst alltaf hafa verið mér
tr.úr, svo að hann hefði hjálpað yður, hvernig sem
á hefði staðið og þakkaði eg honum fyrir þau orð
— og skildi hann fullkomlega. Hann segir ennfrem-
ur, að þér hafið heitið honum hlut yðar í hestinuhi
Soldáni til trvggingar greiðslu á fénu. 1
. Pedro, sonur minn, í öllu þessu hafið þér sýnt mik-
il liyggindi og skynsemi. ,Öttist ekki, að þér missið
Soldán, því að eg tek fúslega að mér að greiða skuld-
ina. Eg hefi meira að segja aukið greiðsluna upp í
þúsund pesoa. Senor de Koria verður ef til vill að
bíða eittlivað eftir greiðslunni, en verðum við þvi
miður ckki allir að biða, unz þessari för okkar er
1okið?“
Pedro hló með sjálfum sér. Ef Kortes tæki einhvern
íinuum upp á því að standa við fjárhagslegar skuldbind-
■ irigar sinar hlyti ný gullöld að vera að hefjast.
„Hvað smarögðunum viðkemur, hefir mér verið
sagt, að þér hafið náð þeim og sé þeir í vörzlu Juans
Jv Eskalantes, svo að það mál er úr sögunni.
l’m það, að þér fóruð úr lierbúðunum án leyfis,
segi eg þetta: 'Óhlýðnist hvaða skipun sem cr, ef það
cr liernum i hag, en látið þá velgengnireítlætaóhlýðn-
iisa. Ef vður licfði misheppnazt, liefði eg látið hengja
yður. En þar sem þér unnuð hernum mikið gagn,
ætla eg að hækka yður í tign.“ *
Pedro roðnáði af ánægju.
„Vegna dugnaðar yðar og framtakssemi geri eg
yður að höfuðsmanni yfir exploradores
(njósnalið, tönnunarsveit) þegar ’úð höldum inn i
landið. Þér verðið augu liersins. Og eg vona, að sár
vðar grói fljótlega, því að við munmu hráðlega hefja
lierförina. Megið þér lifa lengi og f••< í fótspor föður
yðar á .frægðarhrautinni!“
Juan Garcia horfði áhyggjusamlegum augum á Pedro,
er hann leit upp.
| „Droltinn minn dýri!“ sagði hann.
„Nú, hvað er það drengur? Reyndu að koma því út úr
i þér ? Eg vona, að það sé ekkert voðalegt.“
I „Til hamingju!“ sagði Eskalante og lmeigði sig.
i „Eg, höfuðsmaður!“ sagði Pedro. „Höfuðsmaður!“
i
I
I
XXXVIII.
! Næsta morgunn vaknaði Pedro við þrumugný — hvert
i iúdlbyssuskotið af öðru reið af. Höfðu Indiánarnir lagt til
| atlögu?
Hann staulaðist fram að tjalddyrunum og á leiðinni
þangað fannst honum undarlega mikil þögn milli fall-
hyssuskotanna, ef um bardaga væri að ræða. Er hann
gægðist úí, sá hanu alll í einu, livaö úlá.fumun olii.
Skip Kom siglandi inn á lcguna. Þau, srin fyrir voru,
íögnuðu því með skotliríð, en það svaniði i sömu mynl.
Ledro lnigsaði ni) eins og yfirihríðuv oyhami lirisli liöf-
uðið i luiganum yfir þessari sóun á dýi'u púð'ri, En í aðra
- Smælki —
Sænski sjóherinn var aö æf-
iugtim meS radartæki í Eystra-
salti. Skyndilega stöðvaSist eitt
skipiö. Menn hættu að vinna
við radartækin. Allir þustu út
að borðstokknum og brátt vai"
innbyrtur kassi einn mikill.
Hann reyndist að vera fullur
af gömlu koniaki.
Prófessorinn: „Súrefrii er
nauðsynlegt öllu lifandi. Ekk-
ert líf getur þrifizt án þess.
Þetta vissu menn ekki fyrr en
fyrir bundrað árum síðan.“
Stúdentinn: „Og hvað gerðu
menn til þess að halda í sér líf-
inu, á'ður ed menn vissu þetta?“
Prófessorinn var að halda
síðasta fyrirlestur sinn fyrir
lokapröf. Hann brýndi fyrir
stúdentunum aS nota nú vel
tímann fram aS prófinu til þess
aS búa sig undir þaS. SíSan
i sagöi hann:
! „Prófraunirnar hafa þegar
| veriS ákveðnar og sendar í
i prentun. Eru nokkrar fleiri
spurningar, sem þið vilduð
leggja fyrir mig?“
Algjör þögn rikti nokkra
stund.. SíSan heyrðist rödd aft-
an úr áheyrendasalnum:
„Hverjir prenta?“
Síðan 1939 hefir tala Banda-
ríkjamanna, sem hafa yfir
i 50,000 dollara i árstekjur hækk-
að.úr 12,193 í 129,200 eða um
960%.
llekkjaður við ■
rúmið i IS ár.
Fyrir skemmstu leysti lög-
reglan í Minneapolis úr haldi
þrjár fullorðnar manneskjtir.
sem höfðu verið bundnar og
lokaðar inni svo árum skipti.
Var það móðir þeiryn, frú
Anderson að nafni. sjöiíu o<■
tveggja ára að aldri, er liafði
gert þetta.
Einn sonur ekkjunnár,
Clarenee Anderson- pð nafni.
38 ára að aldri Hafði verið
hlekkjaður við rúm siit í 18
ár. Hann fannst nakinri ■
smákompu á heimili móðu;
sinnar. Annar sonur, Mártin
að nafni, 42 ára gamall haí A
véTið læstur inni í klefa uppi
á hanabjálka og þar hafði
hann verið í 16 ár. Dóttir
ekkjunnar, Violet að nafni,
35 ára að aldri, liafði verið
lokuð inni í tvö ár. Er liún
fannst var hún að borða
grænmeti úr niðursuðudös
og notaði lokið sem skeið.
Fjóra lögreglumenn þurfti
til þess ag koma henni út, en
hún æpti í sifellu: „Látið þá
ekki fara með mig.“
Ekkjan sagði við lögregl-
una: „Eg á þau, — eg gei gc; t
hvað sem eg vil við þau.“
Þetta vesalirigs fólk var sýni-
lega illa leikið af eitiirlyfjum.
Var það flutt í sjúkrahús og
át þá eins og úlfar.