Vísir - 04.11.1947, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 4. nóvémbcr 1947
V I S I R
7
S. SHELLABARDER:
tywðeqarim
KASTILIU
„Yilji'ð þér undirrita hana, yðar liátign?“
„Hvenær sexn þér óskið.“
„Ef eg mætli skjóta því inn,“ mælti Gattinai'a, „þá væri
rétt að fresta þvi, unz Pedi-o de Vargas hefir vei'ið vfir-
heyrður. Því mun verða lokið eftir nokkra daga.“
„Hvei-s vegna?“ spui’ði keisarinn gi’amur.
„Það er hetra að fara sér að engu óðslega.“
„Jæja —“ keisai’inn hikaði. „Jæja, þér x’áðið. En það
getur elcki verið neinn vafi um úrslitin.“
„Enginn.“
Gattinara fékk sér i nefið og skeytti þvi engu, þótt bisk-
upinn liti hann hatursfullum augum.
LXXXIV.
Karvajal-liöllin var öll uppljómuð, enda var senn von
á Vargas-fjölskyldunni. Ráðsmaðux-inn gamli, Julio Brika,
var að æfa þjónustuliðið í að hneigja sig virðulega, er
geslirnir kæmu. Vegna hins liátíðlega tækifæi'is liafði
mörgum nýjum þjónum verið hætt við þá, sem fyrir voru.
De Karvajal geklc um gólf í liei’hergi einu á neðstu hæð-
inni og beið komu gestanna. Hann lxafði farið í glæsileg-
asta biining sinn, enda átti að lialda trúlofunai’veizlu dótt-
ur hans og Pedros de Vai’gás þetta kveld. Pedro hinn urigi
var einhver auðugasti maður Spánai’. Don Fransislco hafði
sagt, að auður hans næmi þrem liundruðum þúsunda —
i g u 11 i. C a s p i t a! Sá aðalsmaður var ekki til, sem
átli fjórðung þess í reiðu fé. Brúðkaupið átti að standa, er
Pedro snéi’i sér aftur frá hirðinni, sigri lirósandi og lilað-
inn allskonar sæmd. Ivarvajal liafði meira að segja or'ðið
svo hrifinn af auði Pedros, að liann liafði liiklaust boðizt
til að styðja málstað Ivortesar við liirðina af öllunx mætti.
ilann liafði meira að segja boðizt til að vei’ða Pedro sam-
ferða til Valladolid, tíl þess að standa sjálfur við hlið lians
frammi fyrir keisaranum. De Ivarvajal fannst rétt að
tryggja Pedx’o handa dótturinni, áður en lxann héldi til
liii’ðarinnar.
Nú mundi de Karvajal allt i einu eftir Luisu og spui’ði
sjálfan sig, hvar í fjandanum hún væx’i niður lcomin. Hún
átti að vera tilbúin og komin niður.
„Ef stelpukjáninn lætur þau bíða, þá skal eg liúðstrýkja
hana, þótt það verði mitt síðasta verk í þessu lífi.“
Hann hringdi eftir þjóni og sendi liann upp með þau
skilaboð, að Luisa og dona Antonia ættu að koma niður
tafarlaust. Siðan liélt liann áfram að ganga um gólf og
tauta fyrir rnunni sér.
En liann hefði eklti þurft að vei’a neítt lxræddur unís.
að Luisa yrði síðbúin þetta kveld, þvi að hún lét eina þjón-
ustustúlku sina lialda vörð við glugga, til þess að hún
gæti komizt niður í anddyrið í tæka tíð. Jafnframt lauk
hún við snyrtingu sína með því að stökkva á sig sania
ilmvatninu og hún hafði notað kveldið, sem hún liitti
Pedro í garðinum foi’ðum.
„Þú ert dásamleg, góða mín,“ sagði dona Antonia. „Nú
er honum óhætt að koma. Ef liann verður ekki frá sér
jnuminn af þé, þá er liann steinblindur.“
Dona Axxtonia liafði vei’ið send út af öi'kinni um moi’g-
uninn, til að vix'ða Pedro fyrir sér, er liann reið inn í boi’g-
ina.
„Ilann er fallegur og karlmannlegur," sagði hún. „Alls
ekkert líkur Aloixso Poxxse. Hann virðist eldri eix liaixix er,
allur drengur hoi’finn úr svip lians. Iiann er lxarðleitur og
karlmaixnlegur, sýnilega ekkert lanxb að leilca við. Hann
fleygði við og við liandíylli silfurs til lýðsins á götunni
og brosti --- þó ekki íxxeð augunum. Þau virtxxst stara eitt-
livað ut í ói’afjai’lægð. Ef til vill var liaixn þreyttur.“
„Eg voxxa, að Alonso Poxxse lialdi sér i skefjunx,“ sagði
I.uisa. „Jafnvel þótt liann lxafi verið elskhugi minn, ætti
hann að vita, livenær hans er ekki þöi-f leiigur."
„Hafðu eixgar áliyggjur af lionum. Hann larigar ekkert
,til að glata lífinu. De Vargas veit, livernig liann á að
verixda festanney síixa fyrir áreitni.“
„Ljós! Kyndlar!“ kallaði stúlkan, sexxx stóð vörð við
gluggann. „Þau eru að koma.“
Luisa og Antonia hröðuðu sér niður og á leiðinni nxættu
þau öðrunx þjóni, senx markgreifinn lxafði sent upp til
að rcka á eftir þeinx. En það var enginn línxi til að ávíta
þær, þvi að Lpisa liafði varla lagt lxönd sína á handlegg
föður síns, þegar Julio Brika gaf mei’ki um, að lokið
skyldi upp.
LXXV.
Pedro var undarlega innanbrjósts, er hann gekk inn
i Karvajal-höllina. Þarna hafði hann ætlað að leita liælis
fyrir fjórum árum en verið rekinn á dyr. Nú var honum
tekið með meiri viðhöfn, en hann liafði nokkuru sinni
látið sig dreynia unx, er hefnigirnin brann í brjósti hans.
En lionum fannst þetta enn að nokkuru leyti draunxur.
Hann hafði ekki augun af Luisu. Hann liafði búizt við
að verða fyrir vonbrigðum, en fannst liún nú enn fegurri
en liann hafði séð hana fyrir liugskotssjónum sér í út-
legðinni. Ilann hneigði sig fyrir henni eins og hann mundi
liafa hneigt sig fyrir keisaradrottningu. Síðan féll hann á
kné og bar liönd hennar að vörum sér.
„Þér sjáið, að eg liefi lxaldið heit mitt, senora.“
Að því mæltu reis hann aftur á fætur og lineigði sig
fyrir donu Antoniu, en markgreifinn faðmaði hann inní-
lega að sér.
Don Fransisko liafði verið að springa af ánægju unx
daginn. Hann snéri sér nú að Luisu og sagði: „Þéi* eruð
svo fögur í kveld, góða mín, að mig langar sjálfan til að
falla á kné fyrir yður. En eg er orðinn of ganxall til þess
og það er líka verk ungra nxanna....Senora Hernandez,
þjónn yðar, frú.“ Síðan snéri hann sér að nxarkgreifanunx:
„Jæja, ganxli vinur, þessu höfum við beðið lengi eftir —
en það var vel þess vert, að beðið væri eftir því.“
Markgreifinn var á sama máli, en síðan rétti lxann donu
Mariu handlegginn og þau gengu inn í viðhafnai'salinn.
Pedro tók ekki eftir neinu öðru en Luisu. Hún spurði hann
uni ferðir lians og Nýja Spán og liann svaraði öllu greið-
lega.
Þjónn bar gestununx vín. Þá varð nokkur þögn. Mark-
greifinn kinkaði kolli til don Fransiskos. Ilið mikla augna-
bíik var upp runnið. Pedro tók aðra hönd Luisu. En livað
hún var mjúk og lítil!
„Eg, Pedro, óska að laka þig, Luisu, fyrir konu.“
„Og eg, Luisa, óska að þú, Pedro, verðir eiginmaður
minn.“
Pedro gaf einunx Zapoteka sinna nxerki unx að ganga
fram. Hann liélt á litlum öskjunx. Pedi’o lauk þeim upp
og tók úr þeim gildan gullliring nxeð stórunx snxaragð-
steini. Hringurinn var hluti af ránsfengnum við töku Ten-
oktitlan. En þótt Luisa liefði lært liáttprýði unx fjölda ára,
gat liún elcki leynt því, liversu fallegur henni þótti hring-
urinn. Ilún liélt honunx að Ijósinu.
„Dásamlegt, senor. En livað hann er fallegur!“
„Hann er dásamlegux’, ef yður fellur liann í geð. Hann
var áður eign Aztekahöfðingja, sem hét Guatemoziri.“
Hann tók eftir þvi, að liún lilustaði elcki á liann, svo að
liann þagnaði.
Markgreifinn skoðaði hringinn og gizkaði á, að liann
væri fjögur til fimixx þúsunda virði. í samanburði við
hann var gimsteinahringurinn senx Luisa gaf Pedro
einskis vix'ði. En Karvajal hvíslaði því að donu Mariu, að
hann væri erfðagripur. Pedro renndi honum á fingur sér
og kyssti lxann.
Nú var komið með trúlofunarbikarinn. Luisa drakk
fyx’st og liorfði á Pedro á meðaix. Siðan tók lxann við bik-
arnunx, snéri lionum, svo að varir lians snertu sanxa stað
og varir Luisu og drakk. Að því búnu kysstust þau og er
presturinn hafði lagt blessun sína á trúlofun þeirra, var
hún fullkonxnuð.
Fullkonxnuð! Sú tilfinning konx allt í einu yfir Pedro,
að líf lians hefði gjörbreytzt og vegna þess, hve lionum
fannst augnablikið lxátiðlegt, linykkti hann við, er liann
sá, að athygli Luisu beindist öll að hringnum.
Nú var gengið til kveldverðar og sat Pedro Luisu á
vinstri hönd. Markgreifinn reis úr sæti sínu, skönxmu eftir
að allir voru seztir og liélt langa ræðu. Pedro fannst hann
snxjatta á orðunum eins og í gamla daga, en þá liafði
liann þó lagt út af öðrum texta. Pedro hafði vitkazt síðan.
Hann sá i gegnum uppgérðarhjúpinn, senx maðurinn gat
vai’pað yfir sig og furðaði sig á því, að slíkur maður gæti
átt aðra eins dóttur og Luisu.
„Eg þekki menn,“ sagði nxarkgreifinn. „Það er eina
gáfan, senx eg tel mig liafa til hrunns að bera. í upphafi
kunningsskapar okkar de Vargas liöfuðsmanns veittist
mér sá heiður að taka á nxóli honunx í svefnhei’bergi niíriu.
Hann fór skynsamlega að þyí að leita til nxin, liins gamla
og trygga vinar foreldra sinna, til þess að fá nxig til að
leiðrétta það óréttlæti, senx enn vekur reiði í liuga mér.“
Iíarvajal þagnaði, eins og til þess að ná taunxlialdi á lil-
finningum sínum. „Hve eg var snortinn af trausti hans!
Og liversu reiðubúinn eg var til að veita honunx stuðning!
En það kemur ekki þessu máli við. Það, senx mig langaði
Smælki—
í sniábæ einum í Bandarikj-*
ununx tilkynnti dagblati bæjar-
ins, aS starfsmenn þess ætluðu
aö taka sér viku frí. En því var
bætt viS, aS kaupendur þyrftu
ekki aS örvænta. Upplag næstu
viku væri þegar prentað.
ÞaS var eldsnemma morguns.
MaSur nokkur, saxi baiSi feng-
ÍS sér fullnxikiS í staupinu var
aS leita aS skráargatinu á úti-
dyrahurSinni. Vinsamlegur
lögrcgluþjónn sá til hans og
koma honum til hjálpar.
„Gæti eg hjálpaS ySur til aS
finna skráargatiS ?“ spurSi
hann.
„Það er óþarfi,“ svaraSi sá
drukkni, glaSklakkaralegur.
„En ef þér vilduS halda húsinu
kyrru augnablik, væri eg ySur
þakklátur."
Eftir aS hafa unniS sex mán-
uSi í verksmiSju einni, fannst
verkstjóra einum liann ekki vera
vinsæll þar. Hann kallaSi
gamlan verkamann afsíSis.
„Bill,“ sagSi verkstjórinn,
„lxvernig rná þaS vera, aS starfs.
mönnunum nxislíkar viS mig?
Þar senx eg var síSast gáfu þeir
mér silfurtekönnu aS skilnaSi.’1
„Bara silfurtekönnu?“ sagSi
starfsmaSurinn. „Ef þér færuS
héSan nú, myndu þeir ábyggi-
lega gefa ySur borSbúnaS úr
gulli.“
„Hamingjan hjálpi ySar,
Sara,“ sagSi frúin. „HvaS er aS
sjá eldhúsiS ? Pottar og pönnur,
diskar og eldhúsborSiS, allt er
óhreint. HvaS hafiS þér verið
aS gera “
Sara: „Ekkert, frú. En dóttir
yöat var aS sýna mér, hvernig
kartöflur eru soðnar í hús-
mæSraskólanum.“
UrcAAqáta nr. SÖS
Skýringar:
Lárétt: 1 harmatölur, 4
tveir eiiis, 6 fæðuteguixd, 7
liúsdýr, 8 greinir, 9 upp-
hrópun, 10 atviksorð, 11
bragð, 12 tvíhijóði, 13 þyngd-
areining, 15 kný, 16 rödd.
Lóðrétt: 1 ferna, 2 fljót, 3
hæstur, 4 fluga, 5 rétt strax,
7 söngfélag, 9 berja, 10 for-
nafn, 12 unxdæmi, 14 bor.
Lausn á krossgátu nr. 504:
Lárétt: 1 fátt, 4 A.A., 6 yst,
7 afl, 8 ra, 9 ónx, 10 áði, 11
dula, 12 ær, 13 friða, 15 rá,
16 ala.
Lóðrétt: 1 fyrndur, 2 Ása,
3 T.T., 4 Á.F., 5 áleti-a, 7 ami,
9 óðara, 10 álf, 12 æða, 14 il.