Vísir - 26.01.1948, Blaðsíða 7

Mánudaginn 26. janúar 1948
VISIR
7
7
fögnuði lækifæri, sem honum bauðst, að verða aðstoðar-
læknir Charles Nortons, yfirlæknis við Readsville Memor-
ial sjúkrahúsið.
Á þvi andartaki, er iesandinn fær fyrstu kynni af Alcc
Littlejohn, var hann i sjúkravitjun, og furðusvipur á and-
liti hans. Hánn hafði verið kvaddur til frú Herberts Cl'iap-
man Whipple, sem liafði fengið taugaáfall, en hún var illa
marin á hægri öxl, og það var það, sem vakti furðu Litlle-
johns. Auk þcss fannst honum, að ekki þyrfti nema lita
cinu sinni á konima, til þess að sjá, að hún hafði um langa
hrið ált við taugaveiklun að stríða, allalvarlega. Hörund
hennar var hvítt og þurrt, hárið þunnt og laust við allan
gljáa, augun hálfsokkin inn í augnatótlirnar, tillit þeirra
ákaft, brennandi, og svo virtist, sem konan væri gersneydd
öllutn kvenlegum melnaði, að snyrla sig og fegra. Hún
var aðeins fjörutíu og sjö eða átta ára, en léit út fyrir að
vera að minnsla kosti tíu árum eldri. Ilvað var að þeim
þarna i sjúkrahúsinu, að senda liann til hennar, án þess
að víkja að því einu orði, að konan var mikið veik, and-
lega?
Littlejohn læknir liallaði sér fram og snerti marið var-
lega. „þér hafið fengið þarna slæmt mar, frú Whipple,“
sagði hann. „Ilvernig vildi það til?“
Ilún brosti lil hans, dálítið kankvislega, eins og barn,
sem býr yfir leyndarmáli, sem það vill ekki láta> uppskátt.
„Það er ekki þess vert, að tiin það sé talað, eg rann til og
datt, þegar eg var að koma upp úr baðkerinu.“
Hún mælli hljómlausri röddu, í sönglandi tón.
„Eg skil.“
Vitanlega sagði hún ósatt. En hún var frú Herbert Chap-
man Whipple, kona aðalbankastjóra First National bank-
ans •— í fremslu röð „heldra“ fólksins i þessum hluta
landsins. Það skyldu ekki vera för eftir fingur þarna á öxl
bankastjórafrúarinnar ?
Ilann breiddi yfir marið og mælti til hennar glaðlega og
hressilega, eins of læknar, þegar þeir vilja hafa uppörv-
andi áhrif á sjúklinga sína. „Jæja,“ sagði liann, „eg held
að eg verði að fyrirskipa B-fjörefni og svo þurra, heila
bakstra. Eg lield, að þér ætluð ekki að fara út næstu daga,
hcldur liggja í kyrrð og næði.“
Hún liélt áfram að brosa til lians, á sama hátt og áður.
„Þér munuð vera nýkominn hingað, læknir?“
„Tæplega tíu daga,“ svaraði hann.
„Já. Charlie Norton ætti að fræða yður dálítið um sjúk-
linga sína, áður en hann sendir yður til þeirra. Eg gel
annars sagt vður, að eg liefi ekki komið út fyrir dyr i sex
ár, og fer sjaldan út úr þessu herbergi.“
„En livað er það, sem að yður er, frú Wliipple?“
„Að mér?“
„Já, eg get ekki séð neina áslæðu til, í fljótu bragði, að
þér þurfið að híma inni sýknt og heilagt. Þjáist þér, af
verkjum,. eða er líðan yðar að öðru leyti þannig, að þér
viljið eða treyslið yður ekki lil þess að vera úti?“
„Uyort eg þjást af verkjum, nei, það er að segja eg liefi
oft slæman, þrálálan höfuðverk.“
„Er þessi höfuðyerkur mjög slæmur?“
„Stundum,“ syaraði hún. „Næstum óbærilega. Og þetta
líðui sjaldan frá fyri' en eftir nokkra daga.“
„Er það þess vegna, sem þér eruð jafnan inni, og farið
sjaldan út úi þessu herbergi? Er höfuðverkurinn verri,
þegar þér reynið að lifa eðlilegu lífi, ef svo rnætli segja?‘
„O, já, miklu-verri. En það er ekki bara höfuðvcrkurinn.
Það er —“
„Já,“ sagði Iiann hvetjandi.
En alít í einu virlist liújí hafa misst allan áliuga fyrir ao
halda áfram samræðunni. „Eg' cr orðin jxreytt,“ sagði hún.
„Eg verð..jafnan þreytt þegar eg tala við fólk, einkum við
ókunnuga, En rauuar hafið þér verið einkar alúðlegur.“
„Eg vildi gjarnan ræða við yður frekara siðar, um
þelta —“
„Já, en nú er eg svo þrevtl, eg verð að hvila mig. Dóttir
min, Licía, mun fyigja.yður til dyra.“
Hún var.að biðja liann að fara og það var ekkert við
jxvi að segja. Iíann fór úl úr herbcrginu og gekk niður stig-
ann og þegar .hann var kominn niður kour stúlka út úr
herbergi hægra megin og' liorfði á Iiann. Hún Jiélt .á hálf -
fullu vínglasi i hönd sér, en á vindlingi, sem hún var ný-
húin að kveikja í, í hinn.
Þcgar hún iiafði virt Litllejohn fyrir sér slundarkorn
stakk liún vindlingnum aflur upp í sig, og blés kæruleysis-
iega frá sér reyknum. Svo brosti hún fagurlega til lians.
Hann hafði einnig virt liana fyrir sér. Honum hafði virst
kinnbein liennar fulláberandi og liin sægrænu augu henn-
ar armarleg, en er liún brosti þannig, fannst honum hún
blatt áfram yndisleg.
„lýomið þór sælir,“ sagði hún kumpánlega og beið þess
að Iiann hcldi áfram.
„Sælar.“
Ilún lyfti glasinu dálítið.
„Má eg bjóða.yður glas?“
Hann hristi liöfuðið.
„Nei, þakka yður fyrir.“
„0, komið þér sem snöggvast. Ivlukkan er farin að ganga
sex og þór vitjið vart fleiri sjúklinga í dag. Eg sat ein að
drykkju og það er víst ekki gott fyrir mig.“
Hún rétli fram hönd sína og smeygði henni undir arm-
legg lians og leiddi hanp inn í lierbergi sém liún kom út úr.
Ilerbergið var langt og frekar mjótt, með svonefndum
frönskum gluggum, sem náðu niður að gólfi. Littlejohn
sá þegar, að milclu fé hafði verið varið til þess að gera
þetta herbergi sem visllegast og skrautlegast. — Húsgögn
voru með ostru-hvítu fóðri, og legubekkir þannig klæddir
beggja vegna við eldstó, en yfir henni marmaraliilla. En
þetta var mjög smekklegt, og þótt það liefði vafalaust
kostað mikið fé, var ekki um bruðl að ræða, og allt bar
vitni persónulegum áliuga og smekkvísi.
Og honuni fannst mærin, klædd svörtum brókum og
kalkhvítri, ermasíðri blússu, njóta sín vel í þessu úmhverfi.
Ilún stóð við lítinn framreiðsluvagn og blandaði skosku
whiskyi og sódavatni í tvö glös.
Þegar hún kom með glösin tók hann við öðrp. Hún
setlisí á annan legubekkinn og hann við lilið hennar.
„Þél' munuð vera Linda,“ sagði hann kumpánlega, því
að hann taldi bezt, að koma eins vingjarnlega fram við
hana og liún við hann.
„Rétt. Og þér eruð Alec Litllejohn læknir. Velkomnir
til Readsville, læknir.“
Hún lyftr glasi sinu og brosti, og hánn hugsaði aftur á
þá leið, að jregar liún brosti þannig væri hún alveg heill-
—Smælki—
Lafcadio Hearn segir sögu af
lietjudáð á kínverskum hrís-
grjónaekrum, er landskjálfti
reiö yfir. Bóndi einn sá frá
býli sínu, sem stóö upp á hæö,
aö skyndilega fjaraöi nt og aö
hafiö dró sig í hnút eins og
geysistór skepna, sem býst til
stökks. Hann vissi aö stökkiö
myndi jjýöa flóðöldu. Hann sá
að nágrannar hans voru að
starfi á hrísgrjónaekrunum á
láglendinu og að þeir myndi
farast ef þeir ekki næði að kom-
ast npp á hæöina til hans. Um-
grjóna-bindunum sínunr og
hringdi musterisklukkunni sem
svifalaust kveikti hann í lrrís-
óður væri. Nágrannarnir fóru
honum til hjálpar og bjarg það
lífi þeirra.
Gamla fólkið trúir öllu.
Miðaldra fólk efar allt.
Unga fólkið veit allt. —
(Oscar Wilde).
Jerry litli kom ofan stigan og
grét hástöfum.
„Hvað gengur að þér ?“ sagði
manrma hans.
„Hann pabbi var að hengja
upp nryndir og barði sig á þum-
alinn með lranrrinum,“ sagði
Jerry.
„Það eru nú engin ósköp,“
sagði nróðir lrans sefandi.
„Svoira stór karlnraður eins og
þú, á ekki að gráta yfir slíkunr
snrá-nrununr. Því fórstu ekki
bara að hlæja?“ sagöi nranrnra
hans.
„Eg gerði það,“ sagði Jerry
nreð ekka.
BEZTAÐ AUGLYSAI VISl
tírvMgáta nr. $4/
KjamorkumaðurHin m svsu..
*
I WAMTED TO ASK ] TERRIBLE. IF YOU N
YOUR OPINION ON J CAN'T DO MUCH A
THIS SERlES THE N BETTER FOR THE U
PLANET IS RUNNINGJ SPHERE, YOU'RE N
BOSS- wf LIABLETOWIND J
v-r/:'V UP WORKIN6 FOR.
pvhh iii TME PLANET. SODO
1 l'M AWF,ULLV SORFt r, CLARK ’
BUT youR RVE MIMUTEO
ARE UP. I HAVEN'T AMV MORE
TIME TO SPAR.E VOU.' ■ __.
i HELLO? WHATf l'LLWAVEYOU Jiil
KNO’vV THIS IS TWE SPWERE- N
MOT AM OLD LADIES’ INSPIRATIOMAL
SHEET LIKE THE PLANET/ CF^-
LOOK, LO/S— ) EVCCUSE
I-1 WAMTED S> ME, •
TO ASKyOU- ICLARK.
KIOW LOOK
HERE, LOlS,
[COPYRICHT. 19-lý McCLURE NEWSPAPER SYNDICATU
-VU VA /-
ix iiiiii
li —iínF^ =^ii
Blaðanráðurinn: Eg ætlaði að Clark: Heyrðu nrig, Lois. Eg Lois: Hallo. Hvað segið þér? Glark: En lreyrðu, Lois. — ■—-
spyrja um-ðlit yðar um greina-
flokkinn í „PJanet“. Lois: Ef
yður tekst ekki betur upp en
„Planet“, verðið þér ekki lengi
hér.
verð að tala við þig. Eg ætlaði
að spyrja þig unr,--------Lois:
Vertu rólegur, þetta er nrjög
nrikilvægt síniasamtal v'ð nrig.
Eg ætla að láta yður vita, að
þetta. ai' “,>Pkuret“, en ekki upp-
gjafa blaðræfill eins og t. d.
„Splrere“. Auðvitað birtið þér
grcinina.
Lois: Þú verður að fyrirgefa,
Clark, en þessar fijum nrinútur,
sem ég gat eytt í þig, eru liðn-
ar. Eg liefi svo ínikið að gera.
Skýringar:
Lárétt: 1 útvarp, 6 úrræöi,
8 mqðal, 10 fæða, 12 kenn-
ari, 13 frosinn, 14 standá,
16 lrlass, 17 meiðsli, 19
strætið.
I.oÖrétt: 2 l'é, 3 leiðsja, 4
hreyíast, 5 sjúkdómur, 7
miður sín, 9 Jilaupið, .11 dá-
in, 15 ílát, 16 hdður, 18
glíma.
Lausn á 'krossgátu nr. 540:
Lárétt: 1 hefti, 6 vökvi, 8
æfa, 10 úti, 12 G.Ö., 13 ójp,
14 ull, 15 óku, 17 arð, 19
akrar.
Lóðrétt: 2 eta, 3'fá/4 lúúj
5 lrægur, 7 lipur, 9 föl, 11
tók, 15 lak, 16 óða, 18 R.R.