Vísir - 21.07.1948, Blaðsíða 2

v I s i h
Miðvikudaginn 21. júlí 1948
GUÐMUNDUR DANIELSSGN :
„fg fer lengra
UTFERÐARSAGA I
lr en nef mitt oær
Enn hef eg' kvatt alla, sem Brjánsbardaga. Þó veit eg
kveðju minni taka, mér er
langfer'ð í huga, og tek tösk-
ur mínar, og' held niður í
Lækjargötuna, þangað sem
,fLoftleiðum“ er stjórnað,
Þetta cr 11. júní, nætur-
vindurinn af austri hefir enn
ekki breytzt í dagvind, sólin
er annað hvort ekki risin, eða
hún Ijómar bara að skýja-
baki, eg 'veit ekld hvar, því
það er éngin sól þennan
morgun.
Fáir eru á afgreiðslunni,
þrír farþegar, — férðalangar
Islands eiga flestir sinn bíl,
þeir bjarga sér sjálfir út á
flugvöllinn, þeir þurfa ekki
ekki, hvort rétt er til-getið,
— nema eitt er víst: Leikar-
inn hreytti skvndilega um
gerfi, fékk stærð og fyllingu
bæði í raddblæ og útlit.
„Til FIorenzborgar,“ hafði
hann upp eftir mér, „þá hitt-
ir þú Eggert, mio caro amico,
— flyttu honum kveðju
mína, sól Islands og sól
Italíu. Addio!“ .
Þar skildi með olckur, og
eg sá, að hér var og fjöldi
fólks, sem vel mátti una með
eina syipstund eða tvær: Hér
var Egill Thorarensen,
stórmúftinn af Sigtúnum,
hér var síra Eiríkur á Núpi,
að láta aka sér þangað, þeir, elcki j)ó í hempunni, heldur
kunna eleki einu sinni við iklæddur bláum frakka, lit
það, — það cr svo óþægilegt sakleysisins, enda á leið til
áð aka í annarra manna bíl. þingsetu æskulýðsleiðtoga
einhversstaðar í Danaveldi,
Vegabréf
cg tollur,
Klukkan er vart sjö, og nú
erum við á Reykjavíkurflug-
vellmum. Ilingað hef eg ekki
komið áður, —- livað skyldi
mæta manni liér?-— Vonum
bráðar sker reynslan úr því,
eg mæti SigUrði NorðdáhL
og hann skoðar'vegábréf mi tt
og setur á það fjólubláan
stimpil. „Þakka þér fýrir“,
segi eg „og hvað er það svo
næst?“ — „Nú er það tollur-
inn,“ svarar Sigurður og
Þrjár systur voru einnig
staddar liér og tvær þeirra
ekki með öllu ókunnar mér,
þar sem eg hafði eitt sinn
\ erið með þeir á skóla, þeim
Fanncyju og Sigríði Péturs-
dætrum. Þær höfðu sent bíl
sinn á undan sér sjólciðis og
hugðust alca í honum erlendis
næstu vikur. —
Eins og' sæluhús
í óbyg’gðum.
Biðin hér gerðist nú löng,
og fór svo, að brpttfÖrinni
lítur órólega í kringuni sig, jseinkaði um tuttugu mínútur.
þvi enn skortir mikið á, að Það var enn austanstrekk-
allir farþegarnir hafi gefiðjingur, og skýjafar, og lítið
sig í'ram við hann..— En um hlýindin. Afgreiðsluhúsa-
hans áhyggjur eru vissulega kynni flugvallarins með fá-
ekki mínar áhyggjur, eg yfir- J tækaysvip, eins og sæluhús í
gef hann og geng á fund
tollaranna. — Mínúturnar
líða, tollararnir hafa gægzt
inn undir lokið á töskunum
mínum og káfað niður í eitt-
hvert horn þeirra, varlega,
svo að ekkert krumpist, og eg
fæ bendingu um að eg sé
enginn smyglari og megi
Iæsa mínuin hirzlum. — Þá
kem eg auga á leikara vorn,
Lárus Pálsson, svo eg 'sný
mér :að honum og segi: „Sæll
yert þú, Lávus, ert })ú á leið-
jnni til Noregs núna
fetjórna ?“
að
Langt suður
í löndin. ■
. „Nei“, sagði Lárus, „ekki
ér nú svo vel, en eg er að
koma af mér kvenfólki, þvi
fleira þaif að gera en gott
þykir. Hvert ætlar þú?“
„Lengra heldur en nef-mitt
nær,“ svaraði eg. „Eg' ætla til
Flórcnzborgar, Napoli og
Rómar.“
„Það er svo, þú kqmui’ þá
ékki aftur í kvö|d,“ usagði:
leikarinn, og þótff"mér sem
fyrir sjónir lians .þ.rygði svip
Þorsteins Síðu-Hallssonar, er
í|ann batt skóþ veii.g,slpn éííir
óbyggð, engin upphitun íj
kalsanum, setbekkir sízt of
margir, svo ekki séu nefnd
sæti fullkonmari gerðar. En
tollverðirnir og Sigurður, -—
undan þeim skal eg aldrei
kvarta.
Nú var lagt upp, og' fannst
varla er sleppti jörð og við
tók himinninn. Vorum við
hátt i lofti fyrr. en varði.
Hafnarfjörður undir niðri,
ásamt hraunumgerð sinni, cn
Reykjavík í syei'nrofunum til
yinstri, t— hinn. reyklausi
hær heimsins, — og Varí
horfinn fyrr en Vafði. Síöan'
bar fátt fyrir augað, nemai
hvað eg sá fjöllunmn til
hægri bregða fyrir, beltuðuin
þoku, og þarna sá í hið kyn-
lega Kleifarvatn, blýgrátt
undir brjóstum fjallanna, —
og óljóst veður hafði eg af
Grindavíl* -
og sumt. —•
þetta var allt
Fenginn
víndropL
Tvær flugþernur eru á
ferli og bjóða konfekt. Eg
fæ mér „flösku“ og víndrop-
inn rennur mér um tunguí:
íræiurnar, og þetta er eins o||
að meðtaka ofurlítið, sætt
sakramennti. -— Eg j>it við
hliðina á Agli Thorarensen,
og brátt kemur oklair saman
um, að leiðinlegt sé að fljúga,
að mirmsta kosti, er sleppir
landsýn, — aðeins einn kost
hafi það upp á að bjóða:
hversu skjótlega það skilar
manni áleiðis. —
„Þegar elcki eru lengur
fjöllin til að horfa á,“ sagði
Egill, „þá má dunda við
Moggann um stund, síðan
getum við fengið okkur vískí,
því eg er með flösku af þvi
í töskunni minni.
„Nú þetta lítur út fyrir að
verða f jölbreytt skemmtun,“
sagði eg, og mótmælti eng-
inn. —
Perlur
og gullkorn.
Morgunblaðið hafði ó-
venjumargt gullkorna innan
vébanda sinna þennan morg-
un. Meðal annars sagðist
Víkverja svo um dómkirkj-
una: „Hún er orðin ósköp
skjöldótt, greyið.“ — Hvers
Végna skyldi sá maður ann-
ars ekki frekar ráða sig i
fjósamennsku einhvers stað-
ai’ í sveit, heldur en skrifá
uni guðsliús, úr því lionum
cru kýr svo þugstæðar? —
Þá mátti og lesa eftirfar-
andi í afmælisgrein um Jón
Björnsson í Bæ, sem aliir
þeir Borgfirðingar þekktu,
er komnir væru „— lil vits
og þorska“!! Þeíta er nú
reýndar ekki alvarlegt, — 'að-
eins méinleg prentvilla. En í
greininni um Kinamúrinn
var komizt svo að orði, er
lýst var konunginum: Sjin-
Sji-huang: „Hann var sonur
dansmærar, sem konungur-
inn faðir hans liafði haldið
við.“
Siðan er ekki fleira í blað-
inú, og eg týni því, mig
syfjai’ og livað eina, en eg
vil ekki sofna, ég fer að telja
farþégana og telst þeir um
fjörutíu. Sumt eru smábörn,
eín fimin eða sex smábörn
eru hérua að fljúga, án þéSS
að hafa huginyúd um að
þau séu að því, það er svo
Sem ekki verið að hnjaska!
manni m'iíuð. Samt et' það
leiðinlegt. Kl. 11,30 er hor-i
inn fyrir mann inátur: brauðj
grænmeti, einhver grjóna-
búðingur í paþpakasSa, Óg eé
hangikjötsstappa i öðrum
enda hans og girt á milli með
tveim sneiðum af agúrkum.
Inndælis matur, að mér
finnst, ekkert að setja út á
matinn, því síður fram-
reiðsluna, og á eftir fáum
við Egill oklcur vískísjúss. —
„Hægt er að skrifa
| flugvél.“
í Það er flógið langt fyriri
j ofan þokuna, gegnum ó-
mistraða, lireinbláa heið-
ríkju, en samfella skýjanna
eins og alsnævð jörð undir,
eiít mjallahvítt flos, mikil
þirta. — Eg tek upp vasa-
bók mina og rita niður lýs-
ingu á þessu, en hverju er
svo sem að lýst? —- Þetta
allt eins, tilbreytingarlaus,
tóm fegurð, — í raunihni
hysterí að gefa því gaum.
Hvað umþað', eg skrifa samt,
og í hljóði tek eg undir hin
frægu orð Guðmundar úr
Grindavíkinnij er hann fló
fyrsta sinn: „Hægt er að
skrifa í flugvél.“ —
Það stendur á fauðu
prenti innan í flugvelinni,
að reykingar séu iiannaðar,
og lengi vcl allt að tvo
klukkutíma, leit eg á þetta
sem óvéfengjanleg lög, er
varðaði þyngstu refsingu að
brjóta, — þangað til svo
sem miðja vegum milli Is-
lands og Skotlands, að önnur
flugþernan kemur til mín og
segir: „Ekki vænti eg, að
megi bjóða þér enskar sígar-
jéttur?“ Þetta var mikið
lausnarorð, næstum eins og
að vera leystur úr álögum,
og rnað'ur saknaði ckki fram-
ar kameldýrsins, né helcjur
þráði iengur hamingjidiögg-
ið ameriska, lieldur kveikti
brosandi í sínum kommand-
er og reykíi bann af ein-
eg bölva, er Iijólin snertu
völlinn. „Þeir hlunka sér
niður á annað lijólið, helvítis
glánnarnir,“ heyrði eg hann
segja. „Merkilegt, hvað þessi
vél þolir, aldrei hvííd en
ofreynd verður hún að lok-
um, sannið þið til!“
Þrír
urðu eftir.
Það kom í ljós hér, að
einungis þrír hinna fjörutíu,
ætluðu að verða eftir hér:
Viggo Helgason, Haraldur V.
Ólafsson og undirritaður. —
Eg liafði ekki fyrr séð þessa
menn, né heyrt þeirra getið,
enda ekki sérfræðingur í
mannvali Reyk ja víkurborg-
ar. Aftur á móti rámaði mig
í að hafa heyrt verzlunar-
fyrirtæki þeirra nefnd, að
Suðureyjar
og yfir Skotiandi.
Eftir þetta var eg látinn
útfylla tvö eyð'ublöð, þar sem
maður sver við sinn dreng-
skap, að hafa ekki legið í
kóleru eða taugaveiki það
sem af er þessum mánuði,
eða náhar til tekið, tvær síð-
astliðnar vikur, þar að auki
eitthvað um aldur manns og
uppruna. Klukkan þrettán
mínútur geugin í tvö sá eg
Suðureyjar, þar var sólskin
og þurrkur og túnsláttur
hafinn, ea þetta er svo sem
[ekkert landrými, ;og líklega
fremur úrelt búskaparlag,
ekki síður en í Vesturliópinu.
Yfir Skotlandi voru stór
þolcureifi á slæðingi og
spilltu fyrir mér sjóngleði af
nýju landi, en allháa fjalls-
tinda fékk eg þó að sjá, og í
djúpum dali grunaði mig að
stæði smásveinn, sem liti
augum sínum í þrá upp til
mín. —
Kl. 1,55 sögðu hinir marg-
vísu í okkar hópi: „Þar sérð
þú Prestwick, Guðmundur
DanieIsson“, og bentu niður
um gat á þokunni. Fannst
mér þó leiðin enn löng til
jarðar, og fékk margur
eyrnaverk áður en lyki, og
| börn iigíétúóog'hrtaM’íhéyrði
, minnsta kosti Fálkann, þar
sem grammifónsplöturnar og
reiðhjólin eru scld. En hvað
um það, þessir tveir bissness-
menn voru bæði myndarlegir
og kynningargóðir, og urðum.
við nú allir samferða til
Glasgow, því að þaðan hugð-
urnst við taka okkur far með
járnbraut, hver til sinnar.
borgar, — eg fyrir mitt leyti
hafði válið London. —
Þess skal nú geta, að sam-
kvæmt hrezkum lögum er
óleyfilegt að flytja með sér
inn ■ í landið auð enskra
bankaseðla, liámarkið er
j fimm pund í seðlum, og þau
hafði eg 1 vasanum, þar að
jauki tuttugu punda ávísun.
’Eg reyndi að selja ávísun
þessa, fyrst i Prestwiclc, þar
■næst i Glasgow, en fékk þ'au
svör, að hvergi nema í Lond-
on fengi eg peniuga út á
þetta plagg. Járnbrautarfar-
seðillinn til London kostaði
fjögur pund og átta shillinga,
svo nú átti eg eftir í kringum
fimmtáu krónúr og áttatíu
aura. — Efnahagur minn var
með öðrum orðum slíkur hér
norður i Skotlandi, að engar
líkur voru til, að mín ferð
yrði konungleg suður eftir
Englándi, gott ef eg yrði ekki
að svelta, bjórglas næsta
óhugsandi munaður, tóbaks-
leysi jafnhandvíst og að eg
var staddur hér í Glasgow.
i Þegar neyðin
' er stæi’st----
En sem eg er að liugieiða
þetta álldaþur á járnbrautar-
stöðiimi, koma til míu ferðá-
GÆFAN FYLGIR
hringuuum frá
SIGUBlðB
Hafnarstræti 4.
Msrgar gerðir fyrirliggjandi.
Flugkennsla
Þyngri vél.
Páll Magnússon,

>.1 i-.:
A-J r -f 1» ’.virf'í