Vísir - 21.07.1948, Síða 7

Miðvikudaginn.21. júlí „1948
VI S I R
t
WOCOCOOOCOOCOOOeOÖOCOOOOOOOCOCCÖOÖOOÖOOOOSförööOf.
SAMLJEL SHELLABARGER
Kraqiimifq,
*
20
ooooooooooooooooooooooeoo
„Þetta er hátiðarár. ViS ætlum í pílágrimferð til hinna
lielgu staða.“
Þau gengu sannarlega í gildruna, stungu höfðinu í gin
Ijónsins með Rómaborgarförinni. Heppnin var vissulega
með Valeritínó hertoga. Fórnarlömbin kæmu á fund hans.
Eorgía mundi þvi geta greitt Orsiní launin um leið og
störfum lians í Ferröru væri lokið. Andrea mundi meira
að segja sjálfur hvergi nærri koma, þyrfti ekki annað en
að lála viðhurðina ganga sinn gang.
En liann gat sarnt ekld orða bundizt: „Er óhætt að fara
þessa för?“
„Þvi ekki?“
„Vegna orðróms, sem gengur um að tiltekinn liöfðingi
æiii sér að kúga alla aðra liöfðingja í Rómagna og á Mýr-
um til hlýðni við sig.“
Ivamilla hnykkti höfðinu. „Mark-Antóníó er ekld fa dd-
ur í gær. Haldið þór, að hann mundi gefa Valentinó færi
á sér ef hann væri ekki viss i sinni sök. Nei, Hans Heilag-
leiki og' hertogiim hafa báðir skrifað honum svo vinsam-
iega, að ekki verður á betra kosið. Páfi lét jafnvel skina
í það, að liann mundi sæma eiginmann minn heiðursmerki
„Gullnu rósarinnar“. Okkur er alveg óhætt að fara til
Rómar.“
Þetta var ekki einfeklni, það var brjálæði. Bréfin voru
ekkert annað eri agn. Jæja, þau um það. Andrea hafði að-
varað hana. Ilann brosti með sjálfum sér.
En svo hrökk hann upp. Var nokkur furða, þótt Var-
anó-hjónin treystu hunangsorðum Borgía, þegar hann
gerði það sjálfur? Ilertoginn launaði mönnum að visu vel,
en hvaða tryggingu hafði Andrea fyrir því, að ávö'xturinn
Fjallaborg mundi ekki falla nær eikirini. — Einhver ætt-
ingi hertogans i Róm hreppti imossið, meðan hann væri
sjálfur grafinn í Ferxöi*u? Atti Andrea ekki að gæta hags-
jnuuia sinna sjálfur, ef Varanó-hjónin ælluðu að ganga
í gildruna i Róm?
„Hvenær liafið þið liugsað yklcur að fara pílagrímsfór-
ina?“
„í þessum mánuðiJ'
Jæja, hárin mundi verða búirin að knýja fram úrslit i
Ferröru áður, en jafnvel þótt svo væri ekki, mundi hann
ekki skorta átyllu til að fara í ferðalag. .... Ilann hafði
afsökunina reiðubúna — Ercóle var búinn að biðja hann
um að fara til Víterbó og þaðan var stuttur spölur til
Rómaborgar. Það var dásainlegt, hvað allt stóð lieima
slundum.
Þjónn bar þeim vín og sælgæti og minntist Andrea þess
þá, hve framorðið var. Hann varð dapur i bragði, því að
liann hafði ekki sagt neitt af þvi, sem liann hafði ætlað
að segja. Hvénær gæfist annað eins tækifæri? I vand-
ræðum sínum missti hann lystina á sælgætinu og lét tim-
ann Hða, án þess að hafast að.
„Madonna Milla,“ stundi hann svo upp, „eg tel mig
sendimarin liirðarinnar í mjög mildlvægu efni.“
„Að hvaða leyti er það mikilvægt?“
„Við biðjuin yður um að vera uin Jkyixt hér næstu
viku ogjfara á veiðar með okkur .eftir tVo daga. Eg veit, að
þetta bakar yður óþægindi, en vrði okkur til óumræðilegr-
ar gieðií Ley.fið mér að færa Íiirðinni hin góðu tíðindi."
ÍJúri'mátti ekki fara! Hann reyndi að neyða liana
til að játasl þessu. Hún hugsaði máhð um lirið og svar-
aði síðan: - , .... ■ ... - '
„Eg gci'i j>áð með eínu skiíyrði! J)ér verðið að bera
liringínix, seni eg gaf :yð;iir í Feiieyjúm!“
Hun Íiæfði i íiiark og.það fór ckftj frgmhjá Amlrea,,að
liún yjssi saimle&ánn i iijídhíu. ' í;:
„Eg Mrmáóáð þér skuluð ;dtki bérá. hrfngirin á fingri
yðar,“ sagði fturi énnfrcmuri ..Það er eins og yður finnisl
litið til lians koma.“ ,
F.n Andrea var ekki alveg af baki dottinn þvi að liann
liafði hugsað málið oft og mikið.
®S
lienti mig daginn, sem við hittumst?“ .
„Guð hjálpi oss!“ svaraði liún og var lienni nú skemmt,
„Slys?“ ____________..............f? Í'........
. „Já, meira en það. Hringnum var stolið!“ Hann for-
inælti þjófimu«nk?OÖftuglega.ii„Egí verð að biðja yðuri iuii.
að sýna mér vægð.“
„Hvernig á eg að vita, að þér hafði eklci géfið hringinn
konu til dæmis?“
„Að e g skuh vera borinn slikum sökum!“
„Jæja, eg fell ekki frá skilyrði mínu. Þér berið hring-
inn eða eg legg af stað til Úrbínó á morgun.“
Hann féll á kné. „Er tjón mitt ekki nægilegt, þótt þér
liegnið mér ekki grimmilega að auki?“
„Eg er lirædd um,“ mælti Kamilla og vottaði fyrir brosi
á vörum liennar, „að þér séuð þorpari af versta tagi. Eg
hverf ekki frá skilyrði mínu. Þér verðið að bera hringinn.
Hérna er hann aftur !“
Hún laumaði einhverju hörðu í lófa hans og reyndist
það vera liringurinn, sem hún liafði gefið honum í Eeneyj-
um. Hann varð alveg orðlaus.
„Eg rakst á liann i skartgripaverzlun við Mercería,“ hélt,
Kamilla áfram og bældi niður hláturin. „Kaupmaðurinn
liefir vitanlega keypt liann af þjófnum — ætl’ ekki?“
„Vafalaust, Madonna.“
Þau horfðust í augn og skyndilega fóru þau að skelh-
hlægja, svo að Seraf hrökk upp af værum blundi. Þetta
var hlátur, sem sýndi, að þau skildu hvort annað og var
innilegri en ásíarallot.
„Gætið lians vandlega að þessu sinni, a m í c ó m i ó
(vinur minn).“
„Mcð lifi minu.“ Ilonum var alvára með þessu.
„Minnist þess að bera hann. Minnizt skilyrðis míns.“
Hann bar liringinn að vörum sínum. „Má eg lieimsækja
yður á morgun?“
„Ef yður langar til þess.“
Ilún stó'ð lengi breyfingarlaus, þegar liann var farinn.
Rödd hans liljómaði enn í eyrum hennar. Hún lagði vang-
ann að einni svalasúlunni og dró djúpt andann. Tilfinn-
ingar, sem hún liafði aldrei komizt í kynni við, léku um
líkama hennar allan. Henni fannst hún vera önnur mann-
eskja, hðni timinn fjarlægur og bragðdaufur, framtiðin
vor og dögun — eða ást? Var þetta ást, þetta ómótstæði-
lega afl? Þetta var að minnsta kosti öðru visi ást, en liún
hafði kynnzt lil þessa.
En svo varð henni smám saman órótt innan brjósfs og
það fór hrollur um liana. Hún minntist þeirra orða Lór-
eiizós da Pavía, að það væru of margar liliðar á Orsíní.
Háfði liún kýnnzt liinum raunverulega manni? Henni
fannst liún. ekki sjá annað en framgirni. Hann liafði talað
um að jafna viö jörðu. Hún liefði getað liugsað sér fyrr-
verandi lmsbónda Iians, Sesar Borgía tala þannig.
Allt i einu fannst henni einliver liætta vofa yfir scr.
Fácinurn andartökum áður hafði hún^verið að lmgsa um
áslina, en nú gerði hún sér ljóst, að liún óttaðist Andrea
Orsíní. Hún óttaðist liann ekki sjálfrar sín vegna......
Það hafði verið eitthvað við rödd hans, er liann talaði um
eiginmann liennar og Róm. .... Hætta! Hún gat ekki gert
sér gréin fyrir því, en fann samt að einhver liætta vofði
yfir. Ilætta vofði yfir eigirimanni liennar! Og liún hafði
næstum verið húin að.......
„Emilía, Agnóletta,“ kallaði hún, „látið taka saman
farangur okkar. Við leggjum af stað til Úrbínó í dögun.
Fljótar. Tíminn Iíður.“
„Eg hélt, að þér Iiefðuð lieitið Messer Orsíni að vera
lieima á morgun og fara á veiðár siðar.“
„Já, en eg liefi gleymt mikilvægu atriði, Emilía — atriði,
sem er mikilvægara en allt annað. Fljótar nú!“
Þrettándi kafli.
Ippóhtó kardináli hafði ætlað að lialda tit Bevilacqua-
liallar, þar sem hann gerði sér vonir um þetri viðtökur
en i Varanó-liöh. Hann var eklci enn kominn á íeiðai'enda,
er hann veilti því eftir.tekt,’að maður nokkur, óásjálegur
í meira 'ragi, liljóþ við lilið íiests lians.
„Hver fjárinn, Ombra»“ ínælti liann gremjulega, „eg
mundi lialda að þú værir -draugur ef eg vissi ekki að þú
ert bráðlifandi. Þvi lætur þú mig ekki yita af þér í slað
þess að læðast þarinig áð mér.“
,Fyi:irgcfið méi’, yðar náð. Eg' þorði ckki að-ávaiþa yð-
urrþótl eg liafi nolckurar &ét,tir að segja. .... Þér, voruð
vai’Ia faiirin frá Varanó-höll, þegar Áridrea Orsíni barði
að dyrum og var þegar hleypt inn“‘
Kadínálann og förunauta hans setti liljóða. Ippólitö
kréþpti linefann um svipu sína og formælti .síðan hroða-
lega. Hann ællaði sér að skeyta skapi sínu á njósnara sin-
um, en hann bjargaði sér með því snarræði að benda
lionum á, að Orsíni liefði vafalaust ætlað áð ræða einhver
stjórnmál við liusfreyjuna í Fjallahorg. Þá stilltist kardin-
áhnri og jnælti: .. \
„Það kann að vera, en eg ræð þér til að halda þér sam-
an umtþeRít. Ella míaai; ihaxfasa fyyU’iþir. Jæja, syo
Esja kemur með 80|
ámorpn.!
! Esja niun koma úr annarrí |
Giasgow ferð sinni um há-
degi á morgun.
Með skipinu eru að þessu
siimi um 80 farþegar. Flestíi?
þeirra eru erlendir ferða-
menn, en nokkrir Islending-
ar eru einnig með skipinu.
Ferðamennirnir hafa ekki
allir keypt farmiða báðar
leiðir, svo að fjöld i þeirra
mun ætla að dvelja hérlendis
einhvern tima.
Eylands-hjónin
Sr. Valdimar J. Eijlands
óg frá hans fóru héðart
loftleiðis vestur um haf í
gærkveldi.
Hefir síra Valdimar
dvalið liér árlangt, eins og
kunnugt er, og þjónað Út-
skálaprestakalli.
Auk þess hefir hann
þjóriað Staðarprestakalli
og á Keflavíkurflugvelli.
Vísir átti stutt viðtal við-
síra Valdimar í gærkveldi,
áður en þau lijónin fóru. í
Hann sagði dvöl þeirra
hjóna ihér mundu verða
þeim ógleymanleg, þau
hefðu notið kærleika og
vclvildar hæði sóknál’-
hárna og allra, er þau
héfðu komizt í kynni við
hér.
Heklu fagnað
á hverri Eiöfn.
Strandferðaskipinu Hekla
hefir yerið fagnað mikið á
hverri höfn í fyrstu vestur-
og norðurferð sinni.
Á Patreksfirði, Isafirði og
Akureyri safnaðist mikill
marinfjöldi niður að höfn-
inni, þegar skipið korii.
Skipið kom til Akureyrar í
gærkvöldi og var því fagnað
með lúðraflokki, karlakórs-
söng og ræðu hæjarstjóra
Ákureyrar.
! :H'ekla mun koma hingað
íil Reykjavíkur á föstudág.
Hvert ■ rúi)i_ -skijwúns ...hefir
jafnari vei’i’ð fullskipað í þess^T
ari för.
2000 marnis hafa séfi 1
. i
Heimilisiðnaðar-
sýmngmialr
,Yfir 200 manns hafa nú
sótt Norrænu heimilisiðnað-,
arsýninguna í Listaiminna-;
skálanum.
I dag er síðastí.dágur sýn-i'
ingarinnar*, Hún yerður el^kl
framlengd eftir að , Iokað
verður kl. li í kvöld. Sýri-
ingin ci’ ojrin, fcá jduJðrriU*